تشخیص آلزایمر، بسیار سخت است؛ چگونه می‌توانیم این کار را انجام دهیم

چرا امروزه تشخیص آلزایمر بسیار سخت است – و ما چطور می‌توانیم این کار را به نحو بهتری انجام بدهیم

هنگامی که من در پاییز سال گذشته اعلام کردم که برای اولین بار در حال سرمایه گذاری بر روی مطالعات آلزایمر هستم، تصور می‌کردم که می‌دانم چه انتظاری از این کار دارم. من می‌دانستم که باید به طور عمیق‌تری با دانشمندان و داوطلبان دیگر برای متوقف ساختن آلزایمر تلاش کنم – و هنوز هم ناامید نشده‌ام. چیزهایی که من در هفت ماه گذشته دیده‌ام، مرا بیش از پیش امیدوار کرده است.

چیزی که من آمدنش را متوجه نشدم، پاسخ حیرت انگیزی بود که از به طور کلی از جامعه آلزایمر دریافت کردم. از آنجا که خانواده من تا آن زمان به طور علنی در مورد تشخیص پدرم صحبت نکرده بودند، از این رو من هیچ تجربه قابل توجهی از جامعه پشتیبان را نداشتم. تعداد زیادی از افرادی مانند شما تجربیات شخصی خودشان را چه به صورت حضوری و چه آنلاین (از جمله همین جا در TGN) با من به اشتراک گذاشتند. شنیدن حرف‌های افراد دیگری که شرایط مشابهی را دارند می‌تواند کمک کننده باشد.

تحقیقات آلزایمر مرزی است که ما در آن می‌توانیم زندگی انسان‌ها را به میزان قابل توجهی بهبود بدهیم – هم زندگی افرادی که به این بیماری مبتلا هستند و هم زندگی عزیزانشان را. من خوش بین هستیم که اگر ما در چند حوزه اصلی پیشرفت نماییم، خواهیم توانست مسیر آلزایمر را به طور کلی تغییر بدهیم. یکی از بزرگترین کارهایی که ما در حال حاضر می‌توانیم انجام بدهیم، انجام یک تشخیص مطمئن، مقرون به صرفه و در دسترس می‌باشد.

روند تشخیص آلزایمر امروزه پایین‌تر از سطح ایده آل می‌باشد. این کار با یک تست شناختی آغاز می‌شود. اگر شما عملکرد خوبی نداشته باشید، پزشکتان باید سایر دلایل احتمالی دیگر برای از دست دادن حافظه مانند سکته مغزی یا سوء تغذیه را رد کند. سپس پزشک برای تایید آلزایمر در شما باید آزمایشاتی از قبیل نمونه گیری از مایع مغزی نخاعی یا اسکن PET را انجام بدهد. هرچند این آزمایشات تا حدودی دقیق می‌باشند، با این حال تنها راه تشخیص قطعی بیماری، کالبد شکافی بعد از مرگ می‌باشد.

در مشکل عمده در این فرآیند وجود دارد. اولاً این شیوه‌ها ممکن است گران و تهاجمی باشند. اکثر طرح‌های بیمه در ایالات متحده نیز هزینه آزمایشات آلزایمر را پرداخت نمی‌کنند. بیماران اغلب هزاران دلار از جیب خودشان هزینه پرداخت می‌کنند. در عین حال نمونه گیری از مایع مغزی نخاعی می‌تواند ترسناک و ناراحت کننده باشد و در اسکن‌های PET نیز بیمار باید به مدت ۴۰ دقیقه کاملاً ثابت و بی حرکت بماند. این کار برای هر کسی دشوار است – به خصوص برای فردی که آلزایمر دارد.

دوماً بیماران تا وقتی که علائم زوال شناختی از خودشان بروز ندهند، برای این بیماری مورد آزمایش قرار نمی‌گیرند. هرچه ما بیشتر در مورد آلزایمر بدانیم، به طور واضح‌تری می‌فهمیم که این بیماری خیلی زودتر از آنچه که قبلاً فکرش را می‌کردیم آغاز شده است. تحقیقات نشان می‌دهند که آلزایمر به مدت بیش از یک دهه قبل از شروع علائم، به مغز آسیب می‌رساند. احتمالاً بهترین زمان برای شروع دارودرمانی و این که داروی ما اثربخشی داشته باشد نیز همین زمان است.

این تاخیر یک مشکل بزرگ در راه دستیابی به پیشرفت‌های علمی می‌باشد. در حال حاضر پیدا کردن بیماران واحد شرایط برای کارآزمایی‌های بالینی بسیار دشوار می‌باشد و ثبت نام شرکت کنندگان نیز به زمان زیادی نیاز دارد. قبل از این که ما بتوانیم پیشرفت بیماری را کاهش بدهیم، به شیوه بهتری برای تشخیص آلزایمر نیاز داریم – مانند یک آزمایش خون ساده یا معاینه چشم.

این وضعیت تا حدودی مشابه مسئله مرغ و تخم مرغ می‌باشد. اگر ما شیوه ارزان‌تر و کمتر تهاجمی برای تشخیص زودهنگام بیماران نداشته باشیم، به سختی خواهیم توانست داروی جدیدی را نیز کشف نماییم. از طرفی نیز بیشتر افراد نمی‌خواهند بدانند که آیا زودتر به این بیماری مبتلا شده‌اند یا خیر، چرا که هیچ شیوه درمانی نیز برای آن وجود ندارد. به طور ساده می‌توان گفت یک بازار تجاری برای تشخیص آلزایمر وجود ندارد. تحقیقات امیدوار کننده‌ای در حال انجام هستند، اما تعداد کمی از شرکت‌ها قادر هستند تا این تحقیقات را تبدیل به یک محصول درمانی قابل استفاده نمایند.

برای همین است که سرمایه گذاری بعدی من برای تحقیقات آلزایمر بر روی صندوق جدیدی به نام شتاب دهنده تشخیص می‌باشد. این پروژه بنیاد کشف داروی آلزایمر (ADDF) با هدف تسریع ایده‌های جدید به طور سرسختانه‌ای اقدام به تشخیص زودهنگام و بهتر این بیماری نموده است. من اکنون به لئونارد لادر، ADDF، خانواده دالبی، بنیاد چارلز و هلن شواب و سایر داوطلبان پیوسته‌ام و بیش از ۳۰ میلیون دلار برای کمک به راه اندازی Diagnostics Accelerator اختصاص داده‌ایم.

Diagnostics Accelerator یک نهاد بشردوستانه‌ است که با اکثر صندوق‌های دیگر تفاوت دارد. سرمایه گذاری دولت‌ها یا سازمان‌های خیریه برای ایجاد ایده‌های جدید و تحقیقات پیشرفته بسیار حائز اهمیت می‌باشد – اما نهایتاً هیچ کس از وضعیت موجود سود نمی‌برد. سرمایه‌ گذاری ریسک پذیر احتمال بیشتری دارد که آزمایشاتی را ایجاد کند که حقیقتاً برای بیماران مفید باشد، اما مدل‌های مالی به نفع پروژه‌هایی هستند که بازده زیادی برای سرمایه گذاران به همراه دارند.

اقدامات بشردوستانه ریسک پذیر می‌تواند تفاوت ایجاد نماید. این اقدامات جسورانه و ریسک پذیر می‌توانند با هدف کشف یک درمان واقعی برای بیماران انجام شوند. اگر همه از پروژه‌هایی که توسط Diagnostics Accelerator ایجاد می‌شود پشتیبانی نمایند، بازده مالی آن نیز مستقیماً به خود صندوق باز خواهد گشت.

امید من این است که این سرمایه گذاری‌ها پلی از تحقیقات دانشگاهی به سمت یک تشخیص قابل اعتماد، مقرون به صرفه و در دسترس باشد. انتظار من این است ایده‌های نوآورانه قابلیت کشف این گونه درمان‌ها را داشته باشند. اگر شما فکر می‌کنید که یکی از این متفکران جسور هستید، ما منتظر شنیدن ایده‌های عالی شما هستیم. من شما را تشویق می‌کنم که برای دریافت بودجه در وب سایت جدید Diagnostics Accelerator درخواست ارسال کنید.

جهانی را تصور کنید که در آن تشخیص بیماری آلزایمر به سادگی یک آزمون خونی باشد که شما سالانه برای ارزیابی وضعیت جسمانی خودتان انجام می‌دهید. تحقیقات نشان می‌دهند که یک چنین آینده‌ای دور نمی‌باشد و Diagnostics Accelerator ما را یک قدم برای رسیدن به آن نزدیک‌تر کرده است.