We have seen that the amygdala is involved in a variety of emotional tasks ranging from fear conditioning to social responses. But the amygdala is not the only area of the brain necessary for emotions. We consider the otherareas next.

دیده‌ایم که آمیگدال درگیر انواع وظایف هیجانی از شرطی‌سازی ترس گرفته تا پاسخ‌های اجتماعی است. اما آمیگدال تنها ناحیه ای از مغز نیست که برای هیجانات ضروری است. در ادامه سایر حوزه‌ها را در نظر می‌گیریم.

The Insular Cortex

کورتکس اینسولار

The insular cortex (or insula) is tucked between the frontal and temporal lobes in the Sylvian fissure (Figure 10.24). The insula has extensive reciprocal connections with areas associated with emotion, such as the amygdala, medial prefrontal cortex, and anterior cingulate gyrus (Augustine, 1996; Craig, 2009). It also has reciprocal connections with frontal, parietal, and temporal cortical areas involved with attention, memory, and cognition (Augustine, 1996).

قشر منزوی (یا اینسولا) بین لوب‌های پیشانی و تمپورال در شکاف سیلوین جمع می‌شود (شکل ۱۰.۲۴). اینسولا ارتباطات متقابل گسترده ای با نواحی مرتبط با هیجانات دارد، مانند آمیگدال، قشر پیش پیشانی میانی و شکنج سینگولیت قدامی‌(آگوستین، ۱۹۹۶؛ کریگ، ۲۰۰۹). همچنین دارای ارتباطات متقابلی با نواحی قشر پیشانی، جداری و زمانی است که با توجه، حافظه و شناخت مرتبط هستند (آگوستین، ۱۹۹۶).

There is a significant correlation between insular activity and the perception of internal bodily states (Critchley, 2009; Pollatos et al., 2007); this function is known as interoception. Various interoceptive stimuli that activate the anterior insula include thirst, sensual touch, itch, distention of the bladder and intestinal tract, exercise, and heartbeat. The connections and activation profile of the insula suggest that it integrates all of the visceral and somatic input and forms a representation of the state of the body (see Chapter 13; Craig, 2009; Saper, 2002). Interestingly, people with a bigger right insula are better at detecting their heartbeats than are people with a smaller right insula (Critchley et al., 2004), and those bigger-right- insula people are also more aware of their emotions (L. F. Barrett et al., 2004) and are more likely to make decisions based on emotional reactions (e.g., choosing to avoid potential loss; Sokol-Hessner, Hartley, et al., 2015).

ارتباط معنی داری بین فعالیت جزیره ای و ادراک حالات درونی بدن وجود دارد (کریچلی، ۲۰۰۹؛ پولاتوس و همکاران، ۲۰۰۷). این تابع به عنوان interoception شناخته می‌شود. محرک‌های بینابینی مختلفی که اینسولا قدامی‌را فعال می‌کنند عبارتند از: تشنگی، لمس حسی، خارش، اتساع مثانه و مجرای روده، ورزش و ضربان قلب. اتصالات و مشخصات فعال‌سازی اینسولا نشان می‌دهد که تمام ورودی‌های احشایی و جسمی‌را یکپارچه می‌کند و نمایشی از وضعیت بدن را تشکیل می‌دهد (به فصل ۱۳ مراجعه کنید؛ کریگ، ۲۰۰۹؛ ساپر، ۲۰۰۲). جالب توجه است، افرادی که انسولای راست بزرگ‌تری دارند، در تشخیص ضربان قلب خود بهتر از افرادی با انسولا سمت راست کوچک‌تر هستند (کریچلی و همکاران، ۲۰۰۴)، و آن دسته از افراد با سمت راست بزرگ‌تر نیز از هیجانات خود آگاه‌تر هستند (L. F. Barrett et al. آل، ۲۰۰۴) و احتمال بیشتری دارد که بر اساس واکنش‌های هیجانی تصمیم بگیرند (به عنوان مثال، انتخاب برای جلوگیری از ضرر احتمالی. سوکول هسنر،‌ هارتلی و همکاران، ۲۰۱۵).

شکل 10.24 اینسولا

FIGURE 10.24 The insula.

شکل ۱۰.۲۴ اینسولا

Several models of emotion speculate that direct access to bodily states is necessary to experience emotion. We should note that a difference exists between experiencing an emotion and knowing that we are experiencing it. Studies indicate that the anterior insula plays a key role in this latter process, but some researchers argue that the anterior cingulate and prefrontal cortices are also involved (Gu et al., 2013). Results from fMRI studies suggest that the anterior insula and anterior cingulate cortex are jointly active in participants experiencing emotional feelings, including maternal and romantic love, anger, fear, sadness, happiness, disgust, and trust. The posterior insula is activated by feelings of sexual desire (S. Cacioppo et al., 2012).

چندین مدل از هیجانات حدس می‌زنند که دسترسی مستقیم به حالات بدنی برای تجربه هیجانات ضروری است. باید توجه داشته باشیم که بین تجربه یک هیجان و دانستن اینکه در حال تجربه آن هستیم تفاوت وجود دارد. مطالعات نشان می‌دهند که اینسولای قدامی‌نقش کلیدی در این فرآیند دوم ایفا می‌کند، اما برخی از محققان استدلال می‌کنند که قشر سینگولیت قدامی‌و قشر پیش پیشانی نیز درگیر هستند (گو و همکاران، ۲۰۱۳). نتایج حاصل از مطالعات fMRI نشان می‌دهد که اینسولای قدامی‌و قشر سینگولیت قدامی‌در شرکت‌کنندگانی که هیجانات هیجانی از جمله عشق مادری و عاشقانه، خشم، ترس، غم، شادی، انزجار و اعتماد را تجربه می‌کنند، به طور مشترک فعال هستند. اینسولای خلفی با احساس میل جنسی فعال می‌شود (S. Cacioppo et al., 2012).

The insula appears to be active with both the physical feelings generated by the body (e.g., abdominal cramps) and the feelings associated with emotional states, suggesting that it may be the junction where cognitive information and emotional information are integrated. The role of the insula as “body information central” is also indicated by its connections to networks across the cortex and to the amygdala (Craig, 2009; Critchley, 2009).

به نظر می‌رسد اینسولا هم با هیجانات فیزیکی ایجاد شده توسط بدن (مانند گرفتگی شکم) و هم با هیجانات مرتبط با حالات هیجانی فعال است، که نشان می‌دهد ممکن است محل اتصال اطلاعات شناختی و اطلاعات هیجانی باشد. نقش اینسولا به عنوان «مرکز اطلاعات بدن» نیز با اتصالات آن به شبکه‌های سراسر قشر و آمیگدال مشخص می‌شود (کریگ، ۲۰۰۹؛ کریچلی، ۲۰۰۹).

Insular activity also has been reported as associated with evaluative processing-for instance, when people make risk-averse decisions. The riskier the decision, the more active is the insula (Xue et al., 2010). Its activity is also associated with the perception of positive emotions in other people (Jabbi et al., 2007). Gary Berntson and his colleagues (2011) investigated the role of the insula in evaluative processing by examining valence and arousal ratings in response to picture stimuli. They compared the behavioral performance of three groups of participants: a group of patients with lesions of the insula, a control-lesion group, and an amygdala-lesion group. All patients were asked to rate the positivity/negativity (valence) of each presented picture (from very unpleasant to very pleasant) and how emotionally arousing they found the pictures to be.

همچنین گزارش شده است که فعالیت جزیره ای با پردازش ارزیابی مرتبط است – به عنوان مثال، زمانی که افراد تصمیمات ریسک گریزانه می‌گیرند. هر چه تصمیم ریسک بیشتری داشته باشد، اینسولا فعال تر است (Xue et al., 2010). فعالیت آن نیز با درک هیجانات مثبت در افراد دیگر همراه است (جبی و همکاران، ۲۰۰۷). گری برنتسون و همکارانش (۲۰۱۱) نقش اینسولا را در پردازش ارزیابی با بررسی رتبه‌های ظرفیت و برانگیختگی در پاسخ به محرک‌های تصویری بررسی کردند. آنها عملکرد رفتاری سه گروه از شرکت کنندگان را مقایسه کردند: گروهی از بیماران مبتلا به ضایعات اینسولا، گروه کنترل ضایعه، و گروه ضایعه آمیگدال. از همه بیماران خواسته شد که به مثبت/منفی (ظرفیت) هر تصویر ارائه شده (از بسیار ناخوشایند تا بسیار خوشایند) و اینکه آنها از نظر هیجانی تصاویر را برانگیخته بودند، رتبه بندی کنند.

Compared with the control-lesion group, the patients with insular lesions reported both reduced arousal (to both unpleasant and pleasant stimuli) and reduced valence ratings. In contrast, the patients with amygdala lesions had decreased arousal for unpleasant stimuli, but they had the same positive and negative valence ratings as the control-lesion group. These findings are in line with an earlier study (Berntson et al., 2007), which found that patients with amygdala damage showed a complete lack of an arousal gradient across negative stimuli, although they displayed a typical arousal gradient to positive stimuli.

در مقایسه با گروه ضایعه کنترل، بیماران مبتلا به ضایعات جزیره ای هم کاهش برانگیختگی (هم به محرک‌های ناخوشایند و هم خوشایند) و کاهش رتبه‌های ظرفیت را گزارش کردند. در مقابل، بیماران مبتلا به ضایعات آمیگدال برانگیختگی برای محرک‌های ناخوشایند کاهش یافته بودند، اما رتبه‌های ظرفیت مثبت و منفی مشابه گروه شاهد-ضایعه داشتند. این یافته‌ها با مطالعه قبلی مطابقت دارد (برنتسون و همکاران، ۲۰۰۷)، که نشان داد بیماران مبتلا به آسیب آمیگدال فقدان کامل گرادیان برانگیختگی را در محرک‌های منفی نشان می‌دهند، اگرچه آنها یک گرادیان برانگیختگی معمولی به محرک‌های مثبت نشان می‌دهند.

These results could not be attributed to the inability of amygdala patients to process the hostile nature of the stimuli, because the patients with amygdala damage accurately recognized and categorized both positive and negative features of the stimuli. Taken together, these results support the view that the insula may play a broad role in integrating affective and cognitive processes, whereas the amygdala may have a more selective role in affective arousal, especially for negative stimuli (Berntson et al., 2011).

این نتایج را نمی‌توان به ناتوانی بیماران آمیگدال در پردازش ماهیت خصمانه محرک‌ها نسبت داد، زیرا بیماران مبتلا به آسیب آمیگدال به طور دقیق ویژگی‌های مثبت و منفی محرک‌ها را شناسایی و طبقه بندی کردند. روی هم رفته، این نتایج از این دیدگاه حمایت می‌کنند که اینسولا ممکن است نقش گسترده‌ای در ادغام فرآیندهای هیجانی و شناختی داشته باشد، در حالی که آمیگدال ممکن است نقش انتخابی‌تری در برانگیختگی هیجانی، به‌ویژه برای محرک‌های منفی داشته باشد (برنتسون و همکاران، ۲۰۱۱).

Disgust

انزجار

Disgust is one emotion that has been linked directly to the insula. This finding should be no surprise, given the insula’s role as the great perceiver of bodily states. Imaging studies have led many cognitive neuroscientists to conclude that the anterior insula is essential for detecting and experiencing disgust (Phillips et al., 1997, 1998). This conclusion is consistent with a report of a patient who had insula damage and was unable to detect disgust conveyed in various modalities (Calder et al., 2000).

انزجار یکی از هیجاناتی است که مستقیماً به اینسولا مرتبط است. با توجه به نقش اینسولا به عنوان ادراک کننده عالی حالات بدن، این یافته نباید تعجب آور باشد. مطالعات تصویربرداری بسیاری از دانشمندان علوم اعصاب شناختی را به این نتیجه رسانده است که اینسولای قدامی‌برای تشخیص و تجربه انزجار ضروری است (فیلیپس و همکاران، ۱۹۹۷، ۱۹۹۸). این نتیجه گیری با گزارش بیماری که آسیب اینسولا داشت و قادر به تشخیص انزجار ناشی از روش‌های مختلف نبود مطابقت دارد (کالدر و همکاران، ۲۰۰۰).

Some have taken this evidence and data from other studies (e.g., Wicker et al., 2003) to mean that the anterior insula is the region of the brain that is essential for disgust. A large meta-analysis of fMRI studies done by Katherine Vytal and Stephan Hamann (2010) found that disgust consistently activated the inferior frontal gyrus and the anterior insula, and that these regions reliably differentiated disgust from all other emotion states. In fact, in their analysis these researchers found evidence for the localization of anger, fear, sadness, and happiness in the brain.

برخی از این شواهد و داده‌های سایر مطالعات (به عنوان مثال، ویکر و همکاران، ۲۰۰۳) به این معنا هستند که اینسولای قدامی‌ناحیه ای از مغز است که برای انزجار ضروری است. یک متاآنالیز بزرگ از مطالعات fMRI انجام شده توسط کاترین ویتال و استفان‌هامان (۲۰۱۰) نشان داد که انزجار به طور مداوم شکنج فرونتال تحتانی و اینسولای قدامی‌را فعال می‌کند و این مناطق به طور قابل اعتمادی انزجار را از سایر حالات هیجانی متمایز می‌کنند. در واقع، این محققان در تجزیه و تحلیل خود شواهدی برای محلی سازی خشم، ترس، غم و شادی در مغز پیدا کردند.

In contrast, Kristen Lindquist and her colleagues (2012), in another large meta-analysis of multiple fMRI studies analyzed by a different method, did not find the insula to be consistently and specifically activated by the emotion of disgust. They found that although the anterior insula is more active during instances of disgust perception, anterior insula activation is observed in a number of tasks that involve awareness of bodily states, such as gastric distention, body movement, and orgasm. They also found that activation of the left anterior insula was more likely during incidents of anger than of any other emotion.

در مقابل، کریستن لیندکوئیست و همکارانش (۲۰۱۲)، در یک متاآنالیز بزرگ دیگر از مطالعات متعدد fMRI که با روشی متفاوت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، متوجه نشدند که اینسولا به طور مداوم و به طور خاص توسط هیجان انزجار فعال می‌شود. آنها دریافتند که اگرچه اینسولای قدامی‌در موارد ادراک انزجار فعال تر است، فعال شدن اینسولای قدامی‌در تعدادی از وظایف که شامل آگاهی از حالات بدنی است، مانند اتساع معده، حرکت بدن و ارگاسم مشاهده می‌شود. آنها همچنین دریافتند که فعال شدن اینسولای قدامی‌چپ در هنگام بروز خشم بیشتر از هر هیجان دیگری است.

Lindquist and colleagues suggest that the anterior insula plays a key but more general role in representing core affective feelings in awareness. This interpretation was problematic, however, when a patient was encountered who continued to have affective feelings after complete bilateral destruction of the insula from herpes encephalitis (A. R. Damasio et al., 2012). The researchers who studied this patient concluded that the insula was instrumental in the utilization of feeling experiences in complex cognitive processes, but was not involved in the generation of those feelings (A. R. Damasio & Damasio, 2016). That is, it allows communication between the subcortical feeling system and different cognitive- and motor-related cortices.

لیندکوئیست و همکارانش پیشنهاد می‌کنند که اینسولای قدامی‌نقش کلیدی اما کلی‌تری در بازنمایی هیجانات هیجانی اصلی در آگاهی ایفا می‌کند. این تفسیر مشکل ساز بود، با این حال، زمانی که با بیمار مواجه شد که پس از تخریب کامل دوطرفه اینسولا از آنسفالیت هرپس، همچنان هیجانات هیجانی داشت (A. R. Damasio et al., 2012). محققانی که این بیمار را مورد مطالعه قرار دادند به این نتیجه رسیدند که اینسولا در استفاده از تجربیات هیجانی در فرآیندهای شناختی پیچیده نقش دارد، اما در ایجاد آن هیجانات دخالتی ندارد (A. R. Damasio & Damasio، ۲۰۱۶). یعنی امکان ارتباط بین سیستم هیجان زیر قشری و قشرهای مختلف شناختی و حرکتی را فراهم می‌کند.

When it comes to mapping emotion in the brain, fMRI is limited. Its spatiotemporal resolution makes it unlikely that a single voxel will demonstrate emotion-specific activation. The newer machine-learning technique of MVPA is better suited to the task. In contrast to Lindquist’s meta-analysis, a review of recent functional neuroimaging studies that used MVPA to explore how emotions are manifested in distributed patterns of brain activity found that the brain representations of emotions are better characterized as discrete categories rather than points along a valence continuum (Kragel & LaBar, 2016).

وقتی صحبت از ترسیم هیجانات در مغز می‌شود، fMRI محدود است. وضوح فضایی و زمانی آن باعث می‌شود که بعید باشد که یک وکسل فعال سازی خاص هیجانات را نشان دهد. تکنیک جدیدتر یادگیری ماشینی MVPA برای این کار مناسب تر است. برخلاف متاآنالیز لیندکوئیست، مروری بر مطالعات اخیر تصویربرداری عصبی عملکردی که از MVPA برای بررسی چگونگی تجلی هیجانات در الگوهای توزیع شده فعالیت مغز استفاده کردند، نشان داد که بازنمایی مغزی هیجانات به‌جای نقاطی در امتداد یک زنجیره ظرفیت بهتر به‌عنوان مقوله‌های مجزا مشخص می‌شود. (Kragel & LaBar، ۲۰۱۶).

Happiness

شادی

Over the last several years, a small but growing body of research has reported on the neural bases of happiness. It’s not easy to define what makes us happy, so it is a challenging emotion to study. Researchers have tried to induce a happy mood by various methods, such as having participants view smiling faces or watch amusing films, but these methods have not been consistently reliable, valid, or comparable across studies. Because of these difficulties, only a few neuroimaging studies have focused on happiness (Habel et al., 2005). One group contrasted participants’ brain activity in response to smiling faces versus sad faces (Lane et al., 1997).

در چند سال گذشته، تحقیقات کوچک اما رو به رشدی در مورد پایه‌های عصبی شادی گزارش شده است. تعریف اینکه چه چیزی ما را خوشحال می‌کند آسان نیست، بنابراین مطالعه آن یک هیجان چالش برانگیز است. محققان سعی کرده‌اند با روش‌های مختلف، مانند تماشای چهره‌های خندان یا تماشای فیلم‌های سرگرم‌کننده، روحیه شادی را القا کنند، اما این روش‌ها به طور مداوم قابل اعتماد، معتبر یا قابل مقایسه در بین مطالعات نبوده‌اند. به دلیل این مشکلات، تنها تعداد کمی‌از مطالعات تصویربرداری عصبی بر شادی متمرکز شده اند (هابل و همکاران، ۲۰۰۵). یک گروه فعالیت مغز شرکت کنندگان را در پاسخ به چهره‌های خندان در مقابل چهره‌های غمگین مقایسه کردند (لین و همکاران، ۱۹۹۷).

In a separate fMRI study, 26 healthy male participants were scanned during sad and happy mood induction, as well as while performing a cognitive task that functioned as the experimental control (Habel et al., 2005). Sad and happy moods produced similar activations in the amygdala-hippocampal area extending into the parahippocampal gyrus, prefrontal and temporal cortex, anterior cingulate, and precuneus. Happiness produced stronger activations in the dorsolateral prefrontal cortex, cingulate gyrus, inferior temporal gyrus, and cerebellum (Figure 10.25). The study of happiness remains extremely challenging, For example, happiness is not necessarily the opposite of sadness. What’s more, happiness is not automatically induced by looking at smiling faces.

در یک مطالعه جداگانه fMRI، ۲۶ شرکت کننده مرد سالم در حین القای خلق غمگین و شاد، و همچنین در حین انجام یک کار شناختی که به عنوان کنترل تجربی عمل می‌کرد، اسکن شدند (هابل و همکاران، ۲۰۰۵). خلق و خوی غمگین و شاد باعث ایجاد فعالیت‌های مشابه در ناحیه آمیگدال- هیپوکامپ می‌شود که به شکنج پارا هیپوکامپ، قشر جلوی پیشانی و گیجگاهی، سینگولیت قدامی‌و پراکونئوس گسترش می‌یابد. شادی فعالیت‌های قوی تری در قشر جلوی پیشانی پشتی جانبی، شکنج سینگوله، شکنج گیجگاهی تحتانی و مخچه ایجاد کرد (شکل ۱۰.۲۵). مطالعه شادی همچنان بسیار چالش برانگیز است، برای مثال، شادی لزوماً مخالف غم و اندوه نیست. علاوه بر این، شادی به طور خودکار با نگاه کردن به چهره‌های خندان ایجاد نمی‌شود.

Sigmund Freud equated happiness with pleasure, but others have suggested that it also requires achievement, whether cognitive, aesthetic, or moral. Psychologist Mihaly Csikszentmihalyi suggests that people are really happy when totally immersed in a challenging task that closely matches their abilities (Csikszentmihalyi, 1990). He came to this conclusion following an experiment in which he had participants carry beepers that randomly beeped several times a day. On that signal, they would whisk a notebook from their pockets and jot down what they were doing and how much they were enjoying it. Csikszentmihalyi found that there were two types of pleasure: bodily pleasures such as eating and sex, and, even more enjoyable, the state of being “in the zone”-what he called flow.

زیگموند فروید شادی را با لذت یکی دانسته است، اما دیگران پیشنهاد کرده اند که آن نیز مستلزم موفقیت است، خواه شناختی، زیبایی شناختی یا اخلاقی. روانشناس Mihaly Csikszentmihalyi پیشنهاد می‌کند که مردم وقتی کاملاً در یک کار چالش برانگیز غوطه ور می‌شوند که کاملاً با توانایی‌های آنها مطابقت دارد واقعاً خوشحال هستند (Csikszentmihalyi, 1990). او پس از آزمایشی به این نتیجه رسید که در آن شرکت کنندگان بوق‌هایی را حمل می‌کردند که به طور تصادفی چندین بار در روز بوق می‌زدند. با آن سیگنال، آنها یک دفترچه یادداشت را از جیب خود بیرون می‌آوردند و یادداشت می‌کردند که چه کار می‌کنند و چقدر از آن لذت می‌برند. Csikszentmihalyi دریافت که دو نوع لذت وجود دارد: لذت‌های بدنی مانند غذا خوردن و رابطه جنسی، و حتی لذت بخش تر، حالت “در منطقه” بودن – چیزی که او جریان نامیده است.

Csikszentmihalyi described flow as the process of having an optimal experience. Flow occurs when you are so into what you’re doing that you forget about every- thing else. It could be riding the top of a wave, working out a theorem, or tangoing across the dance floor. It involves a challenge that you are equal to, that fully engages your attention, and that offers immediate feed- back at each step that you are on the right track and pulling it off. When both challenges and skills are high, you are not only enjoying the moment, but also stretching your capabilities. Stretching your capabilities improves the likelihood of learning new skills, and increasing both self-esteem and personal complexity (Csikszentmihalyi & LeFevre, 1989). The concept of flow and what it means suggests that the circuits involved in pleasure, reward, and motivation are essential in the emotion of happiness.

Csikszentmihalyi جریان را فرآیند داشتن یک تجربه بهینه توصیف کرد. جریان زمانی اتفاق می‌افتد که شما آنقدر در کاری که انجام می‌دهید هستید که همه چیز را فراموش می‌کنید. این می‌تواند سوار شدن بر بالای یک موج، انجام یک قضیه، یا تانگو در سراسر زمین رقص باشد. این شامل چالشی است که شما با آن برابر هستید، توجه شما را به طور کامل به خود جلب می‌کند، و در هر مرحله که در مسیر درستی قرار دارید و آن را از بین می‌برید، بازخورد فوری ارائه می‌دهد. وقتی هم چالش‌ها و هم مهارت‌ها بالا هستند، نه تنها از لحظه لذت می‌برید، بلکه توانایی‌های خود را نیز گسترش می‌دهید. گسترش توانایی‌های شما احتمال یادگیری مهارت‌های جدید و افزایش عزت نفس و پیچیدگی شخصی را افزایش می‌دهد (Csikszentmihalyi & LeFevre, 1989). مفهوم جریان و معنای آن نشان می‌دهد که مدارهای مرتبط با لذت، پاداش و انگیزه در هیجان شادی ضروری هستند.

Love

عشق

Unlike the studies of happiness, love experiments cannot use facial expressions as either a stimulus or a variable of interest. Indeed, as we noted previously, love is not characterized by any specific facial expressions. Love scientists use stimuli that evoke the concept of the emotion, such as names of loved ones, rather than a facial expression. Subjective feelings of love that participants have for their beloved are usually evaluated with standard self- report questionnaires, such as the Passionate Love Scale (Hatfield & Rapson, 1987).

برخلاف مطالعات شادی، آزمایش‌های عشقی نمی‌توانند از حالات چهره به عنوان محرک یا متغیر مورد علاقه استفاده کنند. در واقع، همانطور که قبلاً اشاره کردیم، عشق با هیچ حالت چهره خاصی مشخص نمی‌شود. دانشمندان عشق از محرک‌هایی استفاده می‌کنند که مفهوم هیجان را برمی‌انگیزد، مانند نام عزیزان، به جای حالت چهره. هیجانات ذهنی عشقی که شرکت کنندگان نسبت به معشوق خود دارند معمولاً با پرسشنامه‌های استاندارد خود گزارشی، مانند مقیاس عشق پرشور ارزیابی می‌شوند (هتفیلد و رپسون، ۱۹۸۷).

Stephanie Cacioppo (née Ortigue) and her colleagues (Ortigue, Bianchi-Demicheli, et al., 2010) reviewed fMRI studies of love to identify the brain network(s) commonly activated when participants watch love-related stimuli, independent of whether the love being felt is maternal, passionate, or unconditional (Figure 10.26). Overall, love recruits a distributed subcortico-cortical reward, motivational, emotional, and cognitive system that includes dopamine-rich brain areas such as the insula, caudate nucleus and putamen, ventral tegmental area, anterior cingulate cortex, bilateral posterior hippocampus, left inferior frontal gyrus, left middle temporal gyrus, and parietal lobe. This finding reinforces the assumption that love is more complex than a basic emotion. No activation of the amygdala has been reported in fMRI studies of love, whereas amygdala activation has been noted for lust (Cacioppo et al., 2012).

استفانی کاچیوپو (نام خواهر اورتیگ) و همکارانش (اورتیگ، بیانچی-دمیکلی، و همکاران، ۲۰۱۰) مطالعات fMRI در مورد عشق را برای شناسایی شبکه(های) مغزی که معمولاً هنگام تماشای محرک‌های مربوط به عشق فعال می‌شوند، بررسی کردند، مستقل از اینکه آیا عشق وجود دارد یا خیر. هیجان شدن مادرانه، پرشور یا بدون قید و شرط است (شکل ۱۰.۲۶). به طور کلی، عشق یک پاداش زیر قشری، انگیزشی، هیجانی و شناختی را به خدمت می‌گیرد که شامل نواحی مغز غنی از دوپامین مانند اینسولا، هسته دمی‌و پوتامن، ناحیه تگمنتال شکمی، قشر سینگولیت قدامی، هیپوکامپ جلویی دو طرفه، هیپوکامپ جلویی سمت چپ است. شکنج، شکنج میانی گیجگاهی چپ و جداری لوب این یافته این فرض را تقویت می‌کند که عشق پیچیده تر از یک هیجان اساسی است. هیچ فعال سازی آمیگدال در مطالعات fMRI عشق گزارش نشده است، در حالی که فعال شدن آمیگدال برای شهوت ذکر شده است (Cacioppo et al., 2012).

شکل 10.25 نواحی مشترک و متفاوت مغز با غم و شادی فعال می‌شوند قسمت اول

FIGURE 10.25 Common and different brain regions are activated with sadness and happiness. Sad and happy moods produced similar activations, but differences emerged. (a) In the sadness condition, there was greater activation in the left transverse temporal gyrus and bilaterally in the ventrolateral prefrontal cortex, the left anterior cingulate cortex, and the superior temporal gyrus. (b) In the happiness condition, higher activation was seen in the right dorsolateral prefrontal cortex, the left medial and posterior cingulate gyrus, and the right inferior temporal gyrus. It appears that negative and positive moods have distinct activations within a common network.

شکل ۱۰.۲۵ نواحی مشترک و متفاوت مغز با غم و شادی فعال می‌شوند. حالات غمگین و شاد فعال سازی‌های مشابهی را ایجاد کردند، اما تفاوت‌هایی ظاهر شد. (الف) در حالت غمگینی، در شکنج گیجگاهی عرضی چپ و به صورت دو طرفه در قشر جلوی پیشانی بطنی جانبی، قشر سینگولیت قدامی‌چپ و شکنج گیجگاهی فوقانی فعال‌سازی بیشتر بود. (ب) در شرایط شادی، فعال شدن بیشتر در قشر جلوی پیشانی پشتی جانبی راست، شکنج سینگوله میانی و خلفی چپ و شکنج گیجگاهی تحتانی راست دیده شد. به نظر می‌رسد که حالات منفی و مثبت در یک شبکه مشترک فعال هستند.

شکل 10.26 فعال سازی عشق شامل چندین ناحیه مغز می‌شود

FIGURE 10.26 Love activations encompass multiple brain regions. Composite meta-analysis map of fMRI studies related to love (including passionate love, maternal love, and unconditional love). Activation results are superimposed on left and right medial views (a) and lateral views (b) of an average human cortical surface model.

شکل ۱۰.۲۶ فعال سازی عشق شامل چندین ناحیه مغز می‌شود. نقشه متاآنالیز ترکیبی مطالعات fMRI مربوط به عشق (شامل عشق پرشور، عشق مادری و عشق بی قید و شرط). نتایج فعال‌سازی بر روی نماهای میانی چپ و راست (الف) و نماهای جانبی (ب) یک مدل متوسط سطح قشر انسان قرار می‌گیرد.

Interestingly, each type of love recruits a different specific brain network. For instance, passionate love is mediated by a specific network localized within subcortical areas and also within higher-order brain areas sustaining cognitive functions, such as self-representation, attention, and social cognition (Figure 10.27). Furthermore, the reported length of time in love correlates with the cerebral activation in particular regions: the right insular cortex, right anterior cingulate cortex, bilateral posterior cingulate cortices, left inferior frontal gyrus, left ventral putamen/pallidum, left middle temporal gyrus, and right parietal lobe (A. Aron et al., 2005).

جالب اینجاست که هر نوع عشق یک شبکه مغزی خاص را به خدمت می‌گیرد. به عنوان مثال، عشق پرشور توسط یک شبکه خاص بومی‌سازی شده در نواحی زیر قشری و همچنین در نواحی مرتبه بالاتر مغز که عملکردهای شناختی مانند بازنمایی خود، توجه و شناخت اجتماعی را حفظ می‌کند، واسطه می‌شود (شکل ۱۰.۲۷). علاوه بر این، مدت زمان گزارش شده در عشق با فعال شدن مغز در نواحی خاص مرتبط است: قشر منزوی راست، قشر کمربندی قدامی‌راست، قشر کمربندی خلفی دو طرفه، شکنج فرونتال تحتانی چپ، پوتامن/پالیدوم شکمی‌چپ، شکنج میانی تمپورال چپ. و لوب جداری راست (A. Aron et al., 2005).

The maternal love circuit also involves cortical and subcortical structures that overlap (the area of activity observed with passionate love), but there is one activation that is not shared with passionate love: the subcortical periaqueductal (central) gray matter (PAG). As far as love goes, activations in this region were observed mostly in maternal love, suggesting that PAG activation might be specific to maternal love. This conclusion makes sense because the PAG receives direct connections from the emotion system and contains a high density of vasopressin receptors, which are important in maternal bonding (Ortigue, Bianchi-Demicheli, et al., 2010). Love is a complicated business, and it appears to light up much of the brain-but you didn’t need an fMRI study to tell you that!

مدار عشق مادری همچنین شامل ساختارهای قشری و زیر قشری است که همپوشانی دارند (منطقه فعالیت مشاهده شده با عشق پرشور)، اما یک فعال سازی وجود دارد که با عشق پرشور مشترک نیست: ماده خاکستری دور قناتی (مرکزی) زیر قشر (PAG). تا آنجا که عشق پیش می‌رود، فعال سازی در این منطقه بیشتر در عشق مادری مشاهده شد، که نشان می‌دهد فعال سازی PAG ممکن است مختص عشق مادری باشد. این نتیجه گیری منطقی است زیرا PAG ارتباطات مستقیمی‌از سیستم هیجانات دریافت می‌کند و حاوی تراکم بالایی از گیرنده‌های وازوپرسین است که در پیوند مادری مهم هستند (اورتیگ، بیانچی-دمیکلی، و همکاران، ۲۰۱۰). عشق یک تجارت پیچیده است، و به نظر می‌رسد که بخش اعظمی‌از مغز را روشن می‌کند – اما برای گفتن این موضوع نیازی به مطالعه fMRI نداشتید!

شکل 10.27 شبکه عشق پرشور

FIGURE 10.27 Passionate love network.
Superimposed on these lateral views of an average human cortical surface model are cortical networks specifically related to passionate love. The recruited brain areas are known to mediate emotion, motivation, reward, social cognition, attention, and self-representation.

شکل ۱۰.۲۷ شبکه عشق پرشور.
بر روی این نماهای جانبی یک مدل سطح قشر متوسط انسان، شبکه‌های قشری که به طور خاص به عشق پرشور مربوط می‌شوند، قرار دارند. مناطق مغزی استخدام شده به عنوان واسطه هیجان، انگیزه، پاداش، شناخت اجتماعی، توجه و بازنمایی خود شناخته شده اند.

TAKE-HOME MESSAGES

پیام‌های کلیدی

▪️The perception of internal bodily states is known as interoception. The connections and activation profile of the insula suggest that it integrates visceral and somatic input and forms a representation of the state of the body.

▪️درک حالات درونی بدن به نام interroception شناخته می‌شود. اتصالات و مشخصات فعال‌سازی اینسولا نشان می‌دهد که ورودی احشایی و جسمی‌را ادغام می‌کند و نمایشی از وضعیت بدن را تشکیل می‌دهد.

▪️Depending on how they are analyzed, neuroimaging studies have been interpreted to both support and refute the theory that there are different brain areas or circuits associated with the processing of different emotions.

▪️ بسته به نحوه تجزیه و تحلیل آنها، مطالعات تصویربرداری عصبی برای حمایت و رد این نظریه تفسیر شده است که نواحی مختلف مغز یا مدارهای مرتبط با پردازش هیجانات مختلف وجود دارد.

▪️The insula appears to play a broad role in integrating subcortical affective processes and cognitive processes.

▪️ به نظر می‌رسد اینسولا نقش گسترده ای در ادغام فرآیندهای هیجانی زیر قشری و فرآیندهای شناختی ایفا می‌کند.

▪️Maternal love, passionate love, and unconditional love recruit different brain networks.

▪️ عشق مادری، عشق پرشور و عشق بی قید و شرط شبکه‌های مختلف مغز را به خدمت می‌گیرند.

۱۰.۱۰ Get a Grip! Cognitive Control of Emotion

۱۰.۱۰ دست بگیرید! کنترل شناختی هیجان

The offensive lineman who yells at the referee for a holding penalty may be considered a “bad sport.” But what is really happening? The player is not controlling his negative emotional response to having his goal-blocking the tackle thwarted. In contrast, the wife who smiles at her husband as he goes off on a dangerous endeavor “so that he will remember me with a smile on my face and not crying” is consciously controlling her sad emotional response.

خط حمله ای که برای نگه داشتن پنالتی بر سر داور فریاد می‌زند، ممکن است یک “ورزش بد” در نظر گرفته شود. اما واقعا چه اتفاقی دارد می‌افتد؟ بازیکن واکنش هیجانی منفی خود را به خنثی شدن تکل مهار گل کنترل نمی‌کند. در مقابل، زنی که به شوهرش لبخند می‌زند و او به یک تلاش خطرناک می‌پردازد «تا او مرا با لبخندی بر لب و گریه نکردن به یاد آورد» آگاهانه واکنش هیجانی غم انگیز خود را کنترل می‌کند.

Emotion regulation refers to the processes that influence the types of emotions we have, when we have them, and how we express and experience them. Recall that brain systems that appraise the significance of a stimulus with respect to our goals and needs contribute to emotion. That appraisal involves attentional processes, evaluation processes, and response processes. Strategies to regulate emotion can affect any of these in different ways. Thus, emotion regulation processes can intervene at multiple points during the generation of emotion, some early on and some after the fact, as seen in the model dia- grammed in Figure 10.28. Some processes are conscious and controlled, like the wife forcing a smile, and some are unconscious and automatic (Gross, 1998a).

تنظیم هیجان به فرآیندهایی اشاره دارد که بر انواع هیجانات ما، زمان داشتن آنها و نحوه ابراز و تجربه آنها تأثیر می‌گذارد. به یاد بیاورید که سیستم‌های مغزی که اهمیت یک محرک را با توجه به اهداف و نیازهای ما ارزیابی می‌کنند، به هیجانات کمک می‌کنند. این ارزیابی شامل فرآیندهای توجه، فرآیندهای ارزیابی و فرآیندهای پاسخ است. استراتژی‌های تنظیم هیجانات می‌توانند بر هر یک از این‌ها به طرق مختلف تأثیر بگذارند. بنابراین، فرآیندهای تنظیم هیجان می‌توانند در چندین نقطه در طول تولید هیجانات مداخله کنند، برخی در اوایل و برخی پس از واقعیت، همانطور که در نمودار مدل در شکل ۱۰.۲۸ مشاهده می‌شود. برخی از فرآیندها آگاهانه و کنترل شده هستند، مانند لبخند زدن توسط همسر، و برخی ناخودآگاه و خودکار هستند (گروس، 1998a).

Typically, researchers investigating how we regulate emotion proceed by changing the input (the emotional stimulus) or the output (the emotional response). Change to the input can consist of avoiding the stimulus altogether, changing the attention paid to it (for instance, by being distracted), or altering the emotional impact of the stimulus by reappraisal. Change to the output can consist of intensifying, diminishing, prolonging, or curtailing the emotional experience, expression, or physiological response (Gross, 1998b).

به طور معمول، محققانی که بررسی می‌کنند چگونه هیجانات را تنظیم می‌کنیم، با تغییر ورودی (محرک هیجانی) یا خروجی (پاسخ هیجانی) ادامه می‌دهند. تغییر در ورودی می‌تواند شامل اجتناب از محرک به طور کلی، تغییر توجهی که به آن می‌شود (مثلاً با پرت شدن) یا تغییر تأثیر هیجانی محرک با ارزیابی مجدد باشد. تغییر در خروجی می‌تواند شامل تشدید، کاهش، طولانی شدن یا محدود کردن تجربه هیجانی، بیان یا پاسخ فیزیولوژیکی باشد (گروس، 1998b).

We are all well aware that people’s emotional reactions and their ability to control them are notoriously variable. Sometimes this variation is due to an increased ability to consciously control emotion, and sometimes it is due to an increased ability to automatically control emotion. Characteristic patterns in neural activity in the prefrontal and emotional appraisal systems have been found, both at rest and when under emotional stimulation, that correlate with regulatory ability and with gender, personality, and negative affect.

همه ما به خوبی می‌دانیم که واکنش‌های هیجانی افراد و توانایی آنها در کنترل آنها بسیار متغیر است. گاهی اوقات این تغییر به دلیل افزایش توانایی کنترل آگاهانه هیجانات است و گاهی اوقات به دلیل افزایش توانایی کنترل خودکار هیجانات است. الگوهای مشخصه ای در فعالیت عصبی در سیستم‌های ارزیابی هیجانی و پیشانی، هم در حالت استراحت و هم زمانی که تحت تحریک هیجانی هستند، یافت شده است که با توانایی تنظیمی‌و جنسیت، شخصیت و هیجان منفی مرتبط است.

شکل 10.28 مدل پیشنهادی کوین اوکسنر برای تولید و کنترل هیجانات

FIGURE 10.28 Kevin Ochsner’s proposed model for emotion generation and control.
The arrows pointing down from the cognitive control processes indicate the effects of different emotion regulation strategies and which emotion generation stage they influence.

شکل ۱۰.۲۸ مدل پیشنهادی کوین اوکسنر برای تولید و کنترل هیجانات.
فلش‌هایی که از فرآیندهای کنترل شناختی به سمت پایین می‌آیند، تأثیر راهبردهای مختلف تنظیم هیجان و مرحله تولید هیجان را نشان می‌دهند.

The capacity to control emotions is important for functioning in the world, especially the social world. We are so adept at controlling our emotions that we tend to notice only when someone does not: the angry customer yelling at the cashier, the giggler during a wedding ceremony, or a depressed friend overwhelmed with sadness. Indeed, disruptions in emotion regulation are thought to underlie mood and anxiety disorders.

ظرفیت کنترل هیجانات برای عملکرد در جهان، به ویژه دنیای اجتماعی مهم است. ما آنقدر در کنترل هیجانات خود مهارت داریم که فقط زمانی متوجه می‌شویم که کسی این کار را نمی‌کند: مشتری عصبانی که سر صندوقدار داد می‌زند، قهقهه زن در مراسم عروسی یا دوست افسرده ای که غرق در غم و اندوه است. در واقع، تصور می‌شود که اختلالات در تنظیم هیجانات زمینه ساز اختلالات خلقی و اضطرابی است.

Research into emotion regulation over the past couple of decades has concentrated on how and when regulation takes place. In 1998, James Gross at Stanford University proposed the model in Figure 10.29 to account for seemingly divergent ideas between the psychological and physical literature on emotion regulation. The psychological literature indicated that it was healthier to control and regulate your emotions, while the literature on physical health advanced the idea that chronically suppressing emotions, such as anger, resulted in hypertension and other physical ailments. Gross hypothesized that “shutting down” an emotion at different points in the process of emotion generation would have different consequences and thus could explain the divergent conclusions.

تحقیقات در مورد تنظیم هیجان در چند دهه گذشته بر چگونگی و زمان انجام تنظیم متمرکز شده است. در سال ۱۹۹۸، جیمز گراس در دانشگاه استنفورد مدلی را در شکل ۱۰.۲۹ پیشنهاد کرد تا ایده‌های ظاهراً متفاوتی را بین ادبیات روانشناختی و فیزیکی در مورد تنظیم هیجان ارائه دهد. ادبیات روان‌شناختی نشان می‌دهد که کنترل و تنظیم هیجانات سالم‌تر است، در حالی که ادبیات مربوط به سلامت جسمانی این ایده را مطرح می‌کند که سرکوب مزمن هیجانات، مانند خشم، منجر به فشار خون و سایر بیماری‌های جسمی‌می‌شود. گراس این فرضیه را مطرح کرد که «خاموش کردن» یک هیجان در نقاط مختلف فرآیند تولید هیجان، پیامدهای متفاوتی خواهد داشت و بنابراین می‌تواند نتایج متفاوت را توضیح دهد.

شکل 10.29 مدل پیشنهادی جیمز گراس برای تنظیم هیجان

FIGURE 10.29 James Gross’s proposed model of emotion regulation.
Gross proposed a model in which emotions may be regulated by manipulating either the input to the system (antecedent-focused emotion regulation) or the system’s output (response-focused emotion regulation).

شکل ۱۰.۲۹ مدل پیشنهادی جیمز گراس برای تنظیم هیجان.
گراس مدلی را پیشنهاد کرد که در آن هیجانات ممکن است با دستکاری ورودی به سیستم (تنظیم هیجانات متمرکز بر پیشین) یا خروجی سیستم (تنظیم هیجانات متمرکز بر پاسخ) تنظیم شوند.

To test his theory, Gross compared reappraisal, a form of antecedent-focused emotion regulation, with emotion suppression, a response-focused form. Reappraisal is a cognitive-linguistic strategy that reinterprets an emotion-laden stimulus in nonemotional terms. For instance, a woman wiping the tears from her eyes could be crying because she is sad; or, on reappraisal, she may simply have something in her eye that she’s trying to remove. Suppression is a strategy of inhibiting an emotion-expressive behavior during an emotionally arousing situation (for instance, smiling when upset).

گراس برای آزمودن نظریه خود، ارزیابی مجدد را که نوعی تنظیم هیجان متمرکز بر پیشینی است، با سرکوب هیجانات، که شکلی متمرکز بر پاسخ بود، مقایسه کرد. ارزیابی مجدد یک راهبرد شناختی-زبانی است که یک محرک مملو از هیجانات را با عبارات غیر هیجانی دوباره تفسیر می‌کند. به عنوان مثال، زنی که اشک‌های چشمانش را پاک می‌کند، می‌تواند گریه کند زیرا غمگین است. یا در ارزیابی مجدد، ممکن است به سادگی چیزی در چشم داشته باشد که سعی دارد آن را حذف کند. سرکوب یک استراتژی برای مهار یک رفتار ابراز هیجانات در طول یک موقعیت هیجانی است (به عنوان مثال، لبخند زدن در هنگام ناراحتی).

In the experiment, Gross showed participants a disgust-eliciting film under one of three conditions. In the reappraisal condition, he asked them to adopt a detached and unemotional attitude; in the suppression condition, to behave such that an observer could not tell they were feeling disgusted; in the third condition, to simply watch the film. He videotaped the participants watching the film while also monitoring their physiological responses. Afterward, they completed an emotion rating form.

در این آزمایش، گراس به شرکت کنندگان یک فیلم برانگیزاننده انزجار را تحت یکی از سه شرط نشان داد. در شرایط ارزیابی مجدد، او از آنها خواست که نگرش مستقل و غیر هیجانی اتخاذ کنند. در شرایط سرکوب، به گونه‌ای رفتار کنند که ناظر نتواند بگوید هیجان انزجار می‌کند. در شرط سوم، به سادگی فیلم را تماشا کنید. او از شرکت کنندگانی که در حال تماشای فیلم بودند فیلم گرفت و در عین حال پاسخ‌های فیزیولوژیکی آنها را نیز زیر نظر گرفت. پس از آن، آنها یک فرم ارزیابی هیجانات را تکمیل کردند.

Whereas both reappraisal and suppression reduced emotion-expressive behavior, only reappraisal actually reduced the disgust experience. Suppression, on the other hand, actually increased sympathetic activation, causing participants to be more aroused, and this activation lasted for a while after the film ended (Gross, 1998b). Continued research on emotion regulation has provided fMRI data that support Gross’s hypothesis about the timing of reappraisal and suppression strategies (Goldin et al., 2008).

در حالی که هم ارزیابی مجدد و هم سرکوب رفتار بیانگر هیجانات را کاهش می‌دهد، تنها ارزیابی مجدد در واقع تجربه انزجار را کاهش می‌دهد. از سوی دیگر، سرکوب، در واقع باعث افزایش فعال‌سازی همدردی می‌شد و باعث می‌شد شرکت‌کنندگان بیشتر برانگیخته شوند و این فعال‌سازی برای مدتی پس از پایان فیلم ادامه داشت (گروس، ۱۹۹۸ ب). تحقیقات مداوم در مورد تنظیم هیجان داده‌های fMRI را ارائه کرده است که از فرضیه گراس در مورد زمان‌بندی استراتژی‌های ارزیابی مجدد و سرکوب حمایت می‌کند (گلدین و همکاران، ۲۰۰۸).

How does this behavior apply in the real world? Sup- pose you come home to find that your friend has dropped in and cleaned your house. You start thinking, “How dare she! She should have asked,” and you feel yourself getting madder than a hornet. You now have three choices: You could wallow in your anger; you could suppress it by putting on a false front; or you could reappraise the situation.

این رفتار چگونه در دنیای واقعی اعمال می‌شود؟ فرض کنید به خانه می‌آیید و می‌بینید که دوستتان وارد خانه شده و خانه شما را تمیز کرده است. شما شروع به فکر کردن می‌کنید، “چقدر جرات داشت! او باید می‌پرسید” و احساس می‌کنید از یک هورنت دیوانه تر شده اید. شما اکنون سه انتخاب دارید: می‌توانید در خشم خود غوطه ور شوید. شما می‌توانید آن را با قرار دادن یک جبهه کاذب سرکوب کنید. یا می‌توانید وضعیت را دوباره ارزیابی کنید.

Opting for the latter, you think, “Hmmm, I hate cleaning. Now it’s spotless and I didn’t lift a finger! This is great.” You start to feel good, and a smile lights up your face. You have just done a little cognitive reappraising and reduced your physiological arousal. This approach is better for your overall health.

با انتخاب دومی، فکر می‌کنید، «هوم، من از تمیز کردن متنفرم. حالا بی لک است و انگشتم را بلند نکردم! این عالی است.” شما شروع به هیجان خوبی می‌کنید، و لبخند چهره شما را روشن می‌کند. شما فقط کمی‌ارزیابی مجدد شناختی انجام داده اید و برانگیختگی فیزیولوژیکی خود را کاهش داده اید. این رویکرد برای سلامت کلی شما بهتر است.

Conscious reappraisal reduces the emotional experience; this finding supports the idea that emotions, to some extent, are subject to conscious cognitive control. In an initial fMRI study to investigate the cognitive control of emotion, Kevin Ochsner and his colleagues (2002) found that using reappraisal to decrease a negative emotion increased prefrontal cortex (PFC) activity (implicated in cognitive control; see Chapter 12) and decreased amygdala activity, suggesting that the PFC can modulate emotional activity in subcortical structures, such as the amygdala. A positively slanted reappraisal can mentally make a bad situation better, but a negative reappraisal can mentally make a bad situation worse (or a good situation bad).

ارزیابی مجدد آگاهانه تجربه هیجانی را کاهش می‌دهد. این یافته از این ایده حمایت می‌کند که هیجانات تا حدی تحت کنترل شناختی آگاهانه قرار دارند. در یک مطالعه اولیه fMRI برای بررسی کنترل شناختی هیجانات، کوین اوکسنر و همکارانش (۲۰۰۲) دریافتند که استفاده از ارزیابی مجدد برای کاهش هیجانات منفی، فعالیت قشر جلوی مغز (PFC) را افزایش داد (در کنترل شناختی، به فصل ۱۲ مراجعه کنید) و آمیگدال را کاهش داد. فعالیت، نشان می‌دهد که PFC می‌تواند فعالیت هیجانی را در ساختارهای زیر قشری تعدیل کند، مانند آمیگدال یک ارزیابی مجدد با مایل مثبت می‌تواند از نظر ذهنی وضعیت بد را بهتر کند، اما یک ارزیابی مجدد منفی می‌تواند از نظر ذهنی یک وضعیت بد را بدتر کند (یا یک موقعیت خوب را بدتر کند).

Do these two different regulation strategies use the same neural system? Ochsner and his colleagues (2004) hypothesized that cognitive control regions mediating reappraisal (the PFC) would modulate regions involved in appraising the emotional qualities of a stimulus (amygdala). Thus, cognitive upregulation would be associated with greater activation of the amygdala, and downregulation would be associated with less. They did an fMRI study of reappraisal that looked at both making a bad situation better (downregulating negative emotions) and making a bad situation worse (upregulating negative emotions).

آیا این دو استراتژی تنظیم متفاوت از یک سیستم عصبی استفاده می‌کنند؟ Ochsner و همکارانش (۲۰۰۴) فرض کردند که مناطق کنترل شناختی واسطه ارزیابی مجدد (PFC) نواحی درگیر در ارزیابی کیفیت‌های هیجانی یک محرک (آمیگدال) را تعدیل می‌کند. بنابراین، تنظیم دخیل شناختی با فعال شدن بیشتر آمیگدال همراه است، و کاهش تنظیم با کمتر مرتبط است. آنها یک مطالعه fMRI در مورد ارزیابی مجدد انجام دادند که هم به بهبود وضعیت بد (کاهش تنظیم هیجانات منفی) و هم بدتر کردن یک وضعیت بد (تنظیم هیجانات منفی) توجه داشت.

Participants in this study looked at negative images. They were divided into two groups: a self-focused group and a situation-focused group. In the self-focused group, participants were instructed to imagine themselves or a loved one in the negative scene (increasing negative emotion); to view the pictures in a detached way (decreasing negative emotion); or, in the control condition, simply to look at the image. In the situation-focused group, participants were told to increase emotion by imagining that the situation was becoming worse, or to decrease emotion by imagining it was getting better, or again just to look at the image. Each participant then had to report how effective and effortful the reappraisal was. All participants reported success in increasing and decreasing their emotions, but indicated that downregulation took more effort.

شرکت کنندگان در این مطالعه به تصاویر منفی نگاه کردند. آنها به دو گروه تقسیم شدند: گروه خود متمرکز و گروه موقعیت محور. در گروه خود متمرکز، به شرکت کنندگان آموزش داده شد که خود یا یکی از عزیزان خود را در صحنه منفی تصور کنند (افزایش هیجانات منفی). برای مشاهده تصاویر به صورت جدا (کاهش هیجانات منفی)؛ یا در شرایط کنترل، به سادگی به تصویر نگاه کنید. در گروه موقعیت‌محور، به شرکت‌کنندگان گفته شد که با تصور اینکه وضعیت در حال بدتر شدن است، هیجانات را افزایش دهند، یا با تصور اینکه در حال بهتر شدن است، هیجانات را کاهش دهند، یا دوباره فقط به تصویر نگاه کنند. سپس هر شرکت کننده باید گزارش می‌داد که ارزیابی مجدد چقدر موثر و پرتلاش بوده است. همه شرکت کنندگان موفقیت در افزایش و کاهش هیجانات خود را گزارش کردند، اما نشان دادند که تنزل دادن به تلاش بیشتری نیاز دارد.

The team found that whether negative emotions were enhanced or reduced, regions of the left lateral PFC that are involved in working memory and cognitive control (see Chapter 12) and the dorsal anterior cingulate cortex, which is implicated in the online monitoring of performance, were activated, suggesting that these regions were involved with evaluating and “deciding” the cognitive strategy (Figure 10.30). The researchers also observed regions of the PFC that were uniquely active. The dorsal medial PFC, implicated in self-monitoring and self-evaluation (see Chapter 13), was active in both cases of self-focused reappraisal, but when downregulation was externally focused on the situation, it was the lateral PFC that turned on. During upregulation, the left rostromedial PFC and the posterior cingulate cortex (implicated in the retrieval of emotion knowledge) were active, but down- regulation activated a different region associated with behavioral inhibition: the right lateral and orbital PFC. It appears, then, that different cognitive reappraisal goals and strategies activate some of the same PFC regions, as well as some regions that are different.

تیم متوجه شد که چه هیجانات منفی افزایش یافته یا کاهش یابد، مناطقی از PFC جانبی سمت چپ که در حافظه کاری و کنترل شناختی نقش دارند (به فصل ۱۲ مراجعه کنید) و قشر کمربندی قدامی‌پشتی، که در نظارت آنلاین عملکرد نقش دارد، درگیر هستند. فعال شده، نشان می‌دهد که این مناطق با ارزیابی و “تصمیم گیری” استراتژی شناختی درگیر هستند (شکل ۱۰.۳۰). محققان همچنین مناطقی از PFC را مشاهده کردند که به طور منحصر به فردی فعال بودند. PFC میانی پشتی، که در خود نظارتی و خود ارزیابی نقش دارد (به فصل ۱۳ مراجعه کنید)، در هر دو مورد ارزیابی مجدد متمرکز بر خود فعال بود، اما زمانی که کاهش تنظیم به صورت بیرونی بر موقعیت متمرکز شد، این PFC جانبی بود که روشن شد. در طول تنظیم بالا، PFC روسترومدیال سمت چپ و قشر کمربندی خلفی (که در بازیابی دانش هیجانات دخیل است) فعال بودند، اما تنظیم پایین یک ناحیه متفاوت مرتبط با مهار رفتاری را فعال کرد: PFC جانبی راست و مداری. بنابراین، به نظر می‌رسد که اهداف و استراتژی‌های مختلف ارزیابی مجدد شناختی، برخی از مناطق PFC یکسان و همچنین برخی مناطق متفاوت را فعال می‌کند.

What about the amygdala? Amygdala activation was modulated either up or down, depending on the regulatory goal: Activity increased when the goal was to enhance negative emotion and decreased when the goal was to reduce it. The apparent modulation of the amygdala by prefrontal activity suggests that amygdalar activity will be increased if the current processing goals fit with the evaluative aspects of stimuli (in this case, to make a negative stimulus more negative), not the actual valence (positive or negative) of the emotion.

در مورد آمیگدال چطور؟ بسته به هدف تنظیمی، فعال سازی آمیگدال به بالا یا پایین تعدیل می‌شد: زمانی که هدف تقویت هیجانات منفی بود، فعالیت افزایش می‌یافت و زمانی که هدف کاهش آن بود، کاهش می‌یافت. مدولاسیون ظاهری آمیگدال توسط فعالیت پیش‌پیشانی نشان می‌دهد که اگر اهداف پردازش فعلی با جنبه‌های ارزیابی محرک‌ها (در این مورد، برای منفی‌تر کردن یک محرک منفی)، نه با ظرفیت واقعی (مثبت یا منفی) هیجان، هماهنگی داشته باشد، فعالیت آمیگدال افزایش می‌یابد.

Does cognitive control via reappraisal depend on interactions between the PFC regions that support cognitive control processes and subcortical networks that generate emotional responses, as we have been assuming? More than a decade after this idea was presented, more than 50 imaging studies now support this hypothesis (Buhle et al., 2014; Ochsner et al., 2012).

آیا کنترل شناختی از طریق ارزیابی مجدد به تعاملات بین نواحی PFC که فرآیندهای کنترل شناختی را پشتیبانی می‌کنند و شبکه‌های زیرقشری که پاسخ‌های هیجانی ایجاد می‌کنند، بستگی دارد، همانطور که ما فرض می‌کنیم؟ بیش از یک دهه پس از ارائه این ایده، اکنون بیش از ۵۰ مطالعه تصویربرداری از این فرضیه حمایت می‌کنند (Buhle et al., 2014; Ochsner et al., 2012).

Although early research suggested that the amygdala was involved exclusively in automatic processing of negative information, Ochsner’s study and more recent research suggest otherwise. The amygdala appears to have a more flexible role in processing the relevance of various stimuli, depending on a person’s current goals and motivation (Cunningham et al., 2005, 2008). This trait is known as affective flexibility. For instance, if you go to Las Vegas with the idea that you don’t want to lose any money, your amygdala will be more active when you’re losing money. But if you go with the idea of winning money, your amygdala will be more active when you’re winning.

اگرچه تحقیقات اولیه حاکی از آن بود که آمیگدال منحصراً در پردازش خودکار اطلاعات منفی نقش دارد، مطالعه Ochsner و تحقیقات جدیدتر چیز دیگری را نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد آمیگدال بسته به اهداف و انگیزه فعلی فرد، نقش انعطاف پذیرتری در پردازش ارتباط محرک‌های مختلف دارد (کانینگهام و همکاران، ۲۰۰۵، ۲۰۰۸). این ویژگی به عنوان انعطاف پذیری هیجانی شناخته می‌شود. به عنوان مثال، اگر به لاس وگاس می‌روید با این ایده که نمی‌خواهید هیچ پولی از دست بدهید، آمیگدال شما در هنگام از دست دادن پول فعال تر خواهد بود. اما اگر با ایده برنده شدن پول پیش بروید، آمیگدال شما در هنگام برنده شدن فعال تر خواهد بود.

Amygdala processing, however, appears to be constrained by a negativity bias (Cunningham et al., 2008). Amygdala modulation is more pronounced for positive than for negative information, so it processes negative information less flexibly. PFC modulation can’t completely eradicate the negative stimuli, but for survival and your wallet-this is a good thing.

با این حال، به نظر می‌رسد که پردازش آمیگدال توسط یک سوگیری منفی محدود شده است (کانینگهام و همکاران، ۲۰۰۸). مدولاسیون آمیگدال برای اطلاعات مثبت بیشتر از اطلاعات منفی مشخص است، بنابراین اطلاعات منفی را با انعطاف کمتری پردازش می‌کند. مدولاسیون PFC نمی‌تواند محرک‌های منفی را به طور کامل از بین ببرد، اما برای بقا و کیف پول شما این چیز خوبی است.

شکل 10.30 مناطق منحصربه‌فرد هنگام افزایش یا کاهش هیجانات منفی فعال می‌شوند

FIGURE 10.30 Unique regions activate when increasing or decreasing negative emotion.
Left and right lateral views are seen in the left and center panels. (a) When increasing negative emotions, activations are generally left sided in the dorsolateral prefrontal cortex (PFC) and anterior cingulate cortex. The right panel shows the left medial view. (b) When decreasing emotion, some of the same left-hemisphere regions are active, though activations tend to be more bilateral or right sided. The right panel shows the right medial view. (c) Regions uniquely activated when increasing negative emotion: the left rostral medial PFC and posterior cingulate, best seen in the medial view of the left hemisphere on the far right. (d) Regions uniquely activated when decreasing emotion. The right lateral PFC is seen in the center panel, and right lateral orbitofrontal activation is seen in the axial view in the right panel.

شکل ۱۰.۳۰ مناطق منحصربه‌فرد هنگام افزایش یا کاهش هیجانات منفی فعال می‌شوند.
نماهای جانبی چپ و راست در پانل‌های چپ و وسط دیده می‌شود. (الف) هنگام افزایش هیجانات منفی، فعال‌سازی‌ها عموماً در سمت چپ قشر جلوی پیشانی پشتی (PFC) و قشر کمربندی قدامی‌انجام می‌شوند. پانل سمت راست نمای داخلی سمت چپ را نشان می‌دهد. (ب) هنگام کاهش هیجانات، برخی از همان مناطق نیمکره چپ فعال هستند، اگرچه فعال‌سازی‌ها بیشتر دو طرفه یا سمت راست هستند. پانل سمت راست نمای داخلی سمت راست را نشان می‌دهد. (ج) مناطقی که هنگام افزایش هیجانات منفی به طور منحصر به فردی فعال می‌شوند: PFC میانی منقاری چپ و سینگوله خلفی، که به بهترین وجه در نمای داخلی نیمکره چپ در سمت راست منتهی می‌شود. (د) مناطقی که به طور منحصر به فرد در هنگام کاهش هیجانات فعال می‌شوند. PFC جانبی سمت راست در پانل مرکزی، و فعال سازی اوربیتوفرونتال جانبی راست در نمای محوری در پانل سمت راست دیده می‌شود.

Emotion regulation research is in its adolescence. While much remains to be understood, the use of functional imaging coupled with behavioral studies has been fruitful. Much of the research so far has centered on the two cognitive strategies that we have discussed: reappraisal and suppression. Areas of research that need to be addressed are the deployment of attention (such as ignoring a stimulus or being distracted from it), alternative forms of regulation such as situation selection (avoiding or seeking certain types of stimuli), and situation modification.

تحقیقات تنظیم هیجان در سنین نوجوانی است. در حالی که هنوز چیزهای زیادی برای درک باقی مانده است، استفاده از تصویربرداری عملکردی همراه با مطالعات رفتاری مثمر ثمر بوده است. بسیاری از تحقیقات تاکنون بر دو راهبرد شناختی که مورد بحث قرار گرفتیم متمرکز شده است: ارزیابی مجدد و سرکوب. حوزه‌های تحقیقی که باید مورد توجه قرار گیرند عبارتند از گسترش توجه (مانند نادیده گرفتن یک محرک یا منحرف شدن از آن)، اشکال جایگزین تنظیم مانند انتخاب موقعیت (اجتناب یا جستجوی انواع خاصی از محرک‌ها)، و اصلاح موقعیت.

Research is also needed to understand when and how people make the decision to regulate their emotions, and how they choose a regulation strategy (Etkin et al., 2015). After all, there are vast individual differences in people’s emotional responses to situations and their capacity to regulate their emotions. Achieving a better understanding of emotion regulation will aid in clinical interventions in cases of impaired emotion regulation, which has been implicated in many psychiatric conditions, including depression, borderline personality disorder, social anxiety disorder, and substance abuse disorders (Denny et al., 2009).

همچنین برای درک اینکه مردم چه زمانی و چگونه تصمیم می‌گیرند تا هیجانات خود را تنظیم کنند، و چگونه یک استراتژی تنظیم را انتخاب می‌کنند، تحقیقات لازم است (اتکین و همکاران، ۲۰۱۵). به هر حال، تفاوت‌های فردی زیادی در واکنش‌های هیجانی افراد به موقعیت‌ها و ظرفیت آن‌ها برای تنظیم هیجاناتشان وجود دارد. دستیابی به درک بهتر از تنظیم هیجان به مداخلات بالینی در موارد اختلال در تنظیم هیجان کمک می‌کند، که در بسیاری از شرایط روانپزشکی از جمله افسردگی، اختلال شخصیت مرزی، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلالات سوء مصرف مواد دخیل است (دنی و همکاران، ۲۰۰۹).

TAKE-HOME MESSAGES

پیام‌های کلیدی

▪️Emotion regulation is complex and involves many processes.

▪️تنظیم هیجانات پیچیده است و فرآیندهای زیادی را در بر می‌گیرد.

▪️ Emotion regulation depends on the interaction of frontal cortical structures and subcortical brain regions.

▪️ تنظیم هیجان به تعامل ساختارهای قشر پیشانی و نواحی زیر قشری مغز بستگی دارد.

▪️Different emotion regulation strategies have different physiological effects.

▪️ راهبردهای مختلف تنظیم هیجان اثرات فیزیولوژیکی متفاوتی دارند.

Summary

خلاصه

Scientists face many challenges in studying emotion, a state that is often difficult to define and therefore difficult to manipulate and study scientifically. One challenge has been establishing a proper place for studies of emotion in cognitive neuroscience. Earlier research and theories tended to view emotion as separate from cognition, implying that the two could be studied and understood separately. As research in the neuroscience of emotion proceeded, however, it became clear that emotion and cognition influence each other.

دانشمندان در مطالعه هیجانات با چالش‌های زیادی روبرو هستند، حالتی که تعریف آن اغلب دشوار است و بنابراین دستکاری و مطالعه علمی‌آن دشوار است. یکی از چالش‌ها ایجاد یک مکان مناسب برای مطالعات هیجانات در علوم اعصاب شناختی بوده است. پژوهش‌ها و نظریه‌های قبلی تمایل داشتند که هیجانات را جدا از شناخت ببینند، که دلالت بر این داشت که این دو را می‌توان جداگانه مطالعه و درک کرد. با ادامه تحقیقات در علوم اعصاب هیجانات، مشخص شد که هیجان و شناخت بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند.

Research into the cognitive neuroscience of emotion had to begin somewhere, and the amygdala was first. Although it still remains enigmatic, we nevertheless know more about contributions to emotion from the amygdala than from any other brain area. In both humans and other species, the amygdala plays a critical role in implicit emotional learning, as demonstrated by fear conditioning, and in explicit emotional learning and memory through interactions with the hippocampus. It is also involved with decision making, attention, perception, and social interactions. Recent research has focused on how the amygdala works with other brain areas to produce normal emotional responses. For example, although acquisition of fear conditioning requires the amygdala, normal extinction of a conditioned response involves interactions of the amygdala and the prefrontal cortex (Morgan & LeDoux, 1999).

تحقیق در مورد علوم اعصاب شناختی هیجانات باید از جایی شروع می‌شد و آمیگدال اولین بود. اگرچه هنوز هم مبهم باقی مانده است، با این وجود، ما بیشتر از هر بخش دیگر مغز در مورد کمک به هیجانات از آمیگدال می‌دانیم. هم در انسان و هم در گونه‌های دیگر، آمیگدال نقش مهمی‌در یادگیری هیجانی ضمنی دارد، همانطور که با شرطی سازی ترس نشان داده می‌شود، و در یادگیری هیجانی و حافظه صریح از طریق تعامل با هیپوکامپ. همچنین با تصمیم گیری، توجه، ادراک و تعاملات اجتماعی درگیر است. تحقیقات اخیر بر نحوه عملکرد آمیگدال با سایر نواحی مغز برای ایجاد پاسخ‌های هیجانی طبیعی متمرکز شده است. به عنوان مثال، اگرچه کسب شرطی سازی ترس به آمیگدال نیاز دارد، انقراض طبیعی یک پاسخ شرطی شامل تعاملات آمیگدال و قشر جلوی مغز است (Morgan & LeDoux, 1999).

Other neural structures have been found to be associated with different emotions, such as the angular gyrus with passionate love and the insula with disgust. However, despite the success of relating structures to various emotions, emotion research has shifted from the study of isolated neural structures to the investigation of neural circuits and whether there are specific circuits for specific emotions. The amygdala, orbitofrontal cortex, and insula are critical for different forms of emotion processing, but it is now clear that to understand how the brain produces normal and adaptive emotional responses, we need to understand how these structures interact with each other and with other brain regions.

دیگر ساختارهای عصبی با هیجانات مختلف مرتبط هستند، مانند شکنج زاویه ای با عشق پرشور و اینسولا با انزجار. با این حال، علیرغم موفقیت در ارتباط ساختارها با هیجانات مختلف، تحقیقات هیجانی از مطالعه ساختارهای عصبی جدا شده به بررسی مدارهای عصبی و اینکه آیا مدارهای خاصی برای هیجانات خاص وجود دارد تغییر کرده است. آمیگدال، قشر اوربیتوفرونتال و اینسولا برای اشکال مختلف پردازش هیجانات حیاتی هستند، اما اکنون واضح است که برای درک اینکه چگونه مغز پاسخ‌های هیجانی طبیعی و تطبیقی ایجاد می‌کند، باید درک کنیم که این ساختارها چگونه با یکدیگر و با مغز دیگر تعامل دارند. مناطق

Jaak Panksepp suggested that disagreement between investigators concerning the existence and specific circuitry of emotional processes may not be resolved until researchers take into account how emotion emerged through the evolution of the brain, building more complex emotions over a foundation of core emotions, and they are clear on whether they’re studying a core emotion generated by subcortical structures or secondary- and tertiary-process emotions involving the cortex. In order for cognitive neuroscience to provide research helpful to people suffering from emotional disorders, Panksepp argued that a clearer understanding of the evolutionary origins of their emotional disquiet may lead to more successful treatments.

جااک پانکسپ پیشنهاد کرد که اختلاف نظر بین محققان در مورد وجود و مدارهای خاص فرآیندهای هیجانی ممکن است حل نشود تا زمانی که محققان نحوه ظهور هیجانات از طریق تکامل مغز را در نظر نگیرند و هیجانات پیچیده تری را بر اساس هیجانات اصلی ایجاد کنند و آنها روشن باشند. در مورد اینکه آیا آنها در حال مطالعه یک هیجان اصلی تولید شده توسط ساختارهای زیر قشری هستند یا هیجانات فرآیند ثانویه و ثالثی که شامل قشر پانکسپ برای اینکه علوم اعصاب شناختی تحقیقات مفیدی را برای افرادی که از اختلالات هیجانی رنج می‌برند ارائه دهد، استدلال کرد که درک واضح‌تر از ریشه‌های تکاملی ناآرامی‌هیجانی آنها ممکن است منجر به درمان‌های موفق‌تر شود.

Key Terms

اصطلاحات کلیدی

affect (p. 430)

affective flexibility (p. 470)

amygdala (p. 443)

attentional blink (p. 455)

basic emotion (p. 435)

complex emotions (p. 435)

core emotional systems (p. 435)

dimensional theories of emotion (p. 435)

emotions (p. 429)

emotion generation (p. 439)

emotion regulation (p. 468)

facial expressions (p. 435)

fear conditioning (p. 446)

feeling (p. 428)

flow (p. 466)

insula (p. 464)

interoception (p. 464)

mood (p. 430)

reappraisal (p. 468)

somatic marker (p. 457)

stress (p. 430)

suppression (p. 469)

Think About It

در مورد آن فکر کنید

۱. Briefly describe the limbic system hypothesis and its historical role in the cognitive neuroscience of emotion. Explain which aspects of the hypothesis have been questioned and which remain valid.

۱. فرضیه سیستم لیمبیک و نقش تاریخی آن در علوم اعصاب شناختی هیجان را به اختصار شرح دهید. توضیح دهید که کدام جنبه از فرضیه مورد تردید قرار گرفته است و کدام یک همچنان معتبر است.

۲. Describe the three generally accepted components of emotion and how they apply to the different theories of emotion generation.

۲. سه جزء پذیرفته شده هیجان و نحوه اعمال آنها در نظریه های مختلف تولید هیجان را شرح دهید.

۳. Explain the role of the amygdala in fear conditioning. Be sure to cover what is known about the neural pathways for emotional learning based on nonhuman animal models. Also explain why the amygdala’s role in emotional learning is said to be implicit.

۳. نقش آمیگدال در شرطی سازی ترس را توضیح دهید. مطمئن شوید که آنچه در مورد مسیرهای عصبی برای یادگیری هیجانی بر اساس مدل های حیوانی غیرانسانی شناخته شده است را پوشش دهید. همچنین توضیح دهید که چرا نقش آمیگدال در یادگیری هیجانی به صورت ضمنی گفته می شود.

۴. What are Paul Ekman’s basic emotions, and what is the relationship between them and facial expressions?

۴. هیجانات اساسی پل اکمن چیست و چه رابطه ای بین آنها و حالات چهره وجود دارد؟

۵. Describe the effect of emotion on another cognitive process?

۵. تأثیر هیجان را بر دیگر فرآیند شناختی شرح دهید؟

کلیک کنید تا Suggested Reading نمایش داده شود

Adolphs, R., Gosselin, F., Buchanan, T. W., Tranel, D., Schyns, P., & Damasio, A. R. (2005). A mechanism for impaired fear recognition after amygdala damage. Nature, 433, 68-72.

Anderson, D. J., & Adolphs, R. (2014). A framework for studying emotions across species. Cell, 157(1), 187–۲۰۰.

Damasio, A. R. (1994). Descartes’ error: Emotion, reason, and the human brain. New York: Putnam.

LeDoux, J. E. (2012). Rethinking the emotional brain. Neuron, 73(4), 653-676.

Ochsner, K. N., Silvers, J. A., & Buhle, J. T. (2012). Functional imaging studies of emotion regulation: A synthetic review and evolving model of the cognitive control of emotion. Annals of the New York Academy of Sciences, 1251, E1-E24.

Ortigue, S., Bianchi-Demicheli, F., Patel, N., Frum, C., & Lewis, J. (2010). Neuroimaging of love: fMRI meta- analysis evidence toward new perspectives in sexual medicine. Journal of Sexual Medicine, 7(11), 3541-3552.

Panksepp, J., & Biven, L. (2012). The archaeology of mind: Neuroevolutionary origins of human emotions. New York: Norton.

Rolls, E. T. (1999). The brain and emotion. Oxford: Oxford University Press.

Sapolsky, R. M. (1992). Stress, the aging brain, and the mechanisms of neuron death. Cambridge, MA: MIT Press.

Sapolsky, R. M. (2004). Why zebras don’t get ulcers: The acclaimed guide to stress, stress-related diseases, and coping, New York: Holt Paperbacks.

Vuilleumier, P., & Driver, J. (2007). Modulation of visual processing by attention and emotion: Windows on causal interactions between human brain regions. Philosophical Transactions of the Royal Society of London. Series B, Biological Sciences, 362(1481), 837-855.

Whalen, P. J. (1998). Fear, vigilance, and ambiguity: Initial neuroimaging studies of the human amygdala. Current Directions in Psychological Science, 7, 177-188.

کپی بخش یا کل این مطلب «آینده‌‌نگاران مغز» تنها با کسب مجوز مکتوب امکان‌پذیر است.

»» کتاب علوم اعصاب شناختی گازانیگا

»» قسمت اول فصل هیجان

»» کتاب علوم اعصاب شناختی گازانیگا
»» فصل قبل: فصل حافظه
»» فصل بعد: فصل زبان

» تمامی کتاب علوم اعصاب شناختی گازانیگا