دانشمندان به داروهای ADHD به عنوان درمان‌های بالقوه برای علائم آلزایمر نگاه می‌کنند

دکتر محمود کارا، پزشکی که KaraMD را تأسیس کرده است، گفت: “بیماری آلزایمر یک وضعیت جدی است که بر سلامت شناختی، خلق و خو، رفتار و حتی سلامت جسمانی تاثیر می گذارد.”

هیچ درمانی برای آلزایمر وجود ندارد. این یک بیماری پیشرونده است که به آرامی حافظه و مهارت های شناختی را از بین می برد. همچنین می تواند در توانایی فرد برای انجام کارهای روزانه اختلال ایجاد کند.

داروهای نورآدرنرژیک عبارتند از اتوموکستین، متیل فنیدات و گوانفاسین. آنها انتقال دهنده عصبی نورآدرنالین (نوراپی نفرین) را هدف قرار می دهند که توسط شبکه ای از نورون های نورآدرنرژیک در مغز آزاد می شود.

این شبکه در فرآیندهای برانگیختگی و شناختی از جمله توجه، یادگیری، حافظه، آمادگی برای عمل و سرکوب رفتارهای نامناسب بسیار حیاتی است. اختلال نورآدرنرژیک در اوایل آلزایمر رخ می دهد و به علائم شناختی و عصبی روانی کمک می کند.

در حال حاضر، درمان های آلزایمر تنها پیشرفت بیماری را کند می کند.

کارا گفت: “استفاده از داروهای نورآدرنرژیک می تواند راه مفید دیگری برای پزشکان در درمان علائم [آلزایمر] باشد.” با این حال، باید به خاطر داشته باشیم که اینها گروهی از داروها با عوارض جانبی بالقوه جدی هستند و معمولاً برای افراد مسن توصیه نمی شوند. عوارض جانبی شامل، اما نه محدود به، ضربان قلب نامنظم، فشار خون بالا، گیجی، تنگی نفس و خطر اعتیاد است.

بی‌تفاوتی و آلزایمر

آبراهام برودی، دکترا، RN، FAAN، دانشیار پرستاری و پزشکی و دانشیار مؤسسه سالمندان هارتفورد، پرستاری در کالج پرستاری روری مایرز NYU. گفت: «بی‌تفاوتی یک علامت رفتاری است که اغلب در [آلزایمر] و سایر دمانس‌ها مشاهده می‌کنیم. فرد علاقه محدودی به برنامه ریزی یا شرکت در فعالیت ها یا رویدادهایی دارد که قبلاً برایشان لذت بخش بوده است.

برودی گفت: “تنها یافته قابل توجهی که معنای بالینی دارد، استفاده از محرک هایی مانند متیل فنیدیت برای موارد بی تفاوتی است.” من فقط در موارد محدودی که بی‌تفاوتی یک علامت قابل توجه است و تأثیرات عمده‌ای بر کیفیت زندگی فرد دارد، توصیه می‌کنم.»

کارشناسان می گویند بسیاری از مردم نقش بی تفاوتی در آلزایمر را دست کم می گیرند. طبق یک مطالعه، این شایع ترین علامت عصبی روانی در افراد مبتلا به آلزایمر است. مقاله منتشر شده در سال ۲۰۱۸ در مجله Current Opinion in Behavioral Sciences. 

این مقاله همچنین اشاره می‌کند که بی‌تفاوتی با استرس مهم‌تر مراقب، کاهش کیفیت زندگی و افزایش عوارض مرتبط است. می تواند در اوایل پیشرفت بیماری شروع شود. هنگامی که شروع می شود، به پیشرفت خود ادامه می دهد.

دکتر دیوید مریل، روانپزشک سالمندان و مدیر مرکز سلامت مغز در اقیانوس آرام در موسسه علوم اعصاب اقیانوس آرام، مرکز بهداشت پراویدنس سنت جان در سانتا مونیکا، کالیفرنیا گفت: «داشتن گزینه های درمانی مؤثر برای بی تفاوتی، به ویژه در مراحل اولیه بیماری، به طور قابل توجهی کیفیت زندگی بیماران و خانواده های آنها را بهبود می بخشد.» 

مریل گفت: «کاهش بی‌تفاوتی می‌تواند منجر به فعالیت‌های اجتماعی و شناختی بیشتر شود که می‌تواند با ایجاد و حفظ ذخایر شناختی به کاهش روند کاهشی کمک کند. بنابراین، حتی اگر داروها به طور قابل توجهی بر شناخت و حافظه تأثیر نگذارند، می‌توانند فعالیت‌های درمانی دیگری را که برای مغز مفید است، تحریک کنند.»

مانند هر درمان دیگری، پزشکان، بیماران و مراقبان باید مزایای بالقوه را در مقابل خطرات آن ارزیابی کنند. یکی از عوارض جانبی قابل توجه محرک ها، اختلال در عادات خواب سالم است.

الکس دیمیتریو، متخصص در روانپزشکی و پزشکی خواب و بنیانگذار روانپزشکی و پزشکی خواب منلو پارک در کالیفرنیا و همچنین دکتر Brainfood، گفت: به عنوان یک متخصص خواب و روانپزشک، نمی توانم به اندازه کافی بر قدرت خواب ترمیمی تاکید کنم، به خصوص برای افراد مبتلا به آلزایمر. با این وجود بیان می‌کنم من با بهبود کیفیت و مدت خواب، بهبودهای قابل توجهی در شناخت دیده ام. 

دیمیتریو گفت: «مطمئناً یک آزمایش با دوز پایین از داروهای محرک را در اوایل روز در نظر می‌گیرم. من می خواهم با نظارت بر فشار خون و احتمالاً گرفتن مجوز قلب و عروق، خطرات پزشکی را به حداقل برسانم. من همچنین مطمئن می شوم که خواب بدون مزاحمت باقی می ماند و هر گونه مداخله ای را برای بهبود خواب توصیه می کنم.»