ای نام تو بهترین سرآغاز
بی‌نام تو نامه کی کنم باز
***
ای یاد تو مونس روانم
جز نام تو نیست بر زبانم
***
ای کار گشای هر چه هستند
نام تو کلید هر چه بستند
***
ای هیچ خطی نگشته ز اول
بی‌حجت نام تو مسجل
***
ای هست کن اساس هستی
کوته ز درت دراز دستی
***
ای خطبه تو تبارک الله
فیض تو همیشه بارک الله
***
ای هفت عروس نه عماری
بر درگه تو به پرده داری
***
ای هست نه بر طریق چونی
دانای برونی و درونی
***
ای هرچه رمیده وارمیده
در کن فیکون تو آفریده
***
ای واهب عقل و باعث جان
با حکم تو هست و نیست یکسان
***
ای محرم عالم تحیر
عالم ز تو هم تهی و هم پر
***
ای تو به صفات خویش موصوف
ای نهی تو منکر امر معروف
***
ای امر تو را نفاذ مطلق
وز امر تو کائنات مشتق
***
ای مقصد همت بلندان
مقصود دل نیازمندان
***
ای سرمه کش بلند بینان
در باز کن درون نشینان
***
ای بر ورق تو درس ایام
ز آغاز رسیده تا به انجام
***
صاحب توئی آن دگر غلامند
سلطان توئی آن دگر کدامند
***
راه تو به نور لایزالی
از شرک و شریک هر دو خالی
***
در صنع تو کامد از عدد بیش
عاجز شده عقل علت اندیش
***
ترتیب جهان چنانکه بایست
کردی به مثابتی که شایست
***
بر ابلق صبح و ادهم شام
حکم تو زد این طویله بام
***
گر هفت گره به چرخ دادی
هفتاد گره بدو گشادی
***
خاکستری ار ز خاک سودی
صد آینه را بدان زدودی
***
بر هر ورقی که حرف راندی
نقش همه در دو حرف خواندی
***
بی‌کوه کنی ز کاف و نونی
کردی تو سپهر بیستونی
***
هر جا که خزینه شگرفست
قفلش به کلید این دو حرفست
***
حرفی به غلط رها نکردی
یک نکته درو خطا نکردی
***
در عالم عالم آفریدن
به زین نتوان رقم کشیدن
***
هر دم نه به حق دسترنجی
بخشی به من خراب گنجی
***
گنج تو به بذل کم نیاید
وز گنج کس این کرم نیاید
***
از قسمت بندگی و شاهی
دولت تو دهی بهر که خواهی
***
از آتش ظلم و دود مظلوم
احوال همه تراست معلوم
***
هم قصه نانموده دانی
هم نامه نانوشته خوانی
***
عقل آبله پای و کوی تاریک
وآنگاه رهی چو موی باریک
***
توفیق تو گر نه ره نماید
این عقده به عقل کی گشاید
***
عقل از در تو بصر فروزد
گر پای درون نهد بسوزد
***
ای عقل مرا کفایت از تو
جستن ز من و هدایت از تو
***
من بددل و راه بیمناکست
چون راهنما توئی چه باکست
***
عاجز شدم از گرانی بار
طاقت نه چگونه باشد این کار
***
می‌کوشم و در تنم توان نیست
کازرم تو هست باک از آن نیست
***
گر لطف کنی و گر کنی قهر
پیش تو یکی است نوش یا زهر
***
شک نیست در اینکه من اسیرم
کز لطف زیم ز قهر میرم
***
یا شربت لطف دار پیشم
یا قهر مکن به قهر خویشم
***
گر قهر سزای ماست آخر
هم لطف برای ماست آخر
***
تا در نقسم عنایتی هست
فتراک تو کی گذارم از دست
***
وآن دم که نفس به آخر آید
هم خطبه نام تو سراید
***
وآن لحظه که مرگ را بسیجم
هم نام تو در حنوط پیچم
***
چون گرد شود وجود پستم
هرجا که روم تو را پرستم
***
در عصمت اینچنین حصاری
شیطان رجیم کیست باری
***
چون حرز توام حمایل آمود
سرهنگی دیو کی کند سود
***
احرام گرفته‌ام به کویت
لبیک زنان به جستجویت
***
احرام شکن بسی است زنهار
ز احرام شکستنم نگهدار
***
من بیکس و رخنها نهانی
هان ای کس بیکسان تو دانی
***
چون نیست به جز تو دستگیرم
هست از کرم تو ناگزیرم
***
یک ذره ز کیمیای اخلاص
گر بر مس من زنی شوم خاص
***
آنجا که دهی ز لطف یک تاب
زر گردد خاک و در شود آب
***
من گر گهرم و گر سفالم
پیرایه توست روی مالم
***
از عطر تو لافد آستینم
گر عودم و گر درمنه اینم
***
پیش تو نه دین نه طاعت آرم
افلاس تهی شفاعت آرم
***
تا غرق نشد سفینه در آب
رحمت کن و دستگیر و دریاب
***
بردار مرا که اوفتادم
وز مرکب جهل خود پیادم
***
هم تو به عنایت الهی
آنجا قدمم رسان که خواهی
***
از ظلمت خود رهائیم ده
با نور خود آشنائیم ده
***
تا چند مرا ز بیم و امید
پروانه دهی به ماه و خورشید
***
تا کی به نیاز هر نوالم
بر شاه و شبان کنی حوالم
***
از خوان تو با نعیم‌تر چیست
وز حضرت تو کریمتر کیست
***
از خرمن خویش ده زکاتم
منویس به این و آن براتم
***
تا مزرعه چو من خرابی
آباد شود به خاک و آبی
***
خاکی ده از آستان خویشم
وابی که دغل برد ز پیشم
***
روزی که مرا ز من ستانی
ضایع مکن از من آنچه مانی
***
وآندم که مرا به من دهی باز
یک سایه ز لطف بر من انداز
***
آن سایه نه کز چراغ دور است
آن سایه که آن چراغ نور است
***
تا با تو چو سایه نور گردم
چون نور ز سایه دور گردم
***
با هر که نفس برآرم اینجا
روزیش فروگذارم اینجا
***
درهای همه ز عهد خالیست
الا در تو که لایزالیست
***
هر عهد که هست در حیاتست
عهد از پس مرگ بی‌ثباتست
***
چون عهد تو هست جاودانی
یعنی که به مرگ و زندگانی
***
چندانکه قرار عهد یابم
از عهد تو روی برنتابم
***
بی‌یاد توام نفس نیاید
با یاد تو یاد کس نیاید
***
اول که نیافریده بودم
وین تعبیه‌ها ندیده بودم
***
کیمخت اگر از زمیم کردی
با زاز زمیم ادیم کردی
***
بر صورت من ز روی هستی
آرایش آفرین تو بستی
***
واکنون که نشانه گاه جودم
تا باز عدم شود وجودم
***
هرجا که نشاندیم نشستم
وآنجا که بریم زیر دستم
***
گردیده رهیت من در این راه
گه بر سر تخت و گه بن چاه
***
گر پیر بوم و گر جوانم
ره مختلف است و من همانم
***
از حال به حال اگر بگردم
هم بر رق اولین نوردم
***
بی‌جاحتم آفریدی اول
آخر نگذاریم معطل
***
گر مرگ رسد چرا هراسم
کان راه بتست می‌شناسم
***
این مرگ نه، باغ و بوستانست
کو راه سرای دوستانست
***
تا چند کنم ز مرگ فریاد
چون مرگ ازوست مرگ من باد
***
گر بنگرم آن چنان که رایست
این مرگ نه مرگ نقل جایست
***
از خورد گهی به خوابگاهی
وز خوابگهی به بزم شاهی
***
خوابی که به بزم تست راهش
گردن نکشم ز خوابگاهش
***
چون شوق تو هست خانه خیزم
خوش خسبم و شادمانه خیزم
***
گر بنده نظامی از سر درد
در نظم دعا دلیریی کرد
***
از بحر تو بینم ابر خیزش
گر قطره برون دهد مریزش
***
گر صد لغت از زبان گشاید
در هر لغتی ترا ستاید
***
هم در تو به صد هزار تشویر
دارد رقم هزار تقصیر
***
ور دم نزند چو تنگ حالان
دانی که لغت زبان لالان
***
گر تن حبشی سرشته تست
ور خط ختنی نبشته تست
***
گر هر چه نبشته‌ای بشوئی
شویم دهن از زیاده گوئی
***
ور باز به داورم نشانی
ای داور داوران تو دانی
***
زان پیش کاجل فرا رسد تنگ
و ایام عنان ستاند از چنگ
***
ره باز ده از ره قبولم
بر روضه تربت رسول
