هر آنچه که باید در مورد بیماری آلزایمر بدانید

اگرچه بسیاری از مردم در مورد بیماری آلزایمر شنیده اند، دانستن حقایق مفید است. در اینجا برخی از جزئیات کلیدی در مورد این شرایط وجود دارد:

• بیماری آلزایمر یک بیماری مزمن (طولانی مدت) است. این علامت معمولی پیری نیست.
• آلزایمر و زوال عقل یکسان نیستند. بیماری آلزایمر نوعی زوال عقل است.
• علائم آن به تدریج ظاهر می شود و اثرات آن بر روی مغز تخریبی است، به این معنی که باعث کاهش آهسته می شود.
• هر کسی ممکن است به بیماری آلزایمر مبتلا شود، اما برخی افراد در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آن هستند. این شامل افراد بالای ۶۵ سال و کسانی است که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند.
• هیچ نتیجه مورد انتظار واحدی برای افراد مبتلا به آلزایمر وجود ندارد. برخی از افراد مدت طولانی با آسیب شناختی خفیف زندگی می کنند، در حالی که برخی دیگر شروع سریعتر علائم و پیشرفت سریعتر بیماری را تجربه می کنند.
• هنوز هیچ درمانی برای آلزایمر وجود ندارد، اما درمان می تواند به کند کردن پیشرفت بیماری کمک کند و ممکن است کیفیت زندگی را بهبود بخشد.

سفر هر فرد با بیماری آلزایمر متفاوت است.

علائم بیماری آلزایمر

همه افراد گهگاهی دچار فراموشی می شوند. اما افراد مبتلا به بیماری آلزایمر رفتارها و علائم خاصی را نشان می دهند که با گذشت زمان بدتر می شوند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:

• از دست دادن حافظه بر فعالیت های روزانه، مانند قرار ملاقات ها تأثیر می گذارد
• مشکل در کارهای آشنا، مانند استفاده از مایکروویو
• مشکلات در حل مسئله
• مشکل در گفتار یا نوشتن
• دچار سردرگمی در مورد زمان ها یا مکان ها می شوند
• کاهش قضاوت
• کاهش بهداشت فردی
• تغییرات خلقی و شخصیتی
• کناره گیری از دوستان، خانواده و جامعه

این علائم همیشه به این معنی نیست که فرد مبتلا به آلزایمر است. مراجعه به پزشک برای تعیین علت مهم است .

علائم بسته به مرحله بیماری تغییر می کند. در مراحل بعدی، افراد مبتلا به آلزایمر اغلب در صحبت کردن، حرکت کردن یا پاسخ دادن به آنچه در اطرافشان اتفاق می‌افتد، مشکل قابل توجهی دارند.

تشخیص بیماری آلزایمر

تنها راه قطعی برای تشخیص بیماری آلزایمر، بررسی بافت مغز او پس از مرگ است. اما پزشک می‌تواند از معاینات و آزمایش‌های دیگری برای ارزیابی توانایی‌های ذهنی، تشخیص زوال عقل و رد سایر شرایط استفاده کند.

پزشک احتمالاً با گرفتن سابقه پزشکی شروع می کند. آنها ممکن است در مورد شما بپرسند:

• علائم
• سابقه پزشکی خانوادگی
• سایر شرایط سلامت فعلی یا گذشته
• داروهای فعلی یا گذشته
• رژیم غذایی، مصرف الکل و سایر عادات سبک زندگی

از آنجا، پزشک شما احتمالاً آزمایش های متعددی را برای کمک به تشخیص اینکه آیا شما به بیماری آلزایمر مبتلا هستید، درخواست می کند. 

آزمایش های آلزایمر

هیچ آزمایش قطعی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. با این حال، آزمایش‌های ذهنی، فیزیکی، عصبی و تصویربرداری می‌تواند به پزشک شما در رسیدن به تشخیص کمک کند.

پزشک شما ممکن است با آزمایش وضعیت روانی شروع کند. این می تواند به آنها کمک کند تا شما را ارزیابی کنند:

• حافظه کوتاه مدت
• حافظه بلند مدت
• جهت گیری مکان و زمان

برای مثال، ممکن است از شما بپرسند:

• چه روزی است
• رئیس جمهور کیست
• برای به خاطر سپردن و یادآوری فهرست کوتاهی از کلمات

در مرحله بعد، آنها احتمالاً یک معاینه فیزیکی انجام خواهند داد. به عنوان مثال، آنها ممکن است:

• فشار خون خود را چک کنید
• ضربان قلب خود را ارزیابی کنید
• دمای خود را بگیرید
• در برخی موارد درخواست آزمایش ادرار یا خون کنید

پزشک شما همچنین ممکن است یک معاینه عصبی برای رد سایر تشخیص‌های احتمالی، مانند مسائل پزشکی حاد مانند عفونت یا سکته انجام دهد. در طول این امتحان، آنها شما را بررسی خواهند کرد:

• رفلکس ها
• تون عضلانی
• سخن، گفتار

پزشک شما همچنین ممکن است مطالعات تصویربرداری مغز را تجویز کند. این مطالعات، که تصاویری از مغز شما ایجاد می کند، می تواند شامل موارد زیر باشد:

• اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). MRI می تواند به شناسایی نشانگرهای کلیدی مانند التهاب، خونریزی و مشکلات ساختاری کمک کند.
• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن. سی تی اسکن تصاویر اشعه ایکس را می گیرد که می تواند به پزشک کمک کند تا ویژگی های غیر طبیعی مغز شما را بررسی کند.

سایر آزمایش‌هایی که پزشک ممکن است انجام دهد شامل آزمایش خون برای بررسی ژن‌هایی است که ممکن است نشان‌دهنده خطر بالاتر ابتلا به بیماری آلزایمر باشد.

داروی آلزایمر

هیچ درمان شناخته شده ای برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. با این حال، پزشک شما می تواند داروها و سایر روش های درمانی را برای کمک به کاهش علائم و به تاخیر انداختن پیشرفت بیماری تا زمانی که ممکن است توصیه کند.

برای آلزایمر زودرس تا متوسط، پزشک ممکن است داروهایی مانند دونپزیل (آریسپت) یا ریواستیگمین (اکسلون) را تجویز کند. این داروها می توانند به حفظ سطوح بالای استیل کولین در مغز شما کمک کنند. این می تواند به سلول های عصبی مغز شما کمک کند تا سیگنال ها را بهتر ارسال و دریافت کنند. به نوبه خود، این ممکن است برخی از علائم آلزایمر را کاهش دهد.

یک داروی جدیدتر به نام آدوکانوماب (Aduhelm) فقط برای کسانی که آلزایمر اولیه دارند توصیه می شود . تصور می‌شود که پلاک‌های پروتئینی که در اثر آلزایمر در مغز ایجاد می‌شوند را کاهش می‌دهد . با این حال، نگرانی هایی در مورد اینکه آیا مزایای بالقوه این دارو بیشتر از خطرات آن است وجود دارد.

برای درمان آلزایمر در مرحله متوسط ​​تا اواخر، پزشک ممکن است دونپزیل (آریسپت) یا ممانتین (نامندا) را تجویز کند. ممانتین می تواند به جلوگیری از اثرات گلوتامات اضافی کمک کند. گلوتامات یک ماده شیمیایی مغز است که در بیماری آلزایمر به مقدار بیشتری آزاد می شود و به سلول های مغز آسیب می رساند.

پزشک شما همچنین ممکن است داروهای ضد افسردگی ، داروهای ضد اضطراب یا داروهای ضد روان پریشی را برای کمک به درمان علائم مرتبط با آلزایمر توصیه کند. این علائم بر اساس پیشرفت بیماری متفاوت است و می تواند شامل موارد زیر باشد:

• افسردگی
• مشکل در خوابیدن در شب
• تحریک
• توهمات

اگرچه نیازهای مراقبتی یک فرد مبتلا به آلزایمر با گذشت زمان افزایش می یابد، اما علائم دقیق آن از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود.

سایر درمان‌های آلزایمر

علاوه بر دارو، تغییر سبک زندگی می تواند به شما در مدیریت بیماری کمک کند. به عنوان مثال، پزشک شما ممکن است استراتژی هایی را برای کمک به شما یا عزیزتان ایجاد کند:

• ساده کردن وظایف
• سردرگمی را محدود کنید
• هر روز به اندازه کافی استراحت کنید
• از تکنیک های آرام سازی استفاده کنید
• یک محیط آرام ایجاد کنید

همراه با پزشکتان، تیمی از متخصصان مراقبت های بهداشتی می توانند به شما در حفظ کیفیت زندگی خود در تمام مراحل سفر آلزایمر کمک کنند. یک تیم مراقبتی برای آلزایمر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• فیزیوتراپیست، برای کمک به فعال ماندن
• متخصص تغذیه، برای حفظ یک رژیم غذایی متعادل و مغذی
• داروساز، برای کمک به نظارت بر داروها
• متخصص سلامت روان، که ممکن است با فرد مبتلا به آلزایمر و همچنین مراقبان او کار کند
• مددکار اجتماعی، برای کمک به دسترسی به منابع و پشتیبانی
• مرکز مراقبت استراحت، برای ارائه مراقبت های کوتاه مدت برای افراد مبتلا به آلزایمر در زمانی که مراقبان آنها به طور موقت در دسترس نیستند.
• مرکز مراقبت آسایشگاه، برای مدیریت علائم در یک محیط راحت و حمایتی در پایان زندگی

برخی مطالعات پیشنهاد کرده‌اند که ویتامین E می‌تواند به کاهش از دست دادن عملکرد در آلزایمر کمک کند ، به‌ویژه زمانی که همراه با داروهایی مانند دونپزیل مصرف شود که استیل کولین را در مغز افزایش می‌دهد. اما تحقیقات دیگر هیچ فایده ای در مصرف ویتامین E برای بیماری آلزایمر نشان نداد. به طور کلی، به شواهد بیشتری نیاز است.

قبل از مصرف ویتامین E یا هر مکمل دیگری حتما با پزشک خود مشورت کنید. می تواند با برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری آلزایمر تداخل داشته باشد.

علاوه بر تغییر سبک زندگی، چندین روش درمانی جایگزین و مکمل وجود دارد که می توانید از پزشک خود در مورد آنها سوال کنید.

کارشناسان تنها یک علت بیماری آلزایمر را تعیین نکرده اند ، اما آنها عوامل خطر خاصی را شناسایی کرده اند، از جمله:

• سن. اکثر افرادی که به بیماری آلزایمر مبتلا می شوند ۶۵ سال یا بیشتر سن دارند.
• سابقه خانوادگی. اگر یکی از اعضای نزدیک در خانواده دارید که به این عارضه مبتلا شده است، احتمال ابتلا به آن بیشتر است.
• ژنتیک ژن های خاصی با بیماری آلزایمر مرتبط هستند.

داشتن یک یا چند مورد از این عوامل خطر به این معنی نیست که شما به بیماری آلزایمر مبتلا خواهید شد. به سادگی سطح ریسک شما را بالا می برد.

سایر عوامل خطر احتمالی شامل سابقه موارد زیر است:

• افسردگی
• سیگار کشیدن
• بیماری قلب و عروقی
• آسیب مغزی تروماتیک قبلی

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد خطر شخصی ابتلا به آلزایمر، با پزشک خود صحبت کنید.

آلزایمر و ژنتیک

در حالی که هیچ علت قابل شناسایی برای آلزایمر وجود ندارد، ژنتیک ممکن است نقش کلیدی ایفا کند. یک ژن به طور خاص مورد توجه محققان است. آپولیپوپروتئین E (APOE) ژنی است که با شروع علائم آلزایمر در افراد مسن مرتبط است.

آزمایش خون می تواند تعیین کند که آیا نسخه خاصی از این ژن دارید که خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش می دهد. به خاطر داشته باشید که حتی اگر فردی این ژن را داشته باشد، ممکن است به آلزایمر مبتلا نشود.

عکس این موضوع نیز صادق است: ممکن است فردی حتی اگر ژن را نداشته باشد، همچنان به آلزایمر مبتلا شود. هیچ راهی برای تشخیص قطعی وجود ندارد که آیا کسی به آلزایمر مبتلا خواهد شد یا خیر.

ژن های دیگر نیز می توانند خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش دهند. چندین ژن نادر با برخی از موارد شروع جوانتر این بیماری مرتبط هستند.

مراحل آلزایمر

آلزایمر یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که علائم به تدریج در طول زمان افزایش می یابد. هفت مرحله اصلی وجود دارد:

مراحل ۱-۳: پیش از زوال عقل و اختلال شناختی خفیف

• مرحله ۱. هیچ علامتی در این مرحله وجود ندارد. اگر سابقه خانوادگی آلزایمر دارید و هیچ علامتی ندارید، ممکن است بخواهید با یک پزشک در مورد راهکارهایی برای پیری سالم صحبت کنید.
• مرحله ۲. اولین علائم ظاهر می شوند، مانند فراموشی.
• مرحله ۳. اختلالات جسمی و شناختی خفیف ظاهر می شود، مانند کاهش حافظه و تمرکز. یادگیری مهارت های جدید ممکن است سخت تر شود. این تغییرات ممکن است تنها توسط فردی بسیار نزدیک به فرد قابل توجه باشد.

مراحل ۴-۷: زوال عقل

• مرحله ۴. آلزایمر اغلب در این مرحله تشخیص داده می شود، اما هنوز خفیف در نظر گرفته می شود. معمولاً متوجه از دست دادن حافظه و مشکل در مدیریت کارهای روزمره می شوید.
• مرحله ۵. علائم متوسط ​​تا شدید به کمک عزیزان یا مراقبین نیاز دارد. این برای اطمینان از برآورده شدن نیازهای روزانه، مانند خوردن وعده های غذایی و مدیریت خانه، ضروری است.
• مرحله ۶. در این مرحله، فرد مبتلا به آلزایمر برای کارهای اساسی مانند غذا خوردن، لباس پوشیدن و توالت کردن به کمک نیاز دارد.
• مرحله ۷. این مرحله شدیدترین و آخرین مرحله آلزایمر است. معمولاً از دست دادن تدریجی گفتار و حالات چهره وجود دارد. حرکت به احتمال زیاد محدود می شود.

زمانی که فرد در این مراحل پیشرفت می کند، به حمایت فزاینده ای از سوی مراقبین خود نیاز دارد.

با پزشک خود در مورد استراتژی هایی صحبت کنید که به شما در مدیریت این تغییرات کمک می کند. مراقبت مناسب می تواند به شما در حفظ آسایش و کیفیت زندگی تا زمانی که ممکن است کمک کند.

همچنین مهم است که برنامه مراقبتی خود را با عزیزان خود در میان بگذارید. افراد مبتلا به آلزایمر با پیشرفت بیماری به کمک بیشتری در تصمیم گیری های پزشکی نیاز خواهند داشت.

افراد مبتلا به آلزایمر معمولاً برای آنها زندگی می کنند ۴ تا ۸ سال پس از تشخیص، اگرچه برخی از آنها تا ۲۰ سال عمر می کنند.

آلزایمر با شروع جوانی

آلزایمر معمولا افراد ۶۵ ساله و بالاتر را تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال، ممکن است در سنین ۳۰، ۴۰ یا ۵۰ سالگی در افراد رخ دهد. به این حالت شروع جوانتر یا آلزایمر زودرس می گویند. این نوع آلزایمر تاثیر می گذارد کمتر از ۱۰ درصد از همه افراد مبتلا به این بیماری

از آنجایی که پزشکان همیشه به دنبال علائم آلزایمر در بزرگسالان جوان نیستند، تشخیص آن می‌تواند زمان زیادی طول بکشد. علائم شروع زودرس آلزایمر به مرحله بیماری بستگی دارد. علائم اولیه می تواند شامل از دست دادن خفیف حافظه و مشکل در تمرکز یا اتمام کارهای روزمره باشد. پیدا کردن کلمات مناسب ممکن است سخت باشد و ممکن است زمان را از دست بدهید.

برخی مطالعات دریافته‌اند که برخی تغییرات بینایی و چشمی می‌تواند نشان‌دهنده مرحله اولیه بیماری آلزایمر برای افراد ۵۰ ساله و بالاتر باشد.

افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به آلزایمر در سنین پایین را دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند. چندین ژن نادر وجود دارد که با هم باعث ایجاد گروه هایی از موارد در برخی خانواده ها می شود. افرادی که سابقه خانوادگی آلزایمر دارند باید با پزشک خود صحبت کنند.

پیشگیری از آلزایمر

همانطور که هیچ درمان شناخته شده ای برای آلزایمر وجود ندارد، هیچ اقدام پیشگیرانه ای وجود ندارد . در حال حاضر، عادات سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت بهترین ابزاری است که ما برای جلوگیری از زوال شناختی داریم.

مراحل زیر ممکن است کمک کند:

• سعی کنید سیگار را ترک کنید. اگر سیگار می کشید، ترک آن هم فورا و هم در درازمدت برای سلامتی شما مفید است.
• به طور منظم تمرین کن. فعال شدن خطر ابتلا به بسیاری از بیماری ها مانند بیماری های قلبی عروقی و دیابت را کاهش می دهد.
• مغز خود را فعال نگه دارید. برخی از تمرینات آموزشی شناختی را امتحان کنید. 
• خوب بخور. رژیم غذایی متعادل همراه با میوه ها و سبزیجات فراوان داشته باشید.
• یک زندگی اجتماعی فعال را حفظ کنید. دوستی، کار داوطلبانه و سرگرمی ها احتمالاً برای سلامت کلی شما مفید است. 

قبل از ایجاد هر گونه تغییر بزرگ در سبک زندگی خود حتما با پزشک خود صحبت کنید.

مراقبت از آلزایمر

با پیشرفت آلزایمر، وظایف زندگی روزمره نیاز به حمایت بیشتری دارد. اگر یکی از عزیزانتان مبتلا به آلزایمر است، مهم است که شروع به یادگیری در مورد انتظارات و نقش شما در مراقبت آینده از عزیزتان کنید. مراقبت نقشی است که معمولاً آسان نیست، اما می‌تواند بسیار ارزشمند نیز باشد.

اگر فرد مورد علاقه شما آلزایمر دارد، در اینجا چند راه برای برنامه ریزی و آماده شدن برای مراقبت آورده شده است:

• خود را در مورد آلزایمر، مراحل آن و علائم معمول آن آموزش دهید. با خواندن این مقاله، شما در حال حاضر در مسیر درستی هستید.
• با اعضای خانواده که می توانند کمک کنند ارتباط برقرار کنید.
• پیوستن به یک گروه حمایتی برای مراقبان زوال عقل را در نظر بگیرید.
• مراقبت های حرفه ای در منزل، مراقبت های تنفسی و برنامه های مراقبت روزانه بزرگسالان را در منطقه خود جستجو کنید.
• به یاد داشته باشید که شما نیز به حمایت نیاز خواهید داشت. با افرادی که نزدیکشان هستید تماس بگیرید و برای پذیرش کمک آماده باشید.

به عنوان یک مراقب، مهم است که از خود و عزیزانتان مراقبت کنید. مراقبت لحظات سخت خود را دارد و فشار ناشی از مسئولیت های مداوم می تواند بر سلامت شما تأثیر منفی بگذارد. تا آنجا که ممکن است، یک برنامه مراقبت قوی باید شامل حمایت از شما نیز باشد.

آلزایمر یک بیماری پیچیده است و دانشمندان در حال کار بر روی کشف اسرار آن هستند. داشتن یک سبک زندگی سالم ممکن است به پیشگیری از آن کمک کند. اگر سابقه خانوادگی آلزایمر دارید، مهم است که آن را با پزشک خود در میان بگذارید.

تا زمانی که آلزایمر تشخیص داده شود، نمی توان جلوی پیشرفت بیماری را گرفت. اما درمان می تواند به تاخیر در علائم و بهبود کیفیت زندگی شما کمک کند.

اگر فکر می‌کنید که شما یا یکی از نزدیکانتان ممکن است آلزایمر داشته باشید، با پزشک مشورت کنید. آنها می توانند به تشخیص کمک کنند، در مورد آنچه می توانید انتظار داشته باشید بحث کنند، و به شما در ارتباط با خدمات و پشتیبانی کمک کنند. اگر علاقه مند هستید، آنها همچنین می توانند اطلاعاتی درباره شرکت در کارآزمایی های بالینی به شما بدهند.