ویروس اچ آی وی می تواند در مغز پنهان شود و خطر بروز زوال عقل را افزایش دهد، حتی اگر مبتلا به ایدز نباشید
مدتهاست که مطلع هستیم که ویروس اچ آی وی، که موجب بروز بیماری ایدز می‌شود، سلول‌های سیستم ایمنی بدن را، که وظیفه آنها مقاومت در برابر میکروارگانیسم های مهاجم و سرکوب بیماری مهلک سرطان است را هدف قرار داده و آنها را از کار می اندازد.
اخیراً محققان دریافته اند که ویروس اچ آی وی، نه تنها سلول‌های ایمنی بدن موجود در جریان خون، بلکه مغز و ستون فقرات را مورد حمله قرار داده و می تواند برای سالهای متمادی، در بدن شخص به صورت نهفته باقی بماند.
خانم دکتر حبیبه خوشبویی Habibe Khoushboei، استاد راهنمای اینجانب ،در حال مطالعه بر روی این موضوع بوده و دریافته است که، یکی از پیامدهای وجود اچ آی وی در مغز این است که ، بیماری های مربوط به سن ،خیلی زودتر از موعد در بدن گسترش پیدا می‌کنند.
این بیماری‌ها، در برگیرنده عارضه های عصبی، شامل بیماریهای آلزایمر و پارکینسون می باشند و علاوه بر این، افزایش خطر اعتیاد به مواد مخدر در شخص را افزایش می‌دهند.
تاثیرات اچ آی وی، علی رغم درمان های اولیه ادامه می‌یابد
برای مدت بیش از ۲۰ سال، ترکیبات دارویی قوی از داروهای ضد ویروسهای پسگرد antiretovial drngs، جهت درمان، در دسترس مبتلایان مبتلا به عفونت اچ آی وی بوده است و این داروها، امید به زندگی را در بیمارهای مبتلا به اچ آی وی، تا حد چشمگیری از ۳۶ به ۴۹ سال افزایش داده است.
اگر چه درمان های ترکیبی ضد ویروس پسگرد antiretrovial therapies Combinatorial، مقدار این ویروس را تا حد تقریبا صفر در سطح خون کاهش می دهند، ویروس اچ آی وی می تواند در سیستم عصبی بدن، جائیکه می تواند با ژنومهای سلول های مغز به نام ماکروگلیا microglia، که همان سلول های ایمن ساز مغزهستند تلفیق شود، خود را پنهان نماید.
ویروس اچ آی وی در مغز، تولید یک پروتئین ویروسی می نماید، و هم به سلول های عفونی و هم به سلول های غیر عفونی آسیب می رساند و با این کار خطر ابتلا به زوال عقلی، اعتیاد و اختلالات عصبی را در شخص افزایش می دهد.
هر شخصی که آلوده به ویروس اچ آی وی شده باشد، این مشکل را تجربه می کند، چون ویروس اچ آی وی با ژنوم تلفیق شده و تاثیر درمانهای ضد ویروس پسگرد را با مشکل روبرو می کند. اما سوال اینجاست که چرا؟
پروتئین های آلوده به اچ آی وی، سیگنال های ارسالی دوپامین را نامنظم می کنند. به منظور پاسخ به این پرسش، از یک موش استفاده شد که با استفاده از آن ما را قادر می ساخت سطح ویروس آلوده به اچ آی وی را، به منظور بررسی رابطه بین عفونت اچ آی وی و بیماری عصبی را، مورد بررسی قرار دهیم.
آزمایشگاه ما به این نتیجه رسید که، پروتئین اچ آی وی، موسوم بهHIV-1 Tat، سطح یک پروتئین مهم مورد نیاز برای تولید دوپامین، که یک فرا رسان عصبی است را، در مغز کاهش می دهد. دوپامین توسط نورون های سیستم عصبی مرکزی و سلول های ایمنی ساز خون تولید می شود.
به منظور مشاهده جزئیات دقیق، با استفاده از یک میکروسکوپ قوی، من و همکارانم به دقت مناطق تولید کننده دوپامین در مغز موش، که محتوی پروتئین HIV-1 Tat بود را بررسی کردیم، و وقتی متوجه شدیم نورون ها زنده هستند شوکه شدیم.
اما بسیاری از نورون هایی که معمولا دوپامین تولید می کنند، قادر نبودند که به مقدار کافی آن را تولید کنند. علاوه بر این متوجه شدیم که آنزیم مورد نیاز برای تولید دوپامین،موسوم به تیروسین هیدروکسیلاسtyrosine hydroxylase، از این پس در برخی از سلول ها یافت نمی شد.این بیانگر این است که موش نمی توانست به مقدار مورد نیاز دوپامین تولید کند.
زمانیکه سلول های مایکروگلیال microglialدرون پروتئینHIV-1 Tat پنهان می شوند، این پروتئین قادر نخواهد بود وارد نورون های دوپامین شود، بنابراین فعالیت آنها را کاهش می دهد و در نتیجه آنها دوپامین کمتری تولید می کنند.
این امر توانایی آنها را در برقراری ارتباط با سلول های دیگر مغز کاهش می دهد، که می تواند منجر به اختلال توانایی حرکتی آنها و رفتار مورد انتظار در آنها شود.
علاوه بر این، کاهش سطح دوپامین در ناحیه ای از مغز موسوم به سابستانشیا نیگراSubstantia nigra ، مهر تاییدی بر وجود پارکینسون است و بیماران را مستعد افسردگی و اعتیاد به موار اعتیاد آوری همچون متامفتامین methamphetamine و کوکائین می نماید.
نتایج تحقیق ما که در ژورنال گلیا Gliq انتشار یافته، آشکار می کند که چگونه بیماران اچ آی وی، آسیب پذیری بیشتر نسبت به بیماری های عصبی و روانی-عصبی دارند و به گونه ای با سطوح دوپامین در مغز ارتباط دارند.
مسلم است که در مورد درمان اچ آی وی، باید کاری بیشتر از متوقف نمودن این ویروس در خون انجام داد. جامعه پزشکی نیازمند درمان هایی است که نتایج طولانی مدت عفونت اچ آی وی را در مغز معکوس کنند.
