هرپس ویروس انسانی تیپ ۶ (HHV-6) با بیماری‌های مختلفی ارتباط دارد.
هرپس ویروس انسانی تیپ ۶ که HHV-6 نیز خوانده می‌شود، به احتمال زیاد اکنون در بدن شما وجود دارد و در حال گشت و گذار در بدنتان می‌باشد، اما [ادمین وب‌سایت آینده‌نگاران مغز: شاید] هیچ کاری انجام نمی‌دهد. با این حال اگر شما بخشی از یک اقلیت خاص هستید، ممکن است این ویروس باعث بروز یک یا چند بیماری در شما گردد.
HHV-6 همان طور که از اسمش پیداست، ششمین عضو از خانواده هرپس ویروس‌هاست (herpes virus) که تاکنون کشف شده است. سایر هرپس ویروس‌ها عبارتند از: ویروس اپشتین بار (Epstein-Barr virus)، سیتومگالوویروس (cytomegalovirus) و هرپس سیمپلکس ۱ و ۲ (herpes simplex) (که هر دو می‌توانند منجر به تبخال و تبخال تناسلی گردند).
علائم به احتمال زیاد هنگامی که شما برای اولین بار به این ویروس آلوده می‌شوید بروز می‌کنند؛ با این حال این ویروس ممکن است در یک نقطه دیگر از بدن مجدداً فعال شود. در این صورت ممکن است باعث مشکلات سلامتی دیگری از جمله چندین نوع بیماری عصبی بشود.
HHV-6 می‌تواند سیستم عصبی شما را هدف قرار بدهد که از مغز و نخاع، سیستم ایمنی و طیف وسیعی از اندام های مختلف شما تشکیل شده است.
HHV-6 در دو نوع A و B می‌باشد. دانشمندان ابتدا تصور می‌کردند که آنها گونه‌هایی از یک نوع ویروس هستند، اما اکنون معتقد هستند که آنها کاملاً از همدیگر جدا می‌باشند.
HHV-6 کمتر شایع است و ممکن است در بزرگسالی به صورت اکتسابی ایجاد شود، در حالی که نوع B آن عموماً در اوایل دوران کودکی ایجاد می‌شود و در اکثریت قریب به اتفاق جمعیت‌ها نیز یافت می‌شود.
تمام ویروس‌های خانواده هرپس در بدن شما باقی می‌مانند و معمولاً در حالت خفته (غیرفعال) قرار دارند. شما نمی‌توانید HHV-6 را درمان کنید، اما این ویروس در همه افراد منجر به بیماری نمی، شود.
HHV-6 A
مطالعات انجام شده HHV-6 A را با بسیاری از بیماری‌های عصبی مرتبط می‌دانند. برخی از این ربط‌ها توسط شواهد قدرتمندی پشتیبانی می‌گردند، در حالی که برخی دیگر قطعیت کمتری دارند. ما از این نظر نمی‌توانیم به طور حتم بگوییم که HHV-6 به طور مستقیم در بروز هر کدام از این بیماری‌ها نقش دارد.
بیماری‌هایی که با فعال شدن دوباره HHV-6 بروز می‌کنند بسیار زیاد هستند. با این حال ما نمی‌دانیم که در بسیاری از این بیماری‌ها آیا HHV-6 علت واقعی محسوب می‌شود یا نه.
برخی از این بیماری‌ها، بیماری، های خود ایمنی هستند، مانند:
- تیروئیدیت هاشیموتو (Hashimoto’s thyroiditis)
- سندرم شوگرن (Sjögren’s syndrome)
- لوپوس (Lupus)
- اسکلروز چندگانه (Multiple sclerosis)
- سندرم گیلن باره (Guillain-Barre syndrome)
برخی دیگر مربوط به انواع سرطان‌ها هستند یا با سرطان‌ها ارتباط دارند، مانند:
- سرکوب مغز استخوان
- لنفوم هوچکین (Hodgkin lymphoma)
- گلیوما (Gliomas)
- سرطان دهانه رحم
بیماری‌های دیگری که با فعال‌سازی مجدد HHV-6 A ارتباط دارند عبارتند از:
- آنسفالومیلیت میالژیک / سندرم خستگی مزمن (Myalgic encephalomyelitis)
- اختلال عملکرد شناختی، از جمله هذیان و فراموشی
- کولیت (Colitis)
- واکنش‌های حساسیت دارویی، از جمله سندرم استیونز – جانسون (Stevens-Johnson syndrome)
- آنسفالیت (Encephalitis)
- اختلالات غدد درون ریز (هورمونی)
- صرع
- بیماری‌های قلبی از جمله میوکاردیت، آرتریوپاتی‌ها و اختلال عملکرد بطن چپ
- بیماری کلیوی
- بیماری کبدی
- بیماری ریه
- سارکوئیدوز (Sarcoidosis)
برخی از افراد مبتلا به عفونت فعال HHV-6 ممکن است به بیش از یک مورد از این بیماری‌ها، مبتلا بشوند. با این حال اکثریت قریب به اتفاق افراد آلوده به این ویروس در کل هیچ علائمی ندارند و بسیاری نیز تنها علائم خفیف کوتاه مدتی را تجربه می‌کنند.
هر فرد آلوده به HHV-6 ممکن است فعال شدن مجدد این ویروس را نیز تجربه نماید، اما در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مانند دریافت کنندگان عضو پیوندی و افراد مبتلا به HIV شایع‌تر است.
HHV-6 B
HHV-6 B شایع‌ترین شکل ویروس می باشد. اکثر افراد – بیش از ۹۰% – در طول سه سال اول زندگی خودشان به آن آلوده می شوند و کل طول زندگی در بدنشان حمل می کنند. برای اکثر نوزادان، این عفونت اولیه هیچ مشکل سلامتی قابل توجهی را به بار نمی‌آورد.
روزئولا (Roseola)
با این حال در حدود ۲۰% از کودکان عفونت HHV-6 B منجر به بیماری به نام روزئولا می شود. علائم روزئولا به طور کلی در دو مرحله ظاهر می‌گردد. مرحله اول ممکن است شامل علائم زیر باشد:
- تب شدید ناگهانی (بالاتر از ۱۰۳F) که سه تا پنج روز طول می‌کشد.
- گلودرد خفیف
- آبریزش بینی
- سرفه
- تورم غدد لنفاوی در گردن
- تحریک‌پذیری
- اسهال خفیف
- کاهش اشتها
- تورم پلک‌ها
یک روز پس از اینکه تب از بین رفت، ممکن است بثوراتی در کودک به وجود بیاید که خارش یا ناراحتی ایجاد نمی‌کنند.
این بثورات از تعداد زیادی لکه یا لکه های صورتی کوچک تشکیل می‌شوند که برخی مواقع داخل حلقه سفیدی قرار دارند. آنها معمولاً از نیم تنه شروع می‌شوند و به اندام‌های دیگر و احتمالاً صورت گسترش پیدا می‌کنند. ممکن است آنها در عرض چند ساعت از بین بروند و یا برای چند روز در این نواحی باقی بمانند.
روزئولا معمولاً عارضه جدی نمی‌باشد. در برخی موارد نادر کودک ممکن است تب بالایی داشته باشد که منجر به عوارضی مثل تشنج بشود. درمان معمولاً بر روی کاهش تب و اطمینان از استراحت کامل متمرکز می‌شود.
صرع
علاوه بر تشنج‌های ناشی از تب، HHV-6 B با بیماری صرع نیز ارتباط داده شده است که یک اختلال عصبی مزمنی می‌باشد که با تشنج‌های مکرر تشخیص داده می‌شود.
علائم صرع می‌تواند متفاوت باشد و ممکن است بستگی به فرآیندهای هماهنگ شده‌ای در مغز داشته باشد. صرع یک بیماری مزمن است و به عبارت دیگر نیاز به درمان و مدیریت بلندمدت دارد.
علائم شایع صرع عبارتند از:
حرکات تکان دهنده غیر قابل کنترل
سردرگمی موقتی
خیره شدن به یک نقطه برای یک مدت کوتاه
ترس و اضطراب
حس آشناپنداری (deja vu)
از دست دادن موقت آگاهی
علل و ریسک فاکتورهای صرع
آنسفالیت (Encephalitis)
HHV-6 همچنین با آنسفالیت (التهاب مغز) ارتباط دارد که یک وضعیتی است که می تواند کشنده باشد. علائم رایج آنسفالیت عبارتند از:
تشنج
سردرد
درد عضلانی یا مفصلی
خستگی
ضعف
تب
گیجی
فلج بخشی از بدن
مشکلات گفتاری
مشکلات شنوایی
از دست دادن هوشیاری
در نوزادان و کودکان خردسال نیز ممکن است باعث بروز علائم زیر گردد:
تورم بافت های نرم جمجمه
حالت تهوع
استفراغ
سفت شدن عضلات
تحریک پذیری
تغذیه ضعیف
خوابیدن در زمان تغذیه
اگر مشکوک به آنسفالیت در کودک هستید، لازم است که فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی برای او باشید.
طبق تحقیقات انجام شده در کلینیک های بیماری های عفونی در آمریکای شمالی، تقریباً تمام کودکان مبتلا به آنسفالیت در ایالات متحده نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند و در ۴۰% موارد نیز آن ها نیاز به بستری شدن در بخش مراقبت های ویژه دارند.
تشخیص
چند آزمایش خون می تواند تشخیص بدهد که آیا شما به HHV-6 آلوده هستید یا خیر. یکی از آزمایش ها فقط به صورت “بله” یا “خیر” جواب می دهد که چندان مفید نمی باشد، چرا که این احتمال وجود دارد شما از دوران کودکی حامل این ویروس بوده باشید.
یک آزمایش بهتر سطح آنتی بادی های خون شما را بررسی می کند، چرا که تعداد بالای این آنتی بادی ها نشان دهنده عفونت فعال می باشد. (بدن شما در پاسخ به عفونت آنتی بادی تولید می کند که هر نوع مشخص آن مربوط به یک میکروارگانیسم عفونی خاص می باشد)
مسئله پیچیده ای که وجود دارد این است که نتیجه آزمایش منفی لزوماً به این معنی نیست که شما عفونت فعال در بدنتان ندارید. این بدین دلیل می باشد که HHV-6 ممکن است فقط یکی از اندام های شما مانند مغز، قلب، ریه ها، کبد یا رحم را آلوده کند. برای تشخیص آن بافت های خاصی از بدن باید آزمایش شوند.
از آنجا که آزمایشات خون اغلب قابل اعتماد نیستند، پزشک شما ممکن است HHV-6 را فقط بر اساس علائم آن تشخیص بدهد و سایر علل احتمالی مانند مونونوکلئوز، مننژیت، سیتومگالوویروس (CMV)، سرخجه یا سپسیس را رد نماید.
پزشک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین ممکن است از تصویربرداری تشخیصی، بیوپسی بافت، پونکسیون کمری (سوراخ کردن طناب نخاعی) یا برونکوسکوپی (برای مشاهده راه های هوایی) استفاده کند.
قبل از تشخیص روزئولا در نوزاد، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به طور کلی سایر علل احتمالی راش و تب را در نظر می گیرند – در صورتی که تعدادشان زیاد باشد. از تست های آزمایشگاهی مختلفی برای تشخیص فعال شدن مجدد HHV-6 در افرادی که پیوند عضو انجام داده اند و یا افراد مبتلا به هپاتیت، آنسفالیت یا HIV استفاده می گردد.
درمان
در این مرحله ما یک رژیم درمانی ثابتی برای عفونت فعال HHV-6 نداریم. از آن جا که این علائم ممکن است از فردی به فرد دیگر کاملاً متفاوت باشد، از این رو ارائه دهندگان خدمات مراقبت های بهداشتی به طور کلی درمان را با توجه به وضعیت خاص افراد در نظر می گیرند.
داروهای ضد ویروسی برای درمان HHV-6 توجه زیادی را به خودشان جلب کرده اند، اما تاکنون به صورت اثبات نشده باقی مانده اند. برخی از رایج ترین داروهایی که برای مبارزه با این ویروس پیشنهاد می شود سیتوون (گانسیکلوویر) و فوسکوویر (فوسکارنت) می باشند.
هیچ واکسنی برای جلوگیری از عفونت HHV-6 وجود ندارد.
یک پیشنهاد خوب
اگر فکر می کنید بیماری داشته باشید که با عفونت HHV-6 یا فعال شدن مجدد آن ارتباط داشته باشد، حتماً آن را با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خودتان در میان بگذارید. تشخیص صحیح اولین گام برای یافتن درمان هایی است که به شما کمک می کند حالتان بهتر شود.
بسیاری از بیماری های مرتبط با HHV-6 مزمن هستند، بنابراین ممکن است لازم باشد که خودتان نحوه مدیریت آن ها را فرا بگیرید. آموزش خودتان، همکاری با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و بررسی گزینه های مختلف درمانی برای یافتن رژیم درمانی مناسبتان از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد.
