دعای مطالعه [ نمایش ]
بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحیمِ
اَللّهُمَّ اَخْرِجْنى مِنْ ظُلُماتِ الْوَهْمِ
خدایا مرا بیرون آور از تاریکىهاى وهم،
وَ اَکْرِمْنى بِنُورِ الْفَهْمِ
و به نور فهم گرامى ام بدار،
اَللّهُمَّ افْتَحْ عَلَیْنا اَبْوابَ رَحْمَتِکَ
خدایا درهاى رحمتت را به روى ما بگشا،
وَانْشُرْ عَلَیْنا خَزائِنَ عُلُومِکَ بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ
و خزانههاى علومت را بر ما باز کن به امید رحمتت اى مهربانترین مهربانان.
۱۴.۶ The Contents of Conscious Experience
۱۴.۶ محتویات تجربه آگاهانه
One notable way to differentiate the contents of conscious experience from sentience is by studying brains of people who are missing some contents but continue to be sentient. The contents of our conscious experience are made up of perceptions, thoughts, memories, and feelings. We may know some people personally who have lost some contents to their conscious perceptual experience-who may be blind, be deaf, or have lost their sense of smell. We have already met many people in this book who have lost some of the contents of their thoughts. For example, H.M. (see Chapter 9) could no longer access some of his long-term memory, so it was no longer part of the contents of his conscious experience— yet he remained sentient.
یکی از راه‌های قابل توجه برای تمایز محتوای تجربه آگاهانه از احساسات، مطالعه مغز افرادی است که برخی از مطالب را از دست داده‌اند اما همچنان باهوش هستند. محتوای تجربه آگاهانه ما از ادراکات، افکار، خاطرات و احساسات تشکیل شده است. ممکن است برخی از افراد را شخصاً بشناسیم که برخی از مطالب را به دلیل تجربه ادراکی آگاهانه خود از دست داده اند – که ممکن است نابینا، ناشنوا یا حس بویایی خود را از دست داده باشند. ما قبلاً در این کتاب با افراد زیادی آشنا شده ایم که بخشی از مطالب افکار خود را از دست داده اند. به عنوان مثال، H.M. (به فصل ۹ مراجعه کنید) دیگر نمی‌توانست به برخی از حافظه بلندمدت خود دسترسی داشته باشد، بنابراین این دیگر بخشی از محتوای تجربه آگاهانه او نبود – با این حال او همچنان حساس بود.
In contrast, the principal early symptom of Alzheimer’s disease is the loss of the contents of short-term memory, which results from the loss of neurons in the entorhinal cortex and the hippocampus. Neuronal loss then progresses to other regions, becoming widespread and resulting in the slow destruction of the brain. The conscious experience of people with Alzheimer’s changes as cortical function is lost and depends on whatever neural circuitry continues to function or malfunction. The con- tents of their conscious experience are more restricted and very different from what they were before the illness. As a result, drastic changes in personality and odd behavior may be observed, but even with widespread neuro- degeneration, patients remain conscious and sentient. They may get confused about where they are, but they still feel fear when lost and feel happy while recounting a favorite long-term memory.
در مقابل، علائم اولیه اولیه بیماری آلزایمر از دست دادن محتویات حافظه کوتاه مدت است که در نتیجه از دست دادن نورون‌ها در قشر انتورینال و هیپوکامپ ایجاد می‌شود. از دست دادن نورون سپس به مناطق دیگر پیشرفت می‌کند، گسترده می‌شود و منجر به تخریب آهسته مغز می‌شود. تجربه آگاهانه افراد مبتلا به آلزایمر با از بین رفتن عملکرد قشر مغز تغییر می‌کند و به مدارهای عصبی که به عملکرد خود ادامه می‌دهند یا بد کار می‌کنند بستگی دارد. محتوای تجربه آگاهانه آنها محدودتر است و بسیار متفاوت از آنچه قبل از بیماری بودند. در نتیجه، ممکن است تغییرات شدیدی در شخصیت و رفتارهای عجیب و غریب مشاهده شود، اما حتی با انحطاط عصبی گسترده، بیماران هوشیار و هوشیار باقی می‌مانند. آنها ممکن است در مورد جایی که هستند گیج شوند، اما همچنان وقتی گم می‌شوند احساس ترس می‌کنند و در حالی که یک خاطره طولانی مدت مورد علاقه خود را بازگو می‌کنند، احساس خوشحالی می‌کنند.
We have also learned about patients with lesions in Wernicke’s area who can no longer comprehend speech and who speak nonsense, having lost language as a means of communication, yet they still understand a smile and can read the intentions of others. We have met people with frontal lobe damage who can no longer make or institute plans or whose personality has markedly changed; people whose basal ganglia are malfunctioning, restricting their movement and thus restricting the contents of their conscious experience; and people with a lesion to the pons, no longer able to move or communicate effortlessly.
ما همچنین در مورد بیماران مبتلا به ضایعات در ناحیه Wernicke که دیگر نمی‌توانند گفتار را درک کنند و مزخرف صحبت می‌کنند، زبان را به عنوان وسیله ارتباطی از دست داده اند، آموخته ایم، اما هنوز لبخند را درک می‌کنند و می‌توانند مقاصد دیگران را بخوانند. ما با افرادی برخورد کرده‌ایم که دچار آسیب لوب فرونتال شده‌اند که دیگر نمی‌توانند برنامه‌ریزی کنند یا برنامه‌ریزی کنند یا شخصیت‌شان به طور قابل توجهی تغییر کرده است. افرادی که عقده‌های قاعده‌ای آنها بد کار می‌کند، حرکت آنها را محدود می‌کند و در نتیجه محتوای تجربه آگاهانه‌شان را محدود می‌کند. و افرادی که ضایعه ای در پونز دارند، دیگر قادر به حرکت یا برقراری ارتباط بدون زحمت نیستند.
These people all remain conscious and sentient, even with these severe lesions in various areas throughout the brain. What has changed is the contents of their conscious experience, which have become extremely restricted.
این افراد حتی با وجود این ضایعات شدید در نواحی مختلف مغز، همگی هوشیار و هوشیار هستند. آنچه تغییر کرده است محتویات تجربه آگاهانه آنهاست که به شدت محدود شده است.
The Brain’s Interpreter and the Unified Feeling of Self
مترجم مغز و احساس یکپارچه از خود
Even after learning that the brain’s modular organization has been well established, that we have functioning modules that have some kind of physical instantiation, that these networks operate mainly outside the realm of awareness, providing specialized bits of information, and that many of our cognitive capacities appear to be automatic domain-specific operations, we still feel we are a single entity in charge of our thoughts and body. Despite knowing that these modular systems are beyond our control and fully capable of producing behaviors, mood changes, and cognitive activity, part of the contents of our conscious experience is that we are a unified conscious agent-an “I” with a past, a present, and a future. With all of this apparently independent activity running in parallel, what allows for the sense of conscious unity that we possess?
حتی پس از اینکه فهمیدیم سازمان مدولار مغز به خوبی تثبیت شده است، ما ماژول‌های عملکردی داریم که نوعی نمونه فیزیکی دارند، این شبکه‌ها عمدتاً خارج از قلمرو آگاهی عمل می‌کنند و بیت‌های تخصصی از اطلاعات را ارائه می‌دهند و بسیاری از ظرفیت‌های شناختی ما به نظر می‌رسد عملیات‌های خودکار دامنه خاص هستند، ما هنوز احساس می‌کنیم که یک موجود واحد هستیم که مسئول افکار و بدن خود هستیم. علیرغم اینکه می‌دانیم این سیستم‌های مدولار خارج از کنترل ما هستند و کاملاً قادر به تولید رفتارها، تغییرات خلقی و فعالیت‌های شناختی هستند، بخشی از محتوای تجربه آگاهانه ما این است که ما یک عامل آگاه یکپارچه هستیم – یک “من” با گذشته، یک حال، و آینده با وجود این همه فعالیت ظاهراً مستقل که به طور موازی انجام می‌شود، چه چیزی به احساس وحدت آگاهانه ای که داریم اجازه می‌دهد؟
A private narrative appears to take place inside us all the time. It consists partly of the effort to tie together into a coherent whole the diverse activities of thousands of specialized systems that we have inherited through evolution to handle the challenges presented to us each day by both environmental and social situations. Years of research have confirmed that humans have a specialized process to carry out this interpretive synthesis, and, as we discussed in Chapter 4, it is located in the brain’s left hemisphere. This system, called the interpreter, is most likely cortically based and works largely outside of conscious awareness.
به نظر می‌رسد یک روایت خصوصی همیشه در درون ما اتفاق می‌افتد. این تا حدودی شامل تلاش برای به هم پیوستن فعالیت‌های متنوع هزاران سیستم تخصصی است که از طریق تکامل به ارث رسیده‌ایم تا چالش‌هایی را که هر روز در موقعیت‌های محیطی و اجتماعی به ما ارائه می‌دهند، انجام دهیم. سالها تحقیق تأیید کرده است که انسانها برای انجام این سنتز تفسیری فرآیند تخصصی دارند و همانطور که در فصل ۴ بحث کردیم، این فرآیند در نیمکره چپ مغز قرار دارد. این سیستم که مفسر نامیده می‌شود، به احتمال زیاد بر پایه قشر مغزی است و عمدتاً خارج از آگاهی آگاهانه کار می‌کند.
The interpreter makes sense of all the internal and external information that bombards the brain. Asking how one thing relates to another and looking for causes and effects, it offers up hypotheses and makes order out of the chaos of information. The interpreter is the glue that binds together the thousands of bits of information from all over the cortex into a cause-and-effect, “makes sense” running narrative: our personal story, which then becomes part of the contents of our memory. It explains why we do the things we do, and why we feel the way we do. Our dispositions, emotional reactions, and past learned behavior are all fodder for the interpreter. If some action, thought, or emotion doesn’t fit in with the rest of the story, the interpreter will rationalize it (“I am a really cool, macho guy with tattoos and a Harley, and I got a poodle because… ah, um… my great-grandmother was French”).
مترجم تمام اطلاعات درونی و بیرونی را که مغز را بمباران می‌کند، معنا می‌کند. پرسیدن اینکه چگونه یک چیز با چیز دیگر ارتباط دارد و به دنبال علت و معلول است، فرضیه‌هایی را مطرح می‌کند و نظم را از هرج و مرج اطلاعات خارج می‌کند. مفسر چسبی است که هزاران بیت از اطلاعات را از سراسر قشر به یک علت و معلول به هم پیوند می‌دهد، روایتی در حال اجرا «معنا دارد»: داستان شخصی ما، که سپس بخشی از محتوای حافظه ما می‌شود. توضیح می‌دهد که چرا کارهایی را که انجام می‌دهیم، و چرا رفتارها، واکنش‌های عاطفی و رفتارهای آموخته‌شده در گذشته، خوراکی برای مترجم هستند با بقیه داستان جور در نمی‌آید، مترجم آن را منطقی می‌کند (“من یک مرد باحال و ماچو هستم با خالکوبی و‌هارلی، و یک سگ پودل گرفتم چون… آه، اوم… عالی من – مادربزرگ فرانسوی بود”).
Looking at the past decades of split-brain research, we find one unalterable fact: Disconnecting the two cerebral hemispheres, an event that finds one half of the cortex no longer interacting in a direct way with the other half, does not typically disrupt the cognitive intelligence and verbal ability of these patients. The left, dominant hemisphere remains the major force in their conscious experience, and that force is sustained, it would appear, not by the whole cortex, but by specialized circuits within the left hemisphere. In short, the inordinately large human brain does not render its unique contributions simply by being a bigger brain, but by accumulating specialized circuits.
با نگاهی به دهه‌های گذشته تحقیقات بر روی مغز تقسیم‌شده، به یک واقعیت غیرقابل تغییر پی می‌بریم: قطع ارتباط دو نیمکره مغز، رویدادی که نشان می‌دهد نیمی‌از قشر دیگر به طور مستقیم با نیمه‌ی دیگر تعامل ندارد، معمولاً عملکرد شناختی را مختل نمی‌کند. هوش و توانایی کلامی‌این بیماران. نیمکره چپ و غالب، نیروی اصلی در تجربه آگاهانه آنها باقی می‌ماند، و به نظر می‌رسد که این نیرو نه توسط کل قشر، بلکه توسط مدارهای تخصصی در نیمکره چپ حفظ می‌شود. به طور خلاصه، مغز بی اندازه بزرگ انسان، کمک‌های منحصر به فرد خود را صرفاً با بزرگتر بودن مغز انجام نمی‌دهد، بلکه با انباشته شدن مدارهای تخصصی.
The interpreter is a system of primary importance to the human brain. Interpreting the cause and effect of both internal and external events enables the formation of beliefs. Can a mental state, a belief, free us from sim- ply responding to stimulus-response aspects of everyday life? When a stimulus such as a pork roast is placed in front of your dog, she will have no “issues” about scarfing it down. But you might. Faced with such a stimulus, even if you were hungry, you might not partake, if you have a belief that you should not eat animal products or your religious beliefs forbid it. It seems that your behavior can hinge on a belief. Oddly, though, most neuroscientists will deny that a mental state can affect the physical processing of the brain.
مترجم سیستمی‌است که برای مغز انسان اهمیت اولیه دارد. تفسیر علت و معلول رویدادهای درونی و بیرونی باعث شکل گیری باورها می‌شود. آیا یک حالت ذهنی، یک باور، می‌تواند ما را از واکنش ساده به جنبه‌های محرک-واکنش زندگی روزمره رها کند؟ هنگامی‌که محرکی مانند کباب گوشت خوک در مقابل سگ شما قرار می‌گیرد، او هیچ مشکلی در مورد روسری کردن آن نخواهد داشت. اما شما ممکن است. در مواجهه با چنین محرکی، حتی اگر گرسنه بودید، اگر اعتقاد دارید که نباید فرآورده‌های حیوانی بخورید یا اعتقادات مذهبی شما آن را منع می‌کند، ممکن است غذا نخورید. به نظر می‌رسد که رفتار شما می‌تواند وابسته به یک باور باشد. با این حال، به طرز عجیبی، اکثر دانشمندان علوم اعصاب منکر این هستند که یک حالت روانی می‌تواند بر پردازش فیزیکی مغز تأثیر بگذارد.
TAKE-HOME MESSAGES
پیام‌های اصلی
▪️The cortex can sustain massive injury, yet consciousness persists.
▪️ قشر می‌تواند صدمات شدیدی را متحمل شود، اما هوشیاری همچنان ادامه دارد.
▪️The contents of our conscious experience appear to be the result of local processing in modules.
▪️ به نظر می‌رسد محتویات تجربه آگاهانه ما نتیجه پردازش محلی در ماژول‌ها باشد.
▪️The human interpretive system is in the left hemisphere, most likely cortically based, and works outside of conscious awareness. It distills all the internal and external information bombarding the brain into a cohesive narrative, which becomes our personal story.
▪️ سیستم تفسیری انسان در نیمکره چپ قرار دارد و به احتمال زیاد بر پایه قشر مغز قرار دارد و خارج از آگاهی آگاهانه کار می‌کند. تمام اطلاعات داخلی و خارجی بمباران مغز را در یک روایت منسجم تقطیر می‌کند که به داستان شخصی ما تبدیل می‌شود.
▪️ The interpreter looks for causes and effects of internal and external events and, in so doing, enables the formation of beliefs, which enable us to engage in goal-directed behavior and free us from reflexive, stimulus-driven behavior.
▪️مترجم به دنبال علل و آثار رویدادهای درونی و بیرونی می‌گردد و با این کار، شکل‌گیری باورهایی را امکان‌پذیر می‌سازد، که ما را قادر می‌سازد در رفتار هدف‌دار شرکت کنیم و ما را از رفتار بازتابی و محرک‌محور رها کنیم.
۱۴.۷ Can Mental States Affect Brain Processing?
۱۴.۷ آیا حالات ذهنی می‌توانند بر پردازش مغز تأثیر بگذارند؟
Any theories about consciousness must consider the question of whether a conscious thought has any control over the brain that processes it. The brain is a decision- making device, guided by experience, that gathers and computes information in real time to inform its decisions. If the brain gathers information to inform decisions, can a mental state such as a belief, which is the result of an experience or a social interaction, affect or constrain the brain and, by so doing, influence its future mental states and behaviors? Can a thought or belief, the end product of processing across the whole brain, constrain the very brain that produced it? That is, does the whole constrain its parts?
هر نظریه ای در مورد آگاهی باید این سوال را در نظر بگیرد که آیا یک فکر آگاهانه کنترلی بر مغزی که آن را پردازش می‌کند دارد یا خیر. مغز یک دستگاه تصمیم گیری است که توسط تجربه هدایت می‌شود و اطلاعات را در زمان واقعی جمع آوری و محاسبه می‌کند تا تصمیمات خود را مطلع کند. اگر مغز اطلاعاتی را برای تصمیم گیری جمع آوری می‌کند، آیا یک حالت ذهنی مانند یک باور که حاصل یک تجربه یا یک تعامل اجتماعی است، می‌تواند مغز را تحت تأثیر قرار دهد یا آن را محدود کند و با این کار بر حالات و رفتارهای ذهنی آینده آن تأثیر بگذارد؟ آیا یک فکر یا باور، محصول نهایی پردازش در کل مغز، می‌تواند همان مغزی را که آن را تولید کرده است، محدود کند؟ یعنی آیا کل اجزای خود را محدود می‌کند؟
FIGURE 14.21 Rethinking causality.
Any explanation of causality in the brain must relate the mental states M1 and M2 to the change in their corresponding physical states, P1 and P2.
شکل ۱۴.۲۱ بازاندیشی در علیت.
هر توضیحی از علیت در مغز باید حالت‌های ذهنی M1 و M2 را به تغییر حالت‌های فیزیکی متناظر آنها P1 و P2 مرتبط کند.
The classic puzzle is usually put this way: There is a physical state, P1, at time 1 (T1), which produces a mental state, M1 (Figure 14.21). Then after a bit of time, now time 2 (T2), there is another physical state, P2, which produces another mental state, M2. How do we get from M1 to M2? This is the conundrum. We know that mental states are produced by processes in the brain, so M1 does not directly generate M2 without involving the brain. If we just go from Pl to P2 and then to M2, then our mental life is doing no work and we are truly just along for the ride. No one really likes that notion, but that is the belief of most materialists. The tough question is this: Does M1, in some downward-constraining process, guide P2 and thus affect M2?
معمای کلاسیک معمولاً به این صورت بیان می‌شود: یک حالت فیزیکی، P1، در زمان ۱ (T1) وجود دارد که یک حالت ذهنی، M1 ایجاد می‌کند (شکل ۱۴.۲۱). سپس پس از مدتی، اکنون زمان ۲ (T2)، حالت فیزیکی دیگری وجود دارد، P2، که حالت ذهنی دیگری به نام M2 را ایجاد می‌کند. چگونه از M1 به M2 برسیم؟ این معماست. ما می‌دانیم که حالات ذهنی توسط فرآیندهایی در مغز ایجاد می‌شوند، بنابراین M1 مستقیماً بدون دخالت مغز M2 تولید نمی‌کند. اگر فقط از Pl به P2 و سپس به M2 برویم، پس زندگی ذهنی ما کاری از پیش نمی‌برد و ما واقعاً در حال حرکت هستیم. هیچ کس واقعاً این مفهوم را دوست ندارد، اما این اعتقاد اکثر ماتریالیست‌ها است. سوال سخت این است: آیا M1 در برخی از فرآیندهای محدود کننده رو به پایین، P2 را هدایت می‌کند و بنابراین بر M2 تأثیر می‌گذارد؟
Theoretical biologist David Krakauer at the University of Wisconsin helps us think about this by pointing out that when we program a computer, we interface with a complex physical system that performs computational work. We do not program at the level of electrons, Micro B, but at a level of a higher effective theory, Macro A (for example, Lisp programming) that is then compiled down, without loss of information, into the microscopic physics. Thus, A causes B. Of course, A is physically made from B, and all the steps of the compilation are just B with B physics. But from our perspective, we can view some collective B behavior in terms of A processes…. The deeper point is that without these higher levels, there would be no possibility of communication, as we would have to specify every particle we wish to move in the utterance, rather than have the mind-compiler do the work. (Gazzaniga, 2011)
زیست‌شناس نظری دیوید کراکائر در دانشگاه ویسکانسین به ما کمک می‌کند تا در مورد این موضوع فکر کنیم، با اشاره به این که وقتی کامپیوتری را برنامه‌ریزی می‌کنیم، با یک سیستم فیزیکی پیچیده که کار محاسباتی را انجام می‌دهد، ارتباط برقرار می‌کنیم. ما در سطح الکترون‌ها، Micro B برنامه‌ریزی نمی‌کنیم، بلکه در سطح یک نظریه مؤثر بالاتر، Macro A (مثلاً برنامه‌نویسی Lisp) برنامه‌ریزی می‌کنیم که سپس بدون از دست دادن اطلاعات در فیزیک میکروسکوپی جمع‌آوری می‌شود. بنابراین، A باعث B می‌شود. البته A از نظر فیزیکی از B ساخته شده است و تمام مراحل تدوین فقط B با فیزیک B است. اما از منظر ما، ما می‌توانیم برخی از رفتارهای B را بر حسب فرآیندهای A مشاهده کنیم… نکته عمیق‌تر این است که بدون این سطوح بالاتر، امکان ارتباط وجود نخواهد داشت، زیرا باید هر ذره‌ای را که می‌خواهیم مشخص کنیم. به جای اینکه کامپایلر ذهن کار را انجام دهد، در گفتار حرکت کنید. (Gazzaniga، ۲۰۱۱)
Psychology professors Kathleen Vohs (Carlson School of Management in Minnesota) and Jonathan Schooler (UC Santa Barbara) showed in a clever experiment that people behave more ethically when they believe they have free will. An earlier survey of people in 36 countries had reported that more than 70% agreed that their life was in their own hands. Other studies had shown that invoking a sense of personal accountability could change behavior (Harmon-Jones & Mills, 1999; C. M. Mueller & Dweek, 1998).
استادان روانشناسی کاتلین وهس (مدرسه مدیریت کارلسون در مینه سوتا) و جاناتان اسکولر (UC سانتا باربارا) در آزمایشی هوشمندانه نشان دادند که افراد زمانی که معتقدند اراده آزاد دارند رفتار اخلاقی‌تری از خود نشان می‌دهند. یک نظرسنجی قبلی از مردم در ۳۶ کشور گزارش داده بود که بیش از ۷۰٪ موافق بودند که زندگی آنها در دستان آنهاست. مطالعات دیگر نشان داده اند که استناد به احساس مسئولیت پذیری شخصی می‌تواند رفتار را تغییر دهد (هارمون جونز و میلز، ۱۹۹۹؛ سی ام. مولر و دویک، ۱۹۹۸).
Vohs and Schooler set about to see empirically whether people’s behavior is affected by the belief that they are free to function. In their study, college students, before taking a test, were given either a series of sentences that had a deterministic bias, such as “Ultimately, we are biological computers- designed by evolution, built through genetics, and programmed by the environment,” or a passage about free will, such as “I am able to override the genetic and environmental factors that sometimes influence my behavior.” After thinking about what they had read, the students were given a computerized test. They were then told that because of a glitch in the software, the answer to each question would pop up automatically. To prevent this from happening, they were asked to press a particular computer key; thus, it took extra effort not to cheat.
Vohs و Schooler تصمیم گرفتند به طور تجربی ببینند که آیا رفتار افراد تحت تأثیر این باور است که آنها آزاد هستند یا نه. در مطالعه خود، به دانشجویان قبل از شرکت در آزمون، یک سری جملات داده شد که دارای یک سوگیری قطعی بودند، مانند “در نهایت، ما کامپیوترهای بیولوژیکی هستیم که توسط تکامل طراحی شده اند، از طریق ژنتیک ساخته شده اند، و توسط محیط برنامه ریزی شده اند.” یا متنی در مورد اراده آزاد، مانند “من می‌توانم بر عوامل ژنتیکی و محیطی که گاهی بر رفتار من تأثیر می‌گذارد، غلبه کنم.” پس از تفکر در مورد آنچه خوانده بودند، از دانش آموزان یک آزمون کامپیوتری داده شد. سپس به آنها گفته شد که به دلیل یک مشکل در نرم افزار، پاسخ هر سوال به طور خودکار ظاهر می‌شود. برای جلوگیری از این اتفاق، از آنها خواسته شد که یک کلید کامپیوتر خاص را فشار دهند. بنابراین، تلاش بیشتری برای تقلب نکردن لازم بود.
What happened? The students who read the deterministic sentences were more likely to cheat than those who had read the sentences about free will. In essence, a mental state affected behavior. Vohs and Schooler (2008) suggested that disbelief in free will produces a subtle cue that exerting effort is futile, thus granting permission not to bother. People prefer not to bother because bothering, in the form of self-control, requires exertion and depletes energy (Gailliot et al., 2007).
چه اتفاقی افتاد؟ دانش‌آموزانی که جملات قطعی را می‌خواندند، بیشتر از دانش‌آموزانی که جملات اراده آزاد را خوانده بودند، تقلب می‌کردند. در اصل، یک حالت روانی بر رفتار تأثیر می‌گذارد. Vohs و Schooler (2008) پیشنهاد کردند که عدم اعتقاد به اراده آزاد، نشانه ظریفی را ایجاد می‌کند که تلاش بیهوده است، بنابراین اجازه نمی‌دهد که مزاحم نشود. مردم ترجیح می‌دهند که مزاحم نشوند، زیرا مزاحمت، به شکل خودکنترلی، نیازمند تلاش است و انرژی را تحلیل می‌برد (گایلیوت و همکاران، ۲۰۰۷).
Florida State University social psychologists Roy Baumeister and colleagues (2009) found that reading deterministic passages also resulted in more aggressive and less helpful behavior toward others. They suggest that a belief in free will may be crucial for motivating people to control their automatic impulses to act selfishly, and a significant amount of self-control and mental energy are required to override selfish impulses and restrain aggressive impulses. The mental state supporting the idea of voluntary actions had an effect on the subsequent action decision. Not only do we seem to believe that we control our actions, but also society seems to benefit if everyone believes that.
روانشناس اجتماعی دانشگاه ایالتی فلوریدا روی باومیستر و همکارانش (۲۰۰۹) دریافتند که خواندن عبارات قطعی همچنین منجر به رفتار پرخاشگرانه‌تر و کمک‌کننده‌تر نسبت به دیگران می‌شود. آنها معتقدند که اعتقاد به اراده آزاد ممکن است برای برانگیختن افراد برای کنترل تکانه‌های خودکار خود برای انجام خودخواهانه بسیار مهم باشد، و مقدار قابل توجهی خودکنترلی و انرژی ذهنی برای غلبه بر انگیزه‌های خودخواهانه و مهار انگیزه‌های پرخاشگرانه مورد نیاز است. حالت روانی حمایت کننده از ایده اقدامات داوطلبانه بر تصمیم عمل بعدی تأثیر داشت. به نظر می‌رسد نه تنها معتقدیم که اعمال خود را کنترل می‌کنیم، بلکه به نظر می‌رسد که اگر همه این را باور کنند، جامعه نیز سود می‌برد.
Baumeister and his colleagues also found that, compared with people who do not believe in free will, those who do believe in free will enjoy greater self-efficacy and less of a sense of helplessness (Baumeister & Brewer, 2012), are more autonomous and proactive (Alquist et al., 2013), perform better academically (Feldman et al., 2016) and in the workplace (Stillman et al., 2010), are more positive, and perceive their capacity for decision making as greater (Feldman et al., 2014).
باومایستر و همکارانش همچنین دریافتند که در مقایسه با افرادی که به اراده آزاد اعتقاد ندارند، کسانی که به آزادی اعتقاد دارند از خودکارآمدی بیشتری برخوردارند و از احساس درماندگی کمتری برخوردارند (Baumeister & Brewer, 2012)، خودمختارتر هستند و فعال (Alquist و همکاران، ۲۰۱۳)، عملکرد تحصیلی بهتری (Feldman et al., 2016) و در محل کار (استیلمن و همکاران، ۲۰۱۰)، مثبت تر هستند و ظرفیت خود را برای تصمیم گیری بیشتر درک می‌کنند (فلدمن و همکاران، ۲۰۱۴).
Although the notion that a belief affects behavior seems elementary to ordinary people, it is firmly denied by most neuroscientists. Why? This view implies top- down causation, and in a neural reductionist world, a mental state cannot affect the physical neurons, the nuts and bolts of a determinist brain. We will return to the philosophically thorny subject of determinism in Section 14.9.
اگرچه این تصور که یک باور بر رفتار تأثیر می‌گذارد برای مردم عادی ابتدایی به نظر می‌رسد، اما اکثر دانشمندان علوم اعصاب آن را به شدت رد می‌کنند. چرا؟ این دیدگاه دلالت بر علیت از بالا به پایین دارد، و در یک جهان تقلیل گرای عصبی، یک حالت ذهنی نمی‌تواند بر نورون‌های فیزیکی، مهره‌ها و پیچ‌های یک مغز جبرگرا تأثیر بگذارد. ما در بخش ۱۴.۹ به موضوع فلسفی خاردار جبرگرایی باز خواهیم گشت.
Neurons, Neuronal Groups, and the Contents of Consciousness
نورون‌ها، گروه‌های عصبی و محتویات آگاهی
Neuroscientists have been extraordinarily innovative in analyzing how neurons enable perceptual activities. Recording from single neurons in the visual system, they have tracked the flow of visual information and how it becomes encoded and decoded (see Chapter 5). William Newsome at Stanford University, for in- stance, studied how neuronal events in area MT of the monkey cortex, which is actively involved in motion detection, correlate with the actual perceptual event (Newsome et al., 1989). One of his first findings was striking: The animal’s psychophysical performance capacity to discriminate motion could be predicted by the response pattern of a single neuron (Figure 14.22). In other words, a single neuron in area MT was as sensitive as the whole monkey to changes in the visual display.
دانشمندان علوم اعصاب در تجزیه و تحلیل اینکه چگونه نورون‌ها فعالیت‌های ادراکی را فعال می‌کنند، نوآوری فوق العاده ای داشته اند. آنها با ضبط از تک نورون‌ها در سیستم بینایی، جریان اطلاعات بصری و نحوه کدگذاری و رمزگشایی آن را ردیابی کرده اند (به فصل ۵ مراجعه کنید). به عنوان مثال، ویلیام نیوسوم در دانشگاه استنفورد مطالعه کرد که چگونه رویدادهای عصبی در ناحیه MT قشر میمون، که به طور فعال در تشخیص حرکت نقش دارد، با رویداد ادراکی واقعی ارتباط دارد (Newsome et al., 1989). یکی از اولین یافته‌های او قابل توجه بود: ظرفیت عملکرد روانی حیوان برای تشخیص حرکت را می‌توان با الگوی پاسخ یک نورون منفرد پیش بینی کرد (شکل ۱۴.۲۲). به عبارت دیگر، یک نورون منفرد در ناحیه MT به اندازه کل میمون به تغییرات در نمایشگر بصری حساس بود.
This finding stirred the research community because it raised a fundamental question about how the brain does its job. Newsome’s observation challenged the common view that the signal averaging that surely goes on in the nervous system eliminated the noise carried by individual neurons and that the decision-making capacity of pooled neurons should be superior to the sensitivity of single neurons. Yet Newsome did not side with those who believe that a single neuron is the source for any one behavioral act. It is well known that killing a single neuron, or even hundreds of them, will not impair an animal’s ability to perform a task, so a single neuron’s behavior must be redundant.
این یافته جامعه تحقیقاتی را برانگیخت زیرا یک سوال اساسی در مورد اینکه مغز چگونه کار خود را انجام می‌دهد ایجاد کرد. مشاهدات نیوزوم این دیدگاه رایج را به چالش کشید که میانگین سیگنالی که مطمئناً در سیستم عصبی انجام می‌شود، نویز حمل شده توسط نورون‌های منفرد را حذف می‌کند و اینکه ظرفیت تصمیم گیری نورون‌های تلفیقی باید از حساسیت تک نورون‌ها برتر باشد. با این حال نیوسوم با کسانی که معتقدند یک نورون منشأ هر عمل رفتاری است، طرف نشد. به خوبی شناخته شده است که کشتن یک نورون منفرد، یا حتی صدها مورد از آنها، توانایی یک حیوان برای انجام یک کار را مختل نمی‌کند، بنابراین رفتار یک نورون منفرد باید اضافی باشد.
FIGURE 14.22 Motion discrimination can be predicted by the response pattern of a single neuron.
Motion stimuli, with varying levels of coherent motion, were presented to rhesus monkeys trained in a task to discriminate the direction of motion. The monkey’s decision regarding the direction of apparent motion and the responses of 60 single middle temporal visual area (MT) cells, which are selective for direction of motion, were recorded and compared on each trial. In this histogram comparing the monkey’s performance with the neuron’s performance, a value less than 1 represents trials in which the neuron’s threshold was lower than the monkey’s (i.e., the neuron’s performance was better than the monkey’s), and a value greater than 1, trials in which the monkey’s performance was better than the neuron’s. In most cases (values near 1) the neuron’s threshold and the behavior’s threshold were similar. On average, individual cells in MT were as sensitive as the entire monkey. In subsequent work, the firing rate of single cells predicted (albeit weakly) the monkey’s choice on a trial-by-trial basis.
شکل ۱۴.۲۲ تمایز حرکت را می‌توان با الگوی پاسخ یک نورون منفرد پیش بینی کرد.
محرک‌های حرکتی، با سطوح مختلف حرکت منسجم، به میمون‌های رزوس که در وظیفه‌ای برای تشخیص جهت حرکت آموزش دیده بودند، ارائه شد. تصمیم میمون در مورد جهت حرکت ظاهری و پاسخ ۶۰ سلول ناحیه بینایی میانی زمانی (MT) که برای جهت حرکت انتخابی هستند، ثبت و در هر آزمایش مقایسه شد. در این هیستوگرام که عملکرد میمون را با عملکرد نورون مقایسه می‌کند، مقدار کمتر از ۱ آزمایش‌هایی را نشان می‌دهد که در آن آستانه نورون کمتر از میمون بود (یعنی عملکرد نورون بهتر از میمون بود)، و مقداری بیشتر از ۱، آزمایش‌ها. که در آن عملکرد میمون بهتر از نورون بود. در بیشتر موارد (مقادیر نزدیک به ۱) آستانه نورون و آستانه رفتار مشابه بودند. به طور متوسط، سلول‌های فردی در MT به اندازه کل میمون حساس بودند. در کار بعدی، نرخ شلیک سلول‌های منفرد، انتخاب میمون را به‌صورت آزمایشی پیش‌بینی کرد (البته ضعیف).
Fueling deterministic views of the brain, Newsome found that he could directly manipulate the visual information and influence an animal’s decision processes: Altering the response rate of these same neurons by careful microstimulation can tilt the animal toward making the right decision on a perceptual task. Maximum effects are seen during the interval when the animal is thinking about the task. Newsome and his colleagues (Celebrini & Newsome, 1995; Salzman et al., 1990), in effect, inserted an artificial signal into the monkey’s nervous system and influenced how the animal thought.
نیوسوم با تقویت دیدگاه‌های قطعی از مغز دریافت که می‌تواند مستقیماً اطلاعات بصری را دستکاری کند و بر فرآیند تصمیم‌گیری حیوان تأثیر بگذارد: تغییر نرخ پاسخ همین نورون‌ها با ریزتحریک‌های دقیق می‌تواند حیوان را به سمت تصمیم‌گیری درست در مورد یک کار ادراکی متمایل کند. حداکثر تأثیرات در فاصله زمانی که حیوان در مورد کار فکر می‌کند دیده می‌شود. Newsome و همکارانش (Celebrini & Newsome, 1995; Salzman et al., 1990) در واقع یک سیگنال مصنوعی را به سیستم عصبی میمون وارد کردند و بر نحوه تفکر حیوان تأثیر گذاشتند.
Does this discovery mean that the microstimulation site can be considered as the place where the decision is made? Researchers are not convinced that this is the way to think about the problem. Instead, they believe they have tapped into part of a neuronal loop involved with this particular perceptual discrimination. They argue that stimulation at different sites in the loop creates different perceptual subjective experiences.
آیا این کشف به این معناست که می‌توان محل ریزاستیمولاسیون را محل تصمیم گیری در نظر گرفت؟ محققان متقاعد نشده اند که این روشی است که در مورد مشکل فکر می‌کنند. در عوض، آنها معتقدند که به بخشی از یک حلقه عصبی مرتبط با این تبعیض ادراکی خاص دست زده اند. آنها استدلال می‌کنند که تحریک در مکان‌های مختلف در حلقه، تجربیات ذهنی ادراکی متفاوتی را ایجاد می‌کند.
For example, suppose that a bouncing ball was moving upward and that you, under microstimulation, responded as if it were moving downward. If the stimulation occurred early in the relevant neuronal loop, you might think you had actually witnessed downward motion. If, however, the stimulation occurred late in the loop and merely found you choosing the downward response instead of the upward one, your sensation would be quite different. Why, you might ask yourself, did I do that?
به عنوان مثال، فرض کنید که یک توپ پرش به سمت بالا حرکت می‌کند و شما، تحت ریزتحریک، به گونه ای واکنش نشان می‌دهید که انگار به سمت پایین حرکت می‌کند. اگر تحریک در اوایل حلقه عصبی مربوطه رخ داده باشد، ممکن است فکر کنید که واقعاً شاهد حرکت رو به پایین بوده اید. با این حال، اگر تحریک در اواخر حلقه رخ دهد و صرفاً متوجه شود که به جای پاسخ رو به بالا، پاسخ رو به پایین را انتخاب کرده اید، احساس شما کاملاً متفاوت خواهد بود. شاید از خود بپرسید چرا این کار را کردم؟
This question raises the issue of when we become conscious of our thoughts, intentions, and actions. Do we consciously choose to act, and then consciously initiate an act? Or is an act initiated nonconsciously, and only afterward do we consciously think we initiated it?
این سوال این موضوع را مطرح می‌کند که چه زمانی از افکار، نیات و اعمال خود آگاه می‌شویم. آیا ما آگاهانه انتخاب می‌کنیم که عمل کنیم و سپس آگاهانه اقدامی‌را آغاز کنیم؟ یا اینکه یک عمل ناخودآگاه آغاز می‌شود و تنها پس از آن ما آگاهانه فکر می‌کنیم که آن را آغاز کرده ایم؟
Benjamin Libet (1996), an eminent neuroscientist- philosopher, researched this question for nearly 35 years. In a groundbreaking and often controversial series of experiments, he investigated the neural time factors in conscious and nonconscious processing. These experiments are the basis for his backward referral hypothesis. Libet and colleagues (1979) concluded that awareness of a neural event is delayed approximately 500 ms after the onset of the stimulating event and, more important, that this awareness is referred back in time to the onset of the stimulating event.
بنجامین لیبت (۱۹۹۶)، عصب شناس و فیلسوف برجسته، تقریباً ۳۵ سال در مورد این سؤال تحقیق کرد. او در یک سری آزمایشات پیشگامانه و اغلب بحث برانگیز، عوامل زمان عصبی را در پردازش آگاهانه و ناخودآگاه بررسی کرد. این آزمایش‌ها مبنایی برای فرضیه ارجاع عقب مانده او هستند. لیبت و همکارانش (۱۹۷۹) به این نتیجه رسیدند که آگاهی از یک رویداد عصبی تقریباً ۵۰۰ میلی ثانیه پس از شروع رویداد تحریک کننده به تعویق می‌افتد و مهمتر از آن، این آگاهی در زمان به شروع رویداد تحریک کننده ارجاع داده می‌شود.
To put it another way, you think that you were aware of the stimulus from the onset of the stimulus and are unaware of the time gap. Surprisingly, according to participant reports, brain activity related to an action increased as early as 350 ms before the conscious intention to act (Figure 14.23). Using more sophisticated fMRI techniques, John-Dylan Haynes (Soon et al., 2008) showed that the outcome of a decision can be encoded in brain activity up to 10 seconds before it enters awareness.
به بیان دیگر، شما فکر می‌کنید که از همان آغاز محرک از محرک آگاه بوده اید و از فاصله زمانی بی اطلاع هستید. با کمال تعجب، طبق گزارش‌های شرکت‌کنندگان، فعالیت مغز مربوط به یک عمل تا ۳۵۰ میلی‌ثانیه قبل از قصد آگاهانه برای عمل افزایش یافت (شکل ۱۴.۲۳). جان دیلان‌هاینز (Soon et al., 2008) با استفاده از تکنیک‌های پیچیده‌تر fMRI نشان داد که نتیجه یک تصمیم می‌تواند تا ۱۰ ثانیه قبل از ورود به آگاهی در فعالیت مغز رمزگذاری شود.
FIGURE 14.23 Sequence of events preceding a fully self-initiated voluntary act in Libet’s studies.
Time O is the point at which muscle movement was detected by electromyography. When voluntary acts were spontaneous with no preplanning of when to act, the onset of the readiness potential (RP) averaged 550 ms before the muscle was activated (RP2) and 350 ms before the participant was aware of the wish (W) to act. The conscious wish to act preceded the act by 200 ms, whether the act was preplanned or spontaneous.
شکل ۱۴.۲۳ توالی رویدادهای قبل از یک اقدام ارادی کاملاً خود آغاز در مطالعات Libet.
زمان O نقطه ای است که در آن حرکت عضله توسط الکترومیوگرافی تشخیص داده شد. هنگامی‌که اقدامات داوطلبانه بدون برنامه ریزی قبلی برای زمان انجام عمل بودند، شروع پتانسیل آمادگی (RP) به طور متوسط ۵۵۰ میلی ثانیه قبل از فعال شدن عضله (RP2) و ۳۵۰ میلی ثانیه قبل از اینکه شرکت کننده از تمایل (W) برای اقدام آگاه شود، بود. میل آگاهانه برای انجام عمل، ۲۰۰ میلی ثانیه قبل از عمل، چه از قبل برنامه ریزی شده باشد و چه خود به خود، پیش از عمل بوده است.
Interpreting Confusing Findings From the Perspective of Layered Architecture
تفسیر یافته‌های گیج کننده از دیدگاه معماری لایه ای
When the brain is viewed as a layered system (see Doyle & Csete, 2011), we realize the reasoning trap we can easily fall into when we consider Libet’s findings that neural events associated with a physical response occur before a person is consciously aware of even wanting to will an act. We are mixing up two organization levels: Micro B and Macro A. We are applying macro-level organization principles to the micro level of neuron interactions. It is like trying to apply Newton’s laws to the quantum world.
هنگامی‌که مغز به عنوان یک سیستم لایه‌ای در نظر گرفته می‌شود (نگاه کنید به دویل و سیت، ۲۰۱۱)، وقتی یافته‌های لیبت را در نظر می‌گیریم که رویدادهای عصبی مرتبط با یک پاسخ فیزیکی قبل از اینکه شخص آگاهانه از آن آگاه شود، رخ می‌دهد، به دام استدلالی که به راحتی می‌توانیم در آن گرفتار شویم، متوجه می‌شویم. خواستن یک عمل ما در حال مخلوط کردن دو سطح سازمانی هستیم: Micro B و Macro A. ما در حال استفاده از اصول سازماندهی سطح کلان در سطح خرد تعاملات عصبی هستیم. این مانند تلاش برای اعمال قوانین نیوتن در جهان کوانتومی‌است.
What difference does it make if brain activity goes on before we are consciously aware of something? Consciousness is a different layer of organization on its own timescale, different from that of neural events, and the timescale of consciousness is current with respect to conscious processes. There is no question that we humans enjoy mental states arising from our underlying neuronal, cell-to-cell interactions. Mental states do not exist with- out those interactions but, as argued earlier, they cannot be defined or understood solely by knowing the cellular interactions. These mental states that emerge from our neural actions, such as beliefs, thoughts, and desires, in turn constrain the very brain activity that gave rise to them. Mental states can and do influence our decisions to act one way or another.
چه فرقی می‌کند که فعالیت مغز قبل از اینکه آگاهانه از چیزی آگاه شویم ادامه یابد؟ آگاهی لایه متفاوتی از سازمان در مقیاس زمانی خاص خود است، متفاوت از رویدادهای عصبی، و مقیاس زمانی آگاهی با توجه به فرآیندهای آگاهانه جاری است. شکی نیست که ما انسانها از حالات ذهنی ناشی از تعاملات سلول به سلول عصبی ما لذت می‌بریم. حالات ذهنی بدون آن فعل و انفعالات وجود ندارند، اما همانطور که قبلاً بحث شد، نمی‌توان آنها را صرفاً با دانستن تعاملات سلولی تعریف یا درک کرد. این حالات ذهنی که از اعمال عصبی ما پدید می‌آیند، مانند باورها، افکار و امیال، به نوبه خود فعالیت مغزی را که باعث ایجاد آنها شده است، محدود می‌کنند. حالات ذهنی می‌توانند و می‌توانند بر تصمیمات ما برای عمل به روشی تأثیر بگذارند.
Physicists have already dealt with this question, and they issue a warning. McGill University physicist Mario Bunge reminds us to take a more holistic approach: “[We] should supplement every bottom-up analysis with a top-down analysis, because the whole constrains the parts: just think of the strains in a component of a metallic structure, or the stress in a member of a social system, by virtue of their interactions with other constituents of the same system” (M. Bunge, 2010, p. 74). From this perspective, to control the teeming, seething nonconscious system, a control layer is necessary. The overall idea is that there is a hierarchy of layers, from particle physics to atomic physics to chemistry to biochemistry to cell biology to physiology, emerging into nonconscious and conscious mental processes. The deep challenge of science is to understand the different layers’ protocols and how they enable the layers to interact.
فیزیکدانان قبلاً به این سؤال پرداخته اند و هشدار می‌دهند. ماریو بانج، فیزیکدان دانشگاه مک گیل، به ما یادآوری می‌کند که رویکردی جامع‌تر داشته باشیم: «[ما] باید هر تحلیل از پایین به بالا را با تحلیلی از بالا به پایین تکمیل کنیم، زیرا کل اجزا را محدود می‌کند: فقط به کرنش‌های یک جزء فلزی فکر کنید. ساختار، یا استرس در یک عضو یک سیستم اجتماعی، به دلیل تعامل آنها با سایر اجزای همان سیستم» (M. Bunge, 2010, p. 74). از این منظر، برای کنترل سیستم ناخودآگاه جوشان، یک لایه کنترل ضروری است. ایده کلی این است که سلسله مراتبی از لایه‌ها وجود دارد، از فیزیک ذرات گرفته تا فیزیک اتمی، شیمی، بیوشیمی، زیست‌شناسی سلولی تا فیزیولوژی، که در فرآیندهای ذهنی ناخودآگاه و آگاهانه ظاهر می‌شوند. چالش عمیق علم درک پروتکل‌های لایه‌های مختلف و چگونگی تعامل لایه‌ها با یکدیگر است.
Howard Pattee, professor emeritus at SUNY Bing- hamton and a physicist and theoretical biologist, found a good biological example of upward and downward causation in the genotype-phenotype mapping of gene replication. Genotype-phenotype mapping requires the gene to describe the sequence of parts forming enzymes, and that description, in turn, requires enzymes to read the description. “In its simplest logical form, the parts represented by symbols (codons) are, in part, controlling the construction of the whole (enzymes), but the whole is, in part, controlling the identification of the parts (translation) and the construction itself (protein synthesis)” (Pattee, 2001).
هاوارد پتی، استاد بازنشسته SUNY Binghamton و یک فیزیکدان و زیست شناس نظری، یک مثال بیولوژیکی خوب از علیت صعودی و نزولی در نقشه برداری ژنوتیپ- فنوتیپ همانندسازی ژن پیدا کرد. نگاشت ژنوتیپ- فنوتیپ به ژن نیاز دارد تا توالی قطعات تشکیل دهنده آنزیم‌ها را توصیف کند و این توصیف به نوبه خود به آنزیم‌هایی برای خواندن توضیحات نیاز دارد. «در ساده‌ترین شکل منطقی آن، اجزایی که با نمادها (کدون‌ها) نشان داده می‌شوند، تا حدی ساختار کل (آنزیم‌ها) را کنترل می‌کنند، اما کل تا حدی کنترل کننده شناسایی اجزا (ترجمه) و ساخت است. خود (سنتز پروتئین)” (Pattee، ۲۰۰۱).
The Social Layer
لایه اجتماعی
Viewing the mind-brain system as layered enables us to begin to understand how the system works, and how beliefs and mental states play their role and stay part of our determined system. With that understanding comes the insight that layers exist both below the mind-brain layers and above them. Indeed, there is a social layer; and in the context of interactions with that layer, we can begin to understand concepts such as personal responsibility and freedom. Bunge tells us that “we must place the thing of interest in its context instead of treating it as a solitary individual” (M. Bunge, 2010, pp. 73-74).
مشاهده سیستم ذهن-مغز به صورت لایه ای ما را قادر می‌سازد تا درک کنیم که این سیستم چگونه کار می‌کند و چگونه باورها و حالات ذهنی نقش خود را ایفا می‌کنند و بخشی از سیستم تعیین شده ما باقی می‌مانند. با این درک این بینش حاصل می‌شود که لایه‌ها هم در زیر لایه‌های ذهن-مغز و هم در بالای آنها وجود دارند. در واقع، یک لایه اجتماعی وجود دارد. و در چارچوب تعامل با آن لایه، می‌توانیم مفاهیمی‌مانند مسئولیت شخصی و آزادی را درک کنیم. Bunge به ما می‌گوید که “ما باید چیز مورد علاقه را به جای اینکه به عنوان یک فرد منفرد رفتار کنیم، در بافت آن قرار دهیم” (M. Bunge, 2010, pp. 73-74).
The realization that we can’t look at the behavior of just one brain has come slowly to neuroscience and psychology. Asif Ghazanfar at Princeton University, who studies vocalization in both macaques and humans, makes the point that during vocalization, a dynamic relationship is going on that involves different parts of the brain, and another dynamic relationship is going on with the other animal that is listening. The vocalizations of one monkey modulate the brain processes going on in the other monkey (Ghazanfar et al., 2008).
این درک که ما نمی‌توانیم فقط به رفتار یک مغز نگاه کنیم، به آرامی‌به علوم اعصاب و روانشناسی رسیده است. آصف غضنفر از دانشگاه پرینستون، که در مورد آواسازی هم در ماکاک‌ها و هم در انسانها مطالعه می‌کند، به این نکته اشاره می‌کند که در حین صداگذاری، یک رابطه پویا در جریان است که بخش‌های مختلف مغز را درگیر می‌کند و یک رابطه پویا دیگر با حیوان دیگری که گوش می‌دهد در جریان است. . صداهای یک میمون فرآیندهای مغزی را که در میمون دیگر جریان دارد تعدیل می‌کند (غضنفر و همکاران، ۲۰۰۸).
This behavior is true for humans also. Uri Hasson and his colleagues at Princeton (Stephens et al., 2010) used fMRI to measure the brain activity of a pair of conversing participants. They found that the listener’s brain activity mirrored the speaker’s (Figure 14.24) and that sometimes some areas of the brain even showed anticipatory responses. When there were such anticipatory responses, greater understanding resulted; the behavior of one person affected another person’s behavior. Hasson and Ghazanfar make the point that we have to look at the whole picture, not just one brain in isolation (Hasson et al., 2012).
این رفتار برای انسانها نیز صادق است. اوری‌هاسون و همکارانش در پرینستون (استفنس و همکاران، ۲۰۱۰) از fMRI برای اندازه گیری فعالیت مغزی یک جفت شرکت کننده در حال مکالمه استفاده کردند. آنها دریافتند که فعالیت مغز شنونده منعکس کننده فعالیت گوینده است (شکل ۱۴.۲۴) و گاهی اوقات برخی از نواحی مغز حتی پاسخ‌های پیش بینی را نشان می‌دهند. هنگامی‌که چنین پاسخ‌های پیش‌بینی‌کننده‌ای وجود داشت، درک بیشتری حاصل شد. رفتار یک فرد بر رفتار شخص دیگر تأثیر می‌گذارد.هاسون و غضنفر به این نکته اشاره می‌کنند که ما باید به کل تصویر نگاه کنیم، نه تنها به یک مغز به صورت مجزا (هاسون و همکاران، ۲۰۱۲).
FIGURE 14.24 The neural coupling between speaker and listener extends far beyond low-level auditory areas.
(a) Sagittal slices of the left hemisphere show regions, including early auditory cortices and linguistic and extralinguistic brain areas, in which the activity during speech production is coupled to the activity during speech comprehension. (b) Listener-listener couplings are yellow, and speaker-listener couplings are red. Orange coloring indicates the overlap between areas that reliably activate across all listeners. There is a large overlap between brain areas that listeners use to process incoming verbal information (comprehension activity) and areas with similar time-locked activity in the speaker’s brain (production-comprehension coupling). A1+= early auditory cortices; Broca = Broca’s area; dIPFC = dorsolateral prefrontal cortex; Ins = insula; IOG= inferior occipital gyrus; IPS = intraparietal sulcus; MPFC = medial prefrontal cortex; OFC = orbitofrontal cortex; PC = precuneus; PL = parietal lobule; PM = premotor cortex; ST = striatum; STG = superior temporal gyrus; TPJ = temporoparietal junction.
شکل ۱۴.۲۴ جفت عصبی بین گوینده و شنونده بسیار فراتر از نواحی شنوایی سطح پایین است.
(الف) برش‌های ساژیتال نیمکره چپ، مناطقی از جمله قشر شنوایی اولیه و نواحی زبانی و برون زبانی مغز را نشان می‌دهد که در آن فعالیت در حین تولید گفتار با فعالیت در حین درک گفتار همراه است. (ب) کوپلینگ شنونده-شنونده زرد و کوپلینگ گوینده-شنونده قرمز است. رنگ نارنجی نشان دهنده همپوشانی بین مناطقی است که به طور قابل اعتماد در همه شنوندگان فعال می‌شوند. همپوشانی زیادی بین نواحی مغزی که شنوندگان برای پردازش اطلاعات کلامی‌دریافتی (فعالیت درک مطلب) استفاده می‌کنند و مناطقی با فعالیت زمان‌بندی مشابه در مغز گوینده (جفت تولید-درک) وجود دارد. A1+= قشر شنوایی اولیه. بروکا = منطقه بروکا; dIPFC = قشر پره‌فرونتال پشتی جانبی. اینس = اینسولا; IOG= شکنج اکسیپیتال تحتانی; IPS = شیار داخل آهیانه‌ای; MPFC = قشر پره‌فرونتال داخلی؛ OFC = قشر orbitofrontal; PC = precuneus; PL = لوبول آهیانه‌ای; PM = قشر پیش حرکتی؛ ST = جسم مخطط; STG = شکنج گیجگاهی برتر. TPJ = اتصال گیجگاهی.
When it comes to the interplay between brains, having a deterministic brain is a moot point. At this social level of analysis we are a couple layers of organization beyond basic brain function, and this social layer is where we should place such concepts as following rules and personal responsibility. Being personally responsible is a social concept, not a brain mechanism, and it is found in the space between human brains, in the interactions between people. Accountability 14.8 The Contents of makes no sense in a world made up of one brain. When more than one human brain interacts, a new protocol comes into play with new properties, such as personal responsibility.
وقتی صحبت از تعامل بین مغزها می‌شود، داشتن یک مغز قطعی یک موضوع بحث برانگیز است. در این سطح اجتماعی تحلیل، ما چند لایه سازمانی فراتر از عملکرد اساسی مغز هستیم، و این لایه اجتماعی جایی است که باید مفاهیمی‌مانند پیروی از قوانین و مسئولیت شخصی را قرار دهیم. مسئولیت‌پذیری شخصی یک مفهوم اجتماعی است، نه یک مکانیسم مغزی، و در فضای بین مغز انسانها، در تعاملات بین افراد یافت می‌شود. پاسخگویی ۱۴.۸ در دنیایی که از یک مغز تشکیل شده است، محتویات معنایی ندارد. هنگامی‌که بیش از یک مغز انسان با هم تعامل دارند، یک پروتکل جدید با ویژگی‌های جدید مانند مسئولیت شخصی وارد بازی می‌شود.
Just as a mental state can constrain the brain that produces it, a social group can constrain the individuals that shape it. For example, among the pigtail macaque monkeys, Jessica Flack found that a few powerful individuals police the activity of the group members (Flack et al., 2005). The presence of such individuals can prevent conflicts from occurring, but if that tactic is not fully successful, those individuals can reduce the intensity of conflicts or terminate them and prevent them from spreading. When the policing macaques are temporarily removed, conflict increases.
همانطور که یک حالت ذهنی می‌تواند مغزی را که آن را تولید می‌کند محدود کند، یک گروه اجتماعی نیز می‌تواند افرادی را که به آن شکل می‌دهند محدود کند. برای مثال، در میان میمون‌های ماکاک دم خوک، جسیکا فلک دریافت که چند فرد قدرتمند بر فعالیت اعضای گروه نظارت می‌کنند (فلاک و همکاران، ۲۰۰۵). حضور چنین افرادی می‌تواند از بروز درگیری‌ها جلوگیری کند، اما اگر آن تاکتیک به طور کامل موفقیت آمیز نباشد، آن افراد می‌توانند از شدت درگیری‌ها بکاهند یا آنها را خاتمه دهند و از گسترش آن جلوگیری کنند. وقتی ماکاک‌های پلیس به طور موقت حذف شوند، درگیری افزایش می‌یابد.
The presence of the policing macaques also facilitates active socio-positive interactions among group members. A group of macaques could foster either a harmonious, productive society or a divided, insecure grouping of cliques, depending on the organization of its individuals. A police presence “influences large-scale social organization and facilitates levels of social cohesion and integration that might otherwise be impossible.” Flack concludes, “This means that power structure, by making effective conflict management possible, influences social network structure and therefore feeds back down to the individual level to constrain individual behaviour [italics added]” (Flack et al., 2005). The same thing happens when, in the rearview mirror, you see a highway patrol car coming down the on-ramp: You check your speedometer and slow down. Individual behavior is not solely the product of an isolated deterministic brain, but is affected by the social group.
حضور ماکاک‌های پلیس همچنین تعاملات مثبت اجتماعی فعال بین اعضای گروه را تسهیل می‌کند. گروهی از ماکاک‌ها بسته به سازماندهی افراد خود، می‌توانند جامعه ای هماهنگ و سازنده یا گروهی تقسیم شده و ناامن از دسته‌ها را پرورش دهند. حضور پلیس “سازمان اجتماعی در مقیاس بزرگ را تحت تاثیر قرار می‌دهد و سطوح انسجام و یکپارچگی اجتماعی را تسهیل می‌کند که در غیر این صورت ممکن است غیرممکن باشد.” فلک نتیجه گیری می‌کند، “این بدان معناست که ساختار قدرت، با امکان پذیر ساختن مدیریت تعارض موثر، بر ساختار شبکه‌های اجتماعی تاثیر می‌گذارد و بنابراین به سطح فردی بازخورد می‌دهد تا رفتار فردی را محدود کند.” (Flack et al., 2005). این اتفاق زمانی می‌افتد که در آینه دید عقب، یک ماشین گشت بزرگراه را می‌بینید که از سطح شیب دار پایین می‌آید: شما سرعت سنج خود را بررسی می‌کنید و رفتار فردی فقط محصول نیست از یک مغز جبرگرا جدا شده، اما تحت تأثیر گروه اجتماعی است.
TAKE-HOME MESSAGES
پیام‌های اصلی
▪️ Multiple studies have shown that people who believe in free will behave differently from those who do not, suggesting that a mental state can affect behavior.
▪️ مطالعات متعدد نشان داده است که افرادی که به آزادی اعتقاد دارند رفتار متفاوتی با کسانی که این اعتقاد را ندارند، نشان می‌دهد که یک حالت روانی می‌تواند بر رفتار تأثیر بگذارد.
▪️ Brain activity related to an action may increase as early as 350 ms before the conscious intention to act.
▪️فعالیت مغز مربوط به یک عمل ممکن است تا ۳۵۰ میلی ثانیه قبل از قصد آگاهانه برای عمل افزایش یابد.
▪️The mind-brain system is layered, and each layer works within its own time frame.
▪️ سیستم ذهن-مغز لایه لایه است و هر لایه در چارچوب زمانی خاص خود کار می‌کند.
▪️ In a conversation, a listener’s brain activity can mirror that of the speaker. One person’s behavior can affect the brain behavior of another person.
▪️ در یک مکالمه، فعالیت مغز شنونده می‌تواند منعکس کننده فعالیت گوینده باشد. رفتار یک فرد می‌تواند بر رفتار مغز فرد دیگر تأثیر بگذارد.
▪️ Individual behavior is affected by the social group.
▪️ رفتار فردی متاثر از گروه اجتماعی است.
۱۴.۸ The Contents of Animal Consciousness
۱۴.۸ محتویات آگاهی حیوانات
Multiple studies using diverse methods have provided evidence that structural and functional modules exist in the brain networks across multiple animal species that include insects (Carruthers, 2006), nematodes (Sporns & Betzel, 2016), and arthropods (Sztarker & Tomsic, 2011), and that share many of the same properties. If we share modular brains with other species, do we share similar cognition and consciousness? Descartes denied that animals were conscious, but Darwin was not so rash. Darwin wrote, “The difference in mind between man and the higher animals, great as it is, is certainly one of degree and not of kind” (1871, p. 105). Researchers searching for evidence of early conscious states in animals have focused primarily on behavior in birds and mammals, which may reflect the contents of what an animal is conscious of, not sentience.
مطالعات متعدد با استفاده از روش‌های متنوع شواهدی را ارائه کرده است که نشان می‌دهد ماژول‌های ساختاری و عملکردی در شبکه‌های مغزی در چندین گونه جانوری که شامل حشرات (Carruthers، ۲۰۰۶)، نماتدها (Sporns & Betzel، ۲۰۱۶)، و بندپایان (Sztarker & Tomsic، ۲۰۱۱) هستند، وجود دارد. و دارای بسیاری از خواص مشابه هستند. اگر مغزهای مدولار را با گونه‌های دیگر به اشتراک بگذاریم، آیا شناخت و آگاهی مشابهی داریم؟ دکارت هوشیار بودن حیوانات را انکار کرد، اما داروین چندان عجول نبود. داروین می‌نویسد: «تفاوت ذهنی بین انسان و حیوانات والاتر، هر چند که بزرگ است، مسلماً یک درجه است و نه نوع» (۱۸۷۱، ص ۱۰۵). محققانی که در جستجوی شواهدی از حالات هوشیاری اولیه در حیوانات هستند، عمدتاً بر رفتار پرندگان و پستانداران تمرکز کرده‌اند، که ممکن است منعکس کننده محتوای چیزی باشد که حیوان از آن آگاه است، نه احساسات.
One behavior that is considered to indicate complex cognition is tool use. All sorts of animals use tools, including some birds, especially those of the Corvidae family: ravens, crows, magpies, jays, nutcrackers, and rooks. For example, New Caledonian crows make two types of tools, each used for different jobs, which they carry with them to search for food. Researchers have observed them using one tool to obtain a second tool necessary to retrieve food-known as a meta- tool problem (A. H. Taylor et al., 2010; to watch one of these crows, go to http://www.youtube.com /watch?v=zk5LzdNQMAQ).
یکی از رفتارهایی که نشان دهنده شناخت پیچیده در نظر گرفته می‌شود، استفاده از ابزار است. همه انواع حیوانات از ابزار استفاده می‌کنند، از جمله برخی از پرندگان، به ویژه پرندگان از خانواده Corvidae: کلاغ، کلاغ، زاغی، گیوه، فندق شکن و روک. به عنوان مثال، کلاغ‌های کالدونیای جدید دو نوع ابزار می‌سازند که هر کدام برای کارهای مختلف استفاده می‌شوند و برای جستجوی غذا با خود حمل می‌کنند. محققان آنها را با استفاده از یک ابزار برای به دست آوردن ابزار دوم لازم برای بازیابی مواد غذایی مشاهده کرده اند که به عنوان یک مشکل متا ابزار شناخته می‌شود (A. H. Taylor et al., 2010؛ برای تماشای یکی از این کلاغ‌ها، به http://www.youtube. com /watch?v=zk5LzdNQMAQ).
Crows from different parts of the main island of Caledonia, Grande Terre, have different tool designs (Figure 14.25), which is evidence of cultural variation and transmission (Holzhaider et al., 2010b), although hand-raised crows make basic stick tools without social learning (Hunt et al., 2007). These behaviors suggest that crows are conscious in the sense that they are alive, alert, and experiencing the moment, and that conscious experience appears to be enhanced by specialized modules providing content that other birds do not have.
کلاغ‌ها از بخش‌های مختلف جزیره اصلی کالدونیا، گراند تره، طرح‌های ابزار متفاوتی دارند (شکل ۱۴.۲۵)، که شاهدی بر تنوع و انتقال فرهنگی است (Holzhaider et al., 2010b)، اگرچه کلاغ‌هایی که با دست بزرگ شده‌اند ابزارهای چوبی اولیه را بدون استفاده از آن می‌سازند. یادگیری اجتماعی (هانت و همکاران، ۲۰۰۷). این رفتارها نشان می‌دهد که کلاغ‌ها هوشیار هستند به این معنا که زنده هستند، هوشیار هستند و لحظه‌ها را تجربه می‌کنند، و به نظر می‌رسد که تجربه آگاهانه با ماژول‌های تخصصی ارائه‌دهنده محتوایی که سایر پرندگان ندارند، تقویت می‌شود.
Other researchers have looked for evidence of self- awareness in animals, but designing a test to demonstrate it has proved difficult. They have approached the challenge from two angles through testing whether nonhuman animals recognize themselves in a mirror, and through imitation. In the mirror self-recognition (MSR) test, an animal is anesthetized and a sticker or paint is applied to an area of the body that the animal cannot normally see. Later, when it is awake, the animal is placed where there is a mirror. Gordon Gallup (1970), who designed the MSR test, proposed that if the animal then started to investigate the sticker or paint mark after seeing it in the mirror, such behavior would imply self- recognition and the presence of a self-concept and self- awareness (Gallup, 1982).
محققان دیگر به دنبال شواهدی از خودآگاهی در حیوانات بوده‌اند، اما طراحی آزمایشی برای نشان دادن آن دشوار است. آنها از طریق آزمایش اینکه آیا حیوانات غیرانسان خود را در آینه می‌شناسند یا خیر و از طریق تقلید به این چالش از دو زاویه برخورد کرده اند. در آزمایش تشخیص خود آینه ای (MSR)، حیوانی بیهوش می‌شود و یک برچسب یا رنگ روی ناحیه ای از بدن که حیوان به طور معمول نمی‌تواند آن را ببیند، زده می‌شود. بعداً وقتی بیدار است حیوان را در جایی قرار می‌دهند که آینه باشد. گوردون گالوپ (۱۹۷۰) که آزمایش MSR را طراحی کرد، پیشنهاد کرد که اگر حیوان پس از دیدن برچسب یا علامت رنگ در آینه شروع به بررسی آن کند، چنین رفتاری به معنای شناخت خود و وجود خودپنداره و خود است. – آگاهی (گالوپ، ۱۹۸۲).
FIGURE 14.25 Barbed and hooked-stick tools manufactured by New Caledonian crows to extract food.
(a) From top to bottom: Barbed tools with wide, narrow, and two-stepped designs made from pandanus palms. (b) From left to right: Pairs of hooked tools made from fern stolons, a thorny vine, and forked twigs. The length of the fern stolon at far left is 13.9 cm. (c) Spiny leaves of the pandanus palm.
شکل ۱۴.۲۵ ابزارهای خاردار و قلاب دار ساخته شده توسط کلاغ‌های کالدونیای جدید برای استخراج غذا.
الف) از بالا به پایین: ابزار خاردار با طرح‌های پهن، باریک و دو پله ای که از نخل پاندانوس ساخته شده است. (ب) از چپ به راست: جفت ابزار قلاب‌دار ساخته شده از استولون سرخس، انگور خاردار و شاخه‌های چنگال‌دار. طول استولون سرخس در سمت چپ ۱۳.۹ سانتی متر است. ج) برگهای خاردار نخل پاندانوس.
Only a few members of a few species can pass the test. MSR develops in some chimps around puberty, and it is present to a lesser degree in older chimps (Povinelli et al., 1993; Figure 14.26). Orangutans also may show MSR, but only the rare gorilla possesses it (Suarez & Gallup, 1981; Swartz, 1997). Although there have been reports that dolphins, one Asian elephant, magpies, and pigeons have passed the test, those results have not yet been replicated. Children reliably develop MSR by the age of 2 (Amsterdam, 1972).
فقط چند عضو از چند گونه می‌توانند آزمون را پشت سر بگذارند. MSR در برخی از شامپانزه‌ها در حوالی بلوغ ایجاد می‌شود و به میزان کمتری در شامپانزه‌های مسن تر وجود دارد (Povinelli و همکاران، ۱۹۹۳؛ شکل ۱۴.۲۶). اورانگوتان‌ها همچنین ممکن است MSR را نشان دهند، اما فقط گوریل نادر دارای آن است (Suarez & Gallup, 1981; Swartz, 1997). اگرچه گزارش‌هایی مبنی بر موفقیت دلفین‌ها، یک فیل آسیایی، زاغی‌ها و کبوترها در این آزمون وجود دارد، اما این نتایج هنوز تکرار نشده است. کودکان در سن ۲ سالگی به طور قابل اعتمادی به MSR مبتلا می‌شوند (آمستردام، ۱۹۷۲).
FIGURE 14.26 Evidence for self-awareness in chimpanzees. When initially presented with a mirror, chimpanzees react to it as if they are confronting another animal. After 5 to 30 minutes, however, chimpanzees will engage in self-exploratory behaviors, indicating that they know they are indeed viewing themselves.
شکل ۱۴.۲۶ شواهدی برای خودآگاهی در شامپانزه‌ها. هنگامی‌که در ابتدا با یک آینه روبرو می‌شوند، شامپانزه‌ها به گونه ای به آن واکنش نشان می‌دهند که گویی با حیوان دیگری روبرو هستند. با این حال، بعد از ۵ تا ۳۰ دقیقه، شامپانزه‌ها رفتارهای خودکاوشی را انجام می‌دهند، که نشان می‌دهد آنها می‌دانند که واقعاً خودشان را مشاهده می‌کنند.
Gallup’s suggestion that mirror self-recognition implies the presence of a self-concept and self-awareness has come under attack. For instance, Robert Mitchell (1997), a psychologist at Eastern Kentucky University, questioned the degree of self-awareness that is demon- strated by recognizing oneself in the mirror. He pointed out that MSR requires only an awareness of the body, not an abstract concept of self; there is no need to invoke more than the matching of sensation to visual perception. Even people do not require attitudes, values, intentions, emotion, or episodic memory to recognize their own bodies in the mirror.
پیشنهاد گالوپ مبنی بر اینکه خودشناسی آینه ای دلالت بر حضور خودپنداره و خودآگاهی دارد مورد حمله قرار گرفته است. برای مثال، رابرت میچل (۱۹۹۷)، روانشناس در دانشگاه کنتاکی شرقی، میزان خودآگاهی را که با شناخت خود در آینه نشان داده می‌شود، زیر سوال برد. او اشاره کرد که MSR فقط نیاز به آگاهی از بدن دارد، نه یک مفهوم انتزاعی از خود. نیازی به فراخوانی بیش از تطابق حس با ادراک بصری نیست. حتی افراد برای تشخیص بدن خود در آینه نیازی به نگرش‌ها، ارزش‌ها، نیات، احساسات یا حافظه اپیزودیک ندارند.
Another problem with the MSR test is that some patients with prosopagnosia, although they have a sense of self, are unable to recognize themselves in a mirror. They think they are seeing someone else. So, although the MSR test can indicate a degree of self-awareness, it is of limited value in evaluating just how self-aware an animal is. It does not answer the question of whether an animal is aware of only its visible self, or of unobservable features as well.
یکی دیگر از مشکلات تست MSR این است که برخی از بیماران مبتلا به پروسوپاگنوزیا، اگرچه احساس خود را دارند، نمی‌توانند خود را در آینه تشخیص دهند. آنها فکر می‌کنند که شخص دیگری را می‌بینند. بنابراین، اگرچه آزمایش MSR می‌تواند میزانی از خودآگاهی را نشان دهد، اما در ارزیابی میزان خودآگاهی یک حیوان از ارزش محدودی برخوردار است. به این سؤال پاسخ نمی‌دهد که آیا حیوان فقط از خود مرئی خود آگاه است یا از ویژگی‌های غیرقابل مشاهده نیز آگاه است.
Imitation provides another approach. If we can imitate another’s actions, then we are capable of distinguishing between our own actions and the other person’s. The ability to imitate is used as evidence for self-recognition in developmental studies of children. Although it has been searched for extensively, scant evidence has been found that other animals imitate. Most of the evidence in primates points to the ability to reproduce the result of an action, not to imitate the action itself (Tennie et al., 2006, 2010).
تقلید رویکرد دیگری ارائه می‌دهد. اگر بتوانیم اعمال دیگری را تقلید کنیم، در آن صورت می‌توانیم بین اعمال خود و دیگران تمایز قائل شویم. توانایی تقلید به عنوان مدرکی برای شناخت خود در مطالعات رشدی کودکان استفاده می‌شود. اگرچه به طور گسترده برای آن جستجو شده است، شواهد اندکی یافت شده است که حیوانات دیگر از آن تقلید می‌کنند. بیشتر شواهد در پستانداران به توانایی بازتولید نتیجه یک عمل اشاره دارد، نه تقلید از خود عمل (تنی و همکاران، ۲۰۰۶، ۲۰۱۰).
Another avenue exploring the contents of conscious experience was opened in 1978 when David Premack and Guy Woodruff posed this question: Does a chimpanzee have a theory of mind? Josep Call and Michael Tomasello, at the Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology, reviewed 30 years of research in 2008 and concluded,
There is solid evidence from several different experimental paradigms that chimpanzees understand the goals and intentions of others, as well as the perception and knowledge of others. Nevertheless, despite several seemingly valid attempts, there is currently no evidence that chimpanzees understand false beliefs. Our conclusion for the moment is, thus, that chimpanzees understand others in terms of a perception-goal psychology, as opposed to a full-fledged, human-like belief- desire psychology.
راه دیگری برای کاوش در محتوای تجربه آگاهانه در سال ۱۹۷۸ باز شد، زمانی که دیوید پریمک و گای وودراف این سوال را مطرح کردند: آیا شامپانزه نظریه ذهنی دارد؟ جوزپ کال و مایکل تومازلو، در موسسه انسان شناسی تکاملی ماکس پلانک، ۳۰ سال تحقیق را در سال ۲۰۰۸ بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند:
شواهد محکمی‌از چندین پارادایم تجربی مختلف وجود دارد که شامپانزه‌ها اهداف و مقاصد دیگران و همچنین درک و دانش دیگران را درک می‌کنند. با این وجود، علیرغم چندین تلاش به ظاهر معتبر، در حال حاضر هیچ مدرکی مبنی بر اینکه شامپانزه‌ها باورهای غلط را درک می‌کنند وجود ندارد. بنابراین، نتیجه گیری ما در حال حاضر این است که شامپانزه‌ها دیگران را بر اساس یک روانشناسی ادراک-هدف درک می‌کنند، برخلاف یک روانشناسی باور-میل تمام عیار و شبیه انسان.
That position changed in 2016, when Christopher Krupenye and his colleagues in Tomasello’s lab adapted the Sally-Anne false-belief task developed for 2-year-old children (see Figure 13.12; Krupenye et al., 2016) to test where the apes’ eyes looked (using eye tracking) when anticipating the action of an actor.
این موقعیت در سال ۲۰۱۶ تغییر کرد، زمانی که کریستوفر کروپنیه و همکارانش در آزمایشگاه تومازلو تکلیف باورهای کاذب سالی-آن را که برای کودکان ۲ ساله ایجاد شده بود (نگاه کنید به شکل ۱۳.۱۲؛ Krupenye و همکاران، ۲۰۱۶) برای آزمایش محل میمون‌ها تطبیق دادند. هنگام پیش بینی عمل یک بازیگر، چشم‌ها (با استفاده از ردیابی چشم) نگاه کردند.
They tested chimpanzees, bonobos, and orangutans and found that apes indeed accurately anticipated the goal-directed behavior of an agent who held a false belief. When an actor returned to look for an object that had been moved while he was away (and hence had a false belief about its location), the apes looked in anticipation to where the actor had last seen the object, even though the apes knew it was no longer there. This result shows that apes may understand that others’ behavior may be guided by beliefs, even when those beliefs are false.
آنها شامپانزه‌ها، بونوبوها و اورانگوتان‌ها را آزمایش کردند و دریافتند که میمون‌ها واقعاً رفتار هدفمند عاملی را که باور نادرستی داشت پیش‌بینی می‌کردند. هنگامی‌که بازیگری برای جستجوی شیئی که در زمانی که دور بود جابجا شده بود (و از این رو باور نادرستی در مورد مکان آن داشت) بازگشت، میمون‌ها با انتظار به جایی که بازیگر آخرین بار آن شی را دیده بود، نگاه کردند، حتی اگر میمون‌ها آن را می‌دانستند. دیگر آنجا نبود این نتیجه نشان می‌دهد که میمون‌ها ممکن است درک کنند که رفتار دیگران ممکن است توسط باورها هدایت شود، حتی زمانی که این باورها نادرست باشند.
If you have ever been to a sheepdog trial, you have witnessed dogs’ impressive ability to use communicative cues from humans. Researchers have also taken note, and early studies indicate that dogs possess some aspects of theory of mind. Not surprisingly, because humans and dogs have evolved together, dogs excel in social interactions with humans. For example, they can find and fetch hidden objects or food (in such experiments, the food is fragrance-free) by following social cues, such as pointing.
اگر تا به حال به یک آزمایش سگ گوسفند رفته باشید، شاهد توانایی چشمگیر سگ‌ها در استفاده از نشانه‌های ارتباطی از انسان بوده اید. محققان همچنین توجه داشته اند، و مطالعات اولیه نشان می‌دهد که سگ‌ها دارای برخی از جنبه‌های نظریه ذهن هستند. جای تعجب نیست که چون انسانها و سگ‌ها با هم تکامل یافته اند، سگ‌ها در تعاملات اجتماعی با انسانها برتری دارند. به عنوان مثال، آنها می‌توانند اشیاء یا غذای پنهان را بیابند و بیاورند (در چنین آزمایشاتی، غذا بدون عطر است) با دنبال کردن نشانه‌های اجتماعی، مانند اشاره کردن.
In doing this, the dog must first infer that the pointer wants it to check out what is being pointed at and then also infer why it should do that: Does the pointer want me to fetch the item for her, or is she just giving me information about its location? Tomasello suggests that this ability involves understanding both what to do and why to do it-two levels of intention (Kirchhofer et al., 2012; Tomasello, 2008). Chimps don’t seem to be able to do this. They can follow the pointing, but they can’t figure out the why.
در انجام این کار، سگ ابتدا باید استنباط کند که نشانگر می‌خواهد بررسی کند که به چه چیزی اشاره می‌شود و سپس استنباط کند که چرا باید این کار را انجام دهد: آیا نشانگر می‌خواهد من مورد را برای او بیاورم یا فقط به من می‌دهد. اطلاعاتی در مورد مکان آن؟ تومازلو پیشنهاد می‌کند که این توانایی شامل درک هر دو کار و چرایی انجام آن است – دو سطح از قصد (کیرشوفر و همکاران، ۲۰۱۲؛ تومازلو، ۲۰۰۸). به نظر می‌رسد شامپانزه‌ها قادر به انجام این کار نیستند. آنها می‌توانند اشاره‌ها را دنبال کنند، اما نمی‌توانند دلیل آن را بفهمند.
When it comes to nonsocial domains, however, dogs aren’t flexible. For example, when presented with two strings, one tied to food and one not, they can’t figure out that they should grab the one tied to the food. Chimps can. In fact, dogs can’t figure out strings at all, including how to untangle themselves from a rope that has become wrapped around a tree. The differing cognitive abilities of dogs, chimps, crows, and humans- some shared and some not-suggest that we possess specific, yet different, modules that have evolved in response to different environmental pressures. These modules contribute different contents to our conscious experience.
با این حال، وقتی صحبت از حوزه‌های غیر اجتماعی می‌شود، سگ‌ها انعطاف پذیر نیستند. به عنوان مثال، هنگامی‌که با دو رشته، یکی به غذا بسته شده و دیگری نه، آنها نمی‌توانند بفهمند که باید رشته ای را که به غذا بسته شده است، بگیرند. شامپانزه‌ها می‌توانند. در واقع، سگ‌ها اصلا نمی‌توانند رشته‌ها را بفهمند، از جمله اینکه چگونه خود را از طنابی که به دور درخت پیچیده شده است باز کنند. توانایی‌های شناختی متفاوت سگ‌ها، شامپانزه‌ها، کلاغ‌ها و انسانها – برخی مشترک و برخی دیگر نشان نمی‌دهند که ما دارای ماژول‌های خاص و در عین حال متفاوتی هستیم که در پاسخ به فشارهای محیطی مختلف تکامل یافته‌اند. این ماژول‌ها محتوای متفاوتی را به تجربه آگاهانه ما کمک می‌کنند.
TAKE-HOME MESSAGES
پیام‌های اصلی
▪️Researchers have looked for evidence of consciousness by studying animal behavior such as tool use and conducting mirror self-recognition tests.
▪️محققان با مطالعه رفتار حیوانات مانند استفاده از ابزار و انجام آزمایش‌های تشخیص خود آینه به دنبال شواهدی از هوشیاری بوده اند.
▪️Evidence has recently been found that chimpanzees understand that others’ behavior is guided by beliefs.
▪️ اخیراً شواهدی پیدا شده است که شامپانزه‌ها می‌دانند که رفتار دیگران بر اساس باورها هدایت می‌شود.
▪️ Different species of animals have different contents to their conscious experience, depending on the neural processing that they possess, which in turn is a product of evolution.
▪️ گونه‌های مختلف جانوران بسته به پردازش عصبی که دارند، که به نوبه خود محصول تکامل است، محتوای متفاوتی در تجربه آگاهانه خود دارند.
»» فصل قبل: فصل شناخت اجتماعی
»» تمامی کتاب
