در جسم پاچینی یک فیبر عصبی مرکزی وجود دارد که در اطراف آن تیغه‌های بافت همبند قرار گرفته‌اند. نوک فیبر که در داخل تیغه‌های بافت همبند است بدون میلین می‌باشد؛ اما فیبر، قبل از خروج از این تیغه‌ها میلین‌دار می‌شود؛ به طوری که اولین گره رانویه در داخل کپسول قرار می‌گیرد. در پاسخ به فشارهای ضعیف تا قوی که بر جسم پاچینی اعمال می‌شود، پتانسیل‌های مدرج فزاینده ایجاد می‌شود که زمانی که به آستانه رسید سبب تولید پتانسیل عمل در اولین گره رانویه می‌شود.
اگر کپسول بافت همبند از روی جسم پاچینی حذف شود پتانسیل‌های مولد تولید می‌شوند؛ اما این پتانسیل‌ها آهسته‌تر به وجود می‌آیند. به عبارت دیگر در این صورت جسم پاچینی از یک گیرنده با تطابق سریع به یک گیرنده با تطابق آهسته تبدیل می‌شود. اگر اولین گره رانویه توسط TTX یا تترودوکسین بلوک شود پتانسیل‌های مولد ایجاد می‌شوند اما پتانسیل عمل به وجود نمی‌آید و اگر نوک بدون میلین فیبر از بین برود، پتانسیل‌های مولد هم به وجود نمی‌آیند. یعنی در پاچینی، پتانسیل مولد در نوک بدون میلین فیبر ایجاد می‌شود و پتانسیل عمل در محل گره رانویه به وجود می‌آید.
اجسام پاچینی جز گیرنده‌های تند سازش هستند. گیرنده‌های حسی تند سازش که به نام‌های گیرنده‌های سرعت، گیرنده‌های حرکت و یا گیرنده‌های فازیک هم نامیده می‌شوند تنها زمانی تحریک می‌شوند که شدت محرک تغییر کند یا به عبارتی ابتدا و انتهای اعمال محرک را گزارش می‌کنند. گیرنده‌های تندسازش شامل اجسام پاچینی، اجسام مایسنر، مخروط‌های چشم و گیرنده قاعده مو می‌باشند. اجسام پاچینی سریع‌ترین سرعت سازش را در بین همه گیرنده‌ها دارا می‌باشد. سازش گیرنده‌ها ناشی از غیرفعال شدن کانال‌های سدیمی آنها و یا باز تنظیم ساختمان گیرنده است.
