بیوگرافی دکتر جسی راث: یکی از تاثیرگذارترین دانشمندان جهان در زمینه دیابت

معلوم شد اگر فرصت شغلی از دست رفته، جنگ در ویتنام، و رؤسای وقت راث برای مدتی به خارج از کشور نمی رفتند، هیچ یک از اینها ممکن نبود.

راث در مورد حرفه خود که ۵۰ سال بعد همچنان ادامه دارد، گفت: “احساس می کردم که یک انگشت الهی وجود دارد که به من در جهت درست اشاره می‌کند.”

راث به عنوان یک فارغ التحصیل تازه از برنامه رزیدنتی پزشکی خود، برای رسیدن به مکان بعدی دچار مشکل بود. پس از اینکه یک مؤسسه معتبر او را رد کرد (آنها در آن زمان استخدام نمی کردند)، یک پزشک کارکشته مربی او شد و او را راهنمایی کرد.

راث به DiabetesMine گفت: «او مرا برای نوشیدنی به هتلی مجلل در سنت لوئیس برد.» “من قبلا هرگز چنین نوشیدنی فانتزی نخورده بودم.”

در حالی که نوشیدنی عالی بود، این نصیحت بود که طنین انداز شد.

او به چشمان من نگاه کرد و گفت: “مردی که می‌خواهید با او کار کنید روزالین یالو است.” او در یک مکان کوچک اما آوانگارد در برانکس (اداره کهنه سربازان برانکس) بود. در نهایت، این مکان عالی برای من بود.”

او گفت که در آنجا، راث این فرصت را داشت که مهارت های خود را در تحقیق و مشارکت در مطالعات تقویت کند، به ویژه زمانی که اسلحه های بزرگ آنجا در یک سفر طولانی به اروپا سفر کردند.

او گفت که آن زمان برای کاوش و گسترش به او به عنوان یک محقق کمک کرد. و مورد توجه قرار گرفت.

او گفت: «وقتی آنها برگشتند، ما – و من – را به عنوان ستاره های آینده دیدند.» 

در واقع، یالو بعداً برای همکاری با دکتر سولومون برسون که ثابت کرد دیابت نوع ۲ به دلیل استفاده ناکارآمد از انسولین در بدن است، به جای کمبود کامل انسولین، همانطور که قبلاً تصور می شد، برنده جایزه نوبل شد.

وقتی جنگ ویتنام شروع شد، راث که نمی‌خواست به خدمت سربازی برود، از رئیسش کمک خواست. آن رئیس او را در موسسه ملی بهداشت (NIH) استخدام کرد. راث به یاد آورد: “او اساساً با NIH تماس گرفت و گفت: “من این بچه را برای شما دارم!”

و اینجاست که اکتشافات او که در زمینه دیابت در حال تغییر است، ریشه دوانید.

او گفت: رئیس من در آنجا به من گفت: «این زمان‌های هیجان‌انگیزی است. به جای انجام کاری که قبلا انجام می دادید، به این فکر کنید که هیجان انگیزترین کاری که می توانید انجام دهید چه خواهد بود.» 

راث به یک سوال پاسخ داد: از کجا یک سلول می داند که انسولین وجود دارد؟

چرا گیرنده‌های انسولین اهمیت دارند؟

راث می‌گوید در آن زمان، تقریباً ۵۰ سال پیش، تصور می‌شد که گیرنده‌های انسولین در ماهیچه‌ها و چربی‌ها و در هیچ جای دیگر بدن وجود ندارد. همچنین تصور می شد که انسولین تقریباً به تنهایی کار می کند.

چیزی که راث و تیمش کشف کردند از هر نظر پیشگامانه بود: اول اینکه گیرنده های انسولین نه تنها در ماهیچه ها و چربی ها، بلکه در سراسر بدن (حتی در مغز) وجود دارند.

دوم – و این دری را به روی محققان باز کرد که حتی بیشتر در مورد علت و معلول دیابت تحقیق کنند – راث گفت: “انسولین خود هیچ کاری نمی کند.” “این گیرنده است که کاری را که دیابت انجام می دهد هدایت می کند.”

او گفت: «این قطعاً یک لحظه آها بود. چندین سال طول کشید تا مردم را متقاعد کنیم که چرا این مهم است، به این معنی که باید به آن پایبند باشیم و چندین سال بدون هیچ تشویقی پیش برویم. مردم برای آن آماده نبودند. آنها برای ما خمیازه کشیدند.»

اما راث و تیم NIH او می دانستند که اطلاعات مهم و مفیدی را فاش کرده اند.

و حق داشتند. کشف آنها نه تنها به درک نحوه عملکرد انسولین و گیرنده ها در بدن در بدن منجر شد، بلکه باعث شد که انسولین در افراد مختلف متفاوت عمل کند.

این یافته منجر به این درک رایج شد که فقط یک یا حتی دو نوع دیابت وجود ندارد:بسیاری وجود داردمنبع مورد اعتمادو هر کدام به تحقیق، درک و درمان خاص خود نیاز دارند.

راث گفت: «این بیماری به عنوان یک یا دو بیماری دیده می شد. اکنون، مشخص شده است که دیابت مجموعه ای از بیماری ها است.» 

او گفت که این کشف، همراه با تحقیقات بیشتر در مورد نحوه عملکرد گیرنده ها در هر نوع دیابت، منجر به درمان های بهتری شد، زیرا پزشکان اکنون می توانند هر نوع بیماری را با یک مجموعه چشم منحصر به فرد نگاه کنند.

راث گفت که این چیزی است که محققی مانند خودش را “جذاب” می کند.

او گفت: «آزمایشگاه با آنچه در کلینیک می‌گذرد هدایت می‌شود.» “هر زمان که بهبودی از نظر بالینی وجود داشته باشد، ما بسیار هیجان زده و همچنین با انگیزه هستیم.”

برای افراد مبتلا به دیابت از هر نوع، این دانش منجر به اکتشافات بیشتر و بهتر از آن، درمان های دقیق تر شد.

راث با اشاره به داروهای SGLT2 که این مسیر را تحت تأثیر قرار می دهند، گفت: توانایی صفر کردن مواردی مانند کمک به دفع گلوکز ادرار، یک مثال است. این درمان برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ بسیار مفید است و اکنون گاهی اوقات برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ نیز به عنوان درمان معرفی می شود.

کشف اشکال مختلف دیابت توسط راث همچنین به پزشکان کمک کرد تا مواردی مانند ورزش، استرس، رشد و سایر عواملی را که می‌توانند با انسولین و گیرنده‌ها در ارتباط باشند، کشف کنند.

این به افراد مبتلا به دیابت و تیم‌های پزشکی آنها این امکان را می‌دهد تا برای مدیریت بهتر تلاش کنند و وقتی اوضاع خراب می‌شود، بیشتر درک کنند.

اگرچه این ممکن است برای هرکسی که دیابت تازه‌تر به نظر می‌رسد ساده باشد، مهم است به خاطر داشته باشید که قبل از این کشف، بیشتر افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ یک تزریق در روز مصرف می‌کردند و تغییرات کمی در دوز یا فعالیت‌های روزانه خود در مورد دیابت ایجاد می‌کردند. این منجر به مدیریت بسیار نادرست دیابت شد.

امروز، همه چیز تغییر کرده است، تا حد زیادی به لطف کار راث و تیمش.

یک درمان و چالش‌های دیگر

کار راث در طول سال ها به او کمک کرد تا نقش های چالش برانگیز و هیجان انگیزی را به دست آورد.

او به عنوان دستیار جراح عمومی در خدمات بهداشت عمومی ایالات متحده از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۱ و به عنوان یکی از اعضای کالج پزشکان آمریکا خدمت کرد و قبل از پیوستن به Northwell Health و مؤسسه Feinstein در سال ۲۰۰۰، سمت های رهبری را در NIH و جانز هاپکینز داشته است.

امروز، راث هنوز سخت کار می کند و سوالات بیشتری برای پاسخ در آزمایشگاه دارد.

او گفت که از جمله آنها، کاوش بیشتر در مورد اطلاعاتی است که در اوایل در مورد مغز آموخته است.

او گفت: “یکی از زمینه هایی که من از آن هیجان زده هستم این است که بدانم گیرنده های انسولین در سراسر مغز داریم.”

ما نمی‌توانستیم بفهمیم در آنجا چه کنیم، اما گروه‌هایی در مونیخ و کلن (آلمان) و در ایالات متحده روی این موضوع کار می‌کنند. این هیجان انگیز است که فکر کنیم از آن چه می توان نتیجه گرفت.» او گفت.

راث همچنین مایل است تحقیقات بیشتری در مورد انسولین و سیستم عصبی ببیند. ما آن را سال‌ها پیش شروع کردیم، اما نتوانستیم مردم را در مورد آن هیجان‌زده کنیم… اکنون، روی آن کار می‌شود.»

راث همچنین رویای دیگری دارد که به اعتقاد او می تواند واقعیت داشته باشد: “من بسیار خوشبین هستم که بتوانیم دیابت نوع ۱ و ۲ را درمان کنیم.”

او گفت که هیچ جدول زمانی به آن ضمیمه نشده است، اما نه به دلیل عدم تلاش.

راث گفت: «بدن بسیار پیچیده‌تر از آن چیزی است که ما فکر می‌کنیم.

یک هدف بیشتر نسبت به سایر نقاط جهان کمتر به آزمایشگاه مربوط می شود، اما هدفی که راث به آن علاقه دارد: مبارزه با نابرابری های نژادی در درمان.

راث گفت: «ناهمواری قابل توجهی در مراقبت در ایالات متحده وجود دارد. ما در جاهایی که مراقبت‌های بهداشتی در دسترس‌تر است، چنین چیزی را نمی‌بینیم. ما باید آن را تغییر دهیم.»