تفاوت اپی نفرین و نوراپی نفرین در چیست؟

اپی نفرین با نوراپی نفرین تفاوت کوچکی دارد تفاوت این کتکول آمین با اپی نفرین در این است که اپی نفرین یک گروه کربوکسیل بیشتر دارد ولی هر دو ماده عملکردی مشابه دارند.
اپی نفرین و نور اپی نفرین در سلول های کرومافین مغزی و یا سلول های کرومافین سایر بافت ها ساخته شده و در همان سلول ها نیز ذخیره می‌شوند.
نورآدرنالین یا نوراپی‌نفرین: نوراپی نفرین هورمون استرس است و باعث افزایش ضربان قلب، انقباض عروق، انبساط راه‌های هوایی و افزایش قند خون شده و در بروز واکنش جنگ و گریز (Fight or flight) سیستم عصبی سمپاتیک موثر است. ماده‌ای با چند وظیفه‌ است، می‌تواند هورمون باشد و می‌تواند به عنوان انتقال دهندهٔ عصبی در سیستم سمپاتیک عمل کند.
از پایانه‌های نورون‌هایی ترشح می‌شود که اجسام سلولی آنها در ساقه مغز و هیپوتالاموس واقع هستند. نورون‌های ترشح‌کننده نوراپی‌نفرین، به طور خاص، در لوکوس سرولئوس در پل مغز قرار دارد.
نوراپی نفرین پس از ترشح از انتهاهای عصبی به سه راه از محل ترشح حذف می شود:

۱. جذب مجدد به داخل خود انتهاهای عصبی آدرنرژیک به وسیله ی یک روند انتقال فعال که مسئول خارج کردن ۵۰ تا ۸۰ درصد نوراپی نفرین است.

۲. دیفوزیون به خارج از انتهاهای عصبی و به داخل مایعات بدنی اطراف و سپس به داخل خون که مسئول خارج کردن قسمت باقی مانده ی نوراپی نفرین است.

۳. انهدام توسط آنزیم ها به میزان ناچیز (یکی از آنزیم ها مونوآمین اکسیداز است که در خود انتهاهای عصبی یافت می شود و دیگری کاتکول-o-متیل ترانسفراز است که به طور منتشر در تمام بافت ها وجود دارد).
در حال عادی نوراپی نفرینی که مستقیما به داخل یک بافت ترشح می شود فقط برای چند ثانیه به حال فعال باقی می ماند و این موضوع نشان می دهد که جذب مجدد و دیفوزیون به خارج از بافت سریع است.
نوراپی نفرین و اپی نفرینی که از قسمت مرکزی غده ی فوق کلیه ترشح می شود به داخل خون وارد شده و به حال فعال باقی می ماند تا اینکه به داخل یکی از بافت ها انتشار یافته و در آن جا به وسیله ی کاتکول-o-متیل ترانسفراز منهدم گردند. این عمل به طور عمده در کبد به انجام می رسد. بنابراین هم نوراپی نفرین و هم اپی نفرین پس از ترشح به داخل خون برای ۱۰ تا ۳۰ ثانیه به طور بسیار فعال باقی می مانند و سپس فعالیت آنها کاهش یافته و برای ۱ تا چندین دقیقه بسیار ضعیف تر می شود.

اپی‌نفرین

اپی‌نفرین (آدرنالین) یک هورمون و نوروترانسمیتر است از دسته کاتکول‌آمین‌های درون‌ساز است. این ماده باعث افزایش ضربان قلب، انقباض عروق و انبساط راه‌های هوایی شده و در بروز واکنش جنگ و گریز (Fight or flight) سیستم عصبی سمپاتیک موثر است.
اپی‌نفرین را اولین بار شیمیدان ژاپنی جوکیچی تاکامینه (به ژاپنی: 高峰 譲吉) در سال ۱۹۰۰ کشف کرد و در سال ۱۹۰۱ موفق به استخراج آن از غده فوق کلیوی گوسفند و گاو شد. این ماده اولین بار در سال ۱۹۰۴ به طور مستقل توسط فردریک تولز و هنری دریسدل داکین سنتز شد.
این ماده بیشتر در بخش مرکزی غده فوق کلیه ترشح می‌شود که از نظر جنینی یک گره سمپاتیک تغییر شکل یافته است. به نورون‌هایی که این انتقال‌دهنده را می‌سازند، آدرنرژیک می‌گویند. اپی‌نفرین هم مانند نوراپی‌نفرین، پس از آزاد شدن در شکاف سیناپسی، دوباره جذب پایانه سیناپس می‌شود و مقدار کمی از آن به مواد شیمیایی غیرفعال تجزیه می‌شوند.