حتماً عبارت «چشمان عقابی» را شنیده‌اید. چشمان بسیاری از پرندگان بخش عمده‌ای از سر را اشغال می‌کنند. چشمان انسان در مقایسه، فقط ۵ درصد از سر را اشغال می‌کنند. به علاوه، بسیاری از گونه‌های پرنده دو گوداله «لکه زرد» برای هر چشم دارند که یکی بر جلو و یکی بر پهلو نظارت دارد. گوداله‌های اضافی ادراک جزئیات را در محیط پیرامون امکان‌پذیر می‌سازند.
عقاب‌ها و پرندگان شکارچی دیگر در نیمه بالایی شبکیه خود که پایین را می‌بیند تراکم گیرنده‌های بینایی بیشتری از نیمه پایین دارند که بالا را می‌بیند. این چنین آرایشی نوعی سازگاری است زیرا پرندگان شکارچی بیشتر روز خود را در ارتفاع بالا پرواز می‌کنند و پایین را می‌بینند. با این حال برای اینکه پرنده بالا را نگاه کند باید مانند شکل سر خود را بچرخاند. برعکس در بسیاری از گونه‌های طعمه مانند موش‌ها بیشتر گیرنده‌ها در نیمه پایین شبکیه قرار دارند که آنها را قادر می‌سازد بالا را بهتر از پایین ببینند. می‌توانید این مزایای تکاملی را برای این گونه‌ها درک کنید.
پیامد نحوه‌ای که گیرنده‌ها در شبکیه آرایش یافته‌اند
یک جغد برای اینکه بالا را ببیند سر خود را تقریباً وارونه کرده است. پرندگان شکارچی گیرنده‌های زیادی روی نیمه بالایی شبکیه دارند که آنها را قادر می‌سازد هنگام پرواز پایین را با جزئیات بیشتری ببینند. اما آنها اشیای بالای خود را ضعیف می‌بینند مگر اینکه سر خود را بچرخانند. نگاهی دوباره به شاهین مرغزار در ابتدای این مقاله بیندازید این یک پرنده یک چشم نیست بلکه پرنده‌ای است که سر خود را کج کرده است. اکنون می‌دانید چرا؟
منبع: کتاب روانشناسی فیزیولوژیک، نویسنده: جیمز کالات
