علوم اعصاب شناختی؛ شناخت اجتماعی؛ خودت را بشناس؛ پردازش خودارجاعی

---

---

---

۱۳.۴ Socrates’s Imperative: Know Thyself

۱۳.۴ دستور سقراط: خودت را بشناس

Socrates emphasized the importance of “knowing thyself.” How exactly do we do that? We develop our self-knowledge (ie., information about our characteristics, desires, and thoughts) through self-perception processes designed to gather information about the self. Because the self is simultaneously the perceiver and the perceived, self-perception is a unique social cognitive process. Knowing oneself involves the physical you (Is that my arm?) as well as the unobservable essence of you: your traits, memories, experiences, and so forth (Am I loyal? Who taught me to swim? Where have I swum?).

سقراط بر اهمیت «شناخت خود» تأکید کرد. دقیقا چگونه این کار را انجام دهیم؟ ما شناخت خود (یعنی اطلاعات در مورد ویژگی‌ها، خواسته‌ها و افکارمان) را از طریق فرآیندهای خود ادراکی که برای جمع‌آوری اطلاعات درباره خود طراحی شده است، توسعه می‌دهیم. از آنجا که خود به طور همزمان ادراک کننده و ادراک شده است، خود ادراکی یک فرآیند شناختی اجتماعی منحصر به فرد است. شناخت خود شامل شما فیزیکی (آیا این بازوی من است؟) و همچنین جوهر غیرقابل مشاهده شما است: ویژگی‌ها، خاطرات، تجربیات و غیره شما (آیا من وفادار هستم؟ چه کسی به من شنا آموخت؟ کجا شنا کرده ام؟).

In addition, we must distinguish ourselves from others: Our sense of self relies partially on seeing the difference between our self-knowledge and the knowledge we have about other people’s characteristics, desires, and thoughts. For example, you might be one of those unusual individuals who prefers a snake for a pet, but you can readily acknowledge that most people would prefer a dog. Your individual preferences help define what makes you unique compared to other people. The big questions in social cognitive neuroscience center on which neural and psychological mechanisms support the processing of information about the self and about other people, whether these mechanisms are the same or different, how the brain differentiates between self and other, and how social contexts affect these processes.

علاوه بر این، ما باید خود را از دیگران متمایز کنیم: احساس ما از خود تا حدی به دیدن تفاوت بین خودشناسی و دانشی که در مورد ویژگی‌ها، خواسته‌ها و افکار دیگران داریم متکی است. برای مثال، شما ممکن است یکی از آن افراد غیرعادی باشید که مار را برای حیوان خانگی ترجیح می‌دهند، اما می‌توانید به راحتی تصدیق کنید که بیشتر مردم سگ را ترجیح می‌دهند. ترجیحات فردی شما کمک می‌کند تا مشخص کنید چه چیزی شما را در مقایسه با افراد دیگر منحصر به فرد می‌کند. پرسش‌های مهم در علوم اعصاب شناختی اجتماعی بر روی مکانیسم‌های عصبی و روان‌شناختی متمرکز است که از پردازش اطلاعات در مورد خود و سایر افراد پشتیبانی می‌کنند، آیا این مکانیسم‌ها یکسان یا متفاوت هستند، مغز چگونه بین خود و دیگری تمایز قائل می‌شود و چگونه بافت‌های اجتماعی بر این فرآیندها تأثیر می گذارد.

In this section we look at how people represent and gather information about themselves, and at what the brain can tell us about the nature of self-perception.

در این بخش به نحوه بازنمایی و جمع‌آوری اطلاعات در مورد خود و آنچه مغز می‌تواند در مورد ماهیت خود ادراکی به ما بگوید، می‌پردازیم.

Self-Referential Processing

پردازش خود ارجاعی

Where were you born? Where was Napoleon born? We remember some information better than other information. It is a safe bet that you know where you were born, but when it comes to Napoleon, perhaps not. According to Fergus Craik and Robert Lockhart’s levels-of-processing model of memory (1972), the depth of processing profoundly affects the storage of information. They found that information processed in a more meaningful way is remembered better than superficially processed information. For example, test participants were much more likely to remember a list of words when they considered their meaning than when they considered their font.

کجا متولد شدی؟ ناپلئون کجا متولد شد؟ برخی از اطلاعات را بهتر از سایر اطلاعات به خاطر می‌آوریم. تقریباً قطعی به نظر می‌رسد که بدانید کجا متولد شده اید، اما وقتی صحبت از ناپلئون می‌شود، شاید ندانید. بر اساس مدل سطوح پردازش حافظه فرگوس کریک و رابرت لاکهارت (۱۹۷۲)، عمق پردازش عمیقاً بر ذخیره سازی اطلاعات تأثیر می‌گذارد. آنها دریافتند که اطلاعات پردازش شده به روشی معنادار بهتر از اطلاعات پردازش شده سطحی به خاطر سپرده می‌شود. به عنوان مثال، شرکت کنندگان در آزمون، زمانی که معنای کلمات را در نظر می‌گرفتند نسبت به زمانی که فونت آنها را در نظر می‌گرفتند، به احتمال زیاد فهرستی از کلمات را به خاطر می‌آورند. 

Other research groups have found that people remember significantly more information when they process it in relation to themselves (Markus, 1977; T. B. Rogers et al., 1977). For example, people are more likely to remember the adjective happy if they have to judge how well it describes themselves than if they have to judge how well it describes the president of the United States (Figure 13.2). The enhanced memory for information processed in relation to the self is known as the self-reference effect. So, if you have been to Corsica and have visited Napoleon’s birthplace in Ajaccio, or if you were born there yourself, you are more likely to remember his birthplace than if you had never been there.

گروه‌های تحقیقاتی دیگر دریافته‌اند که افراد وقتی اطلاعات مربوط به خودشان را پردازش می‌کنند، به‌طور قابل‌توجهی اطلاعات بیشتری را به خاطر می‌آورند (مارکوس، ۱۹۷۷؛ تی بی راجرز و همکاران، ۱۹۷۷). به عنوان مثال، احتمال بیشتری وجود دارد مردم صفت شادمانی را به یاد آورند اگر بخواهند کیفیت آن را در توصیف خودشان قضاوت کنند تا اینکه بخواهند کیفیت آن را در توصیف رئیس جمهور ایالات متحده قضاوت کنند (شکل ۱۳.۲). حافظه تقویت شده برای اطلاعات پردازش شده در رابطه با خود به عنوان اثر خود ارجاعی شناخته می‌شود. بنابراین، اگر به کورسیکا رفته اید و از زادگاه ناپلئون در آژاکسیو دیدن کرده اید، یا اگر خودتان در آنجا به دنیا آمده اید، احتمالاً زادگاه او را به یاد خواهید آورد تا زمانی که هرگز آنجا نبوده باشید.

Two hypotheses have been considered about why memory is better for information processed in relation to the self. One suggests that the self is a unique cognitive structure with unique mnemonic or organizational elements that promote processing that is distinct from the processing that all other cognitive structures promote (T. B. Rogers et al., 1977). The other hypothesis bursts the bubble on a special self and suggests that we simply have more knowledge about the self, which encourages more elaborate coding of information that relates to the self (Klein & Kihlstrom, 1986).

در مورد اینکه چرا حافظه، اطلاعات مرتبط با خود را بهتر پردازش می‌کند، دو فرضیه مطرح شده است. یکی پیشنهاد می‌کند که خود، یک ساختار شناختی منحصربه‌فرد با عناصر یادمانی یا سازمانی منحصربه‌فرد است که پردازشی را ارتقا می‌دهد که از پردازشی که سایر ساختارهای شناختی ترویج می‌کنند متمایز است (تی. بی. راجرز، ۱۹۷۷). فرضیه دیگر با توهمات نادرست در مورد وجود یک خود ویژه مقابله می‌کند و پیشنهاد می‌کند که ما به سادگی در مورد خود که کدگذاری دقیق‌تری از اطلاعات مربوط به خود را باعث می‌شود، دانش بیشتری داریم (کلین و کیلستروم، ۱۹۸۶).

From this latter perspective, the greater depth of processing might result from participants considering the adjective in relation to their wealth of stored information about the self. In contrast, their more superficial judgment of whether the word happy has two syllables exists only in relation to a single dimension that they may have stored about that word. While numerous behavioral studies have been conducted to examine these hypotheses, it was several imaging studies that revealed the neural systems underlying the self-reference effect.

از این دیدگاه اخیر، عمق پردازش بیشتر ممکن است ناشی از در نظر گرفتن صفت توسط شرکت کنندگان در رابطه با گنجینه اطلاعات ذخیره شده آنها در مورد خود باشد. در مقابل، قضاوت سطحی‌تر آنها در مورد اینکه آیا کلمه happy دارای دو هجا است، فقط در رابطه با بعد واحدی وجود دارد که ممکن است در مورد آن کلمه ذخیره کرده باشند. در حالی که مطالعات رفتاری متعددی برای بررسی این فرضیه‌ها انجام شده است، چندین مطالعه تصویربرداری بود که سیستم‌های عصبی زیربنایی اثر خود ارجاعی را نشان داد.

FIGURE 13.2 A typical self-referential processing experiment.
(a) Participants answer a series of questions about their own personality traits, as well as the personality traits of someone else. (b) Then they are asked which of the trait words they can remember.

شکل ۱۳.۲ یک آزمایش متداول برای پردازش خود ارجاعی. (a) شرکت کنندگان به یک سری سوالات در مورد ویژگی‌های شخصیتی خود و همچنین ویژگی‌های شخصیتی شخص دیگری پاسخ می‌دهند.(b) سپس از آنها می‌پرسند که کدام یک از واژه‌های ویژگی شخصیتی را می‌توانند به یاد آورند. 

If the self is a special cognitive structure characterized by unique information processing, then distinct neural regions should be activated in relation to the self-reference effect. William Kelley and his colleagues at Dartmouth College (2002) conducted one of the first fMRI studies to test this hypothesis. Participants judged personality adjectives in one of three experimental conditions: in relation to the self (“Does this trait describe you?”), in relation to another person (“Does this trait describe George Bush?”—the president at the time the study was conducted), or in relation to its printed format (“Is this word presented in uppercase letters?”). As found in numerous other studies of the self-reference effect, participants were most likely to remember words from the self condition and least likely to remember words from the printed-format condition.

اگر خود یک ساختار شناختی ویژه است که با پردازش اطلاعات منحصر به فرد مشخص می‌شود، در این صورت باید مناطق عصبی متمایز در رابطه با اثر خود ارجاعی فعال شوند. ویلیام کلی و همکارانش در کالج دارتموث (۲۰۰۲) یکی از اولین مطالعات fMRI را برای آزمایش این فرضیه انجام دادند. شرکت‌کنندگان صفت‌های شخصیتی را در یکی از سه وضعیت‌های آزمایشی قضاوت کردند: در رابطه با خود («آیا این ویژگی شما را توصیف می‌کند؟»)، در رابطه با شخص دیگری («آیا این ویژگی جورج بوش را توصیف می‌کند؟» – رئیس‌جمهور در زمان مطالعه)، یا در رابطه با قالب چاپی آن («آیا این کلمه با حروف بزرگ ارائه شده است؟»). همانطور که در بسیاری از مطالعات دیگر در مورد اثر خود ارجاعی مشخص شد، محتمل‌ترین حالت در یادآوری کلمات مربوط به وضعیت خود شرکت ‌کنندگان بود و کمترین احتمال در یادآوری کلمات مربوط به وضعیت قالب چاپی بود. 

Was there unique brain activity, then, when participants were making judgments in the self condition? The medial prefrontal cortex (MPFC) was differentially activated in the self condition compared to the other two conditions (Figure 13.3). Later studies found that the level of activity in the MPFC predicted which items would be remembered on a surprise memory test (Macrae et al., 2004). The relation between the MPFC and self-reference also extends to instances in which participants have to view themselves through another person’s eyes. A similar MPFC region is activated when people are asked to judge whether another individual would use particular adjectives to describe them (Ochsner et al., 2005).

آیا زمانی که شرکت کنندگان در حال قضاوت در وضعیت خود بودند، فعالیت مغز منحصر به فردی وجود داشت؟ قشر پیش‌پیشانی داخلی (MPFC) به طور متفاوتی در وضعیت خود در مقایسه با دو وضعیت دیگر فعال می‌شود (شکل ۱۳.۳). مطالعات بعدی نشان داد که سطح فعالیت در MPFC پیش‌بینی می‌کند که چه مواردی در آزمون حافظه غافلگیرکننده به یاد آورده می‌شوند (مکرای و همکاران، ۲۰۰۴). رابطه بین MPFC و خود ارجاعی به مواردی نیز گسترش می‌یابد که در آن شرکت‌کنندگان باید خود را از چشم شخص دیگری ببینند. یک منطقه MPFC مشابه زمانی فعال می‌شود که از افراد خواسته شود قضاوت کنند که آیا فرد دیگری از صفت‌های ویژه‌ای برای توصیف آنها استفاده می‌کند یا خیر (اکسنر و همکاران، ۲۰۰۵).

FIGURE 13.3 MPFC activity increases with self-referential processing. Greater activity of the medial prefrontal cortex (MPFC) is associated with self-referential processing when compared to processing words in relation to another person (“other”) or in relation to the printed format of the words.

شکل ۱۳.۳ فعالیت MPFC با پردازش خود ارجاعی افزایش می‌یابد. وقتی پردازش خود ارجاعی با پردازش کلمات در رابطه با شخص دیگر («سایر») یا در رابطه با قالب چاپی کلمات مقایسه شود، پردازش خود ارجاعی، باعث فعالیت بیشتر قشر پیش‌پیشانی داخلی (MPFC) می‌شود. 

Although much of this research has been conducted with fMRI, ERP studies provide convergent results. Self- referential processing produces positive-moving shifts in ERPs that emerge from a midline location consistent with the location of the MPFC (Magno & Allan, 2007). These studies suggest that self-referential processing is more strongly associated with MPFC function than is the processing of information about people we do not know personally.

اگرچه بسیاری از این تحقیقات با fMRI انجام شده است، مطالعات ERP نتایج یکدستی را ارائه می‌دهد. پردازش خود ارجاعی باعث ایجاد تغییرات متحرک مثبت در ERP‌ها می‌شود که از یک مکان خط میانی مطابق با مکان MPFC ظاهر می‌شوند (آلن و مگنو، ۲۰۰۷). این مطالعات نشان می‌دهد که پردازش خود ارجاعی نسبت به پردازش اطلاعات مربوط به افرادی که شخصاً آنها را نمی‌شناسیم، به شدت با عملکرد MPFC مرتبط است. 

Self-Descriptive Personality Traits

ویژگی‌های شخصیتی خودتوصیفی

In addition to having a uniquely strong memory for traits that we judge in relation to ourselves, we have a unique way of deciding whether the trait is self-descriptive. For instance, when you attempt to describe yourself (Am I stingy?), you draw on a different source of information than when you try to describe someone else (Is Antonio stingy?). In other words, not only do we have a uniquely strong memory for traits that we judge in relation to ourselves, but we also have a unique way of deciding whether the traits are self-descriptive. Specifically, when we decide whether an adjective is self-descriptive, we rely on self-perceptions that are summaries of our personality traits rather than considering various episodes in our lives. In contrast, when making judgments of other individuals, we often focus on specific instances in which the person might have exhibited behaviors associated with the adjective.

علاوه بر داشتن یک حافظه قوی منحصربفرد برای ویژگی‌هایی که در رابطه با خود قضاوت می‌کنیم، روش منحصر به فردی برای تصمیم گیری در مورد اینکه آیا این ویژگی خود توصیفی است یا خیر، داریم. برای مثال، وقتی سعی می‌کنید خودتان را توصیف کنید (آیا من خسیس هستم؟)، از منبع اطلاعاتی متفاوتی استفاده می‌کنید تا زمانی که سعی می‌کنید شخص دیگری را توصیف کنید (آیا آنتونیو خسیس است؟). به عبارت دیگر، ما نه تنها حافظه قوی منحصربفردی برای ویژگی‌هایی داریم که در رابطه با خود قضاوت می‌کنیم، بلکه روشی منحصر به فرد برای تصمیم گیری در مورد توصیفی بودن این ویژگی‌ها نیز داریم. به طور خاص، وقتی تصمیم می‌گیریم که آیا یک صفت خود توصیفی است یا نه، به جای در نظر گرفتن قسمت‌های مختلف زندگی‌مان، به برداشت‌هایی از خود تکیه می‌کنیم که خلاصه‌ای از ویژگی‌های شخصیتی ما هستند. در مقابل، هنگام قضاوت در مورد افراد دیگر، اغلب بر موارد خاصی تمرکز می‌کنیم که در آن فرد ممکن است رفتارهای مرتبط با صفت را از خود نشان دهد.

Stanley Klein and his colleagues at UC Santa Barbara (1992) arrived at this finding when they asked whether self-descriptive judgments rely on recall of specific autobiographical episodes. How did they figure this out? Participants were randomly subjected to three conditions.

استنلی کلاین و همکارانش در دانشگاه کالیفرنیا سانتا باربارا (۱۹۹۲) زمانی به این یافته رسیدند که از آنها پرسیدند که آیا قضاوت‌های توصیفی مبتنی بر یادآوری قسمت‌های زندگی‌نامه‌ای خاص است یا خیر. آنها چگونه متوجه این موضوع شدند؟ شرکت کنندگان به طور تصادفی تحت سه وضعیت قرار گرفتند.

▪️ In the self-judgment condition, the word “describe” was flashed on the computer screen, followed by a personality trait adjective, after which participants were to decide whether the adjective was self- descriptive (e.g., “Are you generous?”).

▪️ در وضعیت خود قضاوتی، سریع و گذرا روی صفحه رایانه، کلمه «توصیف» و به دنبال آن یک صفت ویژگی شخصیتی ارائه می‌شد، پس از آن شرکت کنندگان باید تصمیم می‌گرفتند که آیا صفت، خود توصیفی است (به عنوان مثال، «سخاوتمند هستید؟»).

▪️ In the autobiographical condition, the word “remember” was flashed, followed by a trait adjective. Here participants were asked to recall a particular instance from their lives when they exhibited that personality characteristic (e.g., “Give an example of when you were stubborn”).

▪️ در وضعیت خودزیست‌نامه‌ای، کلمه «به یاد داشته باشید» به صورت سریع و گذرا و به دنبال آن یک صفت طرز رفتار ارائه می‌شد. در اینجا از شرکت کنندگان خواسته شد تا زمانی که آنها، آن ویژگی شخصیتی را به نمایش گذاشتند، یک مورد خاص از زندگی خود را به یاد بیاورند (مثلاً «مثالی از زمانی که لجباز بودید، بیان کنید»).

▪️ In the definition condition, the word “define” was flashed, followed by a personality adjective that participants were to define (e.g., “What does lazy mean?”).

▪️ در وضعیت تعریف، کلمه «تعریف» و به دنبال آن یک صفت شخصیتی به صورت سریع و گذار ارائه می‌شد که شرکت کنندگان باید آن را تعریف کنند (به عنوان مثال، «تنبل به چه معناست؟»).

In a second session 2 weeks later, participants performed the same tasks, but half of the adjectives were traits that they had seen in the previous session, and the other half were traits that they had not been asked about before.

 دو هفته بعد در جلسه دوم، شرکت کنندگان همان تکالیف را انجام دادند، اما نیمی از صفت‌ها صفاتی بودند که در جلسه قبل دیده بودند و نیمی دیگر صفاتی بودند که قبلاً در مورد آنها سؤال نشده بود.

If self-descriptions rely on searching episodic memory for examples, then participants should answer faster when asked about a personality characteristic that they had lately considered in relation to themselves, having recently cruised through their episodic memory bank to make the self-descriptive judgment. What were the results? When asked whether a trait was self-descriptive, having previously performed an autobiographical task with that trait was no more effective at prompting recall than was having previously defined the trait. Similarly, on the autobiographical task, a trait adjective that had previously been judged as self-descriptive was no more effective than one that the participant had defined. These findings suggest that our judgments about self-descriptions are not linked to recall of specific past behaviors.

اگر خود توصیفی‌ها برای مثال‌ها، به جستجوی در حافظه اپیزودیک متکی باشد، شرکت‌کنندگان باید در مورد ویژگی شخصیتی که اخیراً در رابطه با خود در نظر گرفته‌اند، سریع‌تر پاسخ دهند؛ زیرا اخیراً از بانک حافظه اپیزودیک خود برای قضاوت خود توصیفی بازدید کرده‌اند. نتایج چه بود؟ برانگیختن یادآوری صفتی که قبلاً با آن یک تکلیف خود زیست نامه‌ای انجام شده بود و در حال حاضر در یک پرسش خود توصیفی به کار می‌رفت نسبت به صفتی که قبلاً شرکت کننده آن را تعریف کرده بود، کارآمدتر نبود. به طور مشابه، در تکلیف خود زیست‌نامه‌ای، برانگیختن یادآوری صفتی که قبلاً به عنوان خودتوصیفی ارزیابی شده بود نسبت به صفتی که شرکت کننده قبلاً آن را تعریف کرده بود کارآمدتر نبود. این یافته‌ها نشان می‌دهد که دیدگاه‌های ما درباره خود توصیفی‌ها با یادآوری رفتارهای خاص گذشته مرتبط نیست.

If this conclusion is correct, then we should be able to maintain a sense of self even if we are robbed of our autobiographical memories. Case studies of patients with dense amnesia (Klein et al., 2002; Tulving, 1993) support this conclusion. Consider two patients, one who developed retrograde amnesia, and one who developed anterograde amnesia (see Chapter 9): D.B.’s memory problems developed after a heart attack as a result of the transient loss of oxygen to the brain-a condition known as hypoxia; K.C. was in a motorcycle accident and sustained brain damage that resulted in amnesia. Neither of these patients could recall a single thing they had done or experienced in their entire life, yet both could accurately describe their own personality. For example, D.B. and K.C.’s personality judgments were consistent with judgments provided by their family members.

اگر این نتیجه‌گیری درست باشد، باید بتوانیم حتی اگر خاطرات خودزیست‌نامه‌ای‌مان را از ما بگیرند، احساس خود را حفظ کنیم. مطالعات موردی بیماران مبتلا به یادزدودگی dense [آمنزیا: نزول تاریکی (Amnesia: The Dark Descent )] (کلین و همکاران، ۲۰۰۲؛ تولوینگ، ۱۹۹۳) این نتیجه را تایید می‌کند. دو بیمار را در نظر بگیرید، یکی که دچار یادزدودگی رتروگراد شد، و دیگری که دچار یادزدودگی انتروگراد شد (به فصل ۹ مراجعه کنید): مشکلات حافظه «دی. بی.» پس از حمله قلبی در نتیجه از کاهش گذرای اکسیژن به مغز ایجاد شد – وضعیتی که به عنوان هیپوکسی شناخته می‌شود.؛ «کا. سی.» دچار تصادف با موتورسیکلت شد و دچار آسیب مغزی شد که منجر به یادزدودگی شد. هیچ یک از این بیماران نمی‌توانستند حتی یک کار را که در تمام زندگی خود انجام داده یا تجربه کرده بودند به خاطر بیاورند، با این حال هر دو می‌توانستند به طور دقیق شخصیت خود را توصیف کنند. به عنوان مثال،  قضاوت‌های شخصیتی «دی. بی.» و «کا. سی.» با قضاوت‌های ارائه شده توسط اعضای خانواده آنها مطابقت داشت.

Possibly, however, their behavior reflected the preservation of more general social knowledge rather than the preservation of trait self-knowledge. Preservation of general social knowledge is seen in patients with Korsakoff’s syndrome, who have a profound inability to recall events. For example, in one study, Korsakoff’s patients were shown two pictures of men and were told a biographical story of each. One man’s story described him as a “good guy”; the other man’s story described him as a “bad guy.” One month later, most of the patients preferred the picture of the man whose story had revealed him to be a good guy, although they did not recall any of the biographical information about him (M. K. Johnson et al., 1985).

با این حال، احتمالاً رفتار آنها منعکس کننده حفظ دانش عمومی اجتماعی است تا حفظ ویژگی خودشناسی. حفظ دانش عمومی اجتماعی در بیماران مبتلا به سندرم کورساکوف که ناتوانی عمیقی در یادآوری رویدادها دارند دیده می‌شود. به عنوان مثال، در یک مطالعه، به بیماران کورساکوف دو عکس نشان داده شد و داستان زندگی‌نامه‌ای از هرکدام به آنها گفته شد. داستان یک مرد او را به عنوان یک «مرد خوب» توصیف می‌کند. داستان مرد دیگر او را «مرد بد» توصیف می‌کند. یک ماه بعد، اکثر بیماران تصویر مردی را که داستانش نشان داده بود او مرد خوبی است، ترجیح دادند، اگرچه هیچ یک از اطلاعات زندگی‌نامه او را به خاطر نداشتند (ام. کا. جانسون و همکاران، ۱۹۸۵)

Klein and his colleagues made sure to address this question. They asked patient D.B. to rate his daughter’s personality traits by using the same test that he had so accurately completed about himself. His responses and those of his daughter varied wildly, while those of control patients and their children did not. Although D.B. was unable to retrieve accurate trait information about his daughter, he had no trouble recalling information about himself (Klein et al., 2002). These results provide additional support for the suggestion that trait-based semantic knowledge about the self exists outside of general semantic knowledge. They also suggest that at least some of the mechanisms of self-referential processing rely on neural systems distinct from the neural systems used to process information about other people.

مطمئناً کلاین و همکارانش به این سؤال پرداختند. آنها از بیمار «دی. بی.» خواستند تا با استفاده از همان تستی که در مورد خودش به دقت کامل کرده بود، به ویژگی‌های شخصیتی دخترش امتیاز دهد. پاسخ‌های او و دخترش بسیار متفاوت بود، در حالی که پاسخ‌های بیماران گروه کنترل و فرزندانشان تفاوتی نداشتند. اگرچه «دی. بی.» قادر به بازیابی اطلاعات دقیق ویژگی‌های دخترش نبود، در به خاطر آوردن اطلاعات مربوط به خود مشکلی نداشت (کلین و همکاران، ۲۰۰۲). این نتایج از این پیشنهاد که دانش معنایی مبتنی بر صفت در مورد خود خارج از دانش معنایی عمومی وجود دارد، حمایت بیشتری فراهم می‌کند. آن‌ها همچنین پیشنهاد می‌کنند که حداقل برخی از مکانیسم‌های پردازش خودارجاعی متکی بر سیستم‌های عصبی متمایز از سیستم‌های عصبی مورد استفاده برای پردازش اطلاعات افراد دیگر است.

Trait-based semantic knowledge about the self is remarkably robust against a host of neural insults and damage (Klein & Lax, 2010). In this regard it is unlike other types of semantic knowledge, even other types of semantic knowledge about the self; for example, you may not know your birthday or recognize yourself in the mirror, but you still know that you are stubborn. This robustness suggests that semantic trait knowledge about oneself is a special type of self-knowledge. The fact that this special self-knowledge is separate from other knowledge about the self also suggests that the self is not a single unified entity.

دانش معنایی مبتنی بر صفت در مورد خود به طور قابل ملاحظه ای در برابر انبوهی از صدمه‌ها و آسیب‌های عصبی، مقاوم است (کلین و لاکس، ۲۰۱۰). از این جهت برخلاف دیگر انواع دانش معنایی، حتی انواع دیگر دانش معنایی درباره خود است. برای مثال، ممکن است روز تولد خود را ندانید یا خود را در آینه نشناسید، اما همچنان می‌دانید که لجباز هستید. این مقاومت نشان می‌دهد که دانش ویژگی معنایی در مورد خود نوع خاصی از خودشناسی است. این واقعیت که این خودشناسی خاص از سایر دانش‌ها درباره خود جدا است نیز نشان می‌دهد که خود یک ماهیت یکپارچه واحد نیست.

These findings lead to the conclusion that rather than being centered in one unique cognitive structure, the self is distributed across multiple systems. In fact, several different systems for self-knowledge have been identified, and they can be isolated functionally from each other. For example, there is one system for episodic memories of your own life (I had a great time hiking in South Dakota), another for semantic knowledge of the facts of your life (I am half Norwegian), another for a sense of personal agency (I am the agent that causes my arm to lift up), another for the ability to recognize your body in the mirror, in photos, and just looking down at your feet (That’s me, all right!), and there are many more systems mediating other types of self-knowledge.

این یافته‌ها به این نتیجه می‌رسند که خود به جای اینکه در یک ساختار شناختی منحصربه‌فرد متمرکز شود، در چندین سیستم توزیع شده است. در واقع چندین سیستم مختلف برای خودشناسی شناسایی شده اند و می‌توان آنها را از نظر عملکردی از یکدیگر جدا کرد. به عنوان مثال، یک سیستم برای خاطرات اپیزودیک زندگی خود شما (من در کوهنوردی در داکوتای جنوبی لحظات خوبی را سپری کردم)، سیستم دیگری برای دانش معنایی حقایق زندگی شما (من نیمه نروژی هستم)، سیستم دیگری برای احساس پویایی شخصی (من عاملی هستم که باعث می‌شود بازویم بلند شود)، دیگری برای توانایی تشخیص بدن شما در آینه، در عکس‌ها، و فقط نگاه کردن به پاهای شما (بدون شک این من هستم!) و سیستم های بسیار بیشتری وجود دارند که واسطه انواع دیگر خودشناسی هستند. 

These different systems for self-knowledge are at least partially anatomically separable as well. For example, Michel Desmurget and colleagues (2009) were able to artificially give individuals the sense that they had moved or spoken (without their having actually moved or spoken) by electrically stimulating regions of the poste- rior parietal cortex in patients undergoing awake brain surgery. Thus, activity in the posterior parietal cortex appears to play a causal role in generating the sense of personal agency-one of the core systems of self- knowledge just described.

این سیستم‌های مختلف برای خودشناسی حداقل تا حدی از نظر تشریحی نیز قابل تفکیک هستند. برای مثال، میشل دسمورگت و همکارانش (۲۰۰۹) توانستند با تحریک الکتریکی نواحی قشر آهیانه‌ای خلفی در بیمارانی که تحت عمل جراحی مغز به صورت بیدار قرار می‌گرفتند، به طور مصنوعی به افراد این حس را بدهند که حرکت کرده یا صحبت کرده‌اند (بدون اینکه واقعاً حرکت کرده یا صحبت کرده باشند). بنابراین، به نظر می‌رسد که فعالیت در قشر آهیانه‌ای خلفی نقش علت و معلولی در ایجاد حس پویایی شخصی دارد – یکی از سیستم‌های اصلی خودشناسی که قبلاً توضیح داده شد.

On the other hand, damage to medial temporal lobe regions (e.g., resection of the left and right medial temporal lobe in patient H.M., described in Chapter 9) can profoundly impair the ability to form and access episodic memories about one’s own life without impacting other systems for self-knowledge (e.g., the sense of personal agency). Thus, invasive methods and lesion studies confirm that self-knowledge appears to be both fundamentally distributed and reliant on multiple distinct brain systems. Although these systems interact a great deal in day-to-day life, they can be dissociated from one another through the use of carefully designed psychological and neuroscientific paradigms.

از سوی دیگر، آسیب به نواحی لوب گیجگاهی میانی (به عنوان مثال، برداشتن لوب گیجگاهی میانی چپ و راست در بیمار «اچ.ام»، شرح داده شده در فصل ۹) می‌تواند توانایی شکل گیری و دسترسی به خاطرات اپیزودیک در مورد زندگی خود را بدون تأثیرگذاری بر سایر سیستم‌های خودشناسی به شدت مختل کند. (مثلاً احساس پویایی شخصی). بنابراین، روش‌های تهاجمی و مطالعه آسیب‌ها تأیید می‌کنند که به نظر می‌رسد خودشناسی هم اساساً توزیع شده و هم به چندین سیستم مغزی متمایز وابسته است. اگرچه این سیستم‌ها در زندگی روزمره به میزان زیادی تعامل دارند، اما می‌توان آنها را از طریق استفاده از مدل‌های روان‌شناختی و عصب‌شناسی طراحی‌شده با دقت از یکدیگر جدا کرد.

Self-Reference as a Baseline Mode of Brain Function

خود ارجاعی به عنوان حالت پایه‌ای عملکرد مغز

As we have seen in many previous chapters, during fMRI studies participants are given a task to perform. Typically, they are asked to rest between tasks. Imagine yourself lying in a “magnet” with nothing to do and being told to rest. Does your mind turn off like a TV screen? No; you start thinking about the weekend, summer break, your friends, the paper you have to write-something. And usually that something is all about you, or about something or someone connected to you in some way.

همانطور که در بسیاری از فصل‌های قبلی دیدیم، در طول مطالعات fMRI به شرکت‌کنندگان تکلیف داده می‌شود تا انجام دهند. به طور معمول، از آنها خواسته می‌شود بین تکلیف‌ها استراحت کنند. تصور کنید که در یک آهنربا دراز کشیده اید و کاری برای انجام دادن ندارید و به شما گفته می‌شود استراحت کنید. آیا ذهن شما مانند صفحه تلویزیون خاموش می‌شود؟ خیر؛ شما شروع به فکر کردن در مورد تعطیلات آخر هفته، تعطیلات تابستانی، دوستان خود، مقاله ای که باید بنویسید، می‌کنید. و معمولاً این چیزی است که همه چیز در مورد شما است، یا در مورد چیزی یا کسی که به نوعی با شما مرتبط است.

Can studying the brain tell us anything about why self-referential processing is so prevalent? Some research suggests that the medial prefrontal cortex (MPFC), the region associated with self-referential processing, has unique physiological properties that may permit self- referential processing to occur even when we are not actively trying to think about ourselves; that is, it is our brain’s default processing mode.

آیا مطالعه مغز می‌تواند چیزی در مورد اینکه چرا پردازش خودارجاعی تا این حد رایج است به ما بگوید؟ برخی تحقیقات نشان می‌دهند که قشر پره‌فرونتال میانی (MPFC)، ناحیه‌ای که با پردازش خود ارجاعی مرتبط است، دارای ویژگی‌های فیزیولوژیکی منحصربه‌فردی است که ممکن است حتی زمانی که ما فعالانه سعی در فکر کردن به خود نداریم، اجازه پردازش خودارجاعی دهد؛ یعنی حالت پردازش پیش فرض مغز ما است.

This notion emerged as it gradually dawned on researchers that although participants inside the MRI machine were supposedly at rest, activity in specific brain regions was noticeably increasing. In fact, this activity was as vigorous as the activity detected in other regions during mental tasks such as math problems. The brain at rest apparently was not “off.” When participants were quizzed about what they were thinking during their “rest periods,” the typical answer related to self-referential processing (Gusnard & Raichle, 2001; Gusnard et al., 2001).

این تصور از زمانی پدیدار شد که محققان متوجه شدند که اگرچه شرکت کنندگان در داخل دستگاه MRI ظاهراً در حال استراحت بودند، فعالیت در مناطق خاصی از مغز به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. در واقع، این فعالیت به اندازه فعالیتی بود که در سایر مناطق در حین انجام وظایف ذهنی مانند مسائل ریاضی مشاهده شد. مغز در حالت استراحت ظاهراً «خاموش» نبود. هنگامی که از شرکت کنندگان در مورد آنچه که در طول دوره‌های استراحت خود فکر می‌کنند سؤال شد، پاسخ معمولی مربوط به پردازش خود ارجاعی بود (گاسنرد و ریچل، ۲۰۰۱؛ گاسنرد و همکاران، ۲۰۰۱)

Obviously, even when you are resting quietly, blood continues to circulate to your brain as it uses oxygen. In fact, a network of brain regions that includes the MPFC has metabolic rates that are higher “at rest.” These circulatory and metabolic demands are costly because they take blood and oxygen away from other organs. Why would the brain consume so much of the body’s energy when it is not engaged in a specific cognitive task?

بدیهی است، حتی زمانی که شما آرام استراحت می‌کنید، خون همچنان به گردش در مغز شما ادامه می‌دهد زیرا مغز از اکسیژن استفاده می‌کند. در واقع، شبکه ای از نواحی مغز که شامل MPFC است، میزان متابولیسمی دارد که «در حالت استراحت» بیشتر است. این نیازهای گردش خون و متابولیک ارزشمند است زیرا خون و اکسیژن را از سایر اندام‌ها دور می‌کند. چرا وقتی مغز درگیر یک تکلیف شناختی خاص نیست، مقدار زیادی از انرژی بدن را مصرف می‌کند؟

Raichle, Gusnard, and their colleagues argue that when we are at rest, cognitively speaking, our brains con- tinue to engage but revert to a number of psychological processes that describe a default mode of brain function (Gusnard & Raichle, 2001). The researchers named the brain regions that support these processes the default network (Raichle et al., 2001). The default network consists of the MPFC (made up of the dmPFC and vmPFC), precuneus, posterior cingulate cortex, retrosplenial cortex, TPJ, medial temporal lobe, and inferior parietal lobule (Figure 13.4). The researchers hypothesized that the higher metabolic rate in the MPFC reflects self-referential processing, such as thinking about what we might be getting ready to do or evaluating our current condition. Thus, they concluded, the default network is there to ensure that we always have some idea of what is going on around us. This is called the sentinel hypothesis.

رایچل، گاسنرد و همکارانشان استدلال می‌کنند که وقتی ما در حالت استراحت هستیم، از نظر شناختی، مغز ما به درگیر شدن ادامه می‌دهد اما به تعدادی از فرآیندهای روان‌شناختی که حالت پیش‌فرض عملکرد مغز را توصیف می‌کند، باز می‌گردد (گاسنرد و ریچل، ۲۰۰۱). محققان مناطق مغزی را که از این فرآیندها پشتیبانی می‌کنند، شبکه پیش‌فرض نامیدند (ریچل و همکاران، ۲۰۰۱). شبکه پیش‌فرض از MPFC (متشکل از dmPFC و vmPFC)، پرکونوئوس، قشر سینگولیت خلفی، قشر پس‌پینه‌ای، TPJ، لوب تمپورال میانی و لوبول آهیانه‌ای تحتانی تشکیل شده است (شکل ۱۳.۴). محققان این فرضیه را مطرح کردند که میزان متابولیسمی بیشتر در MPFC منعکس کننده پردازش خود ارجاعی است، مانند فکر کردن در مورد آنچه ممکن است برای انجام آن آماده شویم یا وضعیت فعلی خود را ارزیابی کنیم. بنابراین، آنها نتیجه گرفتند، شبکه پیش فرضی وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که ما همیشه ایده ای از آنچه در اطراف ما می‌گذرد داریم. این فرضیه نگهبان نامیده می‌شود.

FIGURE 13.4 The default network. Combined data from nine positron emission tomography (PET) studies -dmPFC showing the regions that were most active during passive tasks (in blue). The lateral (left) and medial (right) surfaces of the left hemisphere are shown. The medial temporal lobe (see the “Anatomical Orientation” box in Chapter 9) is not shown in this projection.

شکل ۱۳.۴ شبکه پیش فرض. داده‌های ترکیبی از ۹ مطالعه توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) -dmPFC که مناطقی را نشان می‌دهد که در طول تکلیف‌های غیرفعال، فعال‌ترین بودند (به رنگ آبی). سطوح جانبی (چپ) و میانی (راست) نیمکره چپ نشان داده شده است. لوب گیجگاهی میانی (به کادر «جهت تشریحی» در فصل ۹ مراجعه کنید) در این تصویر نشان داده نشده است.

The default network is most active when tasks direct our attention away from external stimuli and we are inwardly focused, engaged in self-reflective thought and judgment assessments that depend on social and emotional content. The default network is connected to the medial temporal lobe memory system, which explains why we often consider the past in these ramblings. However, no primary sensory or motor regions are connected to the default network, and it is deactivated during active tasks (Figure 13.5).

شبکه پیش‌فرض زمانی فعال‌تر است که تکلیف‌ها توجه ما را از محرک‌های بیرونی دور می‌کنند و به درون متمرکز می‌شویم، به ارزیابی‌های فکری و قضاوتی خودبازتابی مشغول هستیم که به محتوای اجتماعی و هیجانی بستگی دارد. شبکه پیش‌فرض به سیستم حافظه لوب گیجگاهی میانی متصل است، که توضیح می‌دهد که چرا ما اغلب گذشته را در این ramblings در نظر می‌گیریم. با این حال، هیچ ناحیه حسی یا حرکتی اولیه به شبکه پیش‌فرض متصل نیست، و در طول تکلیف‌های فعال، غیرفعال می‌شود (شکل ۱۳.۵).

Thus, when you want to detach yourself from ruminating about your own plight, you can do so by performing an active task such as reading, practicing your guitar chords, or rotating your tires. The great Antarctic explorer Sir Ernest Shackleton knew this instinctively. In his book, South, he describes the ordeal that he and his men went through when their ship was sunk and they were stranded on the pack ice just off the Antarctic coast in 1915. At one point he relates,

بنابراین، زمانی که می‌خواهید خود را از نشخوار فکری در مورد وضعیت بد خود دور کنید، می‌توانید این کار را با انجام یک تکلیف فعال مانند خواندن، تمرین آکوردهای گیتار یا بیهوده تلاش کنید (rotating your tires). کاشف بزرگ قطب جنوب سر ارنست شاکلتون به طور غریزی این را می‌دانست. او در کتاب خود به نام جنوب، مصائبی را که او و افرادش در سال ۱۹۱۵ در هنگام غرق شدن کشتی‌شان و گیر افتادن آن‌ها بر روی یخ‌های انبوه در نزدیکی سواحل قطب جنوب تجربه کردند، شرح می‌دهد. در این برهه از زمان او یک سری رویدادها را توصیف می‌کند: 

Then I took out to replace the cook [with] one of the men who had expressed a desire to lie down and die. The task of keeping the galley fire alight was both difficult and strenuous, and it took his thoughts away from the chances of immediate dissolution. In fact, I found him a little later gravely concerned over the drying of a naturally not over-clean pair of socks which were hung up in close proximity to our evening milk. Occupation had brought his thoughts back to the ordinary cares of life. (Shackleton, 1919/2004, p. 136)

سپس بیرون آمدم تا یکی از مردانی را جایگزین آشپز کنم که ابراز تمایل کرده بود دراز بکشد و بمیرد. کار روشن نگه داشتن آتش گالی (آشپزخانه کشتی) هم سخت و دشوار بود و افکار او را از احتمال انحلال فوری دور می‌کرد. در واقع، کمی بعد متوجه شدم که او به شدت نگران خشک شدن یک جفت جوراب طبیعی نه بیش از حد تمیز است که در نزدیکی شیر عصر ما آویزان شده بود. اشتغال، افکار او را به دغدغه‌های عادی زندگی بازگردانده بود. (شکلتون، ۱۹۱۹/۲۰۰۴، ص ۱۳۶)

Interestingly, however, while performing active tasks that involve self-referential judgments, the MPFC deactivates less than it does for other types of tasks. The fact that we generally think about ourselves when left to daydream would suggest that when we’re given a self- referential task, our MPFC would not show a significant change in activation, because it chronically engages in self-referential thinking, even during the rest or baseline condition. In the self-reference studies described along-side Figure 13.2, for example, the president and printed- format conditions directed cognitive resources away from self-referential thinking, and the MPFC showed a strong deactivation relative to baseline under those conditions.

با این حال، نکته جالب این است که در حین انجام وظایف فعال که شامل قضاوت‌های خودارجاعی است، MPFC کمتر از سایر انواع وظایف غیرفعال می‌شود. این واقعیت که ما به طور کلی وقتی به رویاپردازی رها می‌شویم به خودمان فکر می‌کنیم، نشان می‌دهد که وقتی یک تکلیف خودارجاعی به ما داده می‌شود، MPFC ما تغییر قابل‌توجهی در فعال‌سازی نشان نمی‌دهد، زیرا به طور مزمن در تفکر خودارجاعی، حتی در طول دوره، شرکت می‌کند. استراحت یا وضعیت پایه برای مثال، در مطالعات خودارجاعی که در کنار شکل ۱۳.۲ توضیح داده شده است، شرایط رئیس‌جمهور و قالب چاپی، منابع شناختی را از تفکر خودارجاعی دور می‌کند، و MPFC در آن شرایط، غیرفعال‌سازی قوی نسبت به خط پایه را نشان می‌دهد.

FIGURE 13.5 Focus Inward is accompanied by increased dmPFC activity. Activity in the dorsomedial prefrontal cortex (dmPFC) increases during tasks that involve self-referential mental activity or self-focused attention and decreases during tasks that involve externally focused attention. This find- ing is consistent with the observation that during goal-directed behaviors, self- focused attention decreases, and it also indicates that at baseline, some degree of self-referential mental activity should be engaging this region-a suggestion that has been supported by functional imaging data.

شکل ۱۳.۵ تمرکز به درون با افزایش فعالیت dmPFC همراه است. فعالیت در قشر پیش پیشانی پشتی میانی (dmPFC) در طول تکلیف‌هایی که شامل فعالیت ذهنی خودارجاعی یا توجه متمرکز بر خود است افزایش می‌یابد و در طول تکلیف‌هایی که شامل توجه متمرکز بر بیرون است، کاهش می‌یابد. این یافته با این مشاهدات مطابقت دارد که در طی رفتارهای هدفمند، توجه متمرکز بر خود کاهش می‌یابد، همچنین نشان می‌دهد که در ابتدا، درجاتی از فعالیت ذهنی خودارجاعی باید این منطقه را درگیر کند – پیشنهادی که توسط داده‌های تصویربرداری عملکردی پشتیبانی شده است.

Since the default network was first described, however, multiple studies have found that various tasks activate a set of regions remarkably similar to the default network. These include autobiographical memory tasks, tasks that require envisioning the self in the future or navigating to a different location, and tasks that evaluate personal moral dilemmas (e.g., is it morally acceptable to push one person off a sinking boat to save five others?). Furthermore, similar regions of the brain are activated when we think about the beliefs and intentions of other people—that is, their mental states. Thus, the default network appears to do more than solely self- referential processing. Can you spot a common thread, or common cognitive process, running through all of these tasks?

با این حال، از زمانی که شبکه پیش‌فرض برای اولین بار توضیح داده شد، مطالعات متعدد نشان داده‌اند که تکالیف مختلف مجموعه‌ای از مناطق را فعال می‌کنند که به طور قابل‌توجهی شبیه به شبکه پیش‌فرض هستند. اینها شامل تکالیف حافظه خودزندگی‌نامه، تکالیفی است که نیاز به تجسم خود در آینده یا حرکت به مکان دیگری دارد، و کارهایی که معضلات اخلاقی شخصی را ارزیابی می‌کنند (مثلاً آیا از نظر اخلاقی قابل قبول است که یک نفر را از قایق در حال غرق کردن برای نجات پنج نفر دیگر هل دهیم؟) . علاوه بر این، مناطق مشابهی از مغز زمانی فعال می‌شوند که به عقاید و نیت‌های دیگران، یعنی حالات ذهنی آنها فکر می‌کنیم. بنابراین، به نظر می‌رسد که شبکه پیش‌فرض بیش از پردازش خودارجاعی انجام می‌دهد. آیا می‌توانید یک رشته مشترک یا فرآیند شناختی مشترک را که در تمام این تکالیف انجام می‌شود، پیدا کنید؟

Although they differ in content and goal, each task requires the participants to envision themselves in conditional situations, situations other than the here and now that is, to adopt an alternative, counterfactual perspective (Buckner & Carroll, 2007; J. P. Mitchell, 2009). For example, imagine what you might think and feel if you had to change a flat tire in a rainstorm, without a raincoat, on the way to an important interview. Alternatively, how would you feel if you won a trip to the Sey-chelles? Each scenario requires you to focus on thoughts that (most likely) have no relation to the stimuli in your current environment. This type of cognitive process is exactly what we need so that we can infer the mental states of others, such as trying to imagine how your friend felt after catching a seemingly impossible touch down pass in the Rose Bowl game. As this account suggests, the processes that give rise to our understanding of other people’s minds overlap with the processes that support speculations about our own activities.

اگرچه آنها از نظر محتوا و هدف متفاوت هستند، اما هر تکلیف از شرکت کنندگان می‌خواهد که خود را در موقعیت‌های شرطی تصور کنند، موقعیت‌هایی غیر از اینجا و اکنون، یعنی دیدگاهی جایگزین و خلاف واقع اتخاذ کنند (باکنر و کارول، ۲۰۰۷؛ جی پی میچل، ۲۰۰۹). به عنوان مثال، تصور کنید اگر در راه یک مصاحبه مهم مجبور به تعویض لاستیک پنچر شده در طوفان بارانی، بدون کت بارانی شوید، چه فکر و چه احساسی خواهید داشت. از طرف دیگر، اگر برنده سفری به سیشل شوید، چه احساسی خواهید داشت؟ هر سناریو از شما می‌خواهد بر افکاری تمرکز کنید که (به احتمال زیاد) هیچ ارتباطی با محرک‌های موجود در محیط فعلی شما ندارند. این نوع فرآیند شناختی دقیقاً همان چیزی است که ما به آن نیاز داریم تا بتوانیم حالات ذهنی دیگران را استنباط کنیم، مانند تلاش برای تصور اینکه دوست شما پس از گرفتن یک پاس لمسی به ظاهر غیرممکن در بازی Rose Bowl چه احساسی داشته است. همانطور که این گزارش نشان می‌دهد، فرآیندهایی که باعث درک ما از ذهن دیگران می‌شود با فرآیندهایی که از حدس و گمان در مورد فعالیت‌های خودمان پشتیبانی می‌کنند، همپوشانی دارند.

Recent evidence is consistent with a key role for the default network in understanding other people’s minds and suggests that high levels of activity in the default network during periods of rest may prepare us for effective social cognition. Robert Spunt and colleagues at UCLA used fMRI to measure activity in areas of the default network in participants during brief (20-second) rest periods preceding trials of three different cognitive tasks: evaluating whether a sentence matched the mental state of an individual depicted in a photograph, evaluating whether a sentence matched the individual’s physical description, or solving a mathematical problem (Spunt et al., 2015).

شواهد اخیر با نقش کلیدی شبکه پیش فرض در درک ذهن دیگران سازگار است و نشان می‌دهد که سطوح بالای فعالیت در شبکه پیش فرض در طول دوره‌های استراحت ممکن است ما را برای شناخت اجتماعی موثر آماده کند. رابرت اسپانت و همکارانش در UCLA از fMRI برای اندازه‌گیری فعالیت در نواحی شبکه پیش‌فرض در شرکت‌کنندگان در طول دوره‌های استراحت کوتاه (۲۰ ثانیه‌ای) قبل از آزمایش‌های سه کار شناختی مختلف استفاده کردند: ارزیابی اینکه آیا یک جمله با وضعیت ذهنی یک فرد به تصویر کشیده شده در یک عکس مطابقت دارد یا خیر، ارزیابی اینکه آیا یک جمله با توصیف فیزیکی فرد مطابقت دارد یا خیر، یا حل یک مسئله ریاضی (اسپانت و همکاران، ۲۰۱۵). 

Strikingly, these researchers found that increased activity in the default network during the 20-second rest period predicted the ease and efficiency with which participants performed the mental-state matching task, but similar increased default network activity before the physical-description matching task or the mathematical task had no effect on performance. These researchers suggest that evolution has honed our neural processes such that when no immediate task is at hand, our brains prepare us for the difficult task of making sense of other minds. The next time someone tells you to enjoy the moment instead of daydreaming, you can reply, “Dude, I’m in prep mode to mind-read.”

به طور قابل توجهی، این محققان دریافتند که با افزایش فعالیت در شبکه پیش‌فرض در طول دوره استراحت ۲۰ ثانیه‌ای، می‌توان سهولت و کارایی شرکت کنندگان در انجام تکلیف تطبیق حالت ذهنی را پیش بینی کرد، اما مشابه افزایش فعالیت شبکه پیش‌فرض قبل از تکلیف تطبیق توصیف فیزیکی یا تکلیف ریاضی تأثیری بر عملکرد نداشت. این محققان پیشنهاد می‌کنند که تکامل فرآیندهای عصبی ما را به گونه‌ای تقویت کرده است که وقتی هیچ کار فوری در دسترس نیست، مغز ما، ما را برای کار دشوار درک ذهن‌های دیگر آماده می‌کند. دفعه بعد که کسی به شما گفت به جای خیال پردازی از لحظه لذت ببرید، می‌توانید پاسخ دهید: «رفیق، من در حالت آماده سازی برای ذهن خوانی هستم.» 

Self-Perception as a Motivated Process

ادراک از خود به عنوان یک فرآیند با انگیزه

Even though we have the richest possible set of data against which to judge ourselves, this process is often inaccurate. A wide range of behavioral studies have shown that people often have unrealistically positive self-perceptions (S. E. Taylor & Brown, 1988). Among high school students, 70% rank themselves as above average in leadership ability, while 93% of college professors believe that they are above average at their work (reviewed in Gilovich, 1991). More than 50% of people believe they are above average in intelligence, physical attractiveness, and a host of other positive characteristics. This view through rose-colored glasses extends to our expectations in life. People tend to believe they are more likely than others to experience positive future events, such as winning the lottery, and less likely than others to experience negative future events, such as getting a divorce.

حتی اگر ما غنی‌ترین مجموعه داده‌های ممکن را داریم که می‌توانیم بر اساس آنها قضاوت کنیم، این فرآیند اغلب نادرست است. طیف وسیعی از مطالعات رفتاری نشان داده است که افراد اغلب دارای ادراک غیرواقعی مثبت از خود هستند (اس. ای. تیلور و براون، ۱۹۸۸). در میان دانش‌آموزان دبیرستانی، ۷۰ درصد خود را از نظر توانایی رهبری بالاتر از حد متوسط ​​می‌دانند، در حالی که ۹۳ درصد از اساتید دانشگاه معتقدند که در کارشان بالاتر از حد متوسط ​​هستند (بازبینی در گیلوویچ، ۱۹۹۱). بیش از ۵۰ درصد از مردم معتقدند که از نظر هوش، جذابیت فیزیکی و مجموعه ای از ویژگی‌های مثبت دیگر بالاتر از حد متوسط ​​هستند. این دیدگاه از طریق خوش بینی (rose-colored glasses) به انتظارات ما در زندگی گسترش می‌یابد. افراد تمایل دارند بر این باور باشند که بیشتر از دیگران رویدادهای مثبت آینده مانند برنده شدن در بخت آزمایی را تجربه می‌کنند و کمتر از دیگران احتمال دارد که رویدادهای منفی آینده مانند طلاق را تجربه کنند.

How does the brain enable us to maintain these positive illusions about ourselves? Studies suggest that the most ventral portion of the anterior cingulate cortex is responsible for focusing attention on positive information about the self. Joseph Moran and his colleagues at Dartmouth College (2006) did an fMRI study asking participants to make a series of self-descriptive judgments just like those in the self-reference studies. As expected from research on positive biases in self- perception, the participants tended to select more positive adjectives and fewer negative adjectives as self-descriptive. Differences in activity in the ventral anterior cingulate cortex were associated with making judgments about positive adjectives compared to negative adjectives-particularly for adjectives considered to be self-descriptive (Figure 13.6). 

چگونه مغز ما را قادر می‌سازد که این توهمات مثبت در مورد خودمان را حفظ کنیم؟ مطالعات نشان می‌دهد که شکمی‌ترین بخش قشر سینگولیت قدامی مسئول تمرکز توجه بر اطلاعات مثبت در مورد خود است. جوزف موران و همکارانش در کالج دارتموث (۲۰۰۶) یک مطالعه fMRI انجام دادند و از شرکت‌کنندگان خواستند که یک سری قضاوت‌های توصیفی خود را درست مانند قضاوت‌های موجود در مطالعات خود ارجاعی انجام دهند. همانطور که از تحقیق در مورد سوگیری‌های مثبت در ادراک از خود انتظار می‌رفت، شرکت کنندگان تمایل داشتند که صفت‌های مثبت بیشتری و صفت‌های منفی کمتری را به عنوان خود توصیفی انتخاب کنند. در مقایسه با صفت‌های منفی، تفاوت در فعالیت در قشر سینگولیت قدامی شکمی به قضاوت در مورد صفت‌های مثبت وابسته است – به ویژه برای صفت‌هایی که به عنوان خود توصیفی در نظر گرفته می‌شوند (شکل ۱۳.۶).

FIGURE 13.6 Neural activity in relation to judging positive information about the self.
(a) Participants rated the self-descriptiveness of a variety of personality traits. (b) Less deactivation in the anterior cingulate was associated with rating positive personality traits in comparison to negative personality traits. VACC = ventral anterior cingulate cortex.

شکل ۱۳.۶ فعالیت عصبی در رابطه با قضاوت اطلاعات مثبت در مورد خود.

(الف) شرکت کنندگان به خود توصیفی بودن انواع ویژگی‌های شخصیتی امتیاز دادند. (ب) در مقایسه با ویژگی‌های شخصیت منفی، غیرفعال‌سازی کمتر در سینگولیت قدامی به رتبه بندی ویژگی‌های شخصیتی مثبت وابسته بود. VACC = قشر سینگولیت قدامی شکمی.

Another fMRI study found that a similar region of the anterior cingulate cortex was activated differentially when participants imagined experiencing a positive event in the future as compared to a negative event (Sharot et al., 2007). These studies suggest that the anterior cingulate cortex is important for distinguishing positive self-relevant information from negative self-relevant information. Marking information as positive versus negative may permit people to focus more on the positive.

مطالعه دیگری با fMRI نشان داد که زمانی که شرکت کنندگان تصور می‌کردند یک رویداد مثبت در آینده را در مقایسه با یک رویداد منفی تجربه می‌کنند، ناحیه مشابهی از قشر سینگولیت قدامی به طور متفاوت فعال می‌شود (شاروت و همکاران، ۲۰۰۷). این مطالعات نشان می‌دهد که قشر سینگولیت قدامی برای تشخیص اطلاعات مثبت مربوط با خود از اطلاعات منفی مربوط با خود مهم است. علامت گذاری اطلاعات به عنوان مثبت در مقابل منفی ممکن است به افراد این امکان را بدهد که بیشتر روی موارد مثبت تمرکز کنند.

Although self-perceptions are sometimes biased in a positive direction, on average, self-perceptions are not delusional or completely detached from reality. Accurate self-perception is essential for appropriate social behavior. For example, people must have some insight into their behavior to make sure they are fol- lowing social rules and norms and avoiding social mistakes. Patients with damage to the orbitofrontal cortex (like M.R. in the chapter-opening story) tend to have unrealistically positive self-views, along with inappropriate social behavior.

اگرچه گاهی ادراکات از خود در جهت مثبت سوگیری می‌کنند، اما به طور متوسط، تصورات از خود هذیانی یا کاملاً جدا از واقعیت نیستند. ادراک دقیق از خود برای رفتار اجتماعی مناسب ضروری است. برای مثال، افراد باید بینشی نسبت به رفتار خود داشته باشند تا مطمئن شوند که از قوانین و هنجارهای اجتماعی پیروی می‌کنند و از اشتباهات اجتماعی اجتناب می‌کنند. بیماران مبتلا به آسیب به قشر اوربیتوفرونتال (مانند ام.آر. در داستان آغاز فصل) تمایل دارند که دیدگاه مثبت غیرواقعی نسبت به خود، همراه با رفتار اجتماعی نامناسب داشته باشند.

Jennifer Beer wondered whether patients’ behavior was inappropriate because they lacked insight into their own behavior or because they were unaware of the social norms. To explore this question, she videotaped healthy control participants, patients who had damage to the orbitofrontal cortex, and patients with lateral prefrontal cortex damage while they engaged in a structured social interaction with a stranger (Beer et al., 2006). In this interaction, the stranger made conversation with the participants by asking them a series of questions. Unlike the other two groups, patients with orbitofrontal damage tended to bring up impolite conversation topics.

جنیفر بیر متعجب بود که آیا رفتار بیماران به این دلیل نامناسب است که آنها بینشی نسبت به رفتار خود ندارند یا آنها از هنجارهای اجتماعی، بی‌اطلاع هستند. برای بررسی این سوال، او از شرکت کنندگان کنترل سالم، بیمارانی که قشر اوربیتوفرونتال آسیب دیده داشتند و بیمارانی که قشر پیس‌پیشانی جانبی آسیب دیده داشتند در حالی که درگیر یک تعامل اجتماعی ساختاریافته با یک غریبه بودند، فیلم گرفت (بییر و همکاران، ۲۰۰۶). در این تعامل، غریبه با پرسیدن یک سری سوالات با شرکت کنندگان به گفت و گو پرداخت. بر خلاف دو گروه دیگر، بیماران مبتلا به آسیب اربیتوفرونتال تمایل داشتند موضوعات مکالمه بی ادبانه را مطرح کنند.

After the interview, the participants rated how appropriate their answers had been, considering that they had been talking to a stranger. Patients with orbitofrontal damage believed they had performed very well on the social interaction task. When they were shown the videotaped interview, however, these patients become embarrassed by their social mistakes (Figure 13.7). This study suggests that the orbitofrontal cortex is important for spontaneous, accurate self-perceptions, and that, rather than being unaware of social norms, patients with orbitofrontal damage demonstrate lack of insight. 

پس از مصاحبه، شرکت‌کنندگان با توجه به اینکه با یک غریبه صحبت می‌کردند، پاسخ‌هایشان را چقدر مناسب ارزیابی کردند. بیماران مبتلا به آسیب اوربیتوفرونتال معتقد بودند که در تکلیف تعامل اجتماعی بسیار خوب عمل کرده اند. با این حال، هنگامی که مصاحبه ضبط شده به آنها نشان داده شد، این بیماران از اشتباهات اجتماعی خود خجالت زده شدند (شکل ۱۳.۷). این مطالعه نشان می‌دهد که قشر اوربیتوفرونتال برای ادراک ناخودآگاه و دقیق از خود مهم است و اینکه بیماران مبتلا به آسیب اربیتوفرونتال به جای ناآگاهی از هنجارهای اجتماعی، فقدان بینش را نشان می‌دهند.

FIGURE 13.7 Study of self-insight in patients with orbitofrontal damage.
(a) Participants first performed a social skills task that required them to make conversation with an experimenter they did not know well. (b) After performing the task and reporting on their perceptions of their own social appropriateness and emotions, participants watched a videotape of their task performance. (c) In contrast to the other brain-damaged participants and the healthy control participants, patients with orbitofrontal damage became embarrassed after viewing their social mistakes on videotape.

شکل ۱۳.۷ مطالعه خود بینشی در بیماران مبتلا به آسیب اربیتو فرونتال.

(الف) شرکت‌کنندگان ابتدا یک تکلیف مهارت‌های اجتماعی را انجام دادند که لازم بود با آزمایش‌کننده‌ای که به خوبی نمی‌شناختند گفتگو کنند. (ب) شرکت کنندگان پس از انجام تکلیف و گزارش در مورد درک‌شان از شایستگی اجتماعی و هیجانات خودشان، یک نوار ویدئویی از عملکرد تکلیف خود تماشا کردند. (ج) بر خلاف سایر شرکت‌کنندگان آسیب‌دیده مغزی و شرکت‌کنندگان کنترل سالم، بیماران مبتلا به آسیب اوربیتوفرونتال پس از مشاهده اشتباهات اجتماعی خود در نوار ویدئویی خجالت زده شدند.

Predicting Our Future Mental State

پیش بینی وضعیت ذهنی آینده ما

When we predict our future mental state, do we consider actual experiences and extrapolate, or do we generate an output from a set of rules? What if we were asked to choose between spending a year alone in a space station on Mars or alone in a submarine under the polar ice cap? This is a choice between scenarios that no one has experienced, so memory offers no help; nor are there general rules about how to choose.

وقتی وضعیت ذهنی آینده خود را پیش‌بینی می‌کنیم، آیا تجربیات واقعی را در نظر می‌گیریم و برون‌یابی می‌کنیم یا از مجموعه‌ای از قوانین، خروجی تولید می‌کنیم؟ اگر از ما خواسته شود که بین گذراندن یک سال تنها در یک ایستگاه فضایی در مریخ یا تنهایی در زیردریایی زیر توده یخ قطبی یکی را انتخاب کنیم، چه؟ این یک انتخاب بین سناریوهایی است که هیچ کس تجربه نکرده است، بنابراین حافظه کمکی نمی‌کند. همچنین قوانین کلی در مورد نحوه انتخاب وجود ندارد.

When participants had to make predictions about their mental states in novel scenarios, fMRI revealed that the ventral region of the MPFC (the vmPFC)—a region involved with simulating other people’s minds, other times, and other places-was consistently engaged. It has also been found that people’s preferences for one novel situation over another are stable over time: Ask them 9 months later and they make the same choice. Taking these two findings together, Jason Mitchell speculates that when we make these types of predictions, we begin by simulating the experience, just as we would when we simulate the experience of another, and then calculate our preference from those simulations (J. P. Mitchell, 2009).

هنگامی که شرکت‌کنندگان مجبور بودند در مورد حالات روانی خود در سناریوهای جدید پیش‌بینی کنند، fMRI نشان داد که ناحیه شکمی‌ MPFC (vmPFC) – ناحیه‌ای که درگیر شبیه‌سازی ذهن دیگران، زمان‌های دیگر و مکان‌های دیگر است – به طور مداوم درگیر است. همچنین مشخص شده است که ترجیحات افراد برای یک موقعیت جدید نسبت به موقعیت دیگر در طول زمان ثابت است: ۹ ماه بعد از آنها بپرسید و آنها همان انتخاب را انجام می‌دهند. با در نظر گرفتن این دو یافته با هم، جیسون میچل حدس می‌زند که وقتی این نوع پیش‌بینی‌ها را انجام می‌دهیم، با شبیه‌سازی تجربه شروع می‌کنیم، درست مانند زمانی که تجربه دیگری را شبیه‌سازی می‌کنیم، و سپس ترجیح خود را از آن شبیه‌سازی‌ها محاسبه می‌کنیم (ج. پی. میچل،  ۲۰۰۹). 

Studies of patients with damage to the vmPFC support the notion that it contributes to predictions about an individual’s own likes and dislikes. In one study (Fellows & Farah, 2007), three groups were examined: patients with damage principally involving the orbitofrontal and/ or the ventral portion of the medial wall of the frontal lobe, patients with damage to the dorsolateral PFC, and healthy controls. Each participant was asked which of two actors, foods, or colors they preferred. For instance, “Do you prefer Ben Affleck or Matthew Broderick?” When controls or patients with dIPFC damage chose Ben over Matthew, but Matthew over Tom Cruise, their preferences remained stable; they also said they liked Ben more than Tom. Not so with patients who had damage to their vmPFC. Their preferences were inconsistent: They might choose Ben over Matthew and Matthew over Tom, but then choose Tom over Ben.

مطالعات انجام شده بر روی بیمارانی که vmPFC آنها آسیب دیده است، از این نظریه حمایت می‌کنند که vmPFC به پیش بینی‌ها در مورد علاقه و ناپسندی‌های خود فرد کمک می‌کند. در یک مطالعه (فلوز و فرح، ۲۰۰۷)، سه گروه مورد بررسی قرار گرفتند: بیمارانی که آسیب عمدتاً شامل اربیتوفرونتال و یا قسمت شکمی دیواره داخلی لوب فرونتال، بیماران با آسیب به PFC پشتی جانبی و گروه کنترل سالم. از هر یک از شرکت کنندگان پرسیده شد که کدام یک از دو بازیگر، دو غذا یا دو رنگ را ترجیح می‌دهند. به عنوان مثال، «بن افلک را ترجیح می‌دهید یا متیو برودریک؟» هنگامی که کنترل یا بیماران مبتلا به آسیب dIPFC، بن را به متیو، اما متیو را به تام کروز ترجیح دادند، ترجیحات آنها ثابت ماند. آنها همچنین گفتند که بن را بیشتر از تام دوست دارند. در مورد بیمارانی که به vmPFC آسیب دیده بودند، اینطور نیست. ترجیحات آنها متناقض بود: آنها ممکن است بن را به متیو و متیو را به تام انتخاب کنند، اما سپس تام را به بن انتخاب کنند.

If you were offered either $20 today or a guaranteed $23 next week, which would you pick? Oddly enough, most people pick the $20. In general, people tend to make shortsighted decisions, even when they can fore- see the consequences and understand that they would be better off with a different choice. Why do we do this? Brain regions associated with introspective self-reference (such as the vmPFC) are more engaged when we’re judging how much a person would enjoy an event in the present than when predicting future events (J. P. Mitchell et al., 2011).

اگر ۲۰ دلار امروز یا ۲۳ دلار تضمین شده در هفته آینده به شما پیشنهاد شود، کدام را انتخاب می‌کنید؟ برخلاف انتظار، اکثر مردم ۲۰ دلار را انتخاب می‌کنند. به طور کلی، مردم تمایل به تصمیم گیری کوته بینانه دارند، حتی زمانی که می‌توانند عواقب آن را پیش بینی کنند و درک کنند که بهتر است یک انتخاب متفاوت داشته باشند. چرا این کار را می‌کنیم؟ نواحی مغز مرتبط با خود ارجاع درون‌نگر (مانند vmPFC) زمانی که قضاوت می‌کنیم چقدر از یک رویداد در زمان حال لذت می‌بریم بیشتر از پیش‌بینی رویدادهای آینده درگیر می‌شوند (ج. پی. میچل و همکاران، ۲۰۱۱)

Furthermore, vmPFC activity is an indicator of shortsightedness. By looking at the magnitude of vmPFC reduction, researchers could predict the extent to which participants would make shortsighted monetary decisions several weeks later. The more the vmPFC was activated when predicting future events, the fewer short- sighted decisions were made. If you happen to be one of the few people who can delay the payoff, most likely your vmPFC engages better than most when thinking about the future. Considering the previous finding that the vmPFC contributes to the ability to simulate future events from a first-person perspective, Mitchell proposes that an individual’s shortsighted decisions may result in part from a failure to fully imagine the subjective experience of a future self.

علاوه بر این، فعالیت vmPFC شاخصی از کوته بینی است. با بررسی میزان کاهش vmPFC، محققان می‌توانند میزان تصمیمات مالی کوته‌نگرانه شرکت‌کنندگان را چندین هفته بعد پیش‌بینی کنند. هر چه vmPFC هنگام پیش‌بینی رویدادهای آینده بیشتر فعال می‌شد، تصمیمات کوته‌نگر کمتری گرفته می‌شد. اگر شما یکی از معدود افرادی هستید که می‌توانید بازده را به تعویق بیندازید، به احتمال زیاد vmPFC شما در هنگام فکر کردن به آینده، بهتر از بقیه درگیر می‌شود. با توجه به یافته قبلی مبنی بر اینکه vmPFC به توانایی شبیه‌سازی رویدادهای آینده از دیدگاه اول شخص کمک می‌کند، میچل پیشنهاد می‌کند که تصمیمات کوته‌نگر یک فرد ممکن است تا حدی ناشی از ناتوانی در تصور کامل تجربه ذهنی یک خود آینده باشد.

Body Ownership and Embodiment

مالکیت بدن و تجسم

All the information you know about the world is received through sense organs mounted on a moving target-your body. This happens without you having the slightest doubt that the body is yours (body ownership), that all its parts belong to you, and that you and your body are in the same place at the same time. Most of us take for granted the feeling of body ownership, complete with all its parts, and the feeling of spatial unity between the “self” and the body, referred to as embodiment-yet these certainties arise from complex and specific brain mechanisms that integrate sensory and motor information.

تمام اطلاعاتی که در مورد جهان می‌دانید از طریق اندام‌های حسی نصب شده بر روی یک هدف متحرک – بدن شما – دریافت می‌شود. این اتفاق می‌افتد بدون اینکه شما کوچکترین شکی داشته باشید که بدن مال شماست (مالکیت بدن)، همه اعضای آن متعلق به شما هستند و شما و بدنتان در یک مکان در یک زمان هستید. بسیاری از ما احساس مالکیت کامل بدن با تمام اجزای آن و احساس وحدت فضایی بین «خود» و بدن را بدیهی می‌دانیم که به عنوان تجسم (بدنمندی) شناخته می‌شود – با این حال این اطمینان از مکانیسم‌های پیچیده و خاص مغز ناشی می‌شوند که اطلاعات حسی و حرکتی را یکپارچه می‌کنند.

One region of the brain that has been implicated in this processing is the extrastriate body area located in the lateral occipitotemporal cortex, which responds selectively to human bodies and body parts and to imagined and executed movements of one’s own body (Astafiev et al., 2004; Downing et al., 2001). Here we will focus on another relevant cortical region: the temporoparietal junction (TPJ). The TPJ is involved in self processing and integrating multisensory body-related information, which plays a key role in the feeling of embodiment.

یکی از ناحیه‌های مغز که در این پردازش نقش داشته است، ناحیه خارج از جسم مخطط و واقع در قشر پس‌سری-گیجگاهی جانبی است که به طور انتخابی به بدن انسان و اعضای بدن و به حرکات تصوری و اجرا شده بدن خود پاسخ می‌دهد (آستافیف و همکاران، ۲۰۰۴؛ داونینگ و همکاران، ۲۰۰۱). در اینجا ما بر روی یک ناحیه قشر مرتبط دیگر یعنی ناحیه اتصال گیجگاهی (TPJ) تمرکز خواهیم کرد. TPJ درگیر خودپردازی و ادغام اطلاعات مربوط به بدن چندحسی است که نقش کلیدی در احساس تجسم دارد.

FIGURE 13.8 Location of the angular gyrus. Three-dimensional surface reconstruction of the right hemisphere from MRI. Colored spots indicate the location of subdural electrodes where focal electrical stimulation evoked behavioral responses. Stimulation (arrow) at the angular gyrus produced an out-of-body experience. Stars indicate the epileptic focus in the medial temporal lobe.

شکل ۱۳.۸ محل شکنج زاویه ای. بازسازی سطح سه بعدی نیمکره راست از MRI. لکه‌های رنگی نشان دهنده محل الکترودهای ساب دورال است که در آن تحریک الکتریکی کانونی پاسخ‌های رفتاری را برانگیخته است. تحریک (پیکان) در شکنج زاویه ای تجربه ای خارج از بدن ایجاد کرد. ستاره‌ها کانون صرع را در لوب تمپورال میانی نشان می‌دهند.

Olaf Blanke, a Swiss neurologist and neuroscientist, and his colleagues (2002) stumbled upon something fascinating, During a surgical procedure to localize the focus of seizure activity, they lightly stimulated a particular region of the patient’s right angular gyrus (Figure 13.8), located next to the TPJ. This stimulation produced a vestibular response in the patient, who reported she was “sinking into the bed” or “falling from a height.” Increasing the current amplitude produced an out-of-body experience (OBE) in which the patient reported, “I see myself lying in bed, from above, but I only see my legs and lower trunk.”

اولاف بلانکه، نورولوژیست و نوروساینتیست سوئیسی، و همکارانش (۲۰۰۲) به طور تصادفی به چیز جالبی برخوردند، در طی یک عمل جراحی برای مکان‌یابی کانون فعالیت تشنج، آنها به آرامی ناحیه خاصی از شکنج زاویه‌دار راست بیمار را تحریک کردند (شکل ۱۳.۸). شکنج زاویه‌دار در کنار TPJ واقع است. این تحریک یک پاسخ دهلیزی را در بیمار ایجاد کرد و بیمار شرح داد: «دارذ در تخت فرو می‌رود» یا «از ارتفاع می‌افتد». افزایش دامنه جریان یک تجربه خارج از بدن (OBE) ایجاد کرد که در آن بیمار شرح حال خود را این چنین بیان کرد، «من خودم را از بالا در رختخواب می‌بینم، اما فقط پاها و پایین تنه ام را می‌بینم.» 

An OBE, or disembodiment phenomenon, occurs when a person seems to be awake yet sees his body and the world from a location outside his physical body (Blanke et al., 2005). During an OBE, you experience a threefold deviation from the normal self: You feel that you are not residing in your own body (abnormal sense of spatial unity between self and body); you feel as if you are inhabiting another body, usually hovering above the physical body (abnormal self-location); and you see your own body and a view of the world from that location (abnormal egocentric visuospatial perspective; Blanke et al., 2005).

یک OBE یا پدیده جداشدگی از جسم زمانی اتفاق می‌افتد که فردی بیدار به نظر می‌رسد اما بدن و جهان خود را از مکانی خارج از بدن فیزیکی خود می‌بیند (بلانک و همکاران، ۲۰۰۵). در طول یک OBE، شما یک انحراف سه مرحله‌ای از خود طبیعی را تجربه می‌کنید: احساس می‌کنید که در بدن خود ساکن نیستید (احساس غیرطبیعی وحدت فضایی بین خود و بدن)؛ شما احساس می‌کنید که در بدن دیگری ساکن هستید، معمولاً بالای بدن فیزیکی شناور هستید (محل خود غیرطبیعی)؛ و شما بدن خود و نمایی از جهان را از آن مکان می‌بینید (چشم‌انداز دیداری-فضایی خود محور غیرعادی؛ بلانک و همکاران، ۲۰۰۵).

A few years before Blanke’s observation, researchers had performed an fMRI study in which participants changed their egocentric perspective. They were shown a picture of a figure and were asked to make judgments about the scene from the figure’s viewpoint; that is, they had to imagine a perspective other than their own. The study implicated areas near the TPJ as the location of this processing, but only when the participants transformed their egocentric perspective. The TPJ was not active when they attempted a different imagination task: the mental rotation of objects. The researchers hypothesized a dissociation between imagined egocentric perspective transformations and object-based spatial transformations (Zacks et al., 1999), the former involving the TPJ and the latter not.

چند سال قبل از مشاهده بلانک، محققان یک مطالعه fMRI انجام دادند که در آن شرکت کنندگان چشم‌انداز خود محوری‌شان را تغییر دادند. تصویری از یک چهره به آنها نشان داده شد و از آنها خواسته شد که در مورد صحنه از دید این شخصیت قضاوت کنند. یعنی باید چشم اندازی غیر از چشم‌انداز خودشان تصور می‌کردند. این مطالعه نواحی نزدیک به TPJ را به عنوان محل این پردازش درگیر کرد، اما تنها زمانی که شرکت‌کنندگان چشم‌انداز خودمحوری‌شان را تغییر دادند. TPJ زمانی که آنها یک تکلیف خیالی متفاوت را انجام دادند فعال نبود: چرخش ذهنی اشیا. پژوهشگران تفکیک بین تبدیل‌های چشم‌انداز خود محوری تخیلی و تبدیل‌های فضایی مبتنی بر شی را فرض کردند (زکس و همکاران، ۱۹۹۹)، مورد اول در ارتباط با TPJ است و مورد دوم در ارتباط با TPG نیست. 

Blanke’s group pursued its observations in a study (Blanke et al., 2005) seeking to answer the question of whether spontaneous OBES relied on the same or similar mechanisms involved when participants imagined having an OBE, since areas around the TPJ had been implicated in both. In the study, healthy participants undergoing continuous EEG were asked to imagine themselves to be experiencing an OBE. Their ERP responses were enhanced over the TPJ.

گروه بلانک، مشاهدات خود را در مطالعه ای دنبال کرد (بلانک و همکاران، ۲۰۰۵) به دنبال پاسخ به این سوال که آیا OBES خودانگیخته در زمانی که شرکت کنندگان تصور داشتن یک OBE را داشتند به مکانیسم‌های مشابه یا یکسانی متکی است، زیرا مناطق اطراف TPJ در هر دو نقش دارند. در این مطالعه، از شرکت کنندگان سالمی که تحت EEG مداوم قرار می‌گرفتند، خواسته شد تا تصور کنند که OBE را تجربه می‌کنند. پاسخ‌های ERP آنها در TPJ افزایش یافت. 

The researchers then used TMS to determine whether activity in the TPJ was required for transforming one’s body location and visual perspective, or whether it was a general mechanism for transforming anything. When TMS was applied over the TPJ, it interrupted the imag- ined transformations of body location but not the imag- ined rotation of other objects. The final participant in the study was an epileptic patient for whom intracranial recordings had shown spontaneous OBES originating from the TPJ. When she imagined an OBE that mimicked the perceptions she had had during a spontaneous OBE, the seizure focus showed partial activation. This combination of results suggested to the researchers that the TPJ is a crucial structure for mediating spatial unity of self and body and for the conscious experience of the nor- mal self. If the processing in the TPJ is disordered, errors can occur and our brains can misinterpret our location.

سپس محققان از TMS استفاده کردند تا مشخص کنند که آیا فعالیت در TPJ برای تغییر موقعیت بدن و چشم‌انداز  دیداری فرد مورد نیاز است یا آیا این یک مکانیسم کلی برای تغییر هر چیزی است. هنگامی که TMS بر روی TPJ اعمال شد، تغییرات تخیلی مکان بدن را قطع کرد، اما چرخش تخیلی اشیاء دیگر را قطع نکرد. شرکت‌کننده نهایی در این مطالعه یک بیمار صرعی بود که ثبت‌های داخل جمجمه‌ای او OBES خود به خودی را که از TPJ سرچشمه می‌گرفت، نشان داده بود. هنگامی که او یک OBE را تصور کرد که ادراکات او را در طول یک OBE خودبرانگیخته تقلید می‌کرد، کانون تشنج فعال شدن نسبی را نشان داد. این تلفیق نتایج به محققان پیشنهاد کرد که TPJ ساختاری حیاتی برای میانجی‌گری وحدت فضایی خود و بدن و برای تجربه آگاهانه خود طبیعی است. اگر پردازش در TPJ بی نظم باشد، ممکن است خطاهایی رخ دهد و مغز ما موقعیت مکانی ما را به اشتباه تفسیر کند.

Out-of-body experiences are one of three types of visual body illusions known as autoscopic phenomena (APs) that affect the entire body (as opposed to body part illusions, such as phantom limbs). (Derived from the Greek words for “self” and “watcher,” autoscopy is the experience of perceiving the surroundings from a position outside of one’s own body.) The second AP type is autoscopic hallucination. In this case, people do not feel as if they have left their body, but they see a double of themselves in extrapersonal space. The third type of AP is heautoscopy, which is the experience of seeing a double of oneself in extrapersonal space but being unsure of whether one feels disembodied or not (Blanke et al., 2004).

تجربیات خارج از بدن یکی از سه نوع توهم دیداری بدن است که به عنوان پدیده‌های اتوسکوپی (APs) شناخته می شوند که بر کل بدن تأثیر می‌گذارد (بر خلاف توهمات اعضای بدن، مانند اندام‌های خیالی). (برگرفته از کلمات یونانی برای «خود» و «نظاره گر»، اتوسکوپی تجربه درک محیط اطراف از موقعیتی خارج از بدن خود است.) نوع دوم AP توهم اتوسکوپی است. در این حالت افراد احساس نمی‌کنند که بدن خود را رها کرده اند، بلکه در فضایی فرافردی خود را دوگانه می‌بینند. سومین نوع AP، هوتوسکوپی است، که تجربه دیدن یک دوتایی از خود در فضای فرافردی است اما مطمئن نیستید که آیا احساس بی‌جسمانی می‌کنید یا خیر (بلانک و همکاران، ۲۰۰۴).

The different APs are associated with damage to different regions of the temporoparietal cortex. Neuroanatomical studies have shown that out-of-body experiences are caused by damage to right temporoparietal cortex, autoscopic hallucinations tend to be caused by damage to right parieto-occipital or right temporooccipital cortex, and heautoscopy results from left temporoparietal lesions (Blanke & Metzinger, 2009; Figure 13.9).

AP‌های مختلف با آسیب به نواحی مختلف قشر گیجگاهی – آهیانه‌ای همراه هستند. مطالعات نوروآناتومیک نشان داده است که تجارب خارج از بدن به دلیل آسیب به قشر گیجگاهی – آهیانه‌ای راست ایجاد می‌شود، توهمات اتوسکوپی معمولاً ناشی از آسیب به قشر گیجگاهی – پس سری راست یا قشر آهیانه‌ای – پس‌سری راست است و هوتوسکوپی ناشی از ضایعات گیجگاهی – آهیانه‌ای چپ است (بلانک و متزینگر، ۲۰۰۹، شکل ۱۳.۹).

Blanke has proposed that autoscopic phenomena result from two disintegrations: one within personal space, and a second one between personal and extrapersonal space. The first disintegration occurs as a result of conflicting sensory input-that is, the failure of two or more sources of tactile, proprioceptive, kinesthetic, and visual information to match up. For instance, imagine seeing yourself touch a part of your body, but feeling the sensation a tad later than you expected to. The second disintegration occurs when there is conflicting visual and vestibular information, such as when your vestibular system senses that you are moving in one direction but your visual information doesn’t correspond.

بلانک پیشنهاد کرده است که پدیده‌های اتوسکوپی از دو فروپاشی ناشی می‌شوند: یکی در فضای شخصی و دیگری بین فضای شخصی و فضای فرافردی. اولین فروپاشی در نتیجه ورودی حسی متناقض رخ می‌دهد، یعنی عدم تطابق دو یا چند منبع اطلاعات لمسی، حس عمقی، حرکتی و دیداری. به عنوان مثال، تصور کنید که می‌بینید قسمتی از بدنتان را لمس می‌کنید، اما کمی دیرتر از آنچه انتظار داشتید، این حس را احساس می‌کنید. فروپاشی دوم زمانی رخ می‌دهد که اطلاعات دیداری و تعادلی متناقض وجود داشته باشد، مانند زمانی که سیستم دهلیزی شما احساس می‌کند که شما در یک جهت حرکت می‌کنید اما اطلاعات بصری شما مطابقت ندارد.

FIGURE 13.9 Location of brain damage for each of the three autoscopic phenomena. (a) Purple indicates the area of damage associated with out-of-body experiences, localized primarily in the right temporoparietal cortex, in 12 patients. Although single cases of each AP type have been reported after damage to the right or left hemisphere, the hemispheres of predominant involvement are shown here. (b) Yellow indicates the center of damage for autoscopic hallucinations in the right parietooccipital or right temporo-occipital cortex, based on 7 patients. (c) Green indicates damage in the left temporoparietal cortex associated with heautoscopy in 10 patients.

شکل ۱۳.۹ محل آسیب مغزی برای هر یک از سه پدیده اتوسکوپی. (الف) ارغوانی ناحیه آسیب مرتبط با تجربیات خارج از بدن را نشان می‌دهد که عمدتاً در قشر گیجگاهی – آهیانه‌ای سمت راست، در ۱۲ بیمار مکان‌یابی شده است. اگرچه موارد منفرد از هر نوع AP پس از آسیب به نیمکره راست یا چپ گزارش شده است، نیمکره‌های درگیری غالب در اینجا نشان داده شده است. (ب) زرد نشان دهنده مرکز آسیب برای توهمات اتوسکوپی در قشر آهیانه‌ای – پس‌سری راست یا قشر گیجگاهی – پس‌سری راست است، بر اساس ۷ بیمار. (ج) رنگ سبز نشان دهنده آسیب در قشر گیجگاهی – آهیانه‌ای چپ مرتبط با هوتوسکوپی در ۱۰ بیمار است.

---

BOX 13.1 LESSONS FROM THE CLINIC

کادر ۱۳.۱ دروسی از کلینیک

An Unwanted Limb

اندام ناخواسته

Since the age of 4, Patrick hadn’t felt as though his left leg belonged to him. The leg appeared perfectly normal to others including doctors. But to Patrick it was a foreign body, and an increasingly bothersome one. He wanted it removed. As a teenager living in a small, rural American town in the 1960s, Patrick became obsessed with amputees, searching the library for pictures of them. He realized that he wasn’t the only person with such an obsession when he found that most of the pictures of amputees had been cut and stolen from the library books. But he wasn’t going to learn more than that from any book, because the first modern case description of a desire to be an amputee wasn’t published until 1977, where it was defined as a deviant sexual desire.

از سن ۴ سالگی، پاتریک احساس می‌کرد که پای چپش به او تعلق ندارد. پا برای دیگران از جمله پزشکان کاملاً طبیعی به نظر می‌رسید. اما برای پاتریک، پای چپ، یک جسم خارجی و به طور فزاینده ای آزاردهنده بود. او می‌خواست حذف شود. پاتریک به عنوان نوجوانی که در دهه ۱۹۶۰ در یک شهر کوچک و روستایی آمریکا زندگی می‌کرد، شیفته افراد قطع عضو شد و در کتابخانه برای یافتن عکس‌های آن‌ها جستجو می‌کرد. وقتی متوجه شد که بیشتر عکس‌های افراد قطع عضو از کتاب‌های کتابخانه بریده و دزدیده شده است، متوجه شد که او تنها کسی نیست که چنین وسواسی دارد. اما او قرار نبود بیش از این از هیچ کتابی بیاموزد، زیرا اولین توصیف موردی مدرن از تمایل به قطع عضو تا سال ۱۹۷۷ منتشر نشد، جایی که به عنوان میل جنسی کج‌روانه تعریف شد.

Patrick kept his wish to be rid of his leg a secret for 40 years, until, in the early 1990s, he met another “wannabe amputee” through a classified ad in a local newspaper, which led him to meeting others, including some who had performed do-it-yourself amputations. By now Patrick was becoming desperate to lose his leg. One DIY amputee suggested to him that if he was serious, he should practice first-which he did, cutting off one of his fingers above the first joint.

پاتریک به مدت ۴۰ سال آرزوی خلاص شدن از شر پای خود را مخفی نگه داشت، تا اینکه در اوایل دهه ۱۹۹۰، با یک آگهی در نیازمندی‌های یک روزنامه محلی با یکی دیگر از افراد «جنون قطع عضو» آشنا شد که باعث شد او با دیگران، ملاقات کند از جمله افرادی که خودشان این کار را انجام داده بودند. در این بازه زمانی پاتریک از قطع پای خود، ناامید شده بود. یکی از اعضای قطع عضو DIY به او پیشنهاد کرد که اگر جدی است، ابتدا باید تمرین کند و این کار را به این صورت انجام دهد که یکی از انگشتانش را از بالای اولین مفصل قطع کند. 

A decade later, in his 50s and still hauling around his unwanted appendage, Patrick met a psychologist online who suffered from body integrity identity disorder and was involved with an underground movement for a radical BIID treatment: voluntary amputation, which was not legal. Anywhere. This psychologist was the gatekeeper for a sympathetic surgeon in China who performed secret, illegal voluntary amputations. After meeting and screening Patrick, the psychologist connected him with the surgeon. Patrick traveled halfway around the world to have the operation done. When he awoke from anesthesia and looked down, he couldn’t believe that the leg was finally gone. He later commented, “I wouldn’t want my leg back for all the money in the world, that’s how happy I am” (Ananthaswamy, 2015). Although he was never formally diagnosed, Patrick had been suffering nearly all his life from the neurological disorder xenomelia.

یک دهه بعد، در دهه ۵۰ زندگی‌اش و هنوز در اطراف زائده ناخواسته‌اش می‌چرخید، پاتریک به صورت آنلاین با یک روانشناس آشنا شد که از اختلال هویت یکپارچگی بدن (BIID) رنج می‌برد و درگیر یک جنبش زیرزمینی برای درمان رادیکال BIID بود: قطع عضو داوطلبانه، که قانونی نبود. هر جا. این روانشناس، ناظر یک جراح دلسوز در چین بود که قطع عضو مخفیانه و داوطلبانه غیرقانونی انجام می‌داد. پس از ملاقات و غربالگری پاتریک، روانشناس او را با جراح مرتبط کرد. پاتریک مسافت طولانی (halfway around the world) طی کرد تا این عمل را انجام دهد. وقتی از بیهوشی بیدار شد و به پایین نگاه کرد، باورش نمی‌شد که بالاخره پا از بین رفته است. او بعداً اظهار داشت: «من نمی‌خواهم پایم را به خاطر تمام پول دنیا پس بدهم، من چقدر خوشحالم» (آنانتاسوامی، ۲۰۱۵). اگرچه بیماری پاتریک هرگز به طور رسمی تشخیص داده نشد، اما تقریباً در تمام زندگی خود از اختلال عصبی زنوملیا رنج می‌برد.

While aberrant processing in the TPJ produces autoscopic phenomena that involve the whole body, aberrant processing in other brain regions produces another group of disorders that involve only parts of the body; a partial list is provided in Table 13.1. One such disorder is xenomelia (from the Greek words for “foreign” and “limb”; McGeoch et al., 2011), also known as body integrity identity disorder (BIID), a rare condition in which able bodied individuals report experiencing a lifelong desire for the amputation of one or several of their limbs because they do not feel that the limb belongs to their body. In fact, they say they would feel “more complete” after its removal (see Box 13.1; Blanke et al., 2009).

در حالی که پردازش غیرعادی در TPJ پدیده‌های اتوسکوپی را ایجاد می‌کند که کل بدن را درگیر می‌کند، پردازش نابجا در سایر مناطق مغز گروه دیگری از اختلالات را ایجاد می‌کند که فقط بخش‌هایی از بدن را درگیر می‌کند. یک لیست جزئی در جدول ۱۳.۱ ارائه شده است. یکی از این اختلالات زنوملیا (برگرفته از کلمات یونانی برای «خارجی» و «عضو»؛ مک‌گیگ و همکاران، ۲۰۱۱)، همچنین به عنوان اختلال هویت یکپارچگی بدن (BIID) شناخته می‌شود، یک وضعیت نادر که در آن افراد توانا گزارش می دهند که میل مادام العمر به قطع یک یا چند اندام خود را تجربه می کنند زیرا احساس نمی کنند اندام متعلق به بدنشان است. در واقع، آنها می‌گویند که پس از حذف آن احساس «کامل تر» می‌کنند (به کادر ۱۳.۱ مراجعه کنید؛  بلانک و همکاران، ۲۰۰۹).

Many people with xenomelia have tried to amputate their limbs themselves, unable to find a willing surgeon. Although xenomelia was originally thought to be a psychosis, observers noted that the offending limb was most often the left leg (similar to how hemineglect most often presents on the left side; see Chapter 7) and that the condition most often affected males (90% of people with this syndrome are men). These observations led some to investigate whether the problem was neurological rather than psychological, and indeed, extensive psychiatric examinations revealed the absence of any psychotic disorder (First, 2005).

بسیاری از افراد مبتلا به زنوملیا سعی کرده اند خود دست و پاهای خود را قطع کنند، اما نتوانسته اند جراح حاضری پیدا کنند. اگرچه در ابتدا تصور می‌شد که زنوملیا یک روان پریشی است، کارشناسان خاطرنشان کردند که اندام آزاردهنده اغلب پای چپ است (مشابه این که غفلت یک‌سویه اغلب در سمت چپ ظاهر می شود؛ به فصل ۷ مراجعه کنید) و این وضعیت اغلب مردان را تحت تأثیر قرار می‌دهد (۹۰ درصد افراد مبتلا به این سندرم مردان هستند). این مشاهدات باعث شد برخی بررسی کنند که آیا مشکل عصبی است یا روانی، و در واقع، معاینات گسترده روانپزشکی عدم وجود هر گونه اختلال روانپریشی را نشان داد (فرست، ۲۰۰۵).

V.S. Ramachandran (of phantom limb fame; see Chapter 5) and his colleagues found empirical evidence that xenomelia has a neurological basis (Brang et al., 2008).

وی. اس. راماچاندران (از شهرت اندام فانتومی؛ به فصل ۵ مراجعه کنید) و همکارانش شواهد تجربی پیدا کردند که نشان می‌دهد زنوملیا مبنایی عصبی دارد (برانگ و همکاران، ۲۰۰۸).

TABLE 13.1 Partial List of Anomalies in Bodily Experience

جدول ۱۳.۱ فهرست جزئی ناهنجاری‌ها در تجربه بدنی

Description	Disorder
The feeling that the problem limb displays a will of its own	Alien limb syndrome
The feeling that the body, or only one lateral half, or one limb, seems absent or has been amputated	Asomatognosia
A condition in which pain is felt but it is not unpleasant	Asymbolia
The feeling that a ghostly companion is following one’s every move	Feeling of presence
Denial or ignorance of the contralesional side of the body	Hemineglect
Hatred of the body or limb(s), which may be the target of abusive and self-destructive behavior	Misoplegia
The feeling that the body or parts of it belong to another person, always on the side opposite to the lesion. Or, contrastingly, the misattribution of someone else’s hand as one’s own when that hand is in the other person’s contralesional hemispace	Somatoparaphrenia
The feeling that one or more limbs do not belong to one’s body, and the lifelong desire to amputate them	Xenomelia

اختلال	توصیف
سندرم اندام بیگانه	این احساس که اندام مشکل ساز اراده خود را نشان می دهد.
آسوماتوگنوزیا (ادراک پریشی بدن)	احساس اینکه بدن یا فقط یک نیمه جانبی یا یک اندام وجود ندارد یا قطع شده است
نماد پریشی	شرایطی که در آن درد احساس می شود اما ناخوشایند نیست
حضور محسوس یا احساس یک حضور نادیده و غیرقابل توضیح	این احساس که یک همراه شبح‌آلود هر حرکت فرد را دنبال می‌کند
غفلت یک سویه	انکار یا ناآگاهی طرف مقابل ضایعه بدن
Misoplegia	نفرت از بدن یا اندام(ها) که ممکن است هدف رفتارهای توهین آمیز و خود تخریبی باشد
Somatoparaphrenia	احساس اینکه بدن یا قسمت هایی از آن متعلق به فرد دیگری است، همیشه در سمت مقابل ضایعه. یا برعکس، انتساب نادرست دست شخص دیگری به عنوان دست خود زمانی که آن دست در نیم‌فضای دگرسوی ضایعه قرار دارد.
Xenomelia	احساس اینکه یک یا چند عضو به بدن فرد تعلق ندارد و تمایل مادام العمر به قطع آنها

FIGURE 13.10 MEG activation to a tactile stimulus in xenomella and control participants.
A stimulus was applied to the right foot of (a) a patient with xenomelia who wanted a midthigh amputation of his right leg and (b) a control participant. The MEG response is overlaid on the inflated left and right hemispheres of each patient’s brain. The right superior parietal lobule (SPL), outlined in blue, revealed significantly reduced activation in the leg that the participants with xenomelia desired amputated, compared to their other leg and to the controls’ legs. The pointer indicates activation in the right SPL of the control individual. The SPL is critical for sensorimotor integration, and the absence of activation in (a) suggests that the limb has not been incorporated into the body image of the xenomelia patient. 

شکل ۱۳.۱۰ فعال سازی MEG به یک محرک لمسی در زنوملا و شرکت کنندگان کنترل. یک محرک به پای راست (الف) یک بیمار مبتلا به زنوملیا که می‌خواست پای راستش از ران پا قطع شود و (ب) یک شرکت‌کننده کنترل اعمال شد. پاسخ MEG بر روی نیمکره چپ و راست متورم مغز هر بیمار پوشانده می‌شود. لوبول جداری فوقانی سمت راست (SPL) که با رنگ آبی مشخص شده است، کاهش قابل توجهی را در ساق پا نشان داد که شرکت کنندگان با زنوملیا خواستار قطع شدن آن بودند، در مقایسه با پای دیگر خود و پاهای گروه کنترل. اشاره گر فعال شدن در SPL سمت راست فرد کنترل را نشان می‌دهد. SPL برای یکپارچگی حسی حرکتی حیاتی است، و عدم فعال سازی در (الف) نشان می‌دهد که اندام در تصویر بدن بیمار زنوملیا گنجانده نشده است.

They recorded magnetoencephalography (MEG) signals in response to tactile stimulation below and above the line of a desired amputation in four patients with xenomelia (McGeoch et al., 2011). Compared to touch on accepted body parts and in controls, touch on the undesired limb elicited no cortical response in one particular brain area: the right superior parietal lobule (SPL) (Figure 13.10).

آنها سیگنال‌های مغناطیسی مغزی (MEG) را در پاسخ به تحریک لمسی در زیر و بالای خط یک قطع عضو مورد نظر در چهار بیمار مبتلا به زنوملیا ثبت کردند (McGeoch و همکاران، ۲۰۱۱). در مقایسه با لمس قسمت‌های پذیرفته‌شده بدن و در گروه کنترل، لمس اندام نامطلوب هیچ پاسخ قشری در یک ناحیه خاص مغز ایجاد نمی‌کند: لوبول جداری فوقانی راست (SPL) (شکل ۱۳.۱۰).

The SPL is where somatosensory, visual, and vestibular signals converge and is critical for sensorimotor integration (Wolpert, Goodbody, et al, 1998). The absence of activation of the right SPL in these individuals suggests that the limb has not been incorporated into their body image. The result is the seemingly bizarre situation in which the individual can feel sensation in the limb in question but has no sense of ownership. Since it isn’t his, it feels foreign and he doesn’t want it.

SPL جایی است که سیگنال‌های حسی، بصری و دهلیزی به هم نزدیک می‌شوند و برای یکپارچگی حسی حرکتی حیاتی است (Wolpert, Goodbody, et al, 1998). عدم فعال شدن SPL سمت راست در این افراد نشان می‌دهد که اندام در تصویر بدن آنها گنجانده نشده است. نتیجه وضعیت به ظاهر عجیبی است که در آن فرد می‌تواند در اندام مورد نظر احساس کند اما هیچ احساس مالکیتی ندارد. چون مال او نیست، احساس غریبی می‌کند و او آن را نمی‌خواهد.

These findings were backed up by researchers at the University of Zurich who performed a structural imaging study in which 10 men, each of whom intensely desired to have either one or both legs amputated, were compared with a carefully matched control group (Hilti et al., 2013). In the xenomelia group, the researchers found neuroarchitectural abnormalities in exactly those cortical areas implicated by Ramachandran’s group: decreased cortical surface area in the right anterior insular cortex (Brang et al., 2008) and decreased cortical thickness in the SPL (McGeoch et al., 2011). Furthermore, the cortical surface area of the right primary somatosensory cortex involved in representa- tion of the left leg was decreased, as was the surface area of the right secondary somatosensory cortex (Figure 13.11).

این یافته‌ها توسط محققان دانشگاه زوریخ تایید شد که یک مطالعه تصویربرداری ساختاری انجام دادند که در آن ۱۰ مرد، که هر کدام به شدت تمایل به قطع یک یا هر دو پا داشتند، با یک گروه کنترل که به دقت همسان شده بودند، مقایسه شدند (Hilti et al. ، ۲۰۱۳). در گروه زنوملیا، محققان ناهنجاری‌های عصبی-معماری را دقیقاً در نواحی قشری که توسط گروه راماچاندران دخیل هستند، یافتند: کاهش سطح قشر در قشر منزوی قدامی‌راست (Brang et al., 2008) و کاهش ضخامت قشر در SPL (McGeoch et al.). ، ۲۰۱۱). علاوه بر این، سطح قشر قشر حسی سوماتوی اولیه سمت راست درگیر در نمایش پای چپ، و همچنین سطح قشر حسی سوماتوی راست ثانویه کاهش یافت (شکل ۱۳.۱۱).

Next, using diffusion tensor imaging (DTI) combined with fiber tractography (a 3D modeling method) and rs-fMRI, the research team constructed structural and functional connectomes for the whole brain. In the xenomelia group (as compared to controls), the connectome revealed a subnetwork in the right hemisphere with increased structural and functional connectivity predomi-nantly in nodes belonging to the sensorimotor system, including the superior parietal lobule, primary and second- ary somatosensory cortex, premotor cortex, basal ganglia, thalamus, and insula-all regions involved with the construction and maintenance of a coherent body image.

در مرحله بعد، تیم تحقیقاتی با استفاده از تصویربرداری تانسور انتشار (DTI) همراه با تراکتوگرافی فیبر (روش مدل سازی سه بعدی) و rs-fMRI، اتصالات ساختاری و عملکردی را برای کل مغز ساختند. در گروه زنوملیا (در مقایسه با گروه کنترل)، کانکتوم یک زیرشبکه را در نیمکره راست با افزایش اتصال ساختاری و عملکردی عمدتاً در گره‌های متعلق به سیستم حسی حرکتی، از جمله لوبول جداری فوقانی، قشر حسی سوماتوی اولیه و ثانویه نشان داد. ، قشر پیش حرکتی، عقده‌های قاعده ای، تالاموس و اینسولا – همه مناطق درگیر با ساخت و نگهداری از یک تصویر بدنی منسجم

FIGURE 13.11 Alteration of right-hemisphere neuroarchitecture in xenomelia.
The maps are overlaid on the mean right-hemisphere inflated surface model of 26 participants (13 with xenomelia and 13 controls). (a) Cortical thickness is decreased (blue) in the superior parietal lobule (SPL) and increased (red) in the central sulcus (CS) in participants with xenomelia compared with control participants. (b) Cortical surface area is decreased in the anterior insular cortex (AIC), primary somato- sensory leg representation (S1 leg), secondary somato- sensory cortex (S2), and inferior parietal lobule (IPL) of participants with xenomelia. The magnified inset is tilted to show the entire extent of the S2 cluster.

شکل ۱۳.۱۱ تغییر ساختار عصبی نیمکره راست در زنوملیا. نقشه‌ها روی مدل سطح بادشده متوسط ​​نیمکره راست ۲۶ شرکت‌کننده (۱۳ با زنوملیا و ۱۳ کنترل) همپوشانی دارند. (الف) ضخامت کورتیکال در لوبول جداری فوقانی (SPL) کاهش (آبی) و افزایش (قرمز) در شیار مرکزی (CS) در شرکت‌کنندگان مبتلا به زنوملیا در مقایسه با شرکت‌کنندگان کنترل است. (ب) سطح قشر مغزی در قشر منزوی قدامی‌(AIC)، بازنمایی اولیه حسی- جسمی‌پا (S1 leg)، قشر حسی تنی ثانویه (S2) و لوبول جداری تحتانی (IPL) شرکت کنندگان با زنوملیا کاهش می‌یابد. ورودی بزرگ‌نمایی شده برای نشان دادن کل وسعت خوشه S2 کج شده است.

Although aberrant connectivity may be the result of a failure in neuronal pruning during early childhood or a response to focal neurological damage, the researchers had previously found that the cortical thickness of the sensorimotor cortex changed in a mere 2 weeks after immobilization of the right arm (Langer et al., 2012). They issued a word of warning concerning the interpretation of the data and the direction of causality: If 2 weeks of immobilization induces rapid reorganization of the sensorimotor system, it would not be surprising if years of attentional fixation and continuous rejection of a body part could induce relatively circumscribed neuroarchitectural changes (Hilti et al., 2013). Research continues in this area.

اگرچه اتصال ناهنجار ممکن است نتیجه شکست در هرس عصبی در اوایل کودکی یا پاسخ به آسیب عصبی کانونی باشد، محققان قبلاً دریافته بودند که ضخامت قشر قشر حسی حرکتی تنها در ۲ هفته پس از بی حرکتی بازوی راست تغییر کرده است. لانگر و همکاران، ۲۰۱۲). آنها در مورد تفسیر داده‌ها و جهت علیت هشدار دادند: اگر ۲ هفته بی حرکتی باعث سازماندهی مجدد سریع سیستم حسی-حرکتی شود، تعجب آور نخواهد بود اگر سال‌ها تثبیت توجه و رد مداوم بخشی از بدن بتواند القا شود. تغییرات عصبی معماری نسبتاً محدود شده (هیلتی و همکاران، ۲۰۱۳). تحقیقات در این زمینه ادامه دارد.

The feelings of body ownership and embodiment are not trivial; rather, they are necessary for successful interaction with the world and other people. Research involving individuals who suffer disorders of embodiment and body ownership is revealing more about the complex neural processes that contribute to these most basic feelings of self.

احساس مالکیت بدن و تجسم بی اهمیت نیست. بلکه برای تعامل موفق با دنیا و افراد دیگر ضروری هستند. تحقیقات مربوط به افرادی که از اختلالات تجسم و مالکیت بدن رنج می‌برند، بیشتر در مورد فرآیندهای عصبی پیچیده‌ای که به این اساسی‌ترین احساسات خود کمک می‌کنند، نشان می‌دهد.

TAKE-HOME MESSAGES

نکات اصلی

▪️ The default network is strongly active when we are engaged in self-reflective thought and judgment assessments that depend on social and emotional content.

▪️ شبکه پیش‌فرض زمانی به شدت فعال است که ما درگیر ارزیابی‌های نظرات و تفکر خوداندیش هستیم که به محتوای اجتماعی و هیجانی بستگی دارد. 

▪️ The medial prefrontal cortex is associated with superior memory for information processed in relation to the self. This ability is known as the self-reference effect.

▪️ قشر پیش پیشانی داخلی با حافظه برتر برای اطلاعات پردازش شده در رابطه با خود مرتبط است. این توانایی به عنوان اثر ارجاع به خود شناخته می‌شود.

▪️ It is possible to maintain a sense of self in the absence of specific autobiographical memories, because a distinct neural system supports the summaries of personality traits typically used to make self-descriptive judgments.

▪️ حفظ احساس خود در غیاب خاطرات زندگی‌نامه‌ای خاص ممکن است، زیرا یک سیستم عصبی متمایز از خلاصه‌ای از ویژگی‌های شخصیتی که معمولاً برای قضاوت‌های توصیفی از خود استفاده می‌شوند، پشتیبانی می‌کند.

▪️ The anterior cingulate cortex is important for selectively attending to positive information about the self, but orbitofrontal cortex function ensures that positively biased self-views do not deviate too far from reality.

▪️ قشر سینگولیت قدامی برای توجه انتخابی به اطلاعات مثبت در مورد خود مهم است، اما عملکرد قشر اوربیتوفرونتال تضمین می‌کند که دیدگاه‌های سوگیری مثبت به خود، خیلی از واقعیت منحرف نمی‌شوند.

▪️ The vmPFC is key to predicting our state of mind: The more activated it is when we consider the future, the less shortsighted our decisions will be.

▪️ vmPFC برای پیش‌بینی وضعیت ذهنی ما کلیدی است: هر چه زمانی که آینده را در نظر می‌گیریم فعال‌تر باشد، تصمیمات ما کوته‌بینانه‌تر خواهد بود.

▪️ Embodiment is the feeling of being localized in one’s own body, and the TPJ is a crucial structure for mediating the feeling of spatial unity of self and body.

▪️ تجسم احساس محلی شدن در بدن خود است و TPJ ساختاری حیاتی برای واسطه احساس وحدت فضایی خود و بدن است.

---

---

---

---

---

---

---

---