Though we may spend much of our time thinking about ourselves, we are also eager to interact with others. Just as the brain mechanisms that support self-perception and awareness are important features of human cognition, so are the mechanisms that support our abilities to interact and cooperate with others. When engaging in complex social interactions, it is critical for us to understand the mental states of others and to accurately anticipate their behavior. These cognitive skills are necessary for the cooperation involved with creating complex technologies, cultural institutions, and systems of symbols. These unique skills of understanding others’ mental states may have been driven by social cooperation (Moll & Tomasello, 2007).

اگرچه ممکن است بیشتر وقت خود را صرف فکر کردن به خود کنیم، اما مشتاق تعامل با دیگران نیز هستیم. همانطور که مکانیسم‌های مغزی که از ادراک و آگاهی از خود پشتیبانی می‌کنند، ویژگی‌های مهم شناخت انسان هستند، مکانیسم‌هایی که از توانایی‌های ما برای تعامل و همکاری با دیگران پشتیبانی می‌کنند نیز هستند. هنگام درگیر شدن در تعاملات اجتماعی پیچیده، درک حالات روانی دیگران و پیش بینی دقیق رفتار آنها برای ما حیاتی است. این مهارت‌های شناختی برای همکاری با ایجاد فناوری‌های پیچیده، نهادهای فرهنگی و سیستم‌های نمادها ضروری هستند. این مهارت‌های منحصر به فرد درک حالات روانی دیگران ممکن است توسط همکاری اجتماعی هدایت شده باشد (مول و توماسلو، ۲۰۰۷).

In contrast to our self-perceptions (which have privileged access to our rich autobiographical memories, unexpressed mental states, and internal physiological signals), our perceptions of other people are made without direct access to their mental and physiological states. Instead, our social perceptions are based on what is externally seen or heard: facial expressions, body movements, clothes, actions, and words. From these cues we infer what others are thinking and how they feel. Our infer- ences may not always be right, but we are pretty good at making them.

برخلاف تصورات ما از خود (که دسترسی ممتازی به خاطرات زندگی‌نامه‌ای غنی، حالات ذهنی بیان‌نشده و سیگنال‌های فیزیولوژیکی درونی ما دارند)، ادراکات ما از سایر افراد بدون دسترسی مستقیم به حالات روانی و فیزیولوژیکی آنها صورت می‌گیرد. درعوض، ادراکات اجتماعی ما بر اساس چیزهایی است که از بیرون دیده یا شنیده می‌شود: حالات چهره، حرکات بدن، لباس‌ها، اعمال و کلمات. از این نشانه‌ها ما استنباط می‌کنیم که دیگران چه فکر می‌کنند و چه احساسی دارند. استنتاج‌های ما ممکن است همیشه درست نباشند، اما در به دست آوردن آنها بسیار خوب عمل می‌کنیم.

How good are we? William Ickes made a study of this feature and concluded that we are as good as it is good for us to be. Evolutionary pressures have calibrated our accuracy at a level high enough to enable us to deal well with others, but not so high that we weigh everyone else’s interest equal to our own, thus putting our genetic future at risk. Empathic accuracy refers to a perceiver’s ability to correctly infer a target person’s thoughts and feelings. Total strangers achieve an empathic accuracy score of about 20%, whereas close friends are accurate about 30% of the time. Even the empathic accuracy between spouses is only 30%-35% (see Ickes’s commentary in Zaki & Ochsner, 2011), so don’t always expect your spouse to understand your thoughts and desires!

ما چقدر خوبیم ویلیام آیکز مطالعه ای در مورد این ویژگی انجام داد و به این نتیجه رسید که ما به همان اندازه خوب هستیم که برای ما خوب است. فشارهای تکاملی دقت ما را در سطحی کالیبره کرده است تا بتوانیم با دیگران به خوبی برخورد کنیم، اما نه آنقدر بالا که منافع دیگران را با منافع خود سنجید، بنابراین آینده ژنتیکی ما را به خطر می‌اندازد. دقت همدلانه به توانایی درک کننده در استنباط صحیح افکار و احساسات فرد مورد نظر اشاره دارد. مجموع افراد غریبه به نمره دقت همدلانه حدود ۲۰ درصد می‌رسند، در حالی که دوستان نزدیک حدود ۳۰ درصد مواقع دقیق هستند. حتی دقت همدلی بین همسران فقط ۳۰٪ -۳۵٪ است (به تفسیر ایکس در Zaki & Ochsner، ۲۰۱۱ مراجعه کنید)، بنابراین همیشه انتظار نداشته باشید که همسرتان افکار و خواسته‌های شما را درک کند!

To infer the thoughts of others, the perceiver must translate what is observable (others’ behavior, facial expressions, etc.) into an inference about what is unobservable their psychological state. There are two dominant theories about how we accomplish this feat, and the most likely proposition is that we use a combination of both. The first of these, mental state attribution theory (Zaki & Ochsner, 2011)— originally called theory theory (Gopnik & Wellman, 1992)-proposes that we acquire a commonsense “folk psychology” and use it, somewhat like a scientific theory, to infer the thoughts of others (or, more poetically, to “mind-read”). Thus, from our theories of what we know about other people’s past, current situation, family, culture, eye gaze direction, body language, and so forth, we infer their mental state.

برای استنباط افکار دیگران، ادراک کننده باید آنچه را که قابل مشاهده است (رفتار دیگران، حالات چهره و غیره) به استنتاج در مورد آنچه غیرقابل مشاهده است، تبدیل کند. دو نظریه غالب در مورد چگونگی انجام این شاهکار وجود دارد و محتمل ترین گزاره این است که از ترکیبی از هر دو استفاده کنیم. اولین مورد از اینها، نظریه اسناد وضعیت ذهنی (زاکی و اوچسنر، ۲۰۱۱) – که در اصل نظریه نظریه نامیده می‌شود (گوپنیک و ولمن، ۱۹۹۲) – پیشنهاد می‌کند که ما یک “روانشناسی عامیانه” را به دست آوریم و از آن، تا حدودی مانند یک نظریه علمی، استفاده کنیم. افکار دیگران را استنتاج کنید (یا به شکل شاعرانه تر، “ذهن خوانی”). بنابراین، از تئوری‌های خود درباره آنچه در مورد گذشته، وضعیت فعلی، خانواده، فرهنگ، جهت نگاه چشم، زبان بدن و غیره دیگران می‌دانیم، وضعیت روانی آنها را استنباط می‌کنیم.

While there is no doubt that we have the ability to explain the behavior of others by using the cognitive processes that mental state attribution theory posits, for the most part we don’t. In social situations, our understanding of others is immediate and automatic. We don’t need to invoke folk psychology to infer the thoughts of a child whose ice cream has slid off a cone and into the dirt. While various forms of theory theory were being batted around, an alternative theory was suggested: simulation theory, which has since, with a few adornments, morphed into experience sharing theory (Zaki & Ochsner, 2011).

در حالی که شکی نیست که ما توانایی توضیح رفتار دیگران را با استفاده از فرآیندهای شناختی که نظریه اسناد حالت ذهنی مطرح می‌کند، داریم، در بیشتر موارد ما این توانایی را نداریم. در موقعیت‌های اجتماعی، درک ما از دیگران فوری و خودکار است. ما نیازی به استناد به روانشناسی عامیانه برای استنباط افکار کودکی نداریم که بستنی اش از مخروط لغزیده و در خاک فرو رفته است. در حالی که اشکال مختلف نظریه تئوری مطرح می‌شد، یک نظریه جایگزین پیشنهاد شد: نظریه شبیه‌سازی، که از آن زمان، با چند زینت، به نظریه اشتراک تجربه تبدیل شد (زاکی و اوچسنر، ۲۰۱۱).

Experience sharing theory proposes that we do not need to have an elaborate theory about the mind of others in order to infer their thoughts or predict their actions. We simply observe someone else’s behavior, simulate it, and use our own mental state produced by that simulation to predict the mental state of the other. We are so good at simulation that we can do it without even seeing the other person. When merely told of another’s situation, we can infer their inner thoughts, desires, and feelings just by imagining ourselves in their situation.

تئوری اشتراک تجربه پیشنهاد می‌کند که برای استنتاج افکار یا پیش‌بینی اعمالشان، نیازی به داشتن یک نظریه مفصل درباره ذهن دیگران نداریم. ما به سادگی رفتار شخص دیگری را مشاهده می‌کنیم، آن را شبیه سازی می‌کنیم و از حالت ذهنی خودمان که توسط آن شبیه سازی ایجاد می‌شود برای پیش بینی وضعیت ذهنی دیگری استفاده می‌کنیم. ما آنقدر در شبیه سازی مهارت داریم که می‌توانیم حتی بدون اینکه طرف مقابل را ببینیم این کار را انجام دهیم. وقتی صرفاً از موقعیت دیگری صحبت می‌کنیم، می‌توانیم افکار، خواسته‌ها و احساسات درونی آنها را فقط با تصور کردن خود در موقعیت آنها استنتاج کنیم.

As is often true in the evaluation of hypotheses about complex processes, the evidence suggests that both experience sharing theory and mental state attribution theory are at work-and that each is associated with its own network of brain regions and developmental timescale. Before we explore these two hypotheses in more detail, let’s take a closer look at theory of mind.

همانطور که اغلب در ارزیابی فرضیه‌های مربوط به فرآیندهای پیچیده صادق است، شواهد نشان می‌دهد که هم تئوری اشتراک تجربه و هم تئوری اسناد وضعیت ذهنی در کار هستند و هر کدام با شبکه‌ای از مناطق مغز و مقیاس زمانی رشد خود مرتبط هستند. قبل از اینکه این دو فرضیه را با جزئیات بیشتری بررسی کنیم، اجازه دهید نگاهی دقیق تر به نظریه ذهن بیندازیم.

Theory of Mind

نظریه ذهن

The ability to impute mental states to oneself and to other people (regardless of the processes involved) is known as theory of mind (ToM), a term coined by David Premack and Guy Woodruff of the University of Pennsylvania (1978). After working with chimpanzees for several years, they began to speculate about what might account for differences in cognition across species. They suggested that chimpanzees might be capable of inferring information about the mental states of other chimpanzees. This idea initiated an avalanche of research looking for evidence to support it.

توانایی نسبت دادن حالات ذهنی به خود و افراد دیگر (بدون توجه به فرآیندهای درگیر) به عنوان نظریه ذهن (ToM) شناخته می‌شود، اصطلاحی که توسط دیوید پریمک و گای وودراف از دانشگاه پنسیلوانیا (۱۹۷۸) ابداع شد. پس از چندین سال کار با شامپانزه‌ها، آنها شروع به حدس و گمان در مورد آنچه ممکن است باعث تفاوت در شناخت بین گونه‌ها شود، کردند. آنها پیشنهاد کردند که شامپانزه‌ها ممکن است قادر به استنباط اطلاعات در مورد حالات ذهنی شامپانزه‌های دیگر باشند. این ایده شروع بهمنی از تحقیقات به دنبال شواهدی برای حمایت از آن شد.

Although considerable debate continues on the competence of social cognition in nonhuman species (Call & Tomasello, 2008; E. Herrmann et al., 2007), the work of Premack and Woodruff sparked a deep interest in theory-of-mind research in humans. They speculated that humans most often impute purpose or intention to others, with imputing beliefs and thoughts running a close second. For example, when you see a woman rummaging around in her purse as she walks toward her car, you are more likely to think about her intention- to find her keys-than to imagine her thoughts as she rummages. Theory of mind, also known as mentalizing, has received a considerable amount of attention in the developmental psychology literature and in cognitive neuroscience studies.

اگرچه بحث‌های قابل توجهی در مورد شایستگی شناخت اجتماعی در گونه‌های غیرانسانی ادامه دارد (Call & Tomasello, 2008; E. Herrmann et al., 2007)، کار Premack و Woodruff باعث علاقه عمیق به تحقیقات تئوری ذهن در انسان شد. آنها حدس می‌زنند که انسان‌ها اغلب هدف یا نیت را به دیگران نسبت می‌دهند و عقاید و افکار را در رتبه دوم قرار می‌دهند. برای مثال، وقتی زنی را می‌بینید که در حالی که به سمت ماشینش می‌رود، در کیفش زیر و رو می‌شود، احتمالاً به قصد او – پیدا کردن کلیدهایش – فکر می‌کنید تا اینکه فکرش را در حین زیرورو کردن تصور کنید. نظریه ذهن که به عنوان ذهنی سازی نیز شناخته می‌شود، در ادبیات روانشناسی رشد و در مطالعات علوم اعصاب شناختی مورد توجه زیادی قرار گرفته است.

DEVELOPMENTAL MILESTONES

نقاط عطف رشد

For a helpless new- born, as psychologist Andrew Meltzoff points out, con- necting with others is a matter of life or death. What can a baby do to connect to others? From the get-go, an infant prefers to look at a human face rather than at other objects, and when a face comes into view, she doesn’t lie there like a lump of lead. Instead, she has a social interaction through imitative behavior. Stick your tongue out and she will stick her tongue out.

همانطور که اندرو ملتزوف روانشناس اشاره می‌کند، برای یک تازه متولد شده درمانده، ارتباط با دیگران یک امر مرگ یا زندگی است. یک نوزاد برای ارتباط با دیگران چه کاری می‌تواند انجام دهد؟ از همان ابتدا، یک نوزاد ترجیح می‌دهد به صورت انسان به جای اشیاء دیگر نگاه کند و وقتی چهره ای به چشم می‌آید، مانند یک توده سرب در آنجا دراز نمی‌کشد. در عوض، او از طریق رفتار تقلیدی تعامل اجتماعی دارد. زبانت را بیرون بیاور تا زبانش را بیرون بیاورد.

Meltzoff found that from the age of 42 minutes to 72 hours old, newborns will accurately imitate facial expressions (Meltzoff & Moore, 1983), and he suggests that this innate ability to automatically imitate others is the foundation, a first step, that leads to our theory of mind (Meltzoff, 2002) and the growth of social cogni- tion. In fact, automatic imitation and how it is accomplished have provided the first hints about the location of the mechanisms underlying experience sharing (simulation) theory.

Meltzoff دریافت که از سن ۴۲ دقیقه تا ۷۲ ساعت، نوزادان به طور دقیق از حالات چهره تقلید می‌کنند (Meltzoff & Moore, 1983) و او پیشنهاد می‌کند که این توانایی ذاتی برای تقلید خودکار از دیگران، پایه، اولین قدم است که منجر به نظریه ذهن ما (ملتزوف، ۲۰۰۲) و رشد شناخت اجتماعی. در واقع، تقلید خودکار و چگونگی انجام آن، اولین نکات را در مورد مکان مکانیسم‌های زیربنایی نظریه اشتراک تجربه (شبیه سازی) ارائه کرده است.

Research using ERP has found that even 4-month-old infants exhibit early evoked gamma activity at occipital channels and a late gamma burst over right prefrontal cortex channels in response to direct eye contact. These findings suggest that infants are quick to process information about faces and use neural structures similar to those found in adults (Grossmann et al., 2007). In adulthood, we continue to focus on the social aspects of our environment. Numerous studies have shown that humans spend, on average, 80% of their waking time in the company of others, and that 80%-90% of conversations are spent talking about ourselves and gossiping about other people (Emler, 1994).

تحقیقات با استفاده از ERP نشان داده است که حتی نوزادان ۴ ماهه فعالیت گامای برانگیخته زودهنگام را در کانال‌های اکسیپیتال از خود نشان می‌دهند و گامای دیرهنگام در کانال‌های قشر جلوی پیشانی راست در پاسخ به تماس مستقیم چشمی‌منفجر می‌شوند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که نوزادان به سرعت اطلاعات مربوط به چهره‌ها را پردازش می‌کنند و از ساختارهای عصبی مشابه آنچه در بزرگسالان یافت می‌شود استفاده می‌کنند (گروسمن و همکاران، ۲۰۰۷). در بزرگسالی، ما همچنان بر جنبه‌های اجتماعی محیط خود تمرکز می‌کنیم. مطالعات متعدد نشان داده اند که انسان‌ها به طور متوسط ۸۰ درصد از زمان بیداری خود را در کنار دیگران می‌گذرانند و ۸۰ تا ۹۰ درصد مکالمات را صرف صحبت در مورد خود و شایعات درباره دیگران می‌کنند (Emler, 1994).

Much of the behavioral work on theory of mind has examined how this ability develops over a person’s life span. Researchers have created many tasks to understand how theory of mind works. For several years, the Sally-Anne false-belief task was the essential test in determining the presence or absence of theory of mind. In one version of this task, participants view a series of drawings that depict scenarios involving the characters Sally and Anne (Figure 13.12). The pictures begin with Sally placing a marble in a basket and then leaving the room. After Sally is gone, Anne moves the marble into a drawer. Sally then comes back into the room. The key question here is, Where will Sally look for the marble?

بسیاری از کارهای رفتاری بر روی نظریه ذهن، چگونگی رشد این توانایی را در طول عمر یک فرد بررسی کرده است. محققان وظایف زیادی را برای درک نحوه عملکرد نظریه ذهن ایجاد کرده اند. برای چندین سال، تکلیف باورهای نادرست سالی-آن آزمون اساسی در تعیین وجود یا عدم وجود نظریه ذهن بود. در یکی از نسخه‌های این کار، شرکت‌کنندگان مجموعه‌ای از نقاشی‌ها را مشاهده می‌کنند که سناریوهای مربوط به شخصیت‌های سالی و آن را نشان می‌دهند (شکل ۱۳.۱۲). تصاویر با قرار دادن یک سنگ مرمر در سبد و سپس خروج از اتاق توسط سالی آغاز می‌شود. پس از رفتن سالی، آن سنگ مرمر را به کشو منتقل می‌کند. سالی سپس به اتاق باز می‌گردد. سوال کلیدی در اینجا این است که سالی کجا به دنبال سنگ مرمر خواهد بود؟

تکلیف باور نادرست سالی-آن

FIGURE 13.12 The Sally-Anne false-belief task for investigating theory of mind.
This task is used with children to determine whether they can interpret what Sally is thinking about the location of the marble. Because Sally does not see Anne move the marble from the basket to the drawer, Sally should be expected to look for the marble in the basket.

شکل ۱۳.۱۲ تکلیف باور نادرست سالی-آن برای بررسی نظریه ذهن. از این کار برای کودکان استفاده می‌شود تا مشخص شود آیا آنها می‌توانند آنچه سالی در مورد محل سنگ مرمر فکر می‌کند را تفسیر کنند. از آنجا که سالی نمی‌بیند که آن سنگ مرمر را از سبد به کشو حرکت می‌دهد، باید از سالی انتظار داشت که به دنبال سنگ مرمر در سبد بگردد.

To answer the question correctly, participants have to ignore their own knowledge about the location of the marble and answer from Sally’s perspective. Sally is unaware of Anne’s devious behavior, so she expects the marble to be in the basket where she left it. Participants who are unable to recognize that Sally does not share their knowledge predict that she will look in the drawer. To solve the Sally-Anne task, participants must under- stand that Sally and Anne can have different beliefs about the world. In other words, they must understand that people have different perspectives.

برای پاسخ صحیح به سوال، شرکت کنندگان باید دانش خود را در مورد محل سنگ مرمر نادیده بگیرند و از دیدگاه سالی پاسخ دهند. سالی از رفتار شیطنت آمیز آن بی خبر است، بنابراین او انتظار دارد که تیله در سبدی باشد که آن را جا گذاشته است. شرکت کنندگانی که نمی‌توانند تشخیص دهند که سالی دانش آنها را به اشتراک نمی‌گذارد، پیش بینی می‌کنند که او به کشو نگاه خواهد کرد. برای حل تکلیف سالی آن، شرکت کنندگان باید بدانند که سالی و آن می‌توانند باورهای متفاوتی درباره جهان داشته باشند. به عبارت دیگر، آنها باید درک کنند که مردم دیدگاه‌های متفاوتی دارند.

Children don’t reliably pass this test until they are about 4 years old. It eventually dawned on researchers, however, that this task was too difficult for younger children and that it was more than just a false-belief task. It could be that later-developing cognitive control abilities, such as inhibition and problem solving, were confounding the results, and that theory of mind might develop earlier than age 4 or even be innate. Changing the task revealed that infants younger than 4 years demonstrate the ability.

کودکان تا حدود ۴ سالگی به طور قابل اعتمادی از این آزمون عبور نمی‌کنند. با این حال، در نهایت محققان متوجه شدند که این کار برای کودکان کوچکتر بسیار دشوار است و بیش از یک کار اعتقادی نادرست است. ممکن است توانایی‌های کنترل شناختی که بعداً رشد می‌کنند، مانند بازداری و حل مسئله، نتایج را مخدوش می‌کنند، و نظریه ذهن ممکن است زودتر از ۴ سالگی ایجاد شود یا حتی ذاتی باشد. تغییر تکلیف نشان داد که نوزادان کمتر از ۴ سال این توانایی را نشان می‌دهند.

When an adult is looking for an object but doesn’t know where it is, 12-month-old babies who know the object’s location will point to where it is. When the adult does know the location, however, the babies do not point to it (Liszkowski et al., 2008), demonstrating not only that they understand the goals and intentions of the adult, but also that they share joint attention; that is, the two individuals share their focus on the same object. Fifteen-month-old babies show “surprise” when someone searches in a container for a toy that was placed in the container in their absence (Onishi & Baillargeon, 2005), suggesting that they understand that the person should have had a false belief and are surprised when that person doesn’t.

هنگامی‌که یک بزرگسال به دنبال یک شی است اما نمی‌داند کجاست، نوزادان ۱۲ ماهه که مکان آن شی را می‌دانند به محل آن اشاره می‌کنند. با این حال، هنگامی‌که بزرگسالان مکان را می‌دانند، نوزادان به آن اشاره نمی‌کنند (Liszkowski و همکاران، ۲۰۰۸)، و نشان می‌دهد که نه تنها اهداف و مقاصد بزرگسالان را درک می‌کنند، بلکه توجه مشترک را نیز دارند. یعنی این دو فرد تمرکز خود را بر روی یک شی به اشتراک می‌گذارند. نوزادان پانزده ماهه وقتی کسی در ظرفی به دنبال اسباب‌بازی‌ای می‌گردد که در غیاب آن‌ها در ظرف قرار داده شده بود، «تعجب» نشان می‌دهند (Onishi & Baillargeon، ۲۰۰۵)، و این نشان می‌دهد که آن‌ها می‌دانند که فرد باید یک باور غلط داشته باشد و وقتی آن شخص این کار را نمی‌کند شگفت زده می‌شوند.

Once children reach the age of 3 or 4, they recognize that their physical vantage point gives them an individual perspective on the world that is different from the physical vantage point of other people. This is the moment in time when, Jamil Zaki and Kevin Ochsner (2011) suggest, the processes underlying mental state attribution theory begin to come online. By 5 or 6 years of age, children are aware that two people can have different beliefs about the state of the world. At about 6 or 7 years of age, children can appreciate that the literal meanings of words sometimes communicate only part of the speaker’s intention, or that the actual intention may be quite different from the literal meaning of what is said. They are ready to tell jokes. At about 9 to 11 years of age, children are able to simultaneously represent more than one person’s mental state, and to discern when one person hurts another person’s feelings. They are ready to be teenagers.

هنگامی‌که کودکان به سن ۳ یا ۴ سالگی می‌رسند، متوجه می‌شوند که موقعیت فیزیکی آنها به آنها دیدگاهی فردی نسبت به جهان می‌دهد که با نقطه دید فیزیکی افراد دیگر متفاوت است. این لحظه ای است که جمیل زکی و کوین اوچسنر (۲۰۱۱) پیشنهاد می‌کنند، فرآیندهای زیربنایی نظریه اسناد وضعیت روانی شروع به آنلاین شدن می‌کنند. در سن ۵ یا ۶ سالگی، کودکان می‌دانند که دو نفر می‌توانند باورهای متفاوتی در مورد وضعیت جهان داشته باشند. در حدود ۶ یا ۷ سالگی، کودکان می‌توانند درک کنند که معانی تحت اللفظی کلمات گاهی تنها بخشی از قصد گوینده را بیان می‌کند، یا اینکه قصد واقعی ممکن است کاملاً با معنای تحت اللفظی آنچه گفته می‌شود متفاوت باشد. آنها برای گفتن جوک آماده هستند. در حدود ۹ تا ۱۱ سالگی، کودکان قادرند به طور همزمان وضعیت ذهنی بیش از یک فرد را نشان دهند و تشخیص دهند که چه زمانی یک فرد احساسات فرد دیگری را جریحه دار می‌کند. آنها برای نوجوانی آماده هستند.

This is how things stood until Hungarian developmental psychologists Agnes Kovacs, Erno Teglas, and Ansgar Endress (2010) came up with a new task and a radical hypothesis. David Premack happily pointed out that “their ideas constitute the first significant novelty in ToM in at least ten years” (personal communication). The researchers proposed that theory of mind is innate and automatic. They reasoned that if this is so, then computing the mental states of others should be spontaneous, and the mere presence of another should automatically trigger the computation of their beliefs, even when performing a task in which those beliefs are irrelevant. They designed a visual detection task to test this idea.

اوضاع به همین منوال بود تا اینکه اگنس کواچ، ارنو تگلاس، و انسگار اندرس (۲۰۱۰) روانشناسان رشد مجارستانی به یک وظیفه جدید و یک فرضیه رادیکال دست یافتند. دیوید پریمک با خوشحالی خاطرنشان کرد که “ایده‌های آنها اولین تازگی قابل توجه در ToM در حداقل ده سال گذشته است” (ارتباط شخصی). محققان پیشنهاد کردند که نظریه ذهن فطری و خودکار است. آنها استدلال کردند که اگر چنین است، پس محاسبه حالات ذهنی دیگران باید خود به خود باشد، و صرف حضور دیگری باید به طور خودکار محاسبات باورهای آنها را آغاز کند، حتی در هنگام انجام کاری که آن باورها در آن بی ربط هستند. آنها برای آزمایش این ایده یک کار تشخیص بصری طراحی کردند.

The participants in the study by Kovacs and colleagues were adults. They were shown several animated movie scenarios that started with an agent placing a ball on a table in front of an opaque screen. The ball then rolled behind the screen. Next followed one of four possible scenarios:

شرکت کنندگان در مطالعه کوواکس و همکاران بزرگسال بودند. چندین سناریو انیمیشن به آن‌ها نشان داده شد که با قرار دادن یک توپ روی میز در مقابل یک صفحه مات توسط مامور شروع شد. سپس توپ پشت صفحه غلتید. بعد یکی از چهار سناریو ممکن را دنبال کرد:

۱. The ball stayed behind the screen while the agent was watching, and after the agent left, the ball stayed put.

۱. توپ در حالی که مامور در حال تماشا بود پشت صفحه می‌ماند و پس از خروج مامور، توپ در جای خود باقی می‌ماند.

۲. The ball rolled out from behind the screen while the agent was watching, and after the agent left, the ball stayed put.

۲. در حالی که مامور در حال تماشا بود، توپ از پشت صفحه بیرون آمد و پس از خروج مامور، توپ در جای خود باقی ماند.

۳. The ball stayed behind the screen while the agent was watching, but after the agent left, the ball rolled away.

۳. در حالی که مامور تماشا می‌کرد توپ پشت صفحه می‌ماند، اما پس از خروج مامور، توپ دور می‌شد.

۴. The ball rolled out from behind the screen while the agent was watching, but after the agent left, the ball returned to its position behind the screen.

۴. توپ در حالی که مامور در حال تماشا بود از پشت صفحه بیرون آمد، اما پس از خروج مامور، توپ به موقعیت خود در پشت صفحه برگشت.

In the first two instances, the returning agent had a true belief about the location of the ball. In the latter two examples, the returning agent had a false belief about the ball’s location.

در دو مورد اول، بازیکن بازگشته اعتقاد واقعی به محل توپ داشت. در دو مثال اخیر، بازیکن بازگشته اعتقاد نادرستی در مورد محل توپ داشت.

At the end of the film, the screen was removed, and either the ball was there or it was not (independent of what the film had shown). The participants’ task was to press a button as soon as they detected the ball. The time it took for them to push the button—their reaction time (RT) was measured. Notice that the agent’s beliefs were irrelevant to the task. The researchers pre- dicted, however, that the participant would take the agent’s belief into account, and thus the RT should be faster when both the participant and the agent thought the ball was behind the screen and it was (scenario 1), compared to a baseline condition when neither the participant nor the agent thought the ball was there but it was (scenario 2). The baseline scenario should produce the slowest RT.

در پایان فیلم، صفحه نمایش حذف شد و یا توپ آنجا بود یا نبود (مستقل از آنچه فیلم نشان داده بود). وظیفه شرکت کنندگان این بود که به محض تشخیص توپ، یک دکمه را فشار دهند. مدت زمانی که طول کشید تا آنها دکمه را فشار دهند – زمان واکنش آنها (RT) اندازه گیری شد. توجه داشته باشید که باورهای مامور به کار بی ربط بود. با این حال، محققان پیش‌بینی کردند که شرکت‌کننده باور عامل را در نظر می‌گیرد و بنابراین زمانی که هم شرکت‌کننده و هم عامل فکر می‌کنند توپ پشت صفحه است و اینطور است (سناریوی ۱)، RT باید سریع‌تر باشد. یک شرایط پایه زمانی که نه شرکت‌کننده و نه نماینده فکر نمی‌کردند توپ آنجاست، اما همینطور بود (سناریوی ۲). سناریوی پایه باید کندترین RT را تولید کند.

Indeed, when both the participant and the agent thought the ball was there and it was, the participant’s RT was faster compared to the baseline condition. It was also faster when the participant alone believed it was there (scenario 4). What do you think happened when the participant did not believe it was there but the agent did and it was (scenario 3)? This RT was also faster than the baseline condition. The agent’s belief, though inconsistent with the participant’s belief, influenced the participant’s RT as much as the participant’s own belief did (Figure 13.13).

در واقع، زمانی که هم شرکت‌کننده و هم عامل فکر می‌کردند که توپ آنجاست و هست، RT شرکت‌کننده در مقایسه با شرایط پایه سریع‌تر بود. همچنین زمانی که شرکت‌کننده به تنهایی باور داشت که وجود دارد، سریع‌تر بود (سناریوی ۴). فکر می‌کنید چه اتفاقی افتاد که شرکت‌کننده باور نکرد که آنجا وجود دارد، اما عامل باور کرد و چنین بود (سناریوی ۳)؟ این RT نیز سریعتر از شرایط پایه بود. باور عامل، اگرچه با باور شرکت‌کننده ناسازگار بود، به همان اندازه که باور خود شرکت‌کننده بر RT شرکت‌کننده تأثیر گذاشت (شکل ۱۳.۱۳).

شکل 13.13 تکلیف باور نادرست

FIGURE 13.13 False-belief task.
Scenario 3: Scenario 4: P-A+ P+A- (false belief) (false belief)
The participant’s reaction time is influenced by the agent’s belief, even though the agent’s belief is irrelevant. P = participant; A = agent; + indicates belief that the ball was there; – indicates belief that the ball was absent.

شکل ۱۳.۱۳ تکلیف باور نادرست. سناریو ۳: سناریو ۴: P-A+ P+A- (باور نادرست) (باور نادرست) زمان واکنش شرکت کننده تحت تاثیر باور عامل است، حتی اگر باور عامل نامربوط باشد. P = شرکت کننده؛ الف = عامل؛ + نشان دهنده اعتقاد به اینکه توپ آنجا بوده است. – نشان دهنده اعتقاد به نبود توپ است.

Thus, it appears that adults track the beliefs of others automatically-but is this behavior acquired or innate? Do young infants also do this? The experi- ment was redesigned for 7-month-olds, this time using a violation-of-expectation task. The same results were found, suggesting that theory of mind is innate and that the mere presence of another person automatically trig- gers belief computations. In addition, the researchers proposed that the mechanisms for computing someone else’s beliefs might be part of a core human-specific “social sense” that was essential for the evolution of human societies. In the next two sections we will look at those mechanisms.

بنابراین، به نظر می‌رسد که بزرگسالان به طور خودکار باورهای دیگران را دنبال می‌کنند – اما آیا این رفتار اکتسابی است یا ذاتی؟ آیا نوزادان خردسال نیز این کار را انجام می‌دهند؟ این آزمایش برای کودکان ۷ ماهه دوباره طراحی شد، این بار با استفاده از وظیفه نقض انتظارات. نتایج یکسانی پیدا شد که نشان می‌دهد نظریه ذهن ذاتی است و صرف حضور شخص دیگری به طور خودکار محاسبات باور را تحریک می‌کند. علاوه بر این، محققان پیشنهاد کردند که مکانیسم‌های محاسبه باورهای دیگران ممکن است بخشی از یک «احساس اجتماعی» اصلی انسان باشد که برای تکامل جوامع انسانی ضروری است. در دو بخش بعدی به این مکانیسم‌ها خواهیم پرداخت.

TAKE-HOME MESSAGES

پیام‌های کلیدی

▪️ Theory of mind is the ability to impute mental states to oneself and other people.

▪️ نظریه ذهن توانایی نسبت دادن حالات ذهنی به خود و افراد دیگر است.

▪️ Theory of mind is important for social development and interactions. It underlies the capacity to cooperate, empathize, and accurately anticipate the behavior of others.

▪️ نظریه ذهن برای رشد اجتماعی و تعاملات مهم است. زیربنای ظرفیت همکاری، همدلی و پیش بینی دقیق رفتار دیگران است.

▪️ Theory of mind appears to be innate and automatic.

▪️ به نظر می‌رسد نظریه ذهن ذاتی و خودکار باشد.

▪️ Two theories have been proposed regarding how we read the thoughts and intentions of others: experience sharing theory (simulation theory) and mental state attribution theory (theory theory).

▪️ دو نظریه در مورد نحوه خواندن افکار و مقاصد دیگران ارائه شده است: نظریه اشتراک تجربه (نظریه شبیه سازی) و نظریه اسناد وضعیت ذهنی (نظریه نظریه).

۱۳.۶ Neural Correlates of Experience Sharing Theory (Simulation Theory)

۱۳.۶ همبستگی‌های عصبی نظریه اشتراک تجربه (نظریه شبیه سازی)

Experience sharing theory (simulation theory) suggests that some aspects of inferring the thoughts of others are based on our ability to mimic that is, to nonconsciously imitate their actions, such as facial expressions and eye gaze. As mentioned in the previous section, our ability to mimic is present at birth. Wrinkle your nose and the new-born baby will wrinkle his. Some researchers suggest that this ability is what allows us to change perspective and put ourselves in the shoes of another person, by using our own minds to simulate what might be going on in theirs (P. L. Harris, 1992; Figure 13.14).

تئوری به اشتراک گذاری تجربه (نظریه شبیه سازی) نشان می‌دهد که برخی از جنبه‌های استنباط افکار دیگران بر اساس توانایی ما در تقلید است، یعنی تقلید ناخودآگاه اعمال آنها، مانند حالات صورت و نگاه چشم. همانطور که در بخش قبل ذکر شد، توانایی ما برای تقلید در بدو تولد وجود دارد. بینی خود را چروک کنید تا نوزاد تازه متولد شده بینی خود را چروک کند. برخی از محققان پیشنهاد می‌کنند که این توانایی چیزی است که به ما اجازه می‌دهد با استفاده از ذهن خودمان برای شبیه‌سازی آنچه ممکن است در ذهن آن‌ها می‌گذرد، دیدگاه خود را تغییر دهیم و خود را به جای دیگران قرار دهیم (P. L. Harris, 1992؛ شکل ۱۳.۱۴).

Recall that within the default network, MPFC activation is associated with the perception of both the self and other people. Experience sharing theory suggests that the MPFC is involved in both types of perception because the perception of self is sometimes used in the perception of others. For example, in one fMRI study, scientists hypothesized that a similar region would be engaged when one was thinking about oneself and a similar person, but would not be activated when one was thinking about a dissimilar person (J. P. Mitchell et al., 2006).

به یاد بیاورید که در شبکه پیش فرض، فعال سازی MPFC با درک خود و دیگران مرتبط است. تئوری به اشتراک گذاری تجربه نشان می‌دهد که MPFC در هر دو نوع ادراک دخیل است زیرا گاهی اوقات ادراک خود در ادراک دیگران استفاده می‌شود. به عنوان مثال، در یک مطالعه fMRI، دانشمندان این فرضیه را مطرح کردند که زمانی که فرد به خود و فرد مشابهی فکر می‌کند، منطقه مشابهی درگیر می‌شود، اما زمانی که به فرد متفاوتی فکر می‌کند، فعال نمی‌شود (J. P. Mitchell et al., 2006).

The researchers had participants read descriptions of two people: One person shared similar political views with the participants, and the other held the opposite political views. Next the researchers measured the participants’ brain activity while the participants were answering questions about their own preferences, as well as when they were speculating about the prefer- ences of the people with similar and dissimilar views. A ventral subregion of the MPFC was found to increase its activity for self-perceptions and for perceptions of the similar people, whereas a different, more dorsal region of the MPFC was significantly activated for perceptions of the dissimilar people. These activation patterns in the MPFC have been held up as evidence that participants may have reasoned that their own preferences would predict the preferences of someone like them but would not be informative for speculating about the preferences of someone dissimilar.

محققان از شرکت کنندگان خواستند توضیحات دو نفر را بخوانند: یک نفر نظرات سیاسی مشابهی با شرکت کنندگان داشت و دیگری عقاید سیاسی مخالف داشت. در مرحله بعد، محققان فعالیت مغزی شرکت‌کنندگان را در زمانی که شرکت‌کنندگان در حال پاسخ دادن به سؤالات در مورد ترجیحات خود و همچنین زمانی که در مورد ترجیحات افراد با دیدگاه‌های مشابه و غیر مشابه حدس می‌زدند، اندازه‌گیری کردند. یک ناحیه زیر شکمی‌MPFC برای افزایش فعالیت خود برای ادراک از خود و برای ادراک افراد مشابه پیدا شد، در حالی که یک ناحیه پشتی متفاوت و بیشتر از MPFC به طور قابل توجهی برای ادراک افراد غیر مشابه فعال شد. این الگوهای فعال سازی در MPFC به عنوان شواهدی مبنی بر این که شرکت کنندگان ممکن است استدلال کرده باشند که ترجیحات شخصی آنها ترجیحات شخصی مانند آنها را پیش بینی می‌کند اما برای حدس و گمان در مورد ترجیحات افراد متفاوت آموزنده نخواهد بود، نگهداری می‌شود.

Other studies have since shown a variable pattern of activation between the ventral and dorsal regions: It is dependent not on similarity per se, but on the level of relatedness between the two people based on characteristics like familiarity, closeness, emotional importance, warmth, competence, and knowledge. For instance, Kevin Ochsner and Jennifer Beer showed that a similar region of the MPFC was activated for both self-perception and the perception of a current romantic partner (Ochsner et al., 2005). This effect was not driven by perceived similarities between the self and the romantic partner. The researchers suggest that this activation likely represents commonalities in the complexity or the emotional nature of the information we store about ourselves and our romantic partners.

مطالعات دیگر از آن زمان الگوی متغیری از فعال سازی را بین ناحیه شکمی‌و پشتی نشان داده اند: این به خودی خود نه به شباهت، بلکه به سطح ارتباط بین دو فرد بر اساس ویژگی‌هایی مانند آشنایی، نزدیکی، اهمیت عاطفی، گرمی، شایستگی بستگی دارد. ، و دانش. به عنوان مثال، کوین اوکسنر و جنیفر بیر نشان دادند که یک ناحیه مشابه از MPFC هم برای درک خود و هم برای درک یک شریک عاشقانه فعلی فعال شده است (Ochsner et al., 2005). این تأثیر ناشی از شباهت‌های درک شده بین خود و شریک عاشقانه نیست. محققان پیشنهاد می‌کنند که این فعال‌سازی احتمالاً نشان‌دهنده وجوه مشترک در پیچیدگی یا ماهیت احساسی اطلاعاتی است که ما در مورد خود و شرکای عاشقانه‌مان ذخیره می‌کنیم.

شکل 13.14 نظریه اشتراک تجربه

FIGURE 13.14 Experience sharing theory.
Experience sharing theory proposes that people make inferences about the actions of others by using their own expectations based on experiences from their own lives. The woman on the right imagines herself in her friend’s situation and infers her friend’s mental state from how she would feel in the same situation.

شکل ۱۳.۱۴ نظریه اشتراک تجربه. تئوری اشتراک تجربه پیشنهاد می‌کند که افراد با استفاده از انتظارات خود بر اساس تجربیات زندگی خود، درباره اعمال دیگران استنباط کنند. زن سمت راست خود را در موقعیت دوستش تصور می‌کند و وضعیت روحی دوستش را از احساس او در همان موقعیت استنباط می‌کند.

Studies like this one suggest that the MPFC is important for thinking about the self and other people when a common psychological process underlies the thought processes. Sometimes we may use ourselves as a way of understanding someone whom we do not know well but who appears to be related to us in some way. A big-wave surfer who sees a guy in a wet suit checking out waves with a board under his arm is more likely to engage his MPFC than if he glances over and sees a guy in an Italian business suit smoking a cigar while gazing at the surf. At other times, these processes may be linked because we create incredibly rich stores of information about ourselves, as well as about others we are close to.

مطالعاتی مانند این نشان می‌دهد که MPFC برای تفکر در مورد خود و سایر افراد زمانی که یک فرآیند روانشناختی مشترک زیربنای فرآیندهای فکری باشد، مهم است. گاهی اوقات ممکن است از خودمان به عنوان راهی برای درک کسی استفاده کنیم که به خوبی او را نمی‌شناسیم، اما به نظر می‌رسد به نوعی با ما مرتبط است. موج سواری با موج بزرگ که مردی را با کت و شلوار خیس می‌بیند که امواج را با تخته ای زیر بغلش بررسی می‌کند، به احتمال زیاد MPFC خود را درگیر می‌کند تا وقتی که نگاهی به آن بیند و مردی را با لباس تجاری ایتالیایی ببیند که سیگار می‌کشد در حالی که به آن خیره شده است. گشت و گذار در مواقع دیگر، این فرآیندها ممکن است به هم مرتبط باشند، زیرا ما ذخیره‌های فوق‌العاده‌ای غنی از اطلاعات درباره خودمان و همچنین درباره دیگرانی که به آنها نزدیک هستیم ایجاد می‌کنیم.

Mirror Neurons

نورون‌های آینه ای

Many researchers invoke mirror neurons (MNs; see Chapter 8)—which activate both while one is observing another’s action and when one is performing it oneself— as the neural basis of shared representation, and they suggest that through this mutual activation, the observer’s action can be understood. Using imaging, researchers have identified networks of anatomically connected cortical areas that are active both during one’s performance of an action and during observation of another person performing the same action.

بسیاری از محققان نورون‌های آینه‌ای (MNs؛ به فصل ۸ را ببینید) – که هم در حین مشاهده کنش دیگری و هم زمانی که شخص خودش آن را انجام می‌دهد – به عنوان پایه عصبی بازنمایی مشترک، فعال می‌شوند و پیشنهاد می‌کنند که از طریق این فعال‌سازی متقابل، کنش مشاهده‌گر قابل درک است. با استفاده از تصویربرداری، محققان شبکه‌هایی از نواحی قشری مرتبط با آناتومیک را شناسایی کرده‌اند که هم در حین انجام یک عمل و هم در حین مشاهده شخص دیگری که همان عمل را انجام می‌دهد، فعال هستند.

Numerous neuroimaging studies report activation during action observation and action execution in brain regions consistent with the proposal of a human mirror neuron network, and they have been summarized in recent meta-analyses (Caspers et al., 2010; Molenberghs et al., 2012). These regions include the rostral inferior parietal lobule (rIPL), dorsal premotor cortex (dPMC), medial frontal cortex (MFC), ventrolateral prefrontal cortex (vIPFC), and anterior cingulate gyrus (ACG; see Bonini, 2017). Each of these areas has anatomical path- ways that convey visual information (processed mainly in the STS) about the actions of others. Some researchers have proposed that the mirror neuron network is causal in action understanding, with action production and action understanding having overlapping mechanisms (e.g., Gallese et al., 2004; Gazzola & Keysers, 2009), but findings from imaging techniques have all been cor- relational, and the claims remain controversial (Lamm & Majdandžić, ۲۰۱۵).

مطالعات تصویربرداری عصبی متعددی فعال شدن در حین مشاهده عمل و اجرای عمل در مناطق مغز را گزارش می‌کنند که با پیشنهاد شبکه عصبی آینه‌ای انسانی مطابقت دارد و در متاآنالیزهای اخیر خلاصه شده‌اند (کاسپرز و همکاران، ۲۰۱۰؛ مولنبرگ و همکاران، ۲۰۱۲). . این نواحی شامل لوبول پاریتال تحتانی منقاری (rIPL)، قشر پیش حرکتی پشتی (dPMC)، قشر پیشانی میانی (MFC)، قشر جلوی پیشانی بطنی جانبی (vIPFC) و شکنج سینگولیت قدامی‌(ACG؛ بنینی، ۲۰۱۷) را ببینید. هر یک از این مناطق دارای مسیرهای تشریحی است که اطلاعات بصری (عمدتاً در STS پردازش شده) را در مورد اعمال دیگران منتقل می‌کند. برخی از محققان پیشنهاد کرده‌اند که شبکه عصبی آینه‌ای در درک کنش علّی است، با تولید کنش و درک کنش دارای مکانیسم‌های همپوشانی است (به عنوان مثال، Gallese و همکاران، ۲۰۰۴؛ Gazzola & Keysers، ۲۰۰۹)، اما یافته‌های حاصل از تکنیک‌های تصویربرداری همگی به‌خوبی بوده است. – رابطه ای، و ادعاها همچنان بحث برانگیز هستند (لام و ماژدانژیچ، ۲۰۱۵).

John Michael and his colleagues (2014) investigated the effects of offline TMS on regions of the premotor cortex that are well known to activate during action observation. They applied continuous theta burst stimulation (CTBS) over the hand area of the PMC in one session and over the lip area in a separate session. During each session, their participants performed three tasks that were designed to probe three different components of action
understanding the motion (simple task), the proximal goal (intermediate task), and the distal goal (complex task; Figure 13.15).

جان مایکل و همکارانش (۲۰۱۴) اثرات TMS آفلاین را بر روی مناطقی از قشر پیش حرکتی که به خوبی شناخته شده است در طول مشاهده عمل فعال می‌شوند، بررسی کردند. آنها تحریک مداوم تتا انفجاری (CTBS) را در یک جلسه روی ناحیه دست PMC و در یک جلسه جداگانه روی ناحیه لب اعمال کردند. در طول هر جلسه، شرکت کنندگان سه وظیفه را انجام دادند که برای بررسی سه جزء مختلف از عمل طراحی شده بودند درک حرکت (کار ساده)، هدف نزدیک (وظیفه میانی) و هدف دور (کار پیچیده؛ شکل ۱۳.۱۵).

They found a double dissociation. After cTBS was applied over the hand area, recognition of hand movement decreased, but not recognition of lip movement. And after cTBS was given over the lip area, recognition of lip movement decreased, but not recognition of hand movement. These findings provide some support for the notion that somatotopic regions of the PMC play a causal role in action understanding and that there is an overlap of the mechanisms supporting action understanding and action performance.

آنها یک تفکیک دوگانه پیدا کردند. پس از اعمال cTBS در ناحیه دست، تشخیص حرکت دست کاهش یافت، اما تشخیص حرکت لب کاهش یافت. و بعد از اینکه cTBS روی ناحیه لب داده شد، تشخیص حرکت لب کاهش یافت، اما تشخیص حرکت دست کاهش یافت. این یافته‌ها برخی از این ایده را پشتیبانی می‌کنند که نواحی سوماتوتوپیک PMC نقش علّی در درک کنش بازی می‌کنند و این که مکانیسم‌های حمایت از درک کنش و عملکرد کنش همپوشانی دارند.

As we mentioned in Chapter 8, it appears, then, that MNS activate both while we’re perceiving another’s action and, when enough contextual clues are around, while we’re predicting another’s action. Being able to predict the actions of others during social interactions is relevant for the preparation of our own appropriate reaction: Should we reach out to shake a new acquaintance’s hand or merely smile?

همانطور که در فصل ۸ اشاره کردیم، به نظر می‌رسد که MNS هم زمانی که عمل دیگری را درک می‌کنیم و هم زمانی که سرنخ‌های متنی کافی در اطراف وجود دارد، فعال می‌شود، در حالی که ما در حال پیش‌بینی عمل دیگری هستیم. توانایی پیش‌بینی اعمال دیگران در طول تعاملات اجتماعی برای آماده‌سازی واکنش مناسب خودمان مرتبط است: آیا باید دست دراز کنیم تا با یک آشنای جدید دست بدهیم یا فقط لبخند بزنیم؟

Luca Bonini and his colleagues (2014), using single- neuron studies in monkeys, have found that MNs become more active earlier when the action of another occurs in the monkey’s extrapersonal space as opposed to its peri- personal space. In fact, some of the MNs switched back and forth from a predictive firing pattern to a reactive firing pattern, depending on where the observed action was taking place. This finding suggests to Bonini that motor prediction may play different roles, depending on context, in preparing our own reactions in a social situation (Bonini, 2017).

لوکا بونینی و همکارانش (۲۰۱۴)، با استفاده از مطالعات تک نورونی در میمون‌ها، دریافتند که MNها زمانی که عمل دیگری در فضای فراشخصی میمون اتفاق می‌افتد، زودتر فعال می‌شوند. در واقع، برخی از MNها از یک الگوی شلیک پیش‌بینی‌کننده به یک الگوی شلیک واکنشی، بسته به مکانی که عمل مشاهده‌شده در آن انجام می‌شد، تغییر مسیر دادند. این یافته به بونینی نشان می‌دهد که پیش‌بینی حرکتی ممکن است بسته به زمینه، نقش‌های مختلفی در آماده‌سازی واکنش‌های ما در یک موقعیت اجتماعی ایفا کند (بونینی، ۲۰۱۷).

Empathy

همدلی

Empathy, our capacity to understand and respond to the unique affective experiences of another person (Decety & Jackson, 2004), epitomizes the strong relation between self-perception and the perception of others. Though the details regarding the process of empathy are debatable, it is generally agreed that the first step is to take the other person’s perspective.

همدلی، ظرفیت ما برای درک و پاسخگویی به تجربیات عاطفی منحصر به فرد شخص دیگر (Decety & Jackson, 2004)، مظهر رابطه قوی بین ادراک از خود و ادراک دیگران است. اگرچه جزئیات مربوط به فرآیند همدلی قابل بحث است، اما عموماً توافق بر این است که اولین گام برداشتن دیدگاه طرف مقابل است.

The perception-action model of empathy assumes that during perception of another’s emotional state of mind, the same affective state is activated in the observer, triggering somatic and autonomic responses; thus, by experiencing it, the observer understands it. Given the role of mirror neurons in imitation and action recognition, it has been proposed that MNs may mediate a critical physiological mechanism that enables us to represent another’s internal state within our own bodies. This mechanism is sometimes referred to as embodied simulation. For it to occur, some connection needs to be made with the structures for emotional processing. Evidence for such a connection was found in the primate brain, where the mirror neuron network and the limbic system are anatomically connected by the insula, suggesting that a large-scale network could be at the heart of the ability to empathize.

مدل ادراک-عمل همدلی فرض می‌کند که در طی ادراک حالت عاطفی دیگری، همان حالت عاطفی در مشاهده‌گر فعال می‌شود و پاسخ‌های جسمانی و خودمختار را تحریک می‌کند. بنابراین، با تجربه آن، مشاهده گر آن را درک می‌کند. با توجه به نقش نورون‌های آینه‌ای در تقلید و تشخیص عمل، پیشنهاد شده است که MNs ممکن است واسطه یک مکانیسم فیزیولوژیکی حیاتی باشد که ما را قادر می‌سازد حالت درونی دیگری را در بدن خود نشان دهیم. این مکانیسم گاهی اوقات به عنوان شبیه سازی تجسم یافته نامیده می‌شود. برای رخ دادن آن، باید با ساختارهای پردازش عاطفی ارتباط برقرار کرد. شواهدی برای چنین ارتباطی در مغز نخستی‌سانان یافت شد، جایی که شبکه عصبی آینه‌ای و سیستم لیمبیک به صورت آناتومیکی توسط اینسولا به هم متصل هستند، که نشان می‌دهد یک شبکه در مقیاس بزرگ می‌تواند در قلب توانایی همدلی باشد.

شکل 13.15 CTBS نواحی لب و دست هومونکولوس پیش حرکتی

FIGURE 13.15 CTBS of lip and hand regions of the premotor homunculus. (a) Example of a trial sequence testing three levels of action understanding. On each trial an image was first presented, depicting the context of an action. Then a short video of a pantomimed action was shown, followed by a screen with three possible responses from which the participant had to choose. In the simplest block, the participant had to choose the image that was in the video. In the intermediate block, the participant had to choose the image that best complemented the action seen in the video. In the most complex task, the participant had to choose the object that complemented both the action and the context. While two of the objects complemented the action, only one of them complemented both the action and the context. (b) As complexity of the task increased, hit rates decreased. The type of video had an effect: Rates were lower for lip actions than for hand actions. An interaction between the type of video and the complexity of the task was found: As the task became more complex, the hit rates for lip actions decreased more than those for hand actions.

شکل ۱۳.۱۵ CTBS نواحی لب و دست هومونکولوس پیش حرکتی. (الف) نمونه‌ای از یک توالی آزمایشی که سه سطح درک عمل را آزمایش می‌کند. در هر آزمایش ابتدا تصویری ارائه شد که زمینه یک عمل را به تصویر می‌کشید. سپس یک ویدیوی کوتاه از یک اقدام پانتومیم نشان داده شد، و سپس یک صفحه با سه پاسخ ممکن که شرکت‌کننده باید از بین آنها انتخاب می‌کرد، نمایش داده شد. در ساده‌ترین بلوک، شرکت‌کننده باید تصویری را که در ویدیو بود انتخاب می‌کرد. در بلوک میانی، شرکت‌کننده باید تصویری را انتخاب می‌کرد که بهترین عملکردی را که در ویدیو مشاهده می‌شود تکمیل می‌کرد. در پیچیده ترین کار، شرکت کننده باید شیئی را انتخاب می‌کرد که هم عمل و هم زمینه را تکمیل می‌کرد. در حالی که دو مورد از شیء مکمل عمل بودند، تنها یکی از آنها هم عمل و هم زمینه را تکمیل می‌کرد. (ب) با افزایش پیچیدگی کار، نرخ ضربه کاهش یافت. نوع ویدیو تأثیر داشت: نرخ‌ها برای حرکات لب کمتر از حرکات دستی بود. تعاملی بین نوع ویدیو و پیچیدگی کار پیدا شد: با پیچیده‌تر شدن کار، نرخ ضربه برای حرکات لب نسبت به حرکات دستی کاهش یافت.

In humans, an emotion that can reliably be aroused experimentally is disgust, and it has been used in the search for the mechanisms of recognizing emotions in others. For example, a series of experiments found that the experience of disgust and the perception of facial expressions of disgust activate similar regions within the anterior insula. In fact, the magnitude of insula activation when observing facial expressions of disgust increases with the intensity of the other person’s facial expression of disgust (Phillips et al., 1997; Figure 13.16). A subsequent fMRI study found that when people inhaled odorants that produce a feeling of disgust, the same sites in the anterior insula (and to a lesser extent the anterior cingulate cortex) were engaged as when they observed facial expressions of disgust (Wicker et al., 2003).

در انسان، احساسی که به طور قابل اعتمادی می‌تواند به صورت تجربی برانگیخته شود، انزجار است و در جستجوی مکانیسم‌های تشخیص احساسات در دیگران استفاده شده است. به عنوان مثال، یک سری آزمایش نشان داد که تجربه انزجار و درک حالات انزجاری در صورت، مناطق مشابهی را در جزیره قدامی‌فعال می‌کند. در واقع، میزان فعال‌سازی اینسولا هنگام مشاهده حالت‌های انزجار صورت با شدت بیان انزجار شخص دیگر افزایش می‌یابد (فیلیپس و همکاران، ۱۹۹۷؛ شکل ۱۶.۱۳). یک مطالعه بعدی fMRI نشان داد که وقتی افراد بوهایی را استشمام می‌کنند که باعث ایجاد احساس انزجار می‌شوند، همان نقاطی در جزیره قدامی‌(و تا حدی قشر کمربندی قدامی) درگیر می‌شوند که وقتی حالات انزجار را مشاهده می‌کنند (Wicker et. همکاران، ۲۰۰۳).

Consistent with these fMRI findings were those found in a study using depth electrodes that had been implanted in the insula of several patients during a presurgical evaluation for temporal lobe epilepsy. When these patients viewed emotional facial expressions, neurons in the ventral anterior insula fired only when they were viewing expressions of disgust (Krolak-Salmon et al., 2003). Electrical stimulation of this region of the insula also elicits nausea (Penfield & Faulk, 1955) and visceromotor activity (Calder et al., 2000), both of which are associated with conscious subjective feeling states.

مطابق با این یافته‌های fMRI، یافته‌هایی در مطالعه‌ای با استفاده از الکترودهای عمقی که در انسولای چندین بیمار در طی ارزیابی قبل از جراحی برای صرع لوب تمپورال کاشته شده بودند، یافت شد. هنگامی‌که این بیماران حالات احساسی چهره را مشاهده می‌کردند، نورون‌ها در جزیره قدامی‌شکمی‌تنها زمانی که عبارات انزجار را مشاهده می‌کردند، شلیک می‌کردند (Krolak-Salmon et al., 2003). تحریک الکتریکی این ناحیه از اینسولا همچنین باعث ایجاد حالت تهوع (Penfield & Faulk, 1955) و فعالیت احشایی حرکتی (Calder et al., 2000) می‌شود که هر دو با حالات احساس ذهنی آگاهانه مرتبط هستند.

Finally, additional support comes from one case study: A patient with anterior insula damage who lost his ability to recognize disgust from facial expressions, nonverbal emotional sounds, or emotional prosody felt less disgust than did controls when presented with disgust-inducing scenarios (Calder et al., 2000). Together, these studies suggest that the insula is important for experiencing disgust, as well as for perceiving it in others, and some researchers suggest that mirror neurons may be the means by which we recognize this emotion (Bastiaansen et al., 2009).

در نهایت، حمایت اضافی از یک مطالعه موردی به دست می‌آید: بیمار مبتلا به آسیب اینسولای قدامی‌که توانایی خود را در تشخیص انزجار از حالات چهره، صداهای هیجانی غیرکلامی‌یا عروض عاطفی از دست داده است، نسبت به گروه کنترل احساس انزجار کمتری داشته است (کالدر و همکارانش). همکاران، ۲۰۰۰). این مطالعات با هم نشان می‌دهند که اینسولا برای تجربه انزجار و همچنین برای درک آن در دیگران مهم است، و برخی از محققان پیشنهاد می‌کنند که نورون‌های آینه‌ای ممکن است ابزاری باشند که از طریق آن این احساس را تشخیص می‌دهیم (Bastiaansen et al., 2009).

Pain, while not exactly an emotion, is another state of strong feeling that can be reliably activated. In a pain study conducted by Tania Singer and her colleagues at University College London, fMRI revealed that the insula and anterior cingulate are activated when one is experiencing physical pain in oneself, as well as during the perception of physical pain in others (Singer et al., 2004).

درد، اگرچه دقیقاً یک احساس نیست، اما حالت دیگری از احساس قوی است که می‌تواند به طور قابل اعتمادی فعال شود. در یک مطالعه درد که توسط تانیا سینگر و همکارانش در دانشگاه کالج لندن انجام شد، fMRI نشان داد که اینسولا و سینگولات قدامی‌زمانی فعال می‌شوند که فرد درد فیزیکی در خود و همچنین در طول درک درد فیزیکی در دیگران احساس می‌کند. (سینگر و همکاران، ۲۰۰۴).

شکل 13.16 بررسی نواحی عصبی که به انزجار پاسخ می دهند

FIGURE 13.16 Exploring the neural regions responsive to disgust.
(a) Computer morphing
methods were used to generate a range of disgusted faces. A value of 100% (not shown) corresponds to a photo of someone showing actual disgust, 75% to a morphed version
showing moderate disgust,
and 150% to a morphed version showing extreme disgust.
(b, c) As the expressions of disgust became more intense, the BOLD response in the insula increased. pV = picovolts.

شکل ۱۳.۱۶ بررسی نواحی عصبی که به انزجار پاسخ می‌دهند. (الف) شکل‌گیری کامپیوتری روش‌هایی برای تولید طیفی از چهره‌های منزجر استفاده شد. مقدار ۱۰۰٪ (نشان داده نشده) مربوط به عکسی از شخصی است که انزجار واقعی را نشان می‌دهد، ۷۵٪ به یک نسخه تغییر یافته مربوط می‌شود. نشان دادن انزجار متوسط، و ۱۵۰٪ به یک نسخه تغییر شکل یافته نشان دهنده انزجار شدید. (ب، ج) با شدیدتر شدن ابراز انزجار، پاسخ BOLD در اینسولا افزایش یافت. pV = پیکوولت.

شکل 13.17 مطالعه همدلی برای درد

FIGURE 13.17 Study of empathy for pain.
stimulus applied
When a painful stimulus was applied to a participant (self) or the participant’s romantic partner (other), fMRI revealed that shared networks were activated. Here the time course of pain-related activation is shown for peak activations in the ACC (a) and the right anterior insula (b). The y-axis represents the estimated degree of perceived pain.

شکل ۱۳.۱۷ مطالعه همدلی برای درد. محرک اعمال شده هنگامی‌که یک محرک دردناک برای یک شرکت کننده (خود) یا شریک عاشقانه شرکت کننده (دیگر) اعمال شد، fMRI نشان داد که شبکه‌های مشترک فعال شده اند. در اینجا دوره زمانی فعال‌سازی مرتبط با درد برای پیک فعال‌سازی در ACC (a) و اینسولا قدامی‌راست (b) نشان داده شده است. محور y نشان دهنده درجه تخمینی درد درک شده است.

The researchers examined brain activity when participants either received painful stimulation through an electrode on their hand or saw a computer signal indicating that their romantic partner, who was in the same room, was receiving the same painful hand stimulation (Figure 13.17). Both the experience of pain and the perception of a loved one’s pain activated the anterior insula, adjacent frontal operculum, and anterior cingulate. Furthermore, participants who scored high on a questionnaire that measured their degree of empathy showed the greatest activation in the insula and anterior cingulate when they were perceiving pain in their romantic partners. These findings have been replicated in many other studies, using different paradigms (reviewed in Singer & Lamm, 2009). Whether this overlap implies that the shared responses are pain specific is controversial.

محققان فعالیت مغز را زمانی بررسی کردند که شرکت کنندگان یا از طریق الکترود روی دست خود تحریک دردناکی دریافت کردند یا سیگنال کامپیوتری را دیدند که نشان می‌داد شریک عاشقانه آنها که در همان اتاق بود، همان تحریک دست دردناک را دریافت می‌کرد (شکل ۱۳.۱۷). هم تجربه درد و هم درک درد یکی از عزیزان، اینسولا قدامی، اپرکولوم پیشانی مجاور و سینگولیت قدامی‌را فعال می‌کند. علاوه بر این، شرکت‌کنندگانی که در پرسشنامه‌ای که درجه همدلی آنها را اندازه‌گیری می‌کرد، امتیاز بالایی کسب کردند، زمانی که درد را در شریک عاشقانه‌شان درک کردند، بیشترین فعال‌سازی را در اینسولا و سینگولیت قدامی‌نشان دادند. این یافته‌ها در بسیاری از مطالعات دیگر با استفاده از پارادایم‌های مختلف تکرار شده است (بازبینی در سینگر و لام، ۲۰۰۹). اینکه آیا این همپوشانی نشان می‌دهد که پاسخ‌های مشترک مختص درد هستند یا نه بحث‌برانگیز است.

The studies that we’ve discussed here have shown, using fMRI, that a network made up of the anterior insula (AI) and mid-anterior cingulate cortex (mACC) is recruited when we witness disgust or pain in others. Interestingly, these same regions have also been implicated during the witnessing of unfair transactions or immoral acts (transgressions of social norms). Many have disputed the notion that the AI-mACC network supports processing specifically for disgust, pain, and unfairness; instead, they propose a more general shared property of these stimuli, such as unpleasantness.

مطالعاتی که ما در اینجا بحث کردیم، با استفاده از fMRI نشان داده‌اند که شبکه‌ای متشکل از اینسولای قدامی‌(AI) و قشر کمربندی میانی قدامی‌(mACC) زمانی که شاهد انزجار یا درد در دیگران هستیم، به‌کار گرفته می‌شود. جالب اینجاست که همین مناطق در جریان معاملات ناعادلانه یا اعمال غیراخلاقی (تخطی از هنجارهای اجتماعی) نیز دخیل بوده اند. بسیاری با این تصور که شبکه AI-mACC از پردازش به طور خاص برای انزجار، درد و بی عدالتی پشتیبانی می‌کند، مخالفت کرده اند. در عوض، آنها ویژگی مشترک کلی تری از این محرک‌ها، مانند ناخوشایند بودن را پیشنهاد می‌کنند

Singer and her colleagues (Corradi-Dell’Acqua et al., 2016) went back to work to address this question, but they could not use fMRI, because of its limited spatial resolution. Using multivoxel pattern analysis (MVPA) instead, they compared the activity patterns of volunteers being subjected to an electrical stimulus that was either painful or not, or tasting a gustatory stimulus that was either disgusting or not, or watching a befriended confederate undergo these experiences. Finally, the participants played an ultimatum game (see Section 13.9) with strangers who made either unfair or moderately fair economic proposals, either to the volunteers or to the confederate.

سینگر و همکارانش (Corradi-Dell’Acqua et al., 2016) برای پاسخ به این سوال به کار خود بازگشتند، اما به دلیل وضوح فضایی محدود آن نتوانستند از fMRI استفاده کنند. در عوض با استفاده از تحلیل الگوی چندوکسلی (MVPA)، آنها الگوهای فعالیت داوطلبانی را که در معرض یک محرک الکتریکی بود که یا دردناک بود یا نه، یا چشیدن یک محرک مزه‌ای که یا منزجر کننده بود یا نبود، یا تماشای یک هم‌پیمان دوست تحت این محرک‌ها مقایسه کردند. تجربیات در نهایت، شرکت کنندگان یک بازی اولتیماتوم (به بخش ۱۳.۹ مراجعه کنید) را با غریبه‌هایی انجام دادند که پیشنهادهای اقتصادی غیرمنصفانه یا نسبتاً منصفانه، چه به داوطلبان و چه به کنفدراسیون، ارائه کردند.

The researchers found evidence for both domain- general and domain-specific coding in the AI-MACC, as is often the case in such disputes. The left AI-mACC had activity patterns that were modality independent and were shared across the modalities of pain, disgust, and unfairness. These patterns were also shared when participants were experiencing aversive stimuli or observing others experiencing aversive stimuli. Meanwhile, the right AI-MACC had activity patterns that were modality dependent and specific for pain, disgust, and unfairness, as well as for who was having the experience.

محققان شواهدی برای کدگذاری عمومی‌و دامنه خاص در AI-MACC یافتند، همانطور که اغلب در چنین اختلافاتی وجود دارد. AI-mACC سمت چپ دارای الگوهای فعالیتی بود که مستقل از روش بودند و در بین روش‌های درد، انزجار و بی‌انصافی مشترک بودند. این الگوها همچنین زمانی به اشتراک گذاشته می‌شد که شرکت‌کنندگان محرک‌های نفرت‌انگیز را تجربه می‌کردند یا دیگران را در حال تجربه محرک‌های نفرت‌انگیز مشاهده می‌کردند. در همین حال، AI-MACC مناسب دارای الگوهای فعالیتی بود که وابسته به روش و مختص درد، انزجار، و ناعادلانه بودن و همچنین برای افرادی بود که این تجربه را داشتند.

HOW DO WE KNOW WHO IS FEELING WHAT? If the same brain regions are activated when we experience something and when we observe someone else having the same experience, how do we know who is feeling what? The answer is that we don’t know, but we can see from the findings just discussed that the right AI- mACC may play a role in distinguishing between self and other: The activity evoked by vicarious empathic experiences in the right AI-mACC was not identical to the activity elicited by first-person aversive states. In addition, although the neural responses that encode our aversive experiences in the left AI-mACC are reactivated when we empathize with others, it appears that modality-specific pain or taste information is not part of the package of information that is shared. So, although we may feel a generalized unpleasantness while watching others receive aversive stimuli, we do not actually feel the sensations that they feel.

چگونه بفهمیم چه کسی چه احساسی دارد؟ اگر زمانی که ما چیزی را تجربه می‌کنیم و زمانی که فرد دیگری را مشاهده می‌کنیم، همان نواحی مغز فعال می‌شوند، چگونه بفهمیم چه کسی چه احساسی دارد؟ پاسخ این است که ما نمی‌دانیم، اما از یافته‌های مورد بحث می‌توانیم متوجه شویم که AI-mACC مناسب ممکن است در تمایز بین خود و دیگری نقش داشته باشد: فعالیتی که توسط تجربیات همدلی جانشین در AI-mACC مناسب برانگیخته می‌شود. با فعالیتی که توسط حالت‌های نفرت انگیز اول شخص ایجاد می‌شود یکسان نیست. علاوه بر این، اگرچه پاسخ‌های عصبی که تجربیات نفرت‌انگیز ما را در AI-mACC سمت چپ رمزگذاری می‌کنند، زمانی که ما با دیگران همدلی می‌کنیم، دوباره فعال می‌شوند، به نظر می‌رسد که اطلاعات مربوط به درد یا طعم خاص مدالیته بخشی از بسته اطلاعاتی نیست که به اشتراک گذاشته می‌شود. بنابراین، اگرچه ممکن است در حین تماشای دریافت محرک‌های بد دیگران، یک ناخوشایند عمومی‌احساس کنیم، اما در واقع احساساتی را که آنها احساس می‌کنند، احساس نمی‌کنیم.

Ryan Murray and his colleagues (2012) performed a meta-analysis of 23 fMRI and 2 PET studies that compared self-relevant processing against processing of close others and of public figures. The objective of the meta- analysis was to identify self-specific activations, as well as activations that might permit differentiation between our evaluation of close others and our evaluation of people with whom we have no connection. They found that the anterior insula is activated when one is appraising and processing information about the self and close others but not about public figures. This finding led the researchers to suggest that when we appraise ourselves and close others, we share a conscious mental representation that is internal, visceral, and actually felt physiologically, known as embodied awareness.

رایان موری و همکارانش (۲۰۱۲) یک متاآنالیز از ۲۳ مطالعه fMRI و ۲ مطالعه PET انجام دادند که پردازش مربوط به خود را در مقابل پردازش افراد نزدیک و شخصیت‌های عمومی‌مقایسه کرد. هدف متاآنالیز شناسایی فعال‌سازی‌های خاص خود و همچنین فعال‌سازی‌هایی بود که ممکن است بین ارزیابی ما از دیگران نزدیک و ارزیابی ما از افرادی که هیچ ارتباطی با آنها نداریم، تمایز ایجاد کند. آنها دریافتند که اینسولای قدامی‌زمانی فعال می‌شود که فرد در حال ارزیابی و پردازش اطلاعات در مورد خود و نزدیکان دیگران است، اما نه در مورد شخصیت‌های عمومی. این یافته باعث شد محققان پیشنهاد کنند که وقتی خودمان و دیگران را نزدیک می‌دانیم، بازنمایی ذهنی آگاهانه‌ای را به اشتراک می‌گذاریم که درونی، احشایی و در واقع از نظر فیزیولوژیکی احساس می‌شود، که به عنوان آگاهی تجسم یافته شناخته می‌شود.

Self-specific processing, however, was found in the ventral and dorsal anterior cingulate cortex (VACC and dACC), which were not active during the appraisal of close others and public figures (Figure 13.18). The dACC not only triages attention, allocating and regulating it during goal-directed activity, but also responds to self-related stimuli and is active during self-reflection and action monitoring (Schmitz & Johnson, 2007).

با این حال، پردازش خود اختصاصی در قشر کمربندی قدامی‌شکمی‌و پشتی (VACC و dACC) یافت شد که در طول ارزیابی افراد نزدیک و شخصیت‌های عمومی‌فعال نبودند (شکل ۱۳.۱۸). dACC نه تنها توجه را تریاژ می‌کند، آن را در طول فعالیت هدفمند تخصیص می‌دهد و تنظیم می‌کند، بلکه به محرک‌های مربوط به خود نیز پاسخ می‌دهد و در طول بازتاب خود و نظارت بر عمل فعال است (اشمیتز و جانسون، ۲۰۰۷).

The researchers also found differential activations within the MPFC for the self, close others, and public figures. Activation for the self was clustered primarily in the right vmPFC, whereas activation for close others was clustered primarily in the left vmPFC, including some shared activation differentially engaging the vmPFC according to the level of relatedness. Activation for public figures was significantly dissociated from both these regions; public figures instead activated the dmPFC in the left superior frontal gyrus. Thus, it appears that activations across different regions of the brain differentiate who is feeling what.

محققان همچنین فعال‌سازی‌های متفاوتی را در MPFC برای خود، دیگران نزدیک و شخصیت‌های عمومی‌پیدا کردند. فعال‌سازی برای خود عمدتاً در vmPFC راست دسته‌بندی می‌شود، در حالی که فعال‌سازی برای دیگران نزدیک عمدتاً در vmPFC چپ، از جمله برخی از فعال‌سازی‌های مشترک که به‌طور متفاوت با vmPFC با توجه به سطح ارتباط درگیر می‌شوند، خوشه‌بندی شده است. فعال سازی برای چهره‌های عمومی‌به طور قابل توجهی از هر دو منطقه جدا شد. چهره‌های عمومی‌در عوض dmPFC را در شکنج پیشانی سمت چپ فعال کردند. بنابراین، به نظر می‌رسد که فعالیت‌ها در مناطق مختلف مغز باعث می‌شود که چه کسی چه احساسی دارد.

شکل 13.18 فعال سازی های متفاوت بین خود و دیگران تمایز قائل می شوند

FIGURE 13.18 Differential activations distinguish between self and others.
Regions activated during performance of a task relevant to public figures were more dorsal than, and significantly dissociated from, activations associated with the monitoring of both close others and self. Activation for public figures appeared mostly in the left superior frontal gyrus, while activation for close others centered in the left vmPFC. Activation for self was found in the right vmPFC.

شکل ۱۳.۱۸ فعال سازی‌های متفاوت بین خود و دیگران تمایز قائل می‌شوند. مناطق فعال شده در طول انجام یک کار مرتبط با شخصیت‌های عمومی‌بیشتر از فعالیت‌های مرتبط با نظارت بر افراد نزدیک و خود، پشتی تر بودند و به طور قابل توجهی از آنها جدا بودند. فعال‌سازی برای چهره‌های عمومی‌بیشتر در شکنج پیشانی فوقانی چپ ظاهر می‌شود، در حالی که فعال‌سازی برای افراد نزدیک در مرکز vmPFC چپ ظاهر می‌شود. فعال سازی برای خود در vmPFC سمت راست پیدا شد.

MODULATION OF EMPATHIC RESPONSES After recognizing the distinction between ourselves and other people, we somehow need to monitor our responses. For instance, a doctor needs to understand when a patient is in pain, but the patient wants the doctor to relieve the pain, not share it. Jean Decety (reviewed in Decety, 2011) and his colleagues have proposed a model for empathy in which automatic perception-action coupling and emotion sharing come first, followed by the uncoupling of self from other, and then by other processes that influence the extent of the empathic experience, as well as the likelihood of behavior that benefits others: the perceiver’s motivation, intentions, and emotional self-regulation.

تعدیل پاسخ‌های همدلانه پس از تشخیص تمایز بین خود و سایر افراد، به نحوی باید بر پاسخ‌های خود نظارت کنیم. به عنوان مثال، یک پزشک باید بفهمد که بیمار چه زمانی درد دارد، اما بیمار از پزشک می‌خواهد که درد را تسکین دهد، نه اینکه آن را به اشتراک بگذارد. ژان دیستی (بازبینی شده در Decety، ۲۰۱۱) و همکارانش مدلی را برای همدلی پیشنهاد کرده اند که در آن جفت گیری خودکار ادراک-عمل و به اشتراک گذاری عواطف ابتدا و سپس جدا شدن خود از دیگری و سپس فرآیندهای دیگری که بر وسعت تأثیر می گذارند، قرار می گیرند. تجربه همدلانه، و همچنین احتمال رفتاری که به نفع دیگران است: انگیزه، نیات و خودتنظیمی عاطفی درک کننده.

One example of evidence for goal-directed regulation was an inventive experiment conducted by Decety and his colleagues in Taiwan. They hypothesized that regions typically associated with perceptions of physical pain would not be activated in acupuncturists, whose jobs require them to detach themselves from the painful aspect of administering acupuncture and instead focus on the long-term benefit to the patient (Cheng et al., 2007).

یکی از نمونه‌های شواهد برای تنظیم هدف‌محور، آزمایش اختراعی بود که توسط Decety و همکارانش در تایوان انجام شد. آنها فرض کردند که مناطقی که معمولاً با ادراک درد فیزیکی مرتبط هستند در طب سوزنی فعال نمی‌شوند، زیرا شغل آنها مستلزم آن است که خود را از جنبه دردناک تجویز طب سوزنی جدا کنند و در عوض بر روی منافع طولانی مدت برای بیمار تمرکز کنند (چنگ و همکاران .، ۲۰۰۷).

To investigate this hypothesis, the researchers observed the brain activity of professional acupuncturists versus that of laypeople while they watched video clips depicting body parts receiving nonpainful stimulation (touch with cotton swab) or painful stimulation (sting of acupuncture needles). Consistent with previous research, the study found that regions associated with the experience of pain, including the insula, anterior cingulate, and somatosensory cortex, were activated in nonexperts. In the acupuncturists, by contrast, these regions were not significantly activated-but regions associated with mental state attribution about others, such as the MPFC and right TPJ, were activated. Regions underpinning self- regulation (dIPFC and MPFC) and attention (precentral gyrus, superior parietal lobule, and TPJ) also were activated. These findings suggest that activation of the mirror neuron network can be modulated by a goal-directed process that enhances flexible responses.

برای بررسی این فرضیه، محققان فعالیت مغزی متخصصان طب سوزنی حرفه ای را در مقابل افراد غیرعادی مشاهده کردند، در حالی که آنها کلیپ‌های ویدئویی را مشاهده کردند که قسمت‌هایی از بدن را نشان می‌داد که تحریکات غیردردناک (لمس با سواب پنبه ای) یا تحریک دردناک (نیش سوزن سوزن‌های طب سوزنی) را نشان می‌داد. مطابق با تحقیقات قبلی، این مطالعه نشان داد که مناطق مرتبط با تجربه درد، از جمله اینسولا، سینگولیت قدامی، و قشر حسی تنی، در افراد غیرمتخصص فعال می‌شوند. در مقابل، در متخصصان طب سوزنی، این نواحی به طور قابل توجهی فعال نشدند، اما مناطق مرتبط با اسناد وضعیت روانی در مورد دیگران، مانند MPFC و TPJ راست، فعال شدند. نواحی زیربنای خود تنظیمی‌(dIPFC و MPFC) و توجه (شکنج پیش مرکزی، لوبول جداری فوقانی و TPJ) نیز فعال شدند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که فعال‌سازی شبکه عصبی آینه‌ای را می‌توان با یک فرآیند هدف‌دار تعدیل کرد که پاسخ‌های انعطاف‌پذیر را افزایش می‌دهد.

The researchers went on to study these acupuncturists by using ERPs (Decety et al., 2010), looking for the point where information processing is regulated. Control participants had an early N100 differentiation between pain and no-pain conditions over the frontal area, and a late-positive potential at about 300-800 ms over the cen- troparietal regions. Neither of these effects were detected in the physicians. It appears that in these acupuncturists, emotional regulation occurs very early in the stimulus- driven processing of the perception of pain in others.

Tania Singer has studied whether fairness in social relations also affects empathy. That is, if you perceived someone as unfair, would you feel less empathy for them? For instance, would you feel the same when seeing a stranger trip and fall as when seeing the mugger who just grabbed your wallet trip and fall? In Singer’s study (Singer et al., 2006), male and female participants played a card game (involving cash) with two confeder- ates: one who cheated and one who did not. Then, Singer used fMRI to measure the participants’ brain activity while they watched the confederates experiencing pain. Although both sexes had activation in the empathy- associated brain regions (frontoinsular cortex and ACC) when watching the fair confederate receive pain, the male participants had no empathy-induced activations when they saw the cheater in pain, while the women showed only a small decrease in empathy.

تانیا سینگر مطالعه کرده است که آیا انصاف در روابط اجتماعی بر همدلی نیز تأثیر می‌گذارد یا خیر. یعنی اگر کسی را بی انصاف می‌دانستید، کمتر با او همدلی می‌کردید؟ به عنوان مثال، آیا وقتی می‌بینید یک غریبه سفر می‌کند و سقوط می‌کند، همان حسی را خواهید داشت که وقتی می‌بینید که کیف پول شما را گرفته و سقوط کرده است؟ در مطالعه سینگر (سینگر و همکاران، ۲۰۰۶)، شرکت‌کنندگان زن و مرد یک بازی با ورق (شامل پول نقد) با دو هم‌گروه انجام دادند: یکی که تقلب کرد و دیگری که تقلب نکرد. سپس، سینگر از fMRI برای اندازه‌گیری فعالیت مغزی شرکت‌کنندگان در حالی که هم‌پیمانان را در حال تجربه درد تماشا می‌کردند، استفاده کرد. اگر چه هر دو جنس هنگام تماشای درد در نواحی مغزی مرتبط با همدلی (قشر پیشانی‌سولار و ACC) فعال بودند، شرکت‌کنندگان مرد وقتی متقلب را در حال درد دیدند، هیچ گونه فعال‌سازی ناشی از همدلی نداشتند، در حالی که زنان تنها کاهش اندکی در همدلی نشان دادند.

Instead, the males had increased activation in the ventral striatum and nucleus accumbens, which are reward-associated areas. In other words, the males actually enjoyed seeing the cheater in pain. The degree of activation in the reward area correlated with an expressed desire for revenge, as indicated on a questionnaire that participants completed after the experiment. Singer suggests that this activation of reward areas may be a neural foundation for theories proposing that people (at least men) value another’s gain positively if it was won fairly, but negatively if it was won unfairly, implying that they like cooperating with fair opponents but punishing unfair ones. Don’t get too attached to fairness being the motivation for punishment, however. We will return to this later.

در عوض، نرها در جسم مخطط شکمی‌و هسته اکومبنس، که نواحی مرتبط با پاداش هستند، فعالیت بیشتری داشتند. به عبارت دیگر، مردان واقعاً از دیدن متقلب در درد لذت می‌بردند. همانطور که در پرسشنامه ای که شرکت کنندگان پس از آزمایش تکمیل کردند، میزان فعال شدن در ناحیه پاداش با تمایل ابراز شده برای انتقام ارتباط داشت. سینگر پیشنهاد می‌کند که این فعال‌سازی حوزه‌های پاداش ممکن است پایه‌ای عصبی برای تئوری‌هایی باشد که پیشنهاد می‌کنند افراد (حداقل مردان) برای سود دیگری ارزش مثبت می‌گذارند اگر به طور منصفانه به دست بیاید، اما اگر به طور ناعادلانه به دست آمده باشد، ارزش منفی می‌گذارند، به این معنی که آنها دوست دارند با مخالفان منصف همکاری کنند اما مجازات افراد ناعادلانه با این حال، زیاد به انصاف که انگیزه تنبیه است وابسته نشوید. بعداً به این موضوع باز خواهیم گشت.

What about sports rivalries? Mina Cikara wondered whether the modulation of empathy seen on a personal level also applied at the group level (Cikara et al., 2011). For instance, when you watch a game between your favorite team and a rival, how do you feel when you see the opposing team fail? How about when they score?

در مورد رقابت‌های ورزشی چطور؟ مینا سیکارا تعجب کرد که آیا تعدیل همدلی که در سطح شخصی مشاهده می‌شود در سطح گروه نیز اعمال می‌شود (سیکارا و همکاران، ۲۰۱۱). به عنوان مثال، وقتی بازی بین تیم مورد علاقه خود و رقیب را تماشا می‌کنید، وقتی می‌بینید تیم مقابل شکست می‌خورد چه احساسی دارید؟ وقتی گل میزنند چطور؟

For her study, Cikara recruited avid fans of rival baseball teams: the Boston Red Sox and New York Yankees. While undergoing fMRI, participants viewed simulated figures representing the Red Sox or Yankees making baseball plays. In some plays the favored player was successful, and in others the rival was successful. Participants also viewed some control scenarios in which a player from a neutral team made plays against either the Red Sox or the Yankees, or against another neutral team. After each play, participants rated the feelings of anger, pain, or pleasure that they had experienced while watching that play (Figure 13.19). Two weeks later, the participants filled out a questionnaire asking them to rate the likelihood that they would heckle, insult, throw food at, threaten, shove, or hit a rival fan (i.e., either a Yankees fan or a Red Sox fan) or a fan of a neutral team (e.g., the Baltimore Orioles).

سیکارا برای مطالعه خود از طرفداران مشتاق تیم‌های بیسبال رقیب: بوستون رد ساکس و نیویورک یانکیز استفاده کرد. در حین انجام fMRI، شرکت‌کنندگان چهره‌های شبیه‌سازی‌شده‌ای را مشاهده کردند که نشان‌دهنده رد ساکس یا یانکی‌ها بود که بازی‌های بیسبال را انجام می‌دادند. در برخی بازی‌ها بازیکن مورد علاقه موفق بود و در برخی دیگر رقیب موفق بود. شرکت‌کنندگان همچنین برخی از سناریوهای کنترلی را مشاهده کردند که در آن بازیکنی از یک تیم خنثی در برابر رد ساکس یا یانکیز یا مقابل تیم بی‌طرف دیگر بازی می‌کرد. بعد از هر نمایش، شرکت کنندگان احساسات خشم، درد یا لذتی را که در حین تماشای آن نمایش تجربه کرده بودند، ارزیابی کردند (شکل ۱۳.۱۹). دو هفته بعد، شرکت‌کنندگان پرسشنامه‌ای را پر کردند و از آن‌ها خواستند که احتمال هک کردن، توهین، پرتاب غذا به سمت، تهدید، هل دادن یا ضربه زدن به یک طرفدار رقیب (یعنی طرفداران یانکیز یا رد ساکس) را ارزیابی کنند. طرفدار یک تیم بی طرف (مثلاً بالتیمور اوریولز).

شکل 13.19 همدلی با عضویت در گروه تعدیل می شود

FIGURE 13.19 Empathy is modulated by group membership. The bars indicate the average ratings for pleasure, anger, and pain for the success or failure of favored or rival teams.

شکل ۱۳.۱۹ همدلی با عضویت در گروه تعدیل می‌شود. میله‌ها میانگین امتیازات برای لذت، عصبانیت و درد برای موفقیت یا شکست تیم‌های مورد علاقه یا رقیب را نشان می‌دهند.

Viewing subjectively positive plays (when the rival team failed) increased the response in the ventral striatum, whereas failure of the favored team and success of the rival team activated the ACC and insula (Figure 13.20) and correlated with the pain rating (Figure 13.21).

مشاهده بازی‌های مثبت ذهنی (زمانی که تیم رقیب شکست خورد) پاسخ را در استریاتوم شکمی افزایش داد، در حالی که شکست تیم مورد علاقه و موفقیت تیم رقیب ACC و اینسولا را فعال کرد (شکل ۱۳.۲۰) و با درجه درد ارتباط داشت (شکل ۱۳.۲۱).

شکل 13.20 مشاهده پیامدهای مثبت ذهنی، سیستم شکمی را درگیر می کند

FIGURE 13.20 Viewing subjectively positive outcomes engaged the ventral system.
A subjectively positive outcome was one in which a favored team was successful or a rival team failed against a favored team. In this case, activations were seen in the ventral striatum, along with the left middle frontal and superior frontal gyrus, left insula, bilateral caudate, and supplementary motor area (SMA). A subjectively negative outcome was the opposite and activated the ACC, SMA, and right insula.

شکل ۱۳.۲۰ مشاهده پیامدهای مثبت ذهنی، سیستم شکمی‌را درگیر می‌کند. یک نتیجه ذهنی مثبت نتیجه ای بود که در آن یک تیم مورد علاقه موفق بود یا یک تیم رقیب در برابر تیم مورد علاقه شکست خورد. در این مورد، فعال‌سازی در جسم مخطط شکمی، همراه با شکنج فرونتال میانی چپ و فرونتال فوقانی، اینسولای چپ، دم دوطرفه و ناحیه حرکتی تکمیلی (SMA) مشاهده شد. یک پیامد منفی ذهنی برعکس بود و ACC، SMA و اینسولا سمت راست را فعال کرد.

Note that seeing an animated hypothetical baseball play elicited the same pain response in a diehard baseball fan as did (in previous studies) watching a close other undergo a painful experience! As in the Singer study discussed earlier, the ventral striatum reward effect correlated with the self-reported likelihood of aggression against the fan of the rival team. Thus, the response to a rival group’s misfortune is neural activation associated with pleasure (i.e., schadenfreude-enjoyment of others’ troubles), which is correlated with endorsing harm against those groups.

توجه داشته باشید که دیدن یک بازی بیسبال فرضی متحرک همان واکنش دردناکی را در یک هوادار سرسخت بیسبال ایجاد کرد که (در مطالعات قبلی) با تماشای تجربه دردناک دیگری از نزدیک! همانطور که در مطالعه سینگر که قبلاً مورد بحث قرار گرفت، اثر پاداش جسم مخطط شکمی‌با احتمال تجاوز به طرفداران تیم رقیب گزارش شده مرتبط بود. بنابراین، پاسخ به بدبختی یک گروه رقیب، فعال سازی عصبی مرتبط با لذت است (یعنی لذت بردن از مشکلات دیگران) که با تایید آسیب علیه آن گروه‌ها مرتبط است.

Strikingly, a series of studies by Karen Wynn and colleagues at Yale University suggests that the tendencies to prefer others who are similar to ourselves and to tolerate or even enjoy the maltreatment of individuals who are dissimilar to ourselves emerge very early in life. Wynn and her team implemented multiple variations of a paradigm in which prelinguistic infants were first given a choice between two snack foods (e.g., Cheerios and graham crackers) and then saw two different puppets approaching bowls of each food, making eating noises, and express- ing either a negative (“Ewww, yuck! I don’t like that!”) or a positive (“Mmmm, yum, I like that!”) response.

به طور شگفت انگیزی، مجموعه ای از مطالعات کارن وین و همکارانش در دانشگاه ییل نشان می‌دهد که تمایل به ترجیح دادن دیگرانی که شبیه خودمان هستند و تحمل یا حتی لذت بردن از بدرفتاری با افرادی که مشابه خودمان هستند، خیلی زود در زندگی ظاهر می‌شود. وین و تیمش انواع مختلفی از یک الگو را اجرا کردند که در آن به نوزادان پیش از زبان ابتدا بین دو غذای میان وعده (مانند کراکر Cheerios و Graham) انتخاب می‌شد و سپس دو عروسک مختلف را دیدند که به کاسه‌های هر غذا نزدیک می‌شدند، صدای غذا خوردن را ایجاد می‌کردند و بیان می‌کنند. یا منفی (“Ewww, yuck! من آن را دوست ندارم!”) یا مثبت (“Mmmm, بله، من آن را دوست دارم!”) پاسخ.

In one study, the infants were then given a choice between two puppets: one that had expressed a food preference similar to their own, and another that had expressed a dissimilar preference. Nearly all infants chose to play with the puppet that evinced food preferences similar to their own (Mahajan & Wynn, 2012), suggesting that even before our first birthdays, we prefer others who appear similar to ourselves, even when such similarities are trivial (e.g., preferring Cheerios over gra- ham crackers as infants; rooting for the Red Sox rather than the Yankees as adults).

در یک مطالعه، سپس به نوزادان بین دو عروسک انتخاب شد: یکی که ترجیح غذایی مشابه خود را نشان داده بود و دیگری که ترجیحات متفاوتی از خود نشان داده بود. تقریباً همه نوزادان بازی با عروسکی را انتخاب کردند که ترجیحات غذایی مشابه خود را نشان می‌داد (Mahajan & Wynn، ۲۰۱۲) و این نشان می‌دهد که حتی قبل از اولین تولدمان، دیگران را ترجیح می‌دهیم که شبیه خودمان به نظر می‌رسند، حتی زمانی که این شباهت‌ها بی‌اهمیت هستند (مثلاً. ترجیح دادن Cheerios به کراکر Graham در نوزادان به جای یانکی‌ها در بزرگسالی.

FIGURE 13.21 Brain activity corre- lated with pleasure and pain ratings. (a) In the positive-outcome plays, only the activations in the right ventral putamen (ventral striatum) correlated with pleasure ratings. The participants’ self- reported pleasure ratings while viewing positive plays are plotted against the activations in right ventral putamen in the scatter plot on the right. (b) Only the ACC activations correlated with the participants’ pain ratings. The self-reported pain in response to subjectively negative plays is plotted against activations in the ACC in the scatter plot on the right.

شکل ۱۳.۲۱ فعالیت مغز با درجه بندی لذت و درد مرتبط است. (الف) در نمایشنامه‌های با نتیجه مثبت، فقط فعالیت‌های پوتامن شکمی‌راست (استریاتوم شکمی) با درجه‌بندی لذت همبستگی دارد. رتبه‌بندی‌های لذت گزارش‌شده شرکت‌کنندگان در حین تماشای نمایش‌های مثبت در برابر فعال‌سازی پوتامن شکمی‌راست در طرح پراکنده در سمت راست ترسیم می‌شود. (ب) فقط فعال‌سازی ACC با درجه‌بندی درد شرکت‌کنندگان مرتبط بود. درد گزارش شده توسط خود در پاسخ به نمایشنامه‌های منفی ذهنی در برابر فعال سازی در ACC در طرح پراکندگی سمت راست ترسیم می‌شود.

In a later study, Wynn and her team added another step to the paradigm: After indicating their own food preferences and observing the food preferences expressed by two rabbit puppets (one similar and one dissimilar to themselves), the infants observed a second set of brief puppet shows that starred either the similar or the dissimilar rabbit puppet. Each show started with one of the rabbit puppets (the similar or dissimilar puppet, depending on the experimental condition) bouncing and catching a ball before accidentally dropping it. Next, on alternating events, either a “helper” dog puppet would appear and return the ball to the puppet that had dropped it, or a “harmer” dog puppet would appear that would take the ball and abscond with it. The infants were then given the choice of engaging with either of the two dog puppets.

در مطالعه بعدی، وین و تیمش گام دیگری به این الگو اضافه کردند: نوزادان پس از نشان دادن ترجیحات غذایی خود و مشاهده ترجیحات غذایی بیان شده توسط دو عروسک خرگوش (یکی مشابه و دیگری غیرمشابه با خودشان)، دومین مجموعه کوتاه را مشاهده کردند. نمایش‌های عروسکی که در آن عروسک خرگوش مشابه یا غیرمشابه را بازی می‌کرد. هر نمایش با یکی از عروسک‌های خرگوش (عروسک مشابه یا غیرمشابه، بسته به شرایط آزمایشی) شروع می‌شد که توپی را قبل از انداختن تصادفی پرتاب می‌کرد و می‌گرفت. بعد، در رویدادهای متناوب، یا یک عروسک سگ “کمک” ظاهر می‌شود و توپ را به عروسکی که آن را رها کرده است برمی‌گرداند، یا یک عروسک سگ “مضرر” ظاهر می‌شود که توپ را می‌گیرد و با آن فرار می‌کند. سپس به نوزادان این امکان داده شد که با هر یک از دو عروسک سگ درگیر شوند.

As you might expect, the infants preferred the dog puppet that had helped rather than harmed the rabbit puppet similar to themselves. But the results from the dissimilar rabbit puppet condition were most remarkable: Infants as young as 9 months of age exhibited a strong preference for the dog puppet that had harmed the dis- similar rabbit puppet over the puppet that had helped the dissimilar rabbit puppet (Hamlin et al., 2013).

همانطور که ممکن است انتظار داشته باشید، نوزادان به جای آسیب رساندن به عروسک خرگوش شبیه به خودشان، عروسک سگی را ترجیح دادند که کمک کرده بود. اما نتایج حاصل از وضعیت غیرمشابه عروسک خرگوش بسیار قابل توجه بود: نوزادان ۹ ماهه ترجیح زیادی برای عروسک سگی که به عروسک خرگوش غیرمشابه آسیب رسانده بود نسبت به عروسکی که به عروسک خرگوش متفاوت کمک کرده بود نشان دادند (هملین). و همکاران، ۲۰۱۳).

Although pragmatic concerns make it difficult to carry out task-based fMRI studies in human infants (Deen et al., 2017), the systematic pattern of social preferences described here suggests that observing misfortunes befalling dissimilar others or out-group members may elicit reward-related responses (e.g., in the ventral striatum) in human infants, just as in adults. From an early age, the seeds of in-group biases and of experiencing pleasure in response to the mis- fortunes of dissimilar others appear to be present in the human mind.

اگرچه نگرانی‌های عمل‌گرایانه انجام مطالعات fMRI مبتنی بر وظیفه در نوزادان انسان را دشوار می‌کند (دین و همکاران، ۲۰۱۷)، الگوی سیستماتیک ترجیحات اجتماعی که در اینجا توضیح داده شد نشان می‌دهد که مشاهده بدبختی‌هایی که برای افراد غیرمشابه یا اعضای خارج از گروه اتفاق می‌افتد ممکن است موجب پاداش شود. پاسخ‌های مرتبط (به عنوان مثال، در جسم مخطط شکمی) در نوزادان انسان، درست مانند بزرگسالان. به نظر می‌رسد از سنین پایین، بذر تعصبات درون گروهی و تجربه لذت در پاسخ به بدبختی‌های دیگران غیرمشابه در ذهن انسان وجود دارد.

TAKE-HOME MESSAGES

پیام‌های کلیدی

▪️ Empathy is our capacity to understand and respond to the unique emotional experiences of another person. The perception-action model of empathy assumes that perceiving another person’s emotional state of mind automatically activates the same mental state in the observer, triggering somatic and autonomic responses.

▪️ همدلی ظرفیت ما برای درک و پاسخگویی به تجربیات عاطفی منحصر به فرد فرد دیگر است. مدل ادراک-عمل همدلی فرض می‌کند که درک وضعیت عاطفی شخص دیگر به طور خودکار همان حالت ذهنی را در مشاهده‌گر فعال می‌کند و پاسخ‌های جسمانی و خودمختار را تحریک می‌کند.

▪️ Mirror neurons provide a neural mechanism for engaging in mental simulation. Just as researchers in motor control emphasize the role of mirror neurons in under-standing the actions of other individuals, social cognitive neuroscientists have argued that mirror neurons could be essential for understanding the intentions and emotions of other individuals.

▪️ نورون‌های آینه ای یک مکانیسم عصبی برای درگیر شدن در شبیه سازی ذهنی فراهم می‌کنند. همانطور که محققان در کنترل حرکتی بر نقش نورون‌های آینه‌ای در درک اعمال افراد دیگر تاکید می‌کنند، دانشمندان علوم اعصاب شناختی اجتماعی نیز استدلال کرده‌اند که نورون‌های آینه‌ای می‌توانند برای درک نیات و احساسات افراد دیگر ضروری باشند.

▪️ The left Al-MACC has modality-independent activity patterns, whereas the right Al-ACC has modality-dependent activity patterns that are specific for pain, disgust, and unfairness, as well as for who (self or other) is having the experience.

▪️ Al-MACC چپ دارای الگوهای فعالیت مستقل از روش است، در حالی که Al-ACC سمت راست دارای الگوهای فعالیت وابسته به روش است که برای درد، انزجار، و ناعادلانه بودن، و همچنین برای افرادی که (خود یا دیگران) تجربه را دارند، خاص است.

▪️ Social preferences for similar others emerge in infants before 1 year of age.

▪️ ترجیحات اجتماعی برای دیگران مشابه در نوزادان قبل از ۱ سالگی ظاهر می‌شود.

کپی بخش یا کل این مطلب «آینده‌‌نگاران مغز» تنها با کسب مجوز مکتوب امکان‌پذیر است.

»» کتاب علوم اعصاب شناختی گازانیگا

»» قسمت اول فصل شناخت اجتماعی
»» قسمت چهارم: ادامه فصل شناخت اجتماعی

»» کتاب علوم اعصاب شناختی گازانیگا
»» فصل قبل: کنترل شناختی

»» فصل بعد: مسئله آگاهی

»» کتاب علوم اعصاب شناختی گازانیگا
»» تمامی کتاب