سه ذهن انسان: هوشیار، نیمه هوشیار، ناخودآگاه

تمیم نیوز، ذهن سه سیستم دارد: هوشیار، نیمه هوشیار و ناخودآگاه. این اصطلاحات کدام به کدامند؟ کدام اصطلاح صحیح است؟ آیا با هم یکی هستند یا با هم تفاوت دارند؟ چه تفاوتی بین ذهن نیمه هوشیار و ذهن ناخودآگاه وجود دارد؟ جالب است که حتی برخی از کارشناسان حوزه روانشناسی هم درگیر ارایه تعریف از این اصطلاحات هستند و اغلب هم آنها را به اشتباه مورد استفاده قرار می دهند.

ذهن خودآگاه (هوشیار): ذهن هوشیار به معنی هوشیار بودن ما در لحظه حاضر است. بدین ترتیب از آن چه که خارج از بدنمان می گذرد و همچنین برخی از عملکردهای خاص ذهنی که در درونمان اتفاق می افتد آگاهی داریم. برای مثال درباره محیط دور و برمان، تنفسمان و یا صندلی ای که بر روی آن نشسته ایم آگاهی داریم.

ذهن نیمه هوشیار یا ذهن پیش آگاه: ذهن نیمه هوشیار حاوی اطلاعات در دسترس ما است. در صورتی می توانیم نسبت به این اطلاعات آگاهی یابیم که توجهمان را به طور مستقیم معطوف آنها کنیم. به عنوان مثال در خیابان در مسیر خانه مان حرکت می کنیم بدون این که نیاز به آگاهی و هوشیاری نسبت به محیط اطرافمان داشته باشیم. می توانیم با خیال راحت با تلفن همراهمان صحبت کنیم و باز هم به سادگی به خانه مان برسیم. دلیلش این است که اطلاعات ذهن نیمه هوشیارمان درباره مسیر خانه را به راحتی به ذهن هوشیارمان می آوریم. همچنین به راحتی می توانیم شماره تلفن هایی که اغلب مورد استفاده قرار می دهیم را به یاد آوریم.

ممکن است بعضی از آن چیزهایی که ناخودآگاه تصور می کنیم نیمه هوشیار و سپس هوشیار شود (به عنوان مثال خاطره ای از دوران بچگی که مدت های طولانی به فراموش سپرده شده بودیم ناگهان پس از دهه ها ظاهر می شود). فرض بر این است که در زمینه برخی از خاطرات ناخودآگاه، یک تکان خاص قوی نیاز است تا آنها را به ذهن هوشیار بیاورد. در حالی که یک خاطره نیمه هوشیار آسان تر می تواند به ذهن هوشیار آورده شود.

ذهن ناخودآگاه: ذهن ناخودآگاه از خواست های ابتدایی و غریزی و همچنین اطلاعاتی که نمی توانیم به آنها دسترسی پیدا کنیم تشکیل شده است. هرچند که رفتارهایمان ممکن است نشانگر نیروهای ناخودآگاهی باشد که هدایتمان می کنند، اما به راحتی نمی توانیم به اطلاعات ذخیره شده در ذهن ناخودآگاهمان دست پیدا کنیم. ما در طول دوران کودکی مان، خاطرات و تجربیات بی شماری به دست آورده ایم که آن چه امروز هستیم را تشکیل داده اند. با این حال، بیشتر این خاطرات را نمی توانیم به یاد آوریم. آنها نیروهایی ناخودآگاه (اعتقادات، الگوها، نقشه های ذهنی از واقعیت) هستند که رفتارهایمان را هدایت می کنند.