سلول‌های عضلانی مثل نورون‌ها می‌توانند به روش شیمیایی، الکتریکی و مکانیکی تحریک شوند و یک پتانسیل عمل تولید نمایند. این پتانسیل در طول غشای سلولی این سلول‌ها انتقال می‌یابد. سلول های عضلانی حاوی پروتئین‌های انقباضی بوده و برخلاف نورون‌ها یک مکانیسم انقباضی دارند که به وسیله پتانسیل عمل فعال می‌شود.
به طور کلی عضله به سه گروه تقسیم می‌شود که عبارت از اسکلتی، قلبی و صاف می‌باشد. اگر اگرچه عضله صاف خود یک گروه واحدی نیست. عضله اسکلتی توده وسیع دستگاه عضلانی بدن را تشکیل می‌دهد. خطوط عرضی تکامل یافته دارد. به طور طبیعی بدون تحریک عصبی منقبض نمی‌شود. مابین فیبرهای عضلانی آن ارتباط آناتومیکی و عملی وجود ندارد و در مجموع به طور ارادی تحت کنترل است. عضله قلبی نیز حاوی خطوط عرضی است ولی از نظر عملی به صورت یک مجموعه واحد عمل می‌کند و بدون تحریکات عصبی خارجی به طور منظم منقبض می‌شود که مسبب این انقباضات سلول‌های پیس‌میکری (pacemaker: ضربان‌ساز) می‌باشد که در میوکارد قرار داشته و به طور خود به خود تخلیه می‌شود. عضله صاف خطوط عرضی ندارد. یک نوع عضله صاف که در احشا توخالی دیده می‌شود از نظر عملی به صورت یک مجموعه واحد (Syncytial) عمل می‌کند و دارای پیس میکرهایی است که به طور نامنظم تخلیه می‌شوند. انواعی از ماهیچه‌های صاف که در چشم و نقاط دیگر قرار دارند مانند عضله اسکلتی به طور خود به خودی فعال نمی‌شوند.
لب‌کلام: انقباض ماهیچه‌های قلبی، بدون تحریک عصبی و به واسطه فعالیت شبکه هادی قلب انجام می‌شود. ولی ماهیچه صاف و اسکلتی معمولاً نیازمند تحریک عصبی اند اما بدون تحریک عصبی نیز منقبض می‌شوند، به‌طور مثال انقباضات ماهیچه صاف دیواره رَحِم به کمک هورمون اکسی‌توسین صورت گرفته و بدون دخالت دستگاه عصبی می‌باشد.
در بسیاری از سلول‌های دیگر نیز مولکول‌های مشابه پروتئین‌های انقباضی عضله وجود دارد که به نظر می‌رسد مسئول حرکت آن سلول، میتوز و جابجایی اجزای مختلف آن می‌باشند.
