قدر جوانی خود را بدانید

نعمت های خدا دادی بسیارند و اگر بخواهیم از انها آمار بگیریم به شماره نمی گنجند:
وَآتَاکُم مِّن کُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ ۚ وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا ۗ إِنَّ الْإِنسَانَ لَظَلُومٌ کَفَّارٌ (آیه ۳۴-سوره ابراهیم)
و از هر چیزی که از او خواستید، به شما داد؛ و اگر نعمتهای خدا را بشمارید، هرگز آنها را شماره نتوانید کرد! انسان، ستمگر و ناسپاس است!
اما مراتبی از نعمت ها بر مراتب دیگر آنها الویتهای برخورداری دارند. برنامه ریزی عمرانه نیز برای همین منظور است. مثلاً ما چهار تا ۲۵ سال را اگر برای عمر مفید درنظر بگیریم به ترتیب می شود: نوجوانی، جوانی، میانسالی و پیری که البته اگر کهنسالی را هم درنظر بگیریم می شود ۱۲۵ سال.
در نوجوانی، عمدتاً کودک درون جنب و جوش دارد و لذا دوران آموزش و پرورش و شادی و ادب است (ادبستان و دبیرستان) (حرکت عمودی) (کاشت).
در جوانی، عمدتاً دوران کسب علم و هنر و تکنولوژی و تئولوژی است (دانشگاه و بینشگاه) (حرکت طولی) (داشت).
میانسالی، دوران اشتغال و ازدواج است و حرکت در عرض زمان و لذا برداشت از کاشته ها و داشته ها (برداشت).
پیری، دوران پختگی و برخورداری از گذشته ها برای آیندگان (حرکت عمقی) و بکارگیری تجارب پیرانه سری برای آینده نگری (گذاشت).
در هریک از این مراتب باید، متناسباً، اغتنام فرصت کرد. چه این چهار فصل زندگی مانند چهار فصل سال بایستی ثمربخش های مناسب خود را داشته باشد: بهار (نوجوانی)، تابستان (جوانی)، پائیز (میانسالی)، زمستان (پیری).
لذا اگر توصیه می شود قدر جوانی خودتان را بدانید، بخاطر آن است که در جوانی انسان بین دو ساحت نوجوانی و میانسالی قرار می گیرد و احتمال اتلاف وقت برایش فراهم است.

مراتب زیر را دقت فرمائید:

– استعدادهای خود را شناسائی کرده بهترین آنها را شکوفا سازید.
– رشته ای بخوانید که هم دوست داشته باشید و هم کاربرد اجتماعی داشته باشد.
– از اتلاف وقت به صرف گرفتن مدرک و نمره شدیداً برحذر باشید.
– راهی را بپیمائید که رضایت به خود، خانواده، خلق و خدا در آن باشد.
– به هرجهت همیشه به روز باشید و از چشم و هم چشمی و اتلاف وقت و بازیگوشی بپرهیزید.
– هیچکسی به انداز ه خود شما مسئول شما نیست و همگان دارای خدا هستند.
– مبادا دیانت و سیاست شما را از عنایت و عبادت باز دارد.
– برای دیگران تا حد توان مازاد بر نیازتان مسئولید و نه بیشتر.
– همه کائنات دوستان شما هستند که به شکلی به شما کمک می کنند.

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم
که تا ناگه ز همدیگر نمانیم