علوم اعصاب شناختی؛ شناخت اجتماعی؛ دانش اجتماعی؛ تصمیمات اخلاقی

۱۳.۹ Social Knowledge

۱۳.۹ دانش اجتماعی

In 1985, Simon Yates and Joe Simpson were the first mountaineers ever to reach the summit of Siula Grande, a remote peak in the Peruvian Andes. In his book Touching the Void, Simpson explained that the climb was made with no support or backup team. It would be remembered as much for these accomplishments as it was for the moral dilemma faced by the climbers. Early in the descent, Joe fell and broke his leg. He later told an interviewer (Lloyd-Pierce, 1997) that Simon should have said to him,

در سال ۱۹۸۵، سیمون یاتس و جو سیمپسون اولین کوهنوردانی بودند که به قله سیولا گراند، قله ای دورافتاده در آند پرو رسیدند. سیمپسون در کتاب خود به نام Touching the Void توضیح داد که این صعود بدون پشتیبانی یا تیم پشتیبان انجام شده است. به خاطر این دستاوردها به همان اندازه که برای معضل اخلاقی که کوهنوردان با آن مواجه بودند به یاد می‌ماند. در اوایل فرود، جو افتاد و پایش شکست. او بعداً به یک مصاحبه کننده (لوید پیرس، ۱۹۹۷) گفت که سیمون باید به او می‌گفت:

“I’ll go off and get some help,” which would have been a euphemism for, “You’ve had it.” Instead, he chose to try and save my life by lowering me thousands of feet down the mountain on a rope, at great risk to himself. It was an incredible feat of mountaineering and we descended about 3,000ft in this way.

“من می‌روم و کمی‌کمک می‌گیرم” که ممکن است اصطلاحی باشد برای “تو آن را داشتی.” درعوض، او تصمیم گرفت تا تلاش کند و زندگی من را با پایین آوردن هزاران پا از کوه روی یک طناب، در خطر بزرگی برای خودش، نجات دهد. این یک شاهکار باورنکردنی در کوهنوردی بود و ما در این راه حدود ۳۰۰۰ فوت پایین آمدیم.

The two men developed a system in which Simon would brace himself with his climbing axes and then lower Joe down using a 300-meter rope. After being lowered as far as the rope would permit, often out of Simon’s view, Joe used his climbing axes to brace himself on the mountain and then tugged on the rope. Simon would then make his way down to meet Joe and repeat the process. Late in the day a storm hit, and the icy mountain temperatures dropped even further. With only one more stretch to go before they could rest for the night in a sheltered spot, disaster struck a second time.

این دو مرد سیستمی‌را توسعه دادند که در آن سیمون با تبرهای کوهنوردی خود را مهار می‌کرد و سپس با استفاده از طناب ۳۰۰ متری جو را پایین می‌آورد. جو پس از پایین آمدن تا جایی که طناب اجازه می‌داد، اغلب دور از دید سایمون، از تبرهای کوهنوردی خود برای مهار خود روی کوه استفاده کرد و سپس طناب را کشید. سایمون سپس راه خود را پایین می‌آورد تا با جو ملاقات کند و این روند را تکرار کند. اواخر روز طوفانی رخ داد و دمای یخبندان کوهستان حتی بیشتر کاهش یافت. در حالی که تنها یک مسیر دیگر باقی مانده تا آنها بتوانند شب را در یک مکان سرپناه استراحت کنند، فاجعه برای بار دوم رخ داد.

In the dark, Simon inadvertently lowered Joe down over what turned out to be an ice overhang. Simon suddenly felt all of Joe’s weight tugging him and he knew Joe was dangling in the air. Unfortunately, Joe’s hands were so frostbitten that he was unable to tie the knots required to climb back up the rope. They were in this position for about an hour. Joe tried to yell to Simon, but he could not be heard over the storm. Joe said,

در تاریکی، سایمون به طور ناخواسته جو را روی چیزی که معلوم شد یک برآمدگی یخی است پایین آورد. سایمون ناگهان احساس کرد که تمام وزن جو او را می‌کشد و می‌دانست که جو در هوا معلق است. متأسفانه، دستان جو چنان یخ زده بود که نتوانست گره های لازم برای بالا رفتن از طناب را ببندد. حدود یک ساعت در این موقعیت بودند. جو سعی کرد سر سیمون فریاد بزند، اما صدای او در طوفان شنیده نشد. جو گفت

I was dragging him down with me. In order to stop himself plummeting over the edge, the only thing he could do was cut the rope and let me go-to prevent us both being dragged to our deaths. He obviously knew that this could kill me, but he had no choice.

داشتم او را با خودم پایین می‌کشیدم. برای اینکه جلوی سقوط خود را بگیرد، تنها کاری که می‌توانست انجام دهد این بود که طناب را قطع کرد و اجازه داد بروم تا از کشاندن هر دوی ما به سمت مرگ جلوگیری کنم. او آشکارا می‌دانست که این می‌تواند مرا بکشد، اما چاره ای نداشت.

Simon’s hands were also numb, and he no longer had his strength and grip. He could not pull Joe back. Simon recalled,

دست های سایمون هم بی حس شده بود و دیگر قدرت و چنگالش را نداشت. او نتوانست جو را به عقب بکشد. سیمون به یاد آورد،

I was being pulled towards the edge of the cliff, too. Cutting the rope was the only choice I had, even though it was obvious that it was likely to kill Joe. There wasn’t much time to think; it was just some- thing which had to be done quickly or I’d have been dragged to my death.

من را هم به لبه صخره می‌کشیدند. بریدن طناب تنها انتخابی بود که داشتم، حتی اگر واضح بود که احتمال کشتن جو وجود دارد. زمان زیادی برای فکر کردن وجود نداشت. این فقط چیزی بود که باید به سرعت انجام می‌شد وگرنه به سمت مرگم کشیده می‌شدم.

He cut the rope.

طناب را برید.

The biggest taboo in the mountaineering community is to cut the rope attaching you to your partner. Ironically, Simon’s decision to violate the moral code of mountaineering may have been the only reason they both survived. The result, however, does not stop others from moralizing. Simon noted,

بزرگترین تابو در جامعه کوهنوردی این است که طنابی را که شما را به شریک زندگیتان متصل می‌کند، ببرید. از قضا، تصمیم سایمون برای زیر پا گذاشتن قوانین اخلاقی کوهنوردی ممکن است تنها دلیل زنده ماندن آنها باشد. با این حال، نتیجه، دیگران را از اخلاقی شدن باز نمی‌دارد. سیمون خاطرنشان کرد،

Sometimes someone who thinks what I did was unacceptable will come up and verbally assault me. The rope between two climbers is symbolic of trust and to cut it is viewed as a selfish act. What’s important is that Joe didn’t think that, and the first thing he did when he crawled back into camp was to thank me for trying to get him down.

گاهی اوقات کسی که فکر می‌کند کاری که من انجام دادم غیرقابل قبول است می‌آید و به من حمله لفظی می‌کند. طناب بین دو کوهنورد نماد اعتماد است و قطع آن به عنوان یک عمل خودخواهانه تلقی می‌شود. آنچه مهم است این است که جو این فکر را نمی‌کرد و اولین کاری که کرد وقتی به کمپ برگشت این بود که از من تشکر کرد که سعی کردم او را پایین بیاورم.

Although Joe wrote that Simon did what Joe himself would have done in the same situation, Simon was ostracized by much of the mountaineering community.

اگرچه جو نوشت که سایمون کاری را انجام داد که خود جو در همان موقعیت انجام می‌داد، سیمون توسط بسیاری از جامعه کوهنوردی طرد شد.

Yates and Simpson’s story is certainly an extreme case, but it illustrates the reality that social behavior is shaped by multiple influences. To negotiate our social worlds successfully, we must not only understand the rules for appropriate behavior, but also make choices consistent with those rules. In this section we consider questions about social knowledge and its use in decision making. How do we know which aspects of knowledge to apply to a particular situation? If our own interests conflict with societal norms, deciding how to proceed can be difficult. What can the brain systems used to make these sorts of decisions tell us about this psychological process?

داستان یتس و سیمپسون مطمئناً یک مورد افراطی است، اما این واقعیت را نشان می‌دهد که رفتار اجتماعی توسط تأثیرات متعدد شکل می‌گیرد. برای مذاکره موفقیت آمیز در دنیای اجتماعی خود، نه تنها باید قوانین رفتار مناسب را درک کنیم، بلکه باید انتخاب هایی مطابق با آن قوانین داشته باشیم. در این بخش به سوالاتی در مورد دانش اجتماعی و کاربرد آن در تصمیم گیری می‌پردازیم. چگونه بفهمیم کدام جنبه های دانش را در یک موقعیت خاص به کار ببریم؟ اگر منافع خودمان با هنجارهای اجتماعی تضاد داشته باشد، تصمیم گیری در مورد چگونگی ادامه کار می‌تواند دشوار باشد. سیستم‌های مغزی که برای گرفتن این نوع تصمیم‌ها استفاده می‌شوند، چه چیزی می‌توانند در مورد این فرآیند روانی به ما بگویند؟

Representations of Social Knowledge

بازنمایی دانش اجتماعی

One of the most complicated aspects of social behavior is the lack of straightforward rules. The very same behavior that is appropriate in one context may be wildly inappropriate in another. For example, handshake etiquette varies from country to country. In Australia, shake firm and fast, and never use both hands. In Turkey, shake long and lightly. In Thailand, never shake hands at all! Or consider hugging.

یکی از پیچیده ترین جنبه های رفتار اجتماعی فقدان قوانین سر راست است. همان رفتاری که در یک زمینه مناسب است ممکن است در زمینه دیگری به شدت نامناسب باشد. برای مثال، آداب دست دادن از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. در استرالیا محکم و سریع تکان دهید و هرگز از هر دو دست استفاده نکنید. در ترکیه بلند و ملایم تکان دهید. در تایلند، به هیچ وجه دست نزنید! یا بغل کردن را در نظر بگیرید.

In the United States, greeting a close friend with a hug is OK, but greeting a stranger with a hug is not. Should you hug someone you know who is not a close friend? When is it appropriate to greet a person with a hug? Social cognitive neuroscientists are just beginning to research the neural systems that help us make these decisions. Current findings suggest that the orbitofrontal cortex (OFC) is important for taking a particular situation into account in order to apply the appropriate rules.

در ایالات متحده، احوالپرسی با یک دوست صمیمی‌با در آغوش گرفتن اشکالی ندارد، اما احوالپرسی با یک غریبه با در آغوش گرفتن اشکالی ندارد. آیا باید کسی را که می‌شناسید که دوست صمیمی‌نیست در آغوش بگیرید؟ چه زمانی مناسب است که با در آغوش گرفتن به شخص سلام کنیم؟ دانشمندان علوم اعصاب شناختی اجتماعی تازه شروع به تحقیق در مورد سیستم های عصبی می‌کنند که به ما در تصمیم گیری کمک می‌کند. یافته‌های کنونی نشان می‌دهد که قشر اوربیتوفرونتال (OFC) برای در نظر گرفتن یک موقعیت خاص به منظور اعمال قوانین مناسب مهم است.

Patients with OFC damage have the most difficulty when they need to draw on their social knowledge to make sense of social interactions. In one fascinating task developed to measure this ability, Valerie Stone and her colleagues presented participants with a series of scenarios in which a character commits a social faux pas by accidentally saying something impolite. One scenario tells the story of Jeanette and Anne. Anne receives a vase as a wedding gift from Jeanette. A year later, Anne has forgotten that the vase was from Jeanette. Jeanette accidentally breaks the vase while at Anne’s house. Anne tells Jeanette not to worry, because it was a wedding gift that she never liked anyway.

بیماران مبتلا به آسیب OFC زمانی که نیاز به استفاده از دانش اجتماعی خود برای درک تعاملات اجتماعی دارند، بیشترین مشکل را دارند. والری استون و همکارانش در یک کار جذاب که برای اندازه‌گیری این توانایی ایجاد شد، مجموعه‌ای از سناریوها را به شرکت‌کنندگان ارائه کردند که در آن یک شخصیت با گفتن تصادفی چیزی غیرمحترمانه مرتکب یک اشتباه اجتماعی می‌شود. یک سناریو داستان ژانت و آن را روایت می‌کند. آن یک گلدان به عنوان هدیه عروسی از Jeanette دریافت می‌کند. یک سال بعد، آن فراموش کرده است که گلدان متعلق به Jeanette است. ژانت به طور تصادفی گلدان را در حالی که در خانه آن است می‌شکند. آن به ژانت می‌گوید که نگران نباشد، زیرا این یک هدیه عروسی بود که او هرگز آن را دوست نداشت.

The researchers measured social reasoning by asking participants to identify whether someone in the scenario had made a social mistake, and if so, why. Stone and her colleagues gave this test to patients with OFC damage, patients with lateral prefrontal cortex damage, and healthy control participants (Stone et al., 1998). In comparison to all other participants, patients with OFC damage did not perform as well on the test, thus demonstrating a decreased ability to apply their social knowledge to the scenarios.

محققان استدلال اجتماعی را با درخواست از شرکت کنندگان برای شناسایی اینکه آیا فردی در این سناریو مرتکب اشتباه اجتماعی شده است، اندازه گیری کردند، و اگر چنین است، چرا. استون و همکارانش این آزمایش را برای بیماران مبتلا به آسیب OFC، بیماران مبتلا به آسیب قشر جلوی پیشانی جانبی و شرکت کنندگان کنترل سالم انجام دادند (Stone et al., 1998). در مقایسه با سایر شرکت‌کنندگان، بیماران مبتلا به آسیب OFC در آزمایش به خوبی عمل نکردند، بنابراین توانایی کاهش یافته برای اعمال دانش اجتماعی خود را در سناریوها نشان دادند.

Patients with OFC damage understood that a character like Jeanette would feel bad about breaking the vase, but they did not understand that Anne’s comment about not liking the vase actually was intended to reassure Jeanette. Instead, they often believed that Anne had intended to hurt Jeanette’s feelings. The patients with OFC damage were not as able to take context into account when reasoning about social mistakes. It has since been demonstrated that only lesions to the frontal pole of the OFC lead to deficits in the faux pas test (Roca et al., 2010, 2011). These results suggest that damage to specific regions of the OFC impairs the ability to use social knowledge to reason about social interactions.

بیماران مبتلا به آسیب OFC درک کردند که شخصیتی مانند ژانت از شکستن گلدان احساس بدی خواهد داشت، اما آنها متوجه نشدند که نظر آن در مورد دوست نداشتن گلدان در واقع برای اطمینان دادن به ژانت بوده است. در عوض، آنها اغلب بر این باور بودند که آن قصد دارد به احساسات ژانت صدمه بزند. بیماران مبتلا به آسیب OFC قادر به در نظر گرفتن زمینه در هنگام استدلال در مورد اشتباهات اجتماعی نبودند. از آن زمان نشان داده شده است که تنها ضایعات در قطب فرونتال OFC منجر به نقص در آزمون faux pas می‌شود (روکا و همکاران، ۲۰۱۰، ۲۰۱۱). این نتایج نشان می‌دهد که آسیب به مناطق خاصی از OFC توانایی استفاده از دانش اجتماعی برای استدلال در مورد تعاملات اجتماعی را مختل می‌کند.

Earlier in this chapter we saw that although patients with OFC damage knew that certain topics of conversation were impolite, they introduced them anyway and were unaware that they had violated any social rules. This lack of awareness may be especially problematic because it makes it difficult for people with OFC damage to feel embarrassment that might motivate them to behave differently in the future.

در اوایل این فصل دیدیم که اگرچه بیماران مبتلا به آسیب OFC می‌دانستند که برخی از موضوعات گفتگو بی‌ادبانه است، اما به هر حال آن‌ها را معرفی کردند و از اینکه قوانین اجتماعی را زیر پا گذاشته‌اند بی‌اطلاع بودند. این عدم آگاهی ممکن است به خصوص مشکل ساز باشد زیرا باعث می‌شود افراد مبتلا به آسیب OFC احساس خجالت کنند که ممکن است آنها را به رفتار متفاوت در آینده ترغیب کند.

In another study, patients with OFC damage and healthy control participants took part in a teasing task that required them to make up nicknames for an experimenter they did not know well (Beer et al., 2003). Healthy control participants used flattering nicknames and later apologized for having to tease someone they did not know well. In contrast, patients with OFC damage offered unflattering nicknames, often in a singsong voice usually reserved for teasing someone you know well. The OFC patients were not embarrassed by their inappropriate teasing and reported feeling especially proud of their social behavior.

در مطالعه دیگری، بیماران مبتلا به آسیب OFC و شرکت کنندگان کنترل سالم در یک کار آزاردهنده شرکت کردند که از آنها خواسته شد برای آزمایشگری که به خوبی نمی‌شناختند نام مستعار بسازند (Beer et al., 2003). شرکت کنندگان سالم کنترل از نام مستعار چاپلوس استفاده می‌کردند و بعداً به خاطر اینکه مجبور بودند شخصی را که خوب نمی‌شناختند مسخره کنند عذرخواهی کردند. در مقابل، بیماران مبتلا به آسیب OFC، نام مستعار نامناسبی را ارائه می‌کردند، اغلب با صدای آوازخوانی که معمولاً برای اذیت کردن کسی که خوب می‌شناسید، در نظر گرفته می‌شد. بیماران OFC از طعنه های نامناسب خود خجالت نکشیدند و احساس کردند که به خصوص از رفتار اجتماعی خود احساس غرور می‌کنند.

Without awareness of their social mistakes, patients with OFC damage never generate the emotional feedback they need to change their future behavior. When we do something that makes us feel embarrassed, we don’t like that feeling and are strongly motivated to avoid feeling that way again. When we do something that makes us feel proud, however, we are likely to repeat the action in order to continue the good feeling. These findings suggest that even though patients with OFC damage report an under- standing of social rules, they do not apply this knowledge to their own social interactions (Figure 13.31).

بدون آگاهی از اشتباهات اجتماعی خود، بیماران مبتلا به آسیب OFC هرگز بازخورد احساسی مورد نیاز برای تغییر رفتار آینده خود را ایجاد نمی‌کنند. وقتی کاری را انجام می‌دهیم که باعث می‌شود احساس خجالت کنیم، آن احساس را دوست نداریم و به شدت انگیزه داریم که دوباره چنین احساسی نکنیم. با این حال، وقتی کاری را انجام می‌دهیم که باعث غرور ما می‌شود، احتمالاً برای ادامه احساس خوب، آن عمل را تکرار می‌کنیم. این یافته‌ها نشان می‌دهد که حتی اگر بیماران مبتلا به آسیب OFC درک قوانین اجتماعی را گزارش می‌کنند، اما آنها این دانش را در تعاملات اجتماعی خود به کار نمی‌برند (شکل ۱۳.۳۱).

FIGURE 13.31 Reconstruction of the orbitofrontal lesions in patients with socially inappropriate behavior.
Patients with OFC damage may lack insight into their behavior at a particular moment, while maintaining accurate summaries of their traits. (a) The orbitofrontal cortex (yellow) lies just beneath the medial prefrontal cortex region (green) associated with the summaries of personality traits. (b) Typical OFC damage. Damage is indicated in red. Each of the first four rows represents brain slices of a single patient in ascending order from the left, with the most superior slice at far right. The fifth (bottom) row is a composite of the findings from all the patients, indicating the extent of overlap in the location of lesions. Red indicates 75%-100% overlap; green, 50% -75%; blue, 25%-50%; pink, 0%-25%. 

شکل ۱۳.۳۱ بازسازی ضایعات اوربیتوفرونتال در بیماران با رفتار نامناسب اجتماعی. بیماران مبتلا به آسیب OFC ممکن است درک درستی از رفتار خود در یک لحظه خاص نداشته باشند، در حالی که خلاصه ای دقیق از ویژگی های خود را حفظ می‌کنند. (الف) قشر اوربیتوفرونتال (زرد) درست در زیر ناحیه قشر پیشانی میانی (سبز) قرار دارد که با خلاصه‌ای از ویژگی‌های شخصیتی مرتبط است. (ب) آسیب معمولی OFC. آسیب با رنگ قرمز نشان داده شده است. هر یک از چهار ردیف اول نشان‌دهنده برش‌های مغز یک بیمار منفرد به ترتیب صعودی از سمت چپ است که بالاترین برش در سمت راست منتهی می‌شود. ردیف پنجم (پایین) ترکیبی از یافته های همه بیماران است که میزان همپوشانی در محل ضایعات را نشان می‌دهد. قرمز نشان دهنده همپوشانی ۷۵%-۱۰۰% است. سبز، ۵۰٪ -۷۵٪؛ آبی، ۲۵٪ – ۵۰٪؛ صورتی، ۰٪ – ۲۵٪.

Adult patients who have sustained OFC damage and behave inappropriately can retain intact social knowledge about what is proper-that is, social rules-but they appear to have trouble learning new social knowledge. This view is supported by case studies of OFC damage sustained in childhood. These patients also show inappropriate social behavior, but in contrast to patients who incur this damage in adulthood, they do not understand social rules. They did not learn the rules before being injured and could not learn them afterward (S. W. Anderson et al., 1999). This finding suggests that the orbitofrontal cortex is important for learning social knowledge, as well as for applying it to specific social interactions.

بیماران بزرگسالی که آسیب OFC را متحمل شده اند و رفتار نامناسبی دارند، می‌توانند دانش اجتماعی دست نخورده را در مورد آنچه مناسب است – یعنی قوانین اجتماعی – حفظ کنند، اما به نظر می‌رسد در یادگیری دانش اجتماعی جدید مشکل دارند. این دیدگاه توسط مطالعات موردی آسیب OFC در دوران کودکی پشتیبانی می‌شود. این بیماران رفتار اجتماعی نامناسبی نیز از خود نشان می‌دهند، اما برخلاف بیمارانی که در بزرگسالی دچار این آسیب می‌شوند، قوانین اجتماعی را درک نمی‌کنند. آنها قبل از آسیب دیدگی قوانین را یاد نگرفتند و بعد از آن هم نتوانستند آنها را بیاموزند (S. W. Anderson et al., 1999). این یافته نشان می‌دهد که قشر اوربیتوفرونتال برای یادگیری دانش اجتماعی و همچنین برای به کارگیری آن در تعاملات اجتماعی خاص مهم است.

Using Social Knowledge to Make Decisions

استفاده از دانش اجتماعی برای تصمیم گیری

The research described in the preceding discussion suggests that the orbitofrontal cortex is important for both learning social knowledge and using it in relevant situations. Even if we know the rules for a given social situation, we still have to decide what to do to ensure that we abide by the rules. For example, if you are at a dinner party at a stranger’s house, you know that there are certain rules for being a polite guest, but they do not always point to one specific behavioral choice. For example, should you mention that you are a vegetarian? The answer depends on the particular situation. How do we make decisions about our social behavior? Which brain mechanisms support decision making that is based on social knowledge?

تحقیقی که در بحث قبل توضیح داده شد نشان می‌دهد که قشر اوربیتوفرونتال هم برای یادگیری دانش اجتماعی و هم برای استفاده از آن در موقعیت‌های مرتبط مهم است. حتی اگر قوانین یک موقعیت اجتماعی معین را بدانیم، باز هم باید تصمیم بگیریم که چه کاری انجام دهیم تا مطمئن شویم که قوانین را رعایت می‌کنیم. به عنوان مثال، اگر در یک مهمانی شام در خانه یک غریبه هستید، می‌دانید که قوانین خاصی برای مهمان مؤدب بودن وجود دارد، اما همیشه به یک انتخاب رفتاری خاص اشاره نمی‌کنند. مثلاً باید به گیاهخواری خود اشاره کنید؟ پاسخ به موقعیت خاص بستگی دارد. چگونه در مورد رفتار اجتماعی خود تصمیم گیری کنیم؟ کدام مکانیسم های مغزی از تصمیم گیری مبتنی بر دانش اجتماعی پشتیبانی می‌کند؟

Patients with vmPFC damage are notoriously poor at making social decisions. (Here the ventromedial prefrontal cortex includes the medial OFC.) Early research attempting to identify and understand the function of the brain regions involved with social decision making assigned gambling tasks to vmPFC patients. These patients had a difficult time making decisions when the outcome was uncertain. Lesley Fellows and Martha Farah (2007) wondered, however, whether this difficulty was specific to decisions involving uncertainty, or reflected a general difficulty in assessing the relative value of options. In their experiment (discussed in Section 13.4), where the task was a simple preference judgment between two options of colors, actors, or food, they showed that vmPFC damage impairs value-based decision making even when no uncertainty exists.

بیماران مبتلا به آسیب vmPFC در تصمیم گیری اجتماعی ضعیف هستند. (در اینجا قشر پیش پیشانی بطنی شامل OFC داخلی است.) تحقیقات اولیه برای شناسایی و درک عملکرد نواحی مغز درگیر با تصمیم گیری اجتماعی وظایف قمار را به بیماران vmPFC اختصاص داده است. این بیماران زمانی که نتیجه نامطمئن بود در تصمیم گیری مشکل داشتند. لزلی فلوز و مارتا فرح (۲۰۰۷) متعجب بودند که آیا این دشواری مختص تصمیماتی است که شامل عدم قطعیت است یا منعکس کننده یک مشکل کلی در ارزیابی ارزش نسبی گزینه ها است. در آزمایش خود (مورد بحث در بخش ۱۳.۴)، که در آن کار یک قضاوت ترجیحی ساده بین دو گزینه رنگ، بازیگر یا غذا بود، آنها نشان دادند که آسیب vmPFC حتی زمانی که عدم قطعیت وجود ندارد، تصمیم گیری مبتنی بر ارزش را مختل می‌کند.

In Chapter 10, we learned that people with OFC damage are unable to respond to changing patterns of reward and punishment (lowa Gambling Task). That is, they can learn that a stimulus is rewarding (it has value), but when it becomes punishing (the value changes), they still choose it. Thus reversal learning does not take place, and individuals with OFC damage don’t learn from a negative experience.

در فصل ۱۰، ما آموختیم که افراد مبتلا به آسیب OFC قادر به پاسخگویی به الگوهای در حال تغییر پاداش و تنبیه (وظیفه قمار کم) نیستند. یعنی می‌توانند یاد بگیرند که یک محرک پاداش دهنده است (ارزش دارد) اما وقتی تنبیه کننده شد (ارزش تغییر می‌کند) باز هم آن را انتخاب می‌کنند. بنابراین یادگیری معکوس انجام نمی‌شود، و افراد با آسیب OFC از یک تجربه منفی درس نمی‌گیرند.

To learn from experience, we must be able to change behavior as a result of unexpected negative feedback. Thus, in a social situation, sometimes hugging someone is appropriate and you get a bug back-positive feedback that your behavior was okay. Sometimes, however, the hug is not appropriate and the person stands frozen in your embrace. If your behavior unexpectedly receives the cold shoulder, you feel embarrassed, and you are guided by that negative feedback to change your behavior.

برای یادگیری از تجربه، باید بتوانیم رفتار خود را در نتیجه بازخوردهای منفی غیرمنتظره تغییر دهیم. بنابراین، در یک موقعیت اجتماعی، گاهی اوقات در آغوش گرفتن کسی مناسب است و بازخورد مثبتی دریافت می‌کنید که رفتار شما خوب بوده است. اما گاهی اوقات آغوش گرفتن مناسب نیست و فرد یخ زده در آغوش شما می‌ایستد. اگر رفتار شما به طور غیرمنتظره ای با شانه سرد مواجه شود، احساس خجالت می‌کنید و با این بازخورد منفی هدایت می‌شوید تا رفتار خود را تغییر دهید.

When we consider that the vmPFC is involved in coding stimulus value, it seems odd that patients with vmPFC lesions can selectively learn a stimulus value initially, but not when the stimulus value is reversed. Geoffrey  Schoenbaum and his colleagues found in rats that, although the OFC may be critical in reversal learning, its importance is not because it flexibly represents positive and negative value. They found that the better the reversal learning, the less flexible the OFC value coding was. It appeared to them that the OFC does not code stimulus value, but signals the amygdala when the value expectation is violated (Schoenbaum et al., 2007).

وقتی در نظر می‌گیریم که vmPFC در کدگذاری مقدار محرک نقش دارد، عجیب به نظر می‌رسد که بیماران مبتلا به ضایعات vmPFC بتوانند به طور انتخابی یک مقدار محرک را در ابتدا یاد بگیرند، اما نه زمانی که مقدار محرک معکوس شود. جفری شوئنبام و همکارانش در موش‌ها دریافتند که اگرچه OFC ممکن است در یادگیری معکوس حیاتی باشد، اما اهمیت آن به این دلیل نیست که به‌طور انعطاف‌پذیر ارزش مثبت و منفی را نشان می‌دهد. آنها دریافتند که هر چه یادگیری معکوس بهتر باشد، کدگذاری مقدار OFC کمتر انعطاف پذیر است. به نظر آنها این بود که OFC ارزش محرک را رمزگذاری نمی‌کند، اما هنگامی‌که انتظارات ارزش نقض می‌شود به آمیگدال سیگنال می‌دهد (Schoenbaum et al., 2007).

Following this idea, Elizabeth Wheeler and Lesley Fellows (2008) investigated whether feedback (positive or negative) regarding the expectation of stimulus value influences behavior through separate and distinct neural mechanisms. The study participants were divided into three groups: patients with damage to the ventromedial frontal lobe (vmFL, as the researchers called the region encompassing both the medial OFC and the adjacent ventromedial PFC), healthy controls, and patients with damage to the dorsolateral frontal cortex (dIFC). The researchers asked the participants to perform a probabilistic learning task with positive and negative feedback while undergoing fMRI. They found that vmFL damage selectively disrupted the ability to learn from negative feedback, but not from positive feedback. The controls and patients with dIFC damage performed equally and were able to learn from both positive and negative feedback. These findings suggest two distinct neural mechanisms.

به دنبال این ایده، الیزابت ویلر و لسلی فلوز (۲۰۰۸) بررسی کردند که آیا بازخورد (مثبت یا منفی) در مورد انتظار ارزش محرک بر رفتار از طریق مکانیسم‌های عصبی مجزا و متمایز تأثیر می‌گذارد. شرکت کنندگان در مطالعه به سه گروه تقسیم شدند: بیماران مبتلا به آسیب به لوب فرونتال شکمی‌(vmFL، همانطور که محققان منطقه را شامل OFC داخلی و PFC شکمی‌مجاور می‌نامند)، افراد سالم، و بیماران با آسیب به قشر پیشانی پشتی جانبی. (dIFC). محققان از شرکت کنندگان خواستند تا یک کار یادگیری احتمالی را با بازخورد مثبت و منفی در حین انجام fMRI انجام دهند. آنها دریافتند که آسیب vmFL به طور انتخابی توانایی یادگیری از بازخورد منفی را مختل می‌کند، اما نه از بازخورد مثبت. گروه کنترل و بیماران مبتلا به آسیب dIFC به طور یکسان عمل کردند و توانستند از بازخورد مثبت و منفی بیاموزند. این یافته ها دو مکانیسم عصبی متمایز را نشان می‌دهد.

Wheeler and Fellows point out that the results of this experiment are consistent with much of the lit- erature that implicates the vmFL in reversal learning, extinction, fear conditioning, regret, and envy. But the findings are hard to reconcile with the previous study by Fellows and Farah, which suggests (as do findings in neuroeconomics) that this region represents relative reward value and preferences. Perhaps, as the researchers propose, the vmFL carries representations of the expected (relative) reward value not to guide choice per se, but to serve as a benchmark against which outcomes can be compared.

Wheeler و Fellows اشاره می‌کنند که نتایج این آزمایش با بسیاری از متون مرتبط است که vmFL را در یادگیری معکوس، انقراض، شرطی کردن ترس، پشیمانی و حسادت دخیل می‌کند. اما به سختی می‌توان این یافته ها را با مطالعه قبلی توسط Fellows و Farah تطبیق داد، که نشان می‌دهد (همانطور یافته های اقتصاد عصبی) که این منطقه نشان دهنده ارزش و ترجیحات نسبی پاداش است. شاید، همانطور که محققان پیشنهاد می‌کنند، vmFL نمایش‌هایی از ارزش پاداش (نسبی) مورد انتظار را به همراه دارد نه برای هدایت انتخاب فی نفسه، بلکه به عنوان معیاری که می‌توان نتایج را با آن مقایسه کرد.

When the outcomes are negative and unexpectedly fail to match expectations, the vmFL enables avoidance learning, Geoffrey Schoenbaum and his colleagues (2007) suggest that this process may take place indirectly, by signaling to the amygdala and other regions to form new associative representations that may flexibly change their behavior. This proposal implies that in patients where the vmFL is not functioning, it provides no benchmark, compares no outcomes, and generates no negative feedback, so no reversal learning can take place. A bad social experience has no effect. The positive feedback system is intact, however, and learning can take place through positive feedback.

هنگامی‌که نتایج منفی هستند و به طور غیرمنتظره با انتظارات مطابقت ندارند، vmFL یادگیری اجتنابی را قادر می‌سازد، جفری شوئنبام و همکارانش (۲۰۰۷) پیشنهاد می‌کنند که این فرآیند ممکن است به‌طور غیرمستقیم، با ارسال سیگنال به آمیگدال و سایر مناطق برای شکل‌گیری بازنمایی‌های انجمنی جدید انجام شود. انعطاف پذیر رفتار خود را تغییر دهند. این پیشنهاد نشان می‌دهد که در بیمارانی که vmFL کار نمی‌کند، هیچ معیاری ارائه نمی‌کند، هیچ نتیجه‌ای را با هم مقایسه نمی‌کند، و هیچ بازخورد منفی ایجاد نمی‌کند، بنابراین هیچ یادگیری معکوس نمی‌تواند انجام شود. یک تجربه اجتماعی بد تاثیری ندارد. با این حال، سیستم بازخورد مثبت دست نخورده است و یادگیری می‌تواند از طریق بازخورد مثبت انجام شود.

Can we apply this finding to social judgments? For instance, when you expect a hug back and don’t get one, is your OFC activated? Penn State researchers specifically addressed the role of vmPFC in the interpretation of negatively valenced feedback during social decision making (Grossman et al., 2010). They matched healthy controls with patients who had vmPFC degeneration due to frontotemporal lobar degeneration (FTLD), a neurodegenerative disease. These patients make socially inappropriate comments, engage in socially unacceptable behavior, and often show little insight into the effects of these behaviors, despite the social (and sometimes legal) consequences of the behaviors.

آیا می‌توانیم این یافته را در قضاوت های اجتماعی اعمال کنیم؟ به عنوان مثال، زمانی که انتظار دارید باز هم بغل شوید و آن را دریافت نکنید، آیا OFC شما فعال است؟ محققان ایالت پن به طور خاص به نقش vmPFC در تفسیر بازخورد منفی با ظرفیت در طول تصمیم گیری اجتماعی پرداختند (گروسمن و همکاران، ۲۰۱۰). آنها گروه کنترل سالم را با بیمارانی که به دلیل دژنراسیون لوبار فرونتوتمپورال (FTLD)، یک بیماری تخریب کننده عصبی، دچار انحطاط vmPFC شده بودند، مطابقت دادند. این بیماران اظهار نظرهای نامناسب اجتماعی می‌کنند، رفتارهای غیرقابل قبول اجتماعی انجام می‌دهند و اغلب بینش کمی‌نسبت به تأثیرات این رفتارها نشان می‌دهند، علیرغم پیامدهای اجتماعی (و بعضاً قانونی) رفتارها.

The participants first judged 20 social situations (e.g., cutting into the ticket line at a movie theater) or minor infractions of the law (such as rolling through a red light at 2:00 a.m.) on a scale of 1 to 5 for social acceptability. These scenarios were then given contingencies that were either negatively biased (e.g., rolling through a red light at 2:00 a.m. when a police car is at the intersection) or positively biased (e.g., rolling through a red light at 2:00 a.m. when rushing a sick child to the emergency room). This time, participants were asked to judge according to two randomly presented instructions: “Should everyone do this all of the time?” (rule-based condition) or “Is this generally okay?” (similarity-based condition). This manipulation was intended to ferret out differences that could be due to insensitivity to perceived legal and social rules; none were noted in the performance of the FTLD patients.

شرکت کنندگان ابتدا ۲۰ موقعیت اجتماعی (مثلاً قطع کردن خط بلیط در سالن سینما) یا تخلفات جزئی از قانون (مانند عبور از چراغ قرمز در ساعت ۲:۰۰ بامداد) را در مقیاس ۱ تا ۵ برای مقبولیت اجتماعی قضاوت کردند. . سپس به این سناریوها موارد احتمالی داده شد که یا با سوگیری منفی (به عنوان مثال عبور از چراغ قرمز در ساعت ۲:۰۰ بامداد وقتی ماشین پلیس در تقاطع است) یا با سوگیری مثبت (به عنوان مثال، عبور از چراغ قرمز در ساعت ۲:۰۰ بامداد زمانی که سریع یک کودک بیمار را به اورژانس می‌برد). این بار از شرکت کنندگان خواسته شد تا طبق دو دستورالعمل ارائه شده به صورت تصادفی قضاوت کنند: “آیا همه باید همیشه این کار را انجام دهند؟” (شرط مبتنی بر قانون) یا “آیا این به طور کلی مشکلی ندارد؟” (شرط مبتنی بر شباهت). هدف از این دستکاری، آشکار کردن تفاوت‌هایی بود که می‌توانست به دلیل عدم حساسیت به قوانین حقوقی و اجتماعی باشد. هیچ کدام در عملکرد بیماران FTLD مشاهده نشد.

Although both the FTLD patients and the healthy adults rated the positively biased scenarios as equally acceptable, they rated the negatively biased scenarios differently. The FTLD patients judged negative scenarios to be more acceptable than the healthy adults judged them to be. When healthy adults judged these negative social scenarios, significantly greater activation was observed in their vmPFC (the very region of cortical atrophy in FTLD patients) than when they judged the positive social scenarios (Figure 13.32). These studies support the hypothesis that the vmPFC plays a crucial role in evaluating the negative consequences of social decision making.

اگرچه هم بیماران FTLD و هم بزرگسالان سالم سناریوهای سوگیری مثبت را به همان اندازه قابل قبول ارزیابی کردند، سناریوهای سوگیری منفی را متفاوت ارزیابی کردند. بیماران FTLD سناریوهای منفی را قابل قبول تر از بزرگسالان سالم ارزیابی کردند. هنگامی‌که بزرگسالان سالم این سناریوهای اجتماعی منفی را قضاوت کردند، فعال سازی به طور قابل توجهی در vmPFC آنها (منطقه آتروفی قشر مغز در بیماران FTLD) نسبت به زمانی که سناریوهای اجتماعی مثبت را قضاوت کردند، مشاهده شد (شکل ۱۳.۳۲). این مطالعات از این فرضیه حمایت می‌کنند که vmPFC نقش مهمی‌در ارزیابی پیامدهای منفی تصمیم گیری اجتماعی ایفا می‌کند.

As suggested in the previous section, the orbitofrontal cortex plays a strong role in applying social knowledge to our decisions in social settings. This region likely helps us choose the correct behaviors by supporting reversal learning through evaluation of the negative consequences of social decisions. As the case of patient M.R. from the chapter-opening story suggests, the OFC is helpful for recognizing when a hug is appropriate and when it is not.

همانطور که در بخش قبل پیشنهاد شد، قشر اوربیتوفرونتال نقش مهمی‌در به کارگیری دانش اجتماعی در تصمیم گیری های ما در محیط های اجتماعی ایفا می‌کند. این منطقه احتمالاً با حمایت از یادگیری معکوس از طریق ارزیابی پیامدهای منفی تصمیمات اجتماعی به ما در انتخاب رفتارهای صحیح کمک می‌کند. همانطور که مورد بیمار M.R از داستان باز کردن فصل نشان می‌دهد، OFC برای تشخیص اینکه چه زمانی در آغوش گرفتن مناسب است و چه زمانی مناسب نیست، مفید است.

Identifying Violators of Social Contracts

شناسایی متخلفان قراردادهای اجتماعی

Consider this conditional logic problem: There are four cards on a table. Each card has a letter on one side and a number on the other. Currently you can see R, Q, 4, 9. Turn over only the cards needed to prove whether the following rule is false: “If a card has an R on one side, then it has a 4 on the other.” What’s your answer?

این مشکل منطقی شرطی را در نظر بگیرید: چهار کارت روی یک میز وجود دارد. هر کارت یک حرف در یک طرف و یک عدد در طرف دیگر دارد. در حال حاضر می‌توانید R، Q، ۴، ۹ را ببینید. فقط کارت‌های مورد نیاز برای اثبات نادرست بودن قانون زیر را بچرخانید: “اگر کارتی در یک طرف R باشد، در طرف دیگر آن ۴ است.” جواب بده؟

FIGURE 13.32 The role of the vmPFC in making social judgments. Cortical atrophy in the FTLD with social disorder (blue) overlaps with brain
regions that are seen to activate in fMRI studies of healthy adults undertaking judgments of negative social scenarios (orange). 

شکل ۱۳.۳۲ نقش vmPFC در قضاوت اجتماعی. آتروفی قشر مغز در FTLD با اختلال اجتماعی (آبی) با مغز همپوشانی دارد مناطقی که در مطالعات fMRI در بزرگسالان سالمی‌که در مورد سناریوهای منفی اجتماعی قضاوت می‌کنند فعال می‌شوند (نارنجی).

Now try this situation, which involves a social contract: There are four cards representing people sitting at a table. One side of each card reveals the person’s age, and the other side shows what the person is drinking. You see 16, 21, soda, beer. Turn over only the cards needed to prove whether anyone is violating the following rule: “If you are younger than 21, you may not drink beer.”

اکنون این موقعیت را امتحان کنید، که شامل یک قرارداد اجتماعی است: چهار کارت نشان دهنده افرادی است که پشت میز نشسته اند. یک طرف هر کارت سن فرد را نشان می‌دهد و طرف دیگر نشان می‌دهد که فرد چه چیزی می‌نوشد. ۱۶، ۲۱، نوشابه، آبجو را می‌بینید. فقط کارت های مورد نیاز را برگردانید تا ثابت کنید آیا کسی قانون زیر را نقض می‌کند: “اگر کمتر از ۲۱ سال دارید، نمی‌توانید آبجو بنوشید.”

Which question was easier for you? The evolutionary psychologist Leda Cosmides found that people have a harder time with the logic question; only 5%-30% of people get it right (the answer is R and 9; most people say only R). It is a different story, however, when it comes to identifying violators of a social contract: When asked a version of the second question, 65%-80% of people get it right (the answer is 16 and beer). This result holds for people from Stanford University, France, and the Ecuadorian Amazon, not just for adults but for 3-year-olds as well. People of all ages from all over the world find it simple to spot cheaters in a social exchange situation, but they have trouble with logic problems of the same form (if P, then Q; Cosmides & Tooby, 2004).

کدام سوال برای شما راحت تر بود؟ روانشناس تکاملی لدا کاسمیدز دریافت که مردم با این سوال منطقی مشکل تری دارند. فقط ۵ تا ۳۰ درصد از مردم آن را درست می‌دانند (پاسخ R و ۹ است؛ بیشتر مردم فقط R را می‌گویند). با این حال، در مورد شناسایی ناقضان یک قرارداد اجتماعی، داستان متفاوت است: وقتی از سوال دوم پرسیده می‌شود، ۶۵٪ -۸۰٪ ​​مردم آن را درست می‌دانند (پاسخ ۱۶ و آبجو است). این نتیجه برای افرادی از دانشگاه استنفورد، فرانسه و آمازون اکوادور، نه تنها برای بزرگسالان، بلکه برای کودکان ۳ ساله نیز صادق است. افراد در هر سنی از سراسر جهان تشخیص افراد متقلب را در یک موقعیت تبادل اجتماعی ساده می‌دانند، اما آنها با مشکلات منطقی مشابه مشکل دارند (اگر P، پس Q؛ Cosmides & Tooby، ۲۰۰۴)

Cosmides and John Tooby propose that humans have a specific adaptive algorithm in the brain-innate, not learned that automatically activates in social contract situations when violations are likely to reveal the presence of someone who intends to cheat. They have found that the algorithm does not activate in situations where violations to social exchange rules are accidental, cheating is too difficult, or a cheater would not profit from cheating (Cosmides et al., 2010).

کازمیدز و جان توبی پیشنهاد می‌کنند که انسان‌ها یک الگوریتم تطبیقی ​​خاص در مغز ذاتی دارند، که یاد نگرفته‌اند که به‌طور خودکار در موقعیت‌های قرارداد اجتماعی فعال می‌شود، زمانی که نقض‌ها احتمالاً حضور شخصی را آشکار می‌کنند که قصد تقلب را دارد. آنها دریافته‌اند که الگوریتم در شرایطی فعال نمی‌شود که نقض قوانین مبادله اجتماعی تصادفی است، تقلب بسیار دشوار است، یا کلاهبردار از تقلب سود نمی‌برد (Cosmides et al., 2010).

Jens Van Lier and his colleagues (2013) investi- gated this proposal and verified that these performance results were independent of cognitive capacity or age. They also established that increasing cognitive load had no impact on social contract performance, whereas performance on nonsocial contracts did depend on available cognitive capacity. These findings support the idea that the brain has specific cognitive processes devoted to detecting cheaters in social contract situations, and that detecting cheaters is not a domain- general learning ability.

ینس ون لیر و همکارانش (۲۰۱۳) این پیشنهاد را بررسی کردند و تأیید کردند که این نتایج عملکرد مستقل از ظرفیت شناختی یا سن است. آنها همچنین ثابت کردند که افزایش بار شناختی تأثیری بر عملکرد قرارداد اجتماعی ندارد، در حالی که عملکرد در قراردادهای غیر اجتماعی به ظرفیت شناختی موجود بستگی دارد. این یافته‌ها از این ایده پشتیبانی می‌کنند که مغز فرآیندهای شناختی خاصی دارد که به شناسایی متقلبان در موقعیت‌های قرارداد اجتماعی اختصاص داده شده است، و اینکه شناسایی متقلبان یک توانایی یادگیری عمومی‌در حوزه نیست.

Additional neuroanatomical support comes from patient R.M., who had extensive bilateral damage affecting his orbitofrontal cortex, temporal pole, and amygdala. Cosmides and her colleagues compared his performance in two contexts: (a) social contract problems of the form “If you take the benefit B, then you must satisfy the requirement R,” giving the example “If you borrow my car, then you have to fill up the tank with gas”; and (b) precautionary rules of the form “If you engage in hazardous activity H, then you must take precaution P,” with the example “If you do a trapeze act, you must use a safety net.” On the precautionary tasks, R.M. performed as well as control participants and two other patients with similar but nonoverlapping brain lesions–but he was 31 percentage points worse than they were on social contract reasoning. His dissociation in reasoning performance supplies additional evidence that reasoning about social exchange is a specialized and separable component of human social intelligence (Stone et al., 2002).

حمایت عصبی آناتومیک اضافی از بیمار R.M است که آسیب دو طرفه گسترده ای داشت که بر قشر اوربیتوفرونتال، قطب گیجگاهی و آمیگدال او تأثیر گذاشت. کازمیدز و همکارانش عملکرد او را در دو زمینه مقایسه کردند: (الف) مشکلات قرارداد اجتماعی به شکل “اگر از منفعت B استفاده کنید، پس باید شرط R را برآورده کنید”، با مثال “اگر ماشین من را قرض بگیرید، پس شما باید باک را با گاز پر کنید”؛ و (ب) قوانین احتیاطی از فرم “اگر در فعالیت خطرناک H شرکت می‌کنید، پس باید احتیاط P را انجام دهید”، با مثال “اگر عمل ذوزنقه ای انجام می‌دهید، باید از یک شبکه ایمنی استفاده کنید.” در مورد وظایف احتیاطی، R.M. و همچنین شرکت کنندگان کنترل و دو بیمار دیگر با ضایعات مغزی مشابه اما غیر همپوشانی انجام داد – اما او ۳۱ درصد بدتر از آنها در استدلال قرارداد اجتماعی بود. تفکیک او در عملکرد استدلال، شواهد بیشتری را ارائه می‌دهد که استدلال در مورد تبادل اجتماعی جزء تخصصی و قابل تفکیک هوش اجتماعی انسان است (استون و همکاران، ۲۰۰۲).

When violators of social contracts are detected, what happens next? Social exchange can evolve only if cheaters (also known as free riders) are identified and punished or ostracized. If cheating carries no penalty, then cheaters, who benefit without contributing, will eventually take over. With a majority of cheaters, reciprocal exchange can’t sustain itself.

وقتی ناقضان قراردادهای اجتماعی شناسایی می‌شوند، بعد چه اتفاقی می‌افتد؟ تبادل اجتماعی تنها در صورتی می‌تواند تکامل یابد که متقلبان (که به عنوان سواران آزاد نیز شناخته می‌شوند) شناسایی و مجازات شوند یا طرد شوند. اگر تقلب جریمه ای نداشته باشد، متقلبانی که بدون مشارکت سود می‌برند، در نهایت مسئولیت را بر عهده خواهند گرفت. با اکثریت کلاهبرداران، مبادله متقابل نمی‌تواند خود را حفظ کند.

Financial games are often used to understand social decision making, such as the decision to punish. For example, in the ultimatum game one player (P1) must split a sum of money with another player (P2). P1 offers a portion of the sum to P2, and P2 must either accept or reject the offer. The offer may be fair (e.g., very close to 50% for each person) or unfair (e.g., 80% for P1 and 20% for P2). If P2 rejects the offer, however, then neither player gets any money.

بازی‌های مالی اغلب برای درک تصمیم‌گیری اجتماعی، مانند تصمیم به تنبیه، استفاده می‌شوند. به عنوان مثال، در بازی اولتیماتوم یک بازیکن (P1) باید مبلغی را با بازیکن دیگر تقسیم کند (P2). P1 بخشی از مبلغ را به P2 ارائه می‌دهد و P2 باید پیشنهاد را بپذیرد یا رد کند. پیشنهاد ممکن است منصفانه باشد (به عنوان مثال، بسیار نزدیک به ۵۰٪ برای هر فرد) یا ناعادلانه (به عنوان مثال، ۸۰٪ برای P1 و ۲۰٪ برای P2). با این حال، اگر P2 این پیشنهاد را رد کند، هیچ کدام از بازیکنان پولی دریافت نمی‌کنند.

In one study using the ultimatum game, the consideration of unfair offers was associated with activity in the dorsolateral prefrontal cortex and the insula (Sanfey et al., 2003). As we have seen, insula activity is often associated with negative emotions such as disgust, anger, pain, and distress, suggesting that participants in the ultimatum game experienced these emotions while considering the offer. What’s more, increased insula activity during consideration of an unfair offer predicted a likelihood that the offer would be rejected.

در یک مطالعه با استفاده از بازی اولتیماتوم، در نظر گرفتن پیشنهادات ناعادلانه با فعالیت در قشر جلوی پیشانی پشتی جانبی و اینسولا مرتبط بود (سانفی و همکاران، ۲۰۰۳). همانطور که دیدیم، فعالیت insula اغلب با احساسات منفی مانند انزجار، خشم، درد و ناراحتی همراه است، که نشان می‌دهد شرکت کنندگان در بازی اولتیماتوم این احساسات را در حین بررسی پیشنهاد تجربه کردند. علاوه بر این، افزایش فعالیت اینسولا در حین بررسی یک پیشنهاد ناعادلانه، احتمال رد پیشنهاد را پیش‌بینی می‌کرد.

From a rational economic perspective, participants should not let negative emotional reactions lead them to reject the unfair offer. Even if it is unfair, they will still gain some money instead of no money. From a broader perspective, however, the negative emotional reaction leads participants to reject unfair offers that might otherwise compromise their reputation. If you continually accept less than your share, word gets around and you lose social status, with the loss in status entailing other consequences, including negative effects on economic, physical, and mental health. For example, men who lose social status are four times more likely to suffer depression (Tiffin et al., 2005).

از منظر اقتصادی منطقی، شرکت‌کنندگان نباید اجازه دهند واکنش‌های احساسی منفی آنها را به رد پیشنهاد ناعادلانه سوق دهد. حتی اگر ناعادلانه باشد، باز هم به جای بی پولی، مقداری پول به دست خواهند آورد. با این حال، از منظری وسیع‌تر، واکنش عاطفی منفی شرکت‌کنندگان را به رد پیشنهادات ناعادلانه‌ای سوق می‌دهد که در غیر این صورت ممکن است شهرت آنها را به خطر بیندازند. اگر به طور مستمر کمتر از سهم خود را بپذیرید، اخبار به گوش می‌رسد و موقعیت اجتماعی خود را از دست می‌دهید، با از دست دادن موقعیت، پیامدهای دیگری از جمله اثرات منفی بر سلامت اقتصادی، جسمی‌و روانی به همراه دارد. به عنوان مثال، مردانی که موقعیت اجتماعی خود را از دست می‌دهند، چهار برابر بیشتر در معرض افسردگی قرار دارند (تیفین و همکاران، ۲۰۰۵).

By rejecting the offer and incurring a small loss, however, you can punish the other player for violating the social contract. In financial games with repeated encounters, players who punish their opponents by rejecting unfair offers gain trust and respect, and are thought of as being group focused and altruistic (Barclay, 2006). The benefits of this increase in social status can offset the costs of being a punisher. So, are punishers being altruistic?

اما با رد پیشنهاد و متحمل شدن ضرر کوچک، می‌توانید بازیکن دیگر را به دلیل نقض قرارداد اجتماعی تنبیه کنید. در بازی‌های مالی با برخوردهای مکرر، بازیکنانی که با رد پیشنهادات ناعادلانه، حریف خود را تنبیه می‌کنند، اعتماد و احترام به دست می‌آورند و به‌عنوان افرادی متمرکز بر گروه و نوع‌دوست تصور می‌شوند (بارکلی، ۲۰۰۶). مزایای این افزایش موقعیت اجتماعی می‌تواند هزینه های مجازات کننده بودن را جبران کند. بنابراین، آیا مجازات کنندگان نوع دوست هستند؟

Recall Tania Singer’s study (discussed in Section 3.6), which found that people enjoy punishing cheaters and suggested that the motivation to punish was driven by fairness. A recent study by Max Krasnow and his colleagues (2016) disputes fairness as the motivation for punishment. If the ultimatum game is varied a bit, such that P2 has to accept whatever offer P1 makes (the dictator game), behaviors change. P1 is less generous and no longer offers half the money. In addition, if the player’s identity is masked, P1 offers even less-and when anonymous in single-encounter games, P1 may offer nothing at all.

مطالعه تانیا سینگر (که در بخش ۳.۶ بحث شد) را به یاد بیاورید، که نشان داد مردم از مجازات متقلبان لذت می‌برند و پیشنهاد می‌کند که انگیزه تنبیه ناشی از انصاف است. مطالعه اخیر ماکس کراسنو و همکارانش (۲۰۱۶) انصاف را به عنوان انگیزه مجازات مورد بحث قرار می‌دهد. اگر بازی اولتیماتوم کمی‌متفاوت باشد، به طوری که P2 باید هر پیشنهادی را که P1 می‌دهد بپذیرد (بازی دیکتاتور)، رفتارها تغییر می‌کند. P1 سخاوتمندتر است و دیگر نیمی‌از پول را ارائه نمی‌دهد. علاوه بر این، اگر هویت بازیکن پوشیده باشد، P1 حتی کمتر پیشنهاد می‌دهد و زمانی که در بازی‌های تک برخوردی ناشناس باشد، P1 ممکن است اصلاً چیزی ارائه ندهد.

Tweaking the game further, you can add a third party, the punisher, who can spend money to reduce the dictator’s earnings. The researchers found that in their modified version of the dictator game with multiple encounters, punishers acted differently, depending on their personal treatment by the dictator. When punishers didn’t know how they would be treated by the dictator, they inferred that the dictator’s mistreatment of other people predicted mistreatment of themselves, and this inference predicted the amount of punishment they doled out. However, if they themselves had been treated well by the dictator, even though they knew others had been treated poorly, they punished less. These findings suggest to the researchers that instead of unfairness being the grounds for punish- ment, humans’ punitive psychology evolved to defend personal interests.

با دستکاری بیشتر بازی، می‌توانید شخص ثالثی به نام مجازات کننده را اضافه کنید که می‌تواند برای کاهش درآمد دیکتاتور پول خرج کند. محققان دریافتند که در نسخه اصلاح شده خود از بازی دیکتاتور با برخوردهای متعدد، مجازات کنندگان بسته به رفتار شخصی خود با دیکتاتور متفاوت عمل می‌کنند. وقتی مجازات‌کنندگان نمی‌دانستند که دیکتاتور با آنها چگونه رفتار خواهد کرد، استنباط کردند که بدرفتاری دیکتاتور با افراد دیگر بدرفتاری با خودشان را پیش‌بینی می‌کند و این استنباط میزان مجازاتی را که آنها انجام می‌دهند پیش‌بینی می‌کند. با این حال، اگر خود دیکتاتور با آنها رفتار خوبی داشته است، حتی اگر می‌دانستند با دیگران بد رفتار شده است، کمتر مجازات می‌کردند. این یافته‌ها به محققان نشان می‌دهد که به جای اینکه بی‌عدالتی زمینه‌ای برای مجازات باشد، روان‌شناسی تنبیهی انسان برای دفاع از منافع شخصی تکامل یافته است.

Moral Decisions

تصمیمات اخلاقی

How do we resolve moral dilemmas like the one that Simon Yates faced on the Siula Grande climb? Simon’s problem was a real-life example of the classic trolley dilemma in philosophy. In this thought experiment, a conductor loses control of his trolley car. As a witness to this event, you can see that, if nothing is done, five people are likely to be killed because they are directly in the path of the speeding trolley.

چگونه معضلات اخلاقی را حل کنیم، مانند آنچه که سیمون یتس در صعود سیولا گراند با آن مواجه شد؟ مشکل سایمون نمونه ای واقعی از معضل کلاسیک ترولی در فلسفه بود. در این آزمایش فکری، یک هادی کنترل ماشین واگن برقی خود را از دست می‌دهد. به عنوان شاهد این رویداد، می‌بینید که اگر کاری انجام نشود، احتمال کشته شدن پنج نفر وجود دارد، زیرا آنها مستقیماً در مسیر ترالی تندرو هستند.

You are offered two different scenarios. In the first scenario (Figure 13.33a), you can throw a switch and divert the trolley onto another track. This option, however, ensures the death of a single construction worker who is on the alternate track. Do you throw the switch or not? In the second scenario (Figure 13.33b), you are standing next to a stranger on a footbridge that crosses over the trolley tracks when you see the out-of-control trolley car speeding toward five people. This time, the only way to stop the trolley is to push the person next to you off the footbridge onto the tracks to impede the trolley’s movement. Do you push the stranger onto the tracks in order to save the other five people?

دو سناریو متفاوت به شما پیشنهاد می‌شود. در سناریوی اول (شکل ۱۳.33a)، می‌توانید یک سوئیچ پرتاب کنید و چرخ دستی را به مسیر دیگری هدایت کنید. با این حال، این گزینه مرگ یک کارگر ساختمانی را که در مسیر جایگزین است تضمین می‌کند. سوئیچ رو میندازی یا نه؟ در سناریوی دوم (شکل ۱۳.33b)، شما در کنار یک غریبه روی یک پل عابر پیاده ایستاده اید که از روی مسیرهای ترولی عبور می‌کند، وقتی می‌بینید که واگن برقی خارج از کنترل با سرعت به سمت پنج نفر می‌رود. این بار، تنها راه برای متوقف کردن چرخ دستی این است که فرد کناری خود را از روی پل عابر پیاده روی مسیرها فشار دهید تا مانع حرکت ترالی شود. آیا برای نجات پنج نفر دیگر، غریبه را روی ریل هل می‌دهید؟

Most people agree that throwing the switch is acceptable but pushing the person off the footbridge is not. In both cases, one person’s life is sacrificed to save five others, so why is one option acceptable and not the other?

اکثر مردم قبول دارند که پرتاب سوئیچ قابل قبول است اما هل دادن فرد از پل عابر پیاده قابل قبول نیست. در هر دو مورد، جان یک نفر برای نجات پنج نفر دیگر قربانی می‌شود، پس چرا یک گزینه قابل قبول است و دیگری نه؟

FIGURE 13.33 The trolley car dilemma.
Would you be willing to sacrifice one life to save five lives? Would your decision be different if saving the five lives meant that you had to (a) pull a switch to direct a trolley toward one person or (b) physically push a person off a footbridge into the path of a trolley car? Research suggests that the strong emotional response to actually pushing someone would make you decide differently in these two scenarios. 

شکل ۱۳.۳۳ معضل واگن برقی. آیا حاضرید یک زندگی را برای نجات جان پنج نفر فدا کنید؟ آیا تصمیم شما متفاوت خواهد بود اگر نجات جان پنج نفر به این معنی باشد که (الف) یک سوئیچ را بکشید تا واگن برقی را به سمت یک نفر هدایت کنید یا (ب) فردی را به صورت فیزیکی از روی پل عابر پیاده به مسیر یک واگن فشار دهید؟ تحقیقات نشان می‌دهد که واکنش عاطفی قوی به هل دادن واقعاً باعث می‌شود در این دو سناریو تصمیم متفاوتی بگیرید.

Simon’s dilemma on Siula Grande draws on aspects of both scenarios in the trolley car dilemma. We know already that Simon could not simply walk away from Joe and was willing to put his life at great risk to try to save Joe’s. When both their lives were more immediately threatened, Simon cut the rope, with the intent of saving at least one life instead of losing two. Did Simon solve his moral dilemma by using emotion or by using logic? Joe was going to fall no matter what Simon did: cut the rope, lose his grip because of exhaustion, or be pulled off the cliff. Put yourself in Simon’s shoes. What would you have done?

معضل سایمون در مورد سیولا گرانده بر جنبه‌های هر دو سناریو در معضل واگن برقی استوار است. ما از قبل می‌دانیم که سایمون نمی‌توانست به سادگی از جو دور شود و حاضر بود زندگی خود را در معرض خطر بزرگی قرار دهد تا بتواند جو را نجات دهد. هنگامی‌که زندگی هر دوی آنها بلافاصله در معرض خطر قرار گرفت، سیمون طناب را قطع کرد، با این هدف که به جای از دست دادن دو نفر، حداقل یک زندگی را نجات دهد. آیا سیمون معضل اخلاقی خود را با استفاده از احساسات حل کرد یا با استفاده از منطق؟ جو بدون توجه به آنچه سیمون انجام می‌داد سقوط می‌کرد: طناب را قطع کرد، به دلیل خستگی چنگال خود را از دست داد یا از صخره پایین کشیده شد. خودت را به جای سایمون بگذار. چه کار می‌کردی؟

Joshua Greene and his colleagues at Princeton University (2004) argue that we make different choices in the switch-throwing and stranger-pushing scenarios of the trolley car dilemma because the level of personal involvement in causing the single death differentially engages emotional decision making. If you throw a switch, you still maintain some distance from the death of the construction worker. When you actually push the stranger off the bridge, you perceive yourself as more directly causing the death.

جاشوا گرین و همکارانش در دانشگاه پرینستون (۲۰۰۴) استدلال می‌کنند که ما در سناریوهای پرتاب سوئیچ و فشار دادن غریبه‌ها در معضل واگن برقی، انتخاب‌های متفاوتی می‌کنیم، زیرا سطح مشارکت شخصی در ایجاد یک مرگ مجرد به‌طور متفاوتی تصمیم‌گیری احساسی را درگیر می‌کند. اگر سوئیچ را پرتاب کنید، هنوز مقداری از مرگ کارگر ساختمانی فاصله دارید. وقتی در واقع غریبه را از روی پل هل می‌دهید، خود را مستقیماً عامل مرگ می‌بینید.

Greene and colleagues conducted a series of fMRI studies that contrasted moral dilemmas involving high levels of personal engagement with dilemmas involving low levels of personal engagement (Greene et al., 2001, 2004). As predicted, personal dilemmas and impersonal dilemmas were associated with distinct patterns of acti- vation. Across the studies, impersonal decisions were associated with greater activation in the right lateral prefrontal cortex and bilateral parietal lobe, areas associ- ated with working memory (see Chapter 9). In contrast, when participants chose options that required more per- sonal effort, regions such as the medial frontal cortex, the posterior cingulate gyrus, and the amygdala were significantly activated-regions that we have learned are associated with emotional and social cognitive processes. Together, these studies suggest that the differences in our moral decisions are related to the extent that we permit emotions to influence our decisions about what is morally acceptable.

گرین و همکارانش مجموعه ای از مطالعات fMRI را انجام دادند که دوراهی های اخلاقی شامل سطوح بالای درگیری شخصی را با دوراهی های مربوط به سطوح پایین مشارکت شخصی مقایسه کرد (گرین و همکاران، ۲۰۰۱، ۲۰۰۴). همانطور که پیش‌بینی شد، دوراهی‌های شخصی و معضلات غیرشخصی با الگوهای متمایز فعال‌سازی مرتبط بودند. در سراسر مطالعات، تصمیمات غیرشخصی با فعال شدن بیشتر در قشر پری فرونتال جانبی راست و لوب جداری دو طرفه، نواحی مرتبط با حافظه فعال همراه بود (به فصل ۹ مراجعه کنید). در مقابل، زمانی که شرکت‌کنندگان گزینه‌هایی را انتخاب کردند که به تلاش شخصی بیشتری نیاز داشت، نواحی مانند قشر پیشانی میانی، شکنج سینگولیت خلفی و آمیگدال به‌طور قابل‌توجهی فعال بودند – مناطقی که ما آموخته‌ایم با فرآیندهای شناختی عاطفی و اجتماعی مرتبط هستند. این مطالعات با هم نشان می‌دهد که تفاوت در تصمیمات اخلاقی ما به میزانی مرتبط است که به احساسات اجازه می‌دهیم بر تصمیمات ما در مورد آنچه از نظر اخلاقی قابل قبول است تأثیر بگذارند.

TAKE-HOME MESSAGES

پیام‌های کلیدی

▪️ Current models of the role of the orbitofrontal cortex in social decision making propose that this region helps individuals identify which social rules are appropriate for a given situation so that they may flexibly change their behavior.

▪️ مدل‌های فعلی نقش قشر اوربیتوفرونتال در تصمیم‌گیری اجتماعی پیشنهاد می‌کنند که این ناحیه به افراد کمک می‌کند تا تشخیص دهند کدام قوانین اجتماعی برای یک موقعیت خاص مناسب است تا بتوانند رفتار خود را به طور انعطاف‌پذیر تغییر دهند.

▪️ Damage to the ventromedial frontal lobe disrupts the ability to learn from negative feedback but not from positive feedback.

▪️ آسیب به لوب فرونتال شکمی، توانایی یادگیری از بازخورد منفی را مختل می‌کند اما نه از بازخورد مثبت.

▪️ The orbitofrontal cortex is important both for learning social knowledge and for using that knowledge in relevant situations.

▪️ قشر اوربیتوفرونتال هم برای یادگیری دانش اجتماعی و هم برای استفاده از آن دانش در موقعیت های مرتبط مهم است.

▪️ Humans appear to have an innate ability to spot violators of social contracts. 

▪️ به نظر می‌رسد که انسان ها توانایی ذاتی در تشخیص ناقضان قراردادهای اجتماعی دارند.

Summary

خلاصه

In the more than 100 years separating the cases of Phineas Gage and the patient M.R., researchers have learned very little about the relation between brain function and social cognition. With the development of new research tools and new theories, however, the field of social cognitive neuroscience has blossomed. Exciting insights into how the brain supports our ability to know ourselves, to know other people, and to make decisions about our social worlds have already resulted, though we still have a long way to go.

در بیش از ۱۰۰ سال جداسازی موارد فینیاس گیج و بیمار M.R، محققان اطلاعات بسیار کمی‌در مورد رابطه بین عملکرد مغز و شناخت اجتماعی کسب کرده‌اند. با این حال، با توسعه ابزارهای تحقیقاتی جدید و نظریه های جدید، حوزه علوم اعصاب شناختی اجتماعی شکوفا شده است. بینش‌های هیجان‌انگیزی در مورد اینکه چگونه مغز از توانایی ما برای شناخت خود، شناخت دیگران و تصمیم‌گیری در مورد دنیای اجتماعی‌مان پشتیبانی می‌کند، قبلاً به دست آمده است، اگرچه هنوز راه زیادی در پیش داریم.

We know from behavioral research that self-perception is unique in many regards, even at the neural level. We store incredibly elaborate information about ourselves, and the medial prefrontal cortex supports the particularly deep processes by which we encode this information. The increased baseline metabolism in this region may indicate that we chronically engage in self-referential thought, and many other processes represent momentary diversions of our cognitive resources from self-referential thought. Although the orbitofrontal cortex helps us consider contextual infor- mation so that we remain relatively accurate in our self- perceptions, the anterior cingulate may help us view ourselves through rose-colored glasses by marking positive information about the self.

ما از تحقیقات رفتاری می‌دانیم که ادراک از خود از بسیاری جهات منحصر به فرد است، حتی در سطح عصبی. ما اطلاعات فوق‌العاده دقیقی درباره خودمان ذخیره می‌کنیم و قشر پیشانی میانی از فرآیندهای عمیقی که توسط آن این اطلاعات را رمزگذاری می‌کنیم پشتیبانی می‌کند. افزایش متابولیسم پایه در این منطقه ممکن است نشان دهد که ما بطور مزمن درگیر تفکر خود ارجاعی هستیم و بسیاری از فرآیندهای دیگر نشان دهنده انحرافات لحظه ای منابع شناختی ما از تفکر خودارجاعی هستند. اگرچه قشر اوربیتوفرونتال به ما کمک می‌کند تا اطلاعات زمینه‌ای را در نظر بگیریم تا در ادراک خود نسبتا دقیق باقی بمانیم، سینگولیت قدامی‌ممکن است به ما کمک کند با علامت‌گذاری اطلاعات مثبت درباره خود، خود را از طریق عینک‌های رز رنگ ببینیم.

When we attempt to understand other people, we are faced with the difficult task of trying to reason about their mental states, which are not directly accessible to us. This process heavily relies on our ability to use nonverbal cues such as facial expression and eye gaze direction to gather information about possible mental states. Then we have to represent this abstract information and use it to form an impression of what the person might be thinking. A number of structures support our ability to make inferences about other people’s minds: the medial prefrontal cortex, right temporoparietal junction, superior temporal sulcus, fusiform face area, and amygdala. The widespread impair- ment of these regions in autism spectrum disorder, a devel- opmental disorder marked by deficits in person perception and social behavior, reinforces the theory that these regions work together to support theory-of-mind abilities.

هنگامی‌که سعی می‌کنیم دیگران را درک کنیم، با کار دشواری مواجه می‌شویم که در مورد حالات روانی آنها استدلال کنیم که مستقیماً در دسترس ما نیست. این فرآیند به شدت به توانایی ما در استفاده از نشانه های غیرکلامی‌مانند حالت چهره و جهت نگاه چشم برای جمع آوری اطلاعات در مورد حالات ذهنی احتمالی متکی است. سپس باید این اطلاعات انتزاعی را نشان دهیم و از آن برای ایجاد تصوری از آنچه ممکن است فرد در حال فکر کردن است استفاده کنیم. تعدادی از ساختارها از توانایی ما برای استنباط در مورد ذهن دیگران پشتیبانی می‌کنند: قشر پیش پیشانی داخلی، اتصال گیجگاهی-پاریتال راست، شیار گیجگاهی فوقانی، ناحیه صورت دوکی شکل، و آمیگدال. اختلال گسترده این مناطق در اختلال طیف اوتیسم، یک اختلال رشدی که با نقص در ادراک فرد و رفتار اجتماعی مشخص می‌شود، این نظریه را تقویت می‌کند که این مناطق برای حمایت از توانایی‌های نظریه ذهن با هم کار می‌کنند.

Although we often contrast self-perception and the perception of other people, the processes are not always completely distinct. The intrinsic relation between these two types of perception is illustrated by their neural commonalities. The medial prefrontal cortex may support the perception of both self and others when we draw on properties of self-perception to make sense of other people. In addition, the mirror neuron network appears to support our ability to empathize with other people.

اگرچه ما اغلب در مقابل ادراک خود و ادراک دیگران قرار می‌گیریم، فرآیندها همیشه کاملاً متمایز نیستند. رابطه درونی بین این دو نوع ادراک با اشتراکات عصبی آنها نشان داده شده است. وقتی از ویژگی‌های ادراک خود برای درک دیگران استفاده می‌کنیم، قشر پیش پیشانی میانی ممکن است از درک خود و دیگران پشتیبانی کند. علاوه بر این، به نظر می‌رسد شبکه نورون آینه ای از توانایی ما برای همدلی با افراد دیگر پشتیبانی می‌کند.

Along with understanding ourselves and other people, we need to understand the rules for social interactions and how to make decisions to satisfy the multitude of rules that govern a particular social interaction. The process of making social decisions engages a large network of neural structures, including the orbitofrontal cortex, the dorsolateral prefrontal cortex, the amygdala, the anterior cingulate, the medial prefrontal cortex, the caudate, and the insula.

در کنار درک خود و سایر افراد، باید قوانین تعاملات اجتماعی و چگونگی تصمیم گیری برای ارضای انبوه قوانین حاکم بر یک تعامل اجتماعی خاص را نیز درک کنیم. فرآیند تصمیم گیری اجتماعی شبکه بزرگی از ساختارهای عصبی را درگیر می‌کند، از جمله قشر اوربیتوفونتال، قشر جلوی پیشانی پشتی جانبی، آمیگدال، سینگولیت قدامی، قشر پیش پیشانی میانی، دم و اینسولا.

Some of the same brain regions are activated in relation to the three main processes of social cognition: self-perception, person perception, and social knowledge. It may be tempting to describe these regions as the “social brain.” It is important to keep in mind, however, that almost every brain function has been adapted for social functions, even if they are not uniquely social. Although social interaction may influence how we select motor movements or where we direct our attention, motor movement and vision are also useful for finding food and other nonsocial functions. Disorders like ASD suggest, however, that abnormal function in certain brain regions most powerfully affects social function.

برخی از همان مناطق مغز در رابطه با سه فرآیند اصلی شناخت اجتماعی فعال می‌شوند: ادراک از خود، ادراک شخص و دانش اجتماعی. ممکن است وسوسه انگیز باشد که این مناطق را به عنوان «مغز اجتماعی» توصیف کنیم. با این حال، مهم است که به خاطر داشته باشید که تقریباً هر عملکرد مغز برای عملکردهای اجتماعی سازگار شده است، حتی اگر آنها منحصراً اجتماعی نباشند. اگر چه تعامل اجتماعی ممکن است بر نحوه انتخاب حرکات حرکتی یا جایی که توجه خود را متمرکز می‌کنیم تأثیر بگذارد، حرکت حرکتی و بینایی نیز برای یافتن غذا و سایر عملکردهای غیر اجتماعی مفید است. با این حال، اختلالاتی مانند ASD نشان می‌دهد که عملکرد غیرطبیعی در مناطق خاصی از مغز قوی ترین عملکرد اجتماعی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

Key Terms

اصطلاحات کلیدی

autism spectrum disorder (ASD) (p. 601)
autoscopic phenomena (APs) (p. 581)
default network (p. 576)
embodiment (p. 580)
empathic accuracy (p. 584)
empathy (p. 589)
experience sharing theory (p. 585)
false-belief task (p. 585)
imitative behavior (p. 585)
joint attention (p. 586)
mental state attribution theory (p. 584)
orbitofrontal cortex (OFC) (p. 569)
prefrontal cortex (PFC) (p. 569)
reversal learning (p. 611)
self-reference effect (p. 572)
simulation theory (p. 585)
social cognitive neuroscience (p. 572)
theory of mind (ToM) (p. 585)
theory theory (p. 584)
xenomelia (p. 582)

اختلال طیف اوتیسم (ASD) (ص ۶۰۱) پدیده های اتوسکوپی (APs) (ص ۵۸۱) شبکه پیش فرض (ص ۵۷۶) تجسم (ص ۵۸۰) دقت همدلانه (ص ۵۸۴) همدلی (ص ۵۸۹) نظریه اشتراک تجربه (ص ۵۸۵) تکلیف باورهای غلط (ص ۵۸۵) رفتار تقلیدی (ص ۵۸۵) توجه مشترک (ص ۵۸۶) نظریه اسناد وضعیت روانی (ص ۵۸۴) قشر اوربیتوفرونتال (OFC) (ص. ۵۶۹) قشر جلوی مغز (PFC) (ص ۵۶۹) یادگیری معکوس (ص ۶۱۱) اثر مرجع خود (ص ۵۷۲) نظریه شبیه سازی (ص ۵۸۵) علوم اعصاب شناختی اجتماعی (ص ۵۷۲) نظریه ذهن (ToM) (ص ۵۸۵) نظریه نظریه (ص ۵۸۴) زنوملیا (ص ۵۸۲)

Think About It

در مورد آن فکر کنید

۱. Why do we have regions in the brain dedicated to processing information about the self? Why is it important to distinguish the self?

۱. چرا ما مناطقی در مغز داریم که به پردازش اطلاعات مربوط به خود اختصاص داده شده است؟ چرا تشخیص خود مهم است؟

۲. Are humans born with a theory of mind, or does it develop over time?

۲. آیا انسان ها با نظریه ذهن متولد می‌شوند یا در طول زمان توسعه می‌یابند؟

۳. What kinds of social and emotional behaviors might be accounted for by the concept of mirror neurons? Would these behaviors be possible without some sort of mirrorlike network?

۳. چه نوع رفتارهای اجتماعی و هیجانی را می‌توان با مفهوم نورون های آینه ای توضیح داد؟ آیا این رفتارها بدون نوعی شبکه آینه مانند امکان پذیر است؟

۴. What might have been the evolutionary advantage for the development of empathy and theory of mind?

۴. مزیت تکاملی برای توسعه همدلی و نظریه ذهن چه بوده است؟