انسانیت بر فراز سیم‌های خاردار
در جهان خونینِ تقسیم‌شده‌ی قرن بیستم، جایی در میان خشم دیوارها و سکوت سنگفرش‌های برلین، یک تصمیم ساده اما شگرف، مرز میان «وظیفه» و «وجدان» را درهم شکست. سربازی گمنام از آلمان شرقی، در حالی که در صفوف سرد انضباط نظامی ایستاده بود، ناگهان صدای فروخورده‌ی انسانیت را شنید؛ صدایی که از پشت سیم‌های خاردار می‌آمد، از گلوی کودکی بی‌پناه، از چشمانی که پناه می‌طلبید.
او فقط یک سیم را کنار زد، اما در حقیقت مرز میان «انسان» و «دستور» را فرو ریخت. کاری کرد که تاریخ متوقف شود، که دوربین‌ها نه از چهره‌ی یک قهرمان نظامی، بلکه از قلبی تپنده و فریاد خاموش وجدان بشری، تصویری جاودانه ثبت کنند.
شاید نظامیان آن روزها، او را «خائن» نامیدند. اما وجدان بیدار تاریخ، او را شهید انسانیت خواند. در برابر سربازانی که فقط «دستور» را می‌دیدند، او «کودک» را دید. در حالی که جهان دو پاره شده بود، او از تکه‌ای فراموش‌شده از مهر و مهربانی پیامی جهانی ساخت.
جمله‌ای که در دفترچه‌ی این سرباز نوشته شد، از جنس خون نبود، از جنس شعله‌های انسانیت بود:
«گاهی انسان بودن گناه بزرگی است…»
نه از سر شکایت، بلکه از عمق باور.
نه برای ثبت در تاریخ، بلکه برای هشدار به آینده.
اکنون، آن کودک بزرگ شده، نهاد نیکی را بنا نهاده است. خیابان‌ها، مجسمه‌ها، عکس‌ها و یادها، همه و همه به نام سربازی است که نه با اسلحه، بلکه با قلبش تاریخ را دگرگون کرد.
آری، او «سرباز آلمان شرقی» بود، اما اکنون، نماد جهانی انسانیت است.
در جهانی که گاهی سرد و بی‌اعتناست، داستان او شعله‌ای‌ست برای بیداری.
و اگر بپرسند:«آیا انسانیت هنوز زنده است؟»
باید گفت:«تا وقتی نام او در ۳۱۷ خیابان زنده است، بله.»
این داستان، نه پایان یک سرباز، که آغاز یک انسان است.
و این حقیقت، زیباترین شهادت است برای آنکه بداند:
انسان بودن، اگرچه دشوار، ولی همیشه باشکوه است.
در جهانی که هر روز مرزهای دانایی و تکنولوژی گسترش می‌یابد، آنچه ملت‌ها را متمایز می‌سازد، نه صرفاً ابزارها و فناوری‌ها، بلکه چگونگی پرورش ذهن‌های جوان و بیدار ساختن آگاهی نهفته در نهاد انسان‌هاست. برند «آینده‌نگاران مغز» برخاسته از همین باور عمیق است: این‌که آموزش، فقط انتقال دانش نیست، بلکه روشن کردن مشعلی‌ست در تاریکی تردیدها، و بیدار کردن نیرویی درونی به نام «توانستن».
همان‌گونه که آن سرباز گمنام تاریخ، با کنش انسانی خود، شعله‌ای افروخت که دل‌های بسیاری را بیدار کرد، ما نیز بر این باوریم که آموزش واقعی، تنها از دل انسانیت می‌گذرد. انسان، تنها زمانی آینده را می‌سازد که ابتدا در خویشتن خویش روشنایی بیافریند. آینده‌نگاران مغز، پلی است میان علم و وجدان، میان آموختن و زیستن، میان مغز و دل.
ما نیامده‌ایم تا صرفاً محتوا ارائه کنیم؛ آمده‌ایم تا چراغی برافروزیم در راه اندیشیدن.
آینده‌نگاران مغز: «آینده، از ذهنی آغاز می‌شود که انسانیت را می‌شناسد.»
