درمان دارویی افسردگی

خط اول SSRI ها (مثل فلوکستین، سرترالین، سیتالوپرام).

عارضه آن افزایش اضطراب در شروع دارو
(افزایش ریسک خودکشی که با دادن بنزودیازپین قابل کنترل است)، سردرد (که با مسکن قابل کنترل است)،
علایم گوارشی (دیس پپسی، تهوع)، کاهش وزن، کاهش خواب (که با بنزودیازپین، زولپیدم یا ترازودون قابل کنترل است) و اختلال جنسی (که با بوپروپیون یا بوسپیرون قابل کنترل است) است.

بوپروپیون (افزایش دوپامین):

در افسردگی با آنرژی (کاهش انرژی) و کندی سایکوموتور (کم شدن فعالیت، کم حرفی) مفید است.
افزایش وزن و اختلال جنسی نمی دهد. عارضه آن افزایش اضطراب، علایم گوارشی و کاهش خواب است.

ونلافاکسین و دولوکستین (افزایش سروتونین و نوراپی نفرین): در افسردگی شدید و مقاوم مناسب است. عارضه آن مثل SSRI هاست.
نفازودون (افزایش سروتونین): آرام بخش است. کاهش خواب و اختلال جنسی نمی دهد. عارضه آن سمیت کبدی است.
سه حلقه ای ها (TCA ها): مثل TCA های ثانویه (نورتریپتیلین و دزیپرامین که افزایش نوراپی نفرین می دهند) و TCA های ثالثیه (ایمی پرامین و آمی تریپتیلین که افزایش نوراپی نفرین و سروتونین می دهند). عارضه آن ها افزایش وزن، افزایش خواب و علایم آنتی کولینرژیکی (مثل احتباس ادرار، یبوست، خشکی دهان، گلوکوم) است. نورتریپتیلین کمترین اثر سوء آنتی کولینرژیکی دارد و در مسن بهتر است.

میرتازاپین: خاصیت آنتی هیستامینی نیز دارد. افزایش اضطراب، علایم گوارشی و اختلال جنسی نمی دهد. عارضه آن افزایش وزن است.
شوک (ECT): در افسردگی مقاوم، افسردگی همراه با سایکوز، افسردگی کاتاتونیک و نیاز به بهبودی سریع (مثل کاهش اشتهای شدید) مفید است.
نکته: تیروکسین، آمفتامین و لیتیوم برای تقویت درمان دارویی مناسب است.

نکته: درمان دارویی ضدافسردگی حداقل ۵ ماه باید ادامه یابد.
نکته: برای شروع اثر دارو باید ۶_۴ هفته صبر کرد.