ایمپلنتی که می تواند جلوی آلزایمر را بگیرد
دانشمندان روش درمانی مدرن آلزایمر را یافته اند که با استفاده از کپسول قابل کاشت در بدن بیمار می‌توان سیستم ایمنی او علیه بیماری را فعال نمود.
اینفوگرافی از اینکه چگونه کپسول ایمپلنت پادتن‌ها را وارد مغز می کند.
دانشمندان مدرسه ی پلی تکنیک فدرال لوزان روش درمانی مدرن آلزایمر را یافته اند که با استفاده از کپسول قابل کاشت در بدن بیمار می‌توان سیستم ایمنی او علیه بیماری را فعال نمود.
یکی از دلایل احتمالی آلزایمر تجمع بیش از حد پروتئین آمیلوئید بتا (Amyloid- β) در بخش‌های مختلفی از مغز است. این مساله به نوبه ی خود باعث دفع پلاک‌های پروتئینی که نورون‌ها را مسموم می کنند می شود. یکی از موثرترین راه های مقابله با پلاک‌ها علامت‌گذاری پروتئین‌های آمیلوئید بتا با پادتنهایی است که به سیستم ایمنی بیمار پیام می دهند تا به آنها حمله کرده و نابودشان کنند. برای تاثیر بیشتر باید این درمان تا حد ممکن زود آغاز شود یعنی پیش از آغاز زوال ادراک فرد. البته این کار نیازمند تزریق‌های متعدد برای واکسیناسیون می باشد که خود عوارض جانبی خواهد داشت. دانشمندان مدرسه ی پلی تکنیک فدرال لوزان این موضوع را با ایمپلنتی که جریان مداوم و امنی از پادتن‌ها را برای پاک کردن پروتئین‌های آمیلوئید بتا به مغز بیمار هدایت می کند حل کرده اند. نتایج تحقیقات این محققان در نشریه ی مغز منتشر شده است.
آزمایشگاه پاتریک آبیشر در مدرسه ی پلی تکنیک فدرال لوزان (EPFL) کپسولی بیو اکتیو شامل سلول های تغییر ژنتیکی داده شده و تولید کننده ی پادتن آمیلوئید بتا ساخته اند که در بافت زیر پوست جاگذاری شده و طی زمان سلولهای کپسول به طور مرتب پادتنهایی وارد جریان خون می کنند و این پادتن ها از طریق خون وارد مغز شده و پلاک‌های آمیلوئید بتا را هدف قرار می دهند.
خود کپسول بر مبنای طرحی از آزمایشگاه آبیشر که در سال ۲۰۱۴ منتشر شده ساخته شده است. در جوامع علمی به این کپسول “ابزار کپسوله کننده” می گویند و از دو پوسته ی تراوا که در یک قاب پلی پروپیلن به هم چفت شده اند تشکیل شده است. کل ابزار ۲۷ میلیمتر طول، ۱۲ میلیمتر عرض و ۱.۲ میلیمتر ضخامت دارد و حاوی هیدروژلیست که رشد سلول را تسریع می سازد. تمام مواد بکار رفته قابل بازیافت بوده و خط تولید به گونه ای طراحی شده که امکان تولید کارخانه ای و در حجمهای بالا هم وجود دارد.
سلولهای داخل کپسول اهمیت زیادی دارند زیرا نه تنها باید پادتن ها را تولید کنند بلکه باید با بدن بیمار هم سازگار باشند تا سیستم ایمنی بدن آنها را مانند عضو پیوندی پس نزند. در اینجاست که پوسته های کپسول وارد عمل می گردند و سلولها را در برابر شناسایی شدن و حمله از طرف سیستم ایمنی بدن حفظ می کنند. این حفاظت به این مفهوم است که می توان سلولهای یک اهدا کننده را برای بیماران زیادی استفاده نمود.
سلولها پیش از آنکه وارد کپسول شوند طوری طراحی می شوند تا قادر به تولید پادتنهایی باشند که مختص شناسایی و نابودی آمیلوئید بتا باشند. سلولهای منتخب از بافت ماهیچه ای انتخاب شده و دو پوسته ی تراوا به این سلولها امکان تعامل با بافتهای مجاور و دریافت مواد مغذی و ملکول‌های مورد نیاز را می دهند.
محققان ابزار را روی موش‌ها با موفقیت تمام آزمایش کرده اند. موش (که خط ژنتیکی مناسبی برای شبیه سازی بیماری آلزایمر دارد) توانست با استفاده از این کپسول، پلاک‌های آمیلوئید بتای زیادی را نابود سازد. در واقع جریان مداوم پادتن‌های تولیدی کپسول در ۳۹ هفته توانست تولید پلاک‌های آمیلوئید بتا را در مغز موش متوقف سازد. این روش درمانی توانست فسفریل دار کردن پروتئین تائو که نشانه ی دیگری از بروز آلزامیر در موش است را کاهش دهد.
موفقیت این روش واقعاً اهمیتی فراوان دارد. این موفقیت نشانه ی روشنی است از اینکه ایمپلنت‌های سلولهای کپسوله را می‌توان به صورت موفق و ایمن برای آزادسازی پادتن های درمانگر بیماری آلزایمر و دیگر ناهنجاری‌های فاسد کننده ی اعصاب که ناشی از پروتئین‌های بد هستند بکار برد.
این کار نتیجه ی همکاری آزمایشگاه مطالعات سیستم‌های فاسد کننده ی اعصاب EPFL (موسسه ی Brain Mind)، موسسه ی پل شرر (Swiss Light Source) و اف.هافمن-لا روش بود. سرمایه گذار تحقیق هم کمیسیون فن آوری و ابداعات سوییس و شرکت اف.هافمن-لا روش بودند.
