انواع، ساختار و سنتز هموگلوبین، هموگلوبینوپاتی و تالاسمیها
هموگلوبین
گویچههای قرمز خون حاوی مولکول پیچیدهای به نام هموگلوبین میباشد که هموگلوبین مهمترین و فراوانترین پروتئین موجـود در گلبولهای قرمز بوده و نقش اساسی در حمل ونقل O2 ،CO2 و پروتون دارد. میوگلوبین نیز پروتئینی مشابه هموگلوبین بوده که درون سلولهای عضلانی قرار گرفته و در انتقالO2 دخالت دارد. هموگلوبین از یک قسمت پروتئینی به نام گلوبین و یک رنگدانه آهندار به نام هِم تشکیل شده است.
مولکول هموگلوبین شامل دو بخش میباشد:
- بخش پروتئینی موسوم به گلوبین که دارای چهار زنجیره پلی پپتیدی میباشد (تترامر است)
- بخش غیر پروتئینی موسوم به هِم (heme) که به آن گروه پروستتیک مولکول هموگلوبین می گویند. هِم عبارتست از یک حلقه پورفیرینی که یک اتم آهن دو ظرفیتی در مرکز آن قرار گرفته است.
هر مولکول هموگلوبین دارای یک مولکول گلوبین و ۴ مولکول هِم می باشد، بطوریکه هر مولکول هِم به یکی از زنجیره هـــای گلوبین متصل میگردد. هر مولکول هِم قادر است یک مولکولO2 را جابجا کند، لذا هر مولکول هموگلوبین توانایی حمل چهار مولکول O2 را داراست.
در مولکول میوگلوبین دو بخش گلوبین و هِم مشاهده می شود، اما مولکول گلوبین آن از یک زنجیره پلی پپتیدی ساخته شده است که به یک مولکول هِم متصل می گردد، لذا مولکول میـــوگلوبین تنها توانایی انتقال یک مولکول O2 را دارد.
مولکول هِم مسئول رنگ قرمز هموگلوبین و میوگلوبین است و همانطوریکه گفته شد یک اتم آهن دو ظرفیتی در مرکز آن قرار گرفته است. اگر اتم آهن دو ظرفیتی (Fe²+) به آهن سه ظرفیتی (Fe³+) اکسید شود، عملکرد مولکول از بین خواهد رفت. در مولکول هِم هر اتم آهن فرو قادر است ۶ پیوند کئوردینانس (داتیو) برقرار سازد. چهار عدد از این پیوندها با اتمهای ازت (N) موجود در حلقه پورفیرین برقرار می شود، که همگی در یک سطح قرار دارند. پیوندهای پنجم وششم نیز در بالا و پایین این سطح قرار دارند. پیوند پنجم بین آهن و نیتروژن یکی از اسیدهای آمینه گلوبین و پیوند ششم بین آهن و مولکول اکسیژن برقرار می شود. بدیهی است در صورتیکه Hb، اکسیژن خود را از دست بدهد، پیوند ششم وجود نخواهد داشت.
گلوبین مرکب از ۴ زنجیره پلی پپتیدی است که به هر زنجیره یک پورفیرین آهندار (هِم) متصل شده است. بر اساس نوع زنجیرههای پلی پپتیدی سه نوع هموگلوبین (Hb) در انسان قابل تشخیص میباشد که شامل HbA12 که ۲% هموگلوبین افراد بالغ را تشکیل میدهد و گلوبین آن مرکب از دو زنجیره آلفا و دو زنجیره دلتا میباشد.
HbF که حدود ۱% هموگلوبین بالغین را تشکیل میدهد و در ساختمان گلوبین آن دو زنجیره آلفا و دو زنجیره گاما شرکت دارند، است. HbF در دوره جنین ، هموگلوبین غالب میباشد و پس از تولد بوسیله HbA1 جایگزین میگردد.
یکی از راههای تخمین میزان گویچههای قرمز خون ، اندازه گیری مقدار هموگلوبین با استفاده از دستگاه اسپکترو فتومتر میباشد. در این روش که مقدار هموگلوبین برحسب گرم در دسی لیتر بیان میگردد. در مردان ۱۸ – ۱۴ گرم بر دسی لیتر و در زنان ۱۶ – ۱۲ گرم بر دسی لیتر میباشد.
نقش مولکول هموگلوبین
هموگلوبین به علت داشتن آهن که در حالت احیا شده میباشد، میتواند با اکسیژن و دیاکسید کربن ترکیب شده و به ترتیب اکسی هموگلوبین (oxyhemoglobin) و کربو آمینو هموگلوبین (carbaminohemoglobin) تشکیل دهد.
با توجه به بالابودن فشار اکسیژن در ریهها، اکسی هموگلوبین در ریهها تشکیل شده و پس از رسیدن به بافتها، اکسیژن جدا شده و دیاکسید کربن CO2 به آن متصل میگردد.
به این ترتیب امکان حمل اکسیژن از ریهها به بافتها و دیاکسیدکربن از بافتها به ریهها امکانپذیر میگردد.
از طرف دیگر سطح بسیار زیاد گویچههای قرمز نسبت به حجم آنها (به علت داشتن شکل مقعرالطرفین) سبب تسریع و تسهیل اشباع هموگلوبین با اکسیژن در ریهها میشود.
علاوه بر انتقال اکسیژن توسط هموگلوبین ، این مولکول عمل دیگری نیز انجام میدهد و آن عبارت از تثبیت فشار اکسیژن در بافتها است.
تشکیل مولکول هموگلوبین
سنتز مولکول هموگلوبین در گلبولهای قرمز اولیه شروع میشود و تا زمانی که گلبول قرمز، مغز استخوان را ترک میکند و وارد خون میشود،
برای حدود یک روز به تشکیل مقادیر ناچیزی هموگلوبین ادامه میدهند. هر مولکول هم پس از تشکیل شدن با یک زنجیره پلی پپتیدی بسیار دراز موسوم به گلوبین که در ریبوزومها ساخته میشود، ترکیب شده و یکی از اجزا هموگلوبین موسوم به یک زنجیره هموگلوبین را تشکیل میدهد.
هر یک از این زنجیرهها دارای وزن مولکولی ۱۶۰۰۰ بوده و چهار عدد از آنها به نوبه خود بطور سست به یکدیگر متصل شده و مولکول کامل را میسازند. چون هر زنجیره یک گروه هم دارد، چهار اتم آهن در هر مولکول هموگلوبین وجود دارد که هر یک از آنها میتواند یک مولکول اکسیژن را حمل کند. هموگلوبین دارای وزن مولکولی ۶۴۴۵۸ دالتون است.
محل ساخته شدن هموگلوبین در بدن
سنتز مولکول هموگلوبین در گلبولهای قرمز اولیه شروع میشود و تا زمانی که گلبول قرمز، مغز استخوان را ترک میکند و وارد خون میشود، برای حدود یک روز به تشکیل مقادیر ناچیزی هموگلوبین ادامه میدهند. هر مولکول هم پس از تشکیل شدن با یک زنجیره پلی پپتیدی بسیار دراز موسوم به گلوبین که در ریبوزومها ساخته میشود، ترکیب شده و یکی از اجزا هموگلوبین موسوم به یک زنجیره هموگلوبین را تشکیل میدهد.
هر یک از این زنجیرهها دارای وزن مولکولی ۱۶۰۰۰ بوده و چهار عدد از آنها به نوبه خود بطور سست به یکدیگر متصل شده و مولکول کامل را میسازند. چون هر زنجیره یک گروه هم دارد، چهار اتم آهن در هر مولکول هموگلوبین وجود دارد که هر یک از آنها میتواند یک مولکول اکسیژن را حمل کند.
کلیاتی در مورد اهمیت بیولوژیک هموگلوبین
تقریباً تمامی اکسیژنی که در خون انسان و حیوانات حمل می گردد،به هموگلوبین موجود در گلبول های قرمزخون متصل می باشد.هموگلوبین علاوه بر انتقال اکسیزن ، ناقل مقداری کربن دی اکسید و هیدروژن حاصل از اکسیداسیون مواد درچرخه کربس نیز می باشد .قسمت اعظم کربن دی اکسید حاصل ، از طریق پلاسما به شش ها انتقال می یابد و فقط ۲۰% آن توسط هموگلوبین منتقل می شود.
کلیاتی در مورد اهمیت بیوشیمیایی هموگلوبین
هموگلوبین با زیر واحد ها و جایگاه های متعدد اتصال به اکسیژن ، برای انتقال اکسیژن مناسب می باشد.
روشهای طبقه بندی و نام گذاری هموگلوبین
اساس نوع زنجیرههای پلی پپتیدی سه نوع هموگلوبین (Hb) در انسان قابل تشخیص میباشد که شامل:
۱- HbA12 که ۲% هموگلوبین افراد بالغ را تشکیل میدهد و گلوبین آن مرکب از دو زنجیره آلفا و دو زنجیره دلتا میباشد.
۲- HbF که حدود ۱% هموگلوبین بالغین را تشکیل میدهد و در ساختمان گلوبین آن دو زنجیره آلفا و دو زنجیره گاما شرکت دارند، است HbF. در دوره جنین، هموگلوبین غالب میباشد و پس از تولد بوسیله HbA1 جایگزین میگردد.
ساختمان شیمیایی هموگلوبین
شناخته ترین ساده ترین پروتیین الیگومریک هموگلوبین است ، این پروتئین با وزن مولکولی ۶۴۵۰۰ دالتون وبامخففHb . از دو زیرواحد آلفا و دو زیرواحد بتا تشکیل شده است . زیرواحد های الفا هر کدام دارای ۱۴۱ اسید امینه و زیرواحد های بنا هر یک واجد ۱۴۶ اسید امینه اند. این چهار رشته ، هر کدام به یک گروه پروستاتیک آهن دار ، موسوم به هم از طریق پیوند غیر کووالانسی متصل میباشند. هسته اصلی گروه هم را مولکول پورفیرین تشکیل می دهد. پورفیرینی که در هموگلوبین و میوگلوبین انسان یافت می شود ،از نوع پروتوپورفیرین می باشد که از دو مولکول اسید پروپیونیک ،دو گروه وینیل و چهار گروه متیل جانبی متصل به چهار حلقه پیرول تشکیل شده اند . اتم آهن در فرم فرو ، در وسط این صفحه مسطح قرار دارد . هر اتم آهن با چهار ظرفیت به چهار نیتروژن موجود در حلقه پروتوپورفیرین پیوند یافته است. اتم آهن می تواند به صورت فریک نیز باشد . لیکن فقط در حالت فرو است که با اکسیزن ترکیب می شود . فرو هموگلوبین با آهن دو ظرفیتی و فری هموگلوبین که همان مت هموگلوبین است ، دارای آهن سه ظرفیتی است.
مشخصات فیزیکی هموگلوبین
یک مولکول تقریباً کروی باقطری حدودnm5/5 می باشد. در هموگلوبین پیوندها غیر قطبی اند.
نقش بیوشیمیایی هموگلوبین
هموگلوبین به علت داشتن آهن که در حالت احیا شده میباشد، میتواند با اکسیژن و دیاکسید کربن ترکیب شده و به ترتیب اکسی هموگلوبین (oxyhemoglobin) و کربو آمینو هموگلوبین (carbaminohemoglobin) تشکیل دهد. با توجه به بالابودن فشار اکسیژن در ریهها ، اکسی هموگلوبین در ریهها تشکیل شده و پس از رسیدن به بافتها، اکسیژن جدا شده و دیاکسید کربن به CO2 آن متصل میگردد. به این ترتیب امکان حمل اکسیژن از ریهها به بافتها و دیاکسیدکربن از بافتها به ریهها امکانپذیر میگردد. از طرف دیگر سطح بسیار زیاد گویچههای قرمز نسبت به حجم آنها (به علت داشتن شکل مقعرالطرفین) سبب تسریع و تسهیل اشباع هموگلوبین با اکسیژن در ریهها میشود. علاوه بر انتقال اکسیژن توسط هموگلوبین ، این مولکول عمل دیگری نیز انجام میدهد و آن عبارت از تثبیت فشار اکسیژن در بافتها است.
نقش بیولوژیک هموگلوبین
در هنگام عبور خون شریانی از ریه ها و سپس قلب وبافت های محیطی ،هموگلوبین حدود ۹۶% از اکسیژن اشباع می باشد . در خون وریدی که به قلب بر می گردد ، میزان اشباع هموگلوبین از اکسیژن به ۶۴% می رسد . بنابر این ، هر ۱۰۰ میلی لیتر خونی که از میان یک بافت عبور می نماید ، حدود یک سوم اکسیژن حمل شده ، معادل ۵/۶ میلی لیتر از گاز اکسیژن در فشار اتمسفر و دمای بدن را آزاد می سازد .
قسمت اعظم دی اکسید کربن حاصل از اکسیداسیون مواد در چرخه ی کربس ،از طریق پلاسما به شش ها انتقال می یابد .
علل کمبود و افزایش و عوارض حاصله
دلائل زیادی وجود دارد که هموگلوبین بیشتراز ده گرم در دسی لیتر ، ۱۰۰ گرم درلیتر مشکلی ایجاد نمی کند. ولی هموگلوبین پائین تر از ده گرم می تواند همراه با نارسائی خفیف قلبی ریوی ، کاهش قوه کار ، کاهش تحمل فعالیت وتمرینات ورزشی باشد . کمبود هموگلوبین موجب کاهش وزن نوزاد ، زایمان زودرس ومرگ ومیر قبل از تولد است . و همین طور کاهش هموگلوبین خون نشانه ی تالاسمی می باشد .
روشهای اندازه گیری هموگلوبین
هموگلوبین در آزمایشگاه به دو روش اندازه گیری می شود :
۱- اندازه گیری هموگلوبین به روش دستی
۲- اندازه گیری هموگلوبین به روش دستگاهی (با دستگاه تمام الکترونیکی)
مقادیر طبیعی هموگلوبین خون در سنین مختلف در زیر مشخص شده است :
زنان : ۱۲ تا ۱۶ گرم در صد/مردان : ۱۴ تا ۱۸ گرم در صد/نوجوانان : ۱۲ تا ۱۶ گرم در صد/بچه ها : ۱۰ تا ۱۴ گرم در صد/شیر خواران : ۱۰ تا ۱۵ گرم در صد /نوزادان : ۱۶ تا ۲۵ گرم در صد
منابع غذایی هموگلوبین
از آنجا که یکی از اجزای سازنده هموگلوبین گروه هم است، میتوان گفت مواد غذایی ای که حاوی آهن هستند، می توان به عنوان منابع غذایی هموگلوبین ذکر کرد. مواد غذایی آهن دار مثل گوشت قرمز- مرغ- ماهی – تخم مرغ- سبزیجات مثل جعفری و اسفناج و حبوبات مثل عدس و لوبیا استفاده کنند.لازم به تذکر است که جذب آهن با مصرف ویتامین C در بدن افزایش پیدا می کند.
کم خونی داسی شکل
ناهنجاریهای زنجیرههای هموگلوبین میتواند مشخصات فیزیکی مولکول هموگلوبین را تغییر دهد. به عنوان نمونه، در آنمی داسی شکل ، اسید آمینه والین ، جایگزین اسید گلوتامیک در یک نقطه در هر یک از دو زنجیره بتا میشود.
هنگامی که این نوع هموگلوبین در معرض فشار اکسیژن پایین قرار میگیرد، بلورهای درازی در داخل گویچههای سرخ تشکیل میدهد که گاهی ۱۵ میکرومتر طول دارند.
این بلورها عبور گویچههای سرخ از مویرگهای کوچک را تقریبا غیر ممکن میسازند و انتهای تیز و سرنیزهای به احتمال زیاد غشاهای گویچهای را پاره کرده و به این ترتیب منجر به آنمی داسی شکل میشوند.
تخریب هموگلوبین
عمر گویچههای قرمز خون حدود ۱۲۰ روز میباشد و پس از پایان این مدت بوسیله ماکروفاژها در طحال ، کبد و مغز استخوان فاگوسیته میشوند. پس از فاگوسیته شدن گویچه قرمز، بخش پروتئینی هموگلوبین به اسیدهای آمینه تجزیه میشود و آهن آزاد شده به پروتئینها متصل شده و به صورت هموسیدرین یا فریتین در داخل آنها ذخیره میشود و در مواقع لازم پس از حمل به مغز استخوان، برای سنتز هموگلوبین جدید مورد استفاده قرار میگیرد. پورفیرین به بیلیروبین تبدیل و پس از حمل به کبد به صورت محلول در آمده و همراه صفرا دفع میگردد.
تحت شرایط ویژهای نظیر قرار گیری در محلولهای هیپوتونیک و یا تحت تاثیر موادی مانند سم مار ، هموگلوبین از درون گویچههای قرمز خارج میگردد که این حالت را همولیز (hemolysis) مینامند.
هموگلوبین، پس از همولیز، سرنوشتی مانند هموگلوبین گویچههای قرمز فاگوسیته شده پیدا میکند. به همین دلیل، درصورتی که همولیز به حدی باشد که کبد قادر به دفع همه بیلیروبین تشکیل شده نباشد، یرقان پدید میآید که با توجه به علت پیدایش آن، یرقان همولیتیک نامیده میشود.
سنتز هموگلوبین
نحوه سنتز هموگلوبین شامل دو مرحله سنتز گلوبین و سنتز هِم می باشد. سنتز گلوبین در سیتوپلاسم و روی ریبوزومها صورت مــی پذیرد و سنتز هِم داخل میتوکندری انجام می گیرد.
سنتز گلوبین: سنتز زنجیره هــای گلوبین که دارای ساختمان پلی پپتیدی می باشند، نیازمند ژن است. زنجیره پلی پپتیدی مولکول گلوبین شامل انواع α ،β ،γ،δ، ζ و ε بوده که هر کدام دارای ژنهای خاص خود می باشد که روی کروموزوم بخصوصی قرار گرفته است:
زنجیره α دارای ۱۴۱ اسیدآمینه می باشد. ژن آن ۲ عدد و روی کروموزوم ۱۶ می باشد.
زنجیره β دارای ۱۴۶ اسیدآمینه می باشد. ژن آن یکعدد و روی کروموزوم ۱۱ می باشد.
زنجیره γ دارای۱۴۶ اسیدآمینه می باشد. ژن آن ۲ عدد و روی کروموزوم ۱۱ می باشد.
زنجیرδ دارای۱۴۶ اسیدآمینه می باشد. ژن آن ۲ عدد و روی کروموزوم ۱۱ میباشد.
لازم به ذکر است که:
۱. محل قرار گیری ژنهایβ وδ روی کروموزوم۱۱ نزدیک هم است.
۲. ژنهایε وζ فقط در دوران جنینی و در کیسه زرده فعالند.
۳. منظور از دو یا یک عدد ژن روی کروموزوم، قرار گرفتن روی یک رشته از یک جفت کروموزوم است.
۴. احتمال موتاسیون در زنجیرهβ بیش از زنجیرهα است، زیرا ژنهای آن فقط یک عدد است.
۵. در هموگلوبینهای طبیعی مولکول گلوبین شامل دو جفت زنجیره می باشد، مثلاً α۲β۲
سنتز هِم: همانطوریکه گفته شد، هِم مولکولی غیر پروتئینی است که شامل حلقه پورفیرین و اتم آهن دو ظرفیتی می باشد. بخشی از مراحل سنتز هِم در میتوکندری سلول و بخشی از آن در سیتوپلاسم سلول انجام می گیرد و شامل مراحل زیر است:
۱) شروع سنتز هِم با ماده ای بنام سوکسینیل کوآنزیمA می باشد، که از سیکل کربس تأمین می شود. سوکسینیل کوآ در میتوکندری سلول با اسیدآمینه گلیسین ترکیب شده و ماده ای بنام دلتا آمینو لوولونیک اسید (Δ-ALA) ایجاد می گردد. آنزیم این واکنش، دلتا آمینو لوولونیک اسید سنتتاز می باشد که یک آنزیم میتوکندریایی است.
۲) Δ-ALA از میتوکندری سلول خارج می شود و در سیتوپلاسم تحت تأثیر آنزیم دلتا آمینو لوولونیک اسید دهیدراتاز قرار گرفته و با از دست دادن آب به مــاده ای بنام پورفوبیلینوژن (PBG) تبدیل می گردد. PBG از لحاظ شیمیایی یک حلقه پیرولی است.
۳) چهارمولکول PBG در حضـــور آنزیم اوروپــورفیرینوژن کوسنتتاز ترکیبی تترا پیرولی بنام اوروپورفیرینوژن را می سازد. این ترکیب ایزومرهای مختلفی دارد که تنها ایزومرIII آن قادر به پیشبرد واکنش است. این مرحله نیز در سیتوپلاسم صورت می گیرد.
۴) اوروپورفیرینوژنIII، به کوپروپورفیرینوژنIII تبدیل می شود. آنزیم واکنش، اوروپورفیرینوژن دکربوکسیلاز و اکسیداز است.
۵) کوپروپورفیرینوژنIII به پروتوپورفیرینـــوژن مبدل می شود. آنزیم واکنش کوپروپورفیرینوژن دکربوکسیلاز و اکسیداز می باشد. کوپروپورفیرینوژنIII وارد میتوکندری میشود، لذا مرحله فوق در میتوکندری انجام می شود. پروتوپورفیرینوژن چند ایزومر دارد که تنها ایزومرIX آن قادر است واکنش را ادامه دهد.
۶) پروتوپورفیرینوژنIX تحت اثر آنزیم پروتوپورفــــیرینوژن اکسیداز به پروتوپورفیرین IX تبدیل می شود.
۷) پروتوپورفیرین IX نیز به هِم تبدیل می شود.آنزیم میتوکندریایی فروشلاتاز، Fe²+ را وارد حلقه پروتوپورفیرین IX می نماید و مولکول هِم تولید می شود.
* مراحل ۱، ۵، ۶ و۷ در میتوکندری و مراحل۲و۳و۴ در سیتوپلاسم صورت می گیرد.
* آنزیمΔ-ALA Synthetase یک آنزیم آلوستریک است، یعنی محصول نهایی واکنش که هِم مــی باشد، طــی پدیده مهار پس نورد(Feed back inhibition) بر آنزیم فوق اثر کرده و فعالیت آنرا کم و زیاد میکند، به این ترتیب که اگر میزان هِم زیاد باشد، فعالیت آنزیم کم شده و اگر میزان هِم کم باشد، فعالیت آنزیم زیاد می شود. در کمخــونی فقرآهن، بدلیل کمبود آهن، هِم ساخته نمی شود فلذا فعالیت بیش از حد آنزیم Δ-ALA-S موجب تولید زیاد پروتوپورفیرین می گردد.
* زمانیکه آهن هِم در حالت احــیاء باشد (Fe²+)، می تواند با گازهایی مانند اکسیژن و منوکســـید کربن ترکیب شود. هِمهای فریک (Fe³+)، مانند متهموگلوبین (MHb)، توانایی اکسیژناسیون ندارند، اما می توانند به یونهای با بار منفی مانند سیانید کاملاً پیوند شوند.
* مولکول هِم علاوه برهموگلوبین در ترکیباتی مانند میوگلوبین، کاتالاز و سیتوکروم اکسیداز نیز وجود دارد، یعنی این ترکیبات نیز دارای حلقه پورفیرین و اتم آهن هستند. ویتامینB12 دارای حلقه مشابهی بنام حلقه کورفیرین است که در آن اتم کبالت(CO) قرار دارد.
* موتاسیون در آنزیم آلوستریک Δ-ALA-S و یا مسمومیت با سرب(که بساری از آنزیمهای مسیر سنتز هِم مانند Δ-ALA-Sو فروشلاتاز را مهار میکند) موجب افزایش تولید بیش از حد هستـه های تترا پیرولی و پورفیرینها می شود و تراکم آنها در سلولها موجب بروز بیماری بنام پورفیری(Porphyria) می گردد.
مقادیر اصلی مقدار طبیعی : برای آقایان ۱۴ تا ۱۸ گرم در دسیلیتر و برای خانمها مقادیر ۱۲ تا ۱۶ گرم در دسیلیتر.
محدوده خطر: هموگلوبین زیر ۵ و بالای ۲۰ مقادیر خطرزا به حساب میآیند و حتما نیازمند رسیدگی فوری هستند.
چه چیزهایی باعث کاهش هموگلوبین میشود؟
همان دلایلی که باعث کاهش گلبولهای قرمز می شوند، با تخریب هموگلوبین، مقدار آن را هم کم می کنند. کمخونی، خونریزی شدید، سرطان، سوءتغذیه، بیماری لوپوس، بیماریهای کلیوی و بزرگی طحال باعث کاهش هموگلوبین میشوند. مصرف آنتیبیوتیکها، آسپیرین و ایندومتاسین و همچنین داروهای ضدسرطان هم مقدار هموگلوبین خون را کم میکنند.
چه چیزهایی باعث افزایش هموگلوبین میشود؟
مشکلات ریوی، سوختگی شدید، نارسایی مزمن ریه و از دست دادن زیاد آب بدن (دهیدراسیون) مقدار این ماده حیاتی را افزایش میدهند. داروهای جنتامایسین و متیلدوپا هم هموگلوبین را افزایش می دهند.
مزیت فیزیولوژیک حضور هموگلوبین در گلبول قرمز، بهبود در رساندن اکسیژن به بافتها و اعضای بدن است. قابلیت حل اکسیژن در آب بسیار پایین است، بنابراین مقادیر کمی اکسیژن از طریق diffusion منتقل میشود. هموگلوبین، امکان انتقال اکسیژن از یک راهِ سریعتر و کارآمدتری را نسبت به diffusion، فراهم میآورد. وجود هموگلوبین، میزان اکسیژن قابل انتقال در یک لیتر خون را تا ۵۰ برابر افزایش میدهد. هموگلوبین (Hb) یک پروتئین است که در گلبولهای قرمز یافت میشود و نقشی اساسی در حمل اکسیژن (O2) و دیاکسیدکربن (CO2) ایفا میکند.
عملکرد هموگلوبین
هموگلوبین اکسیژن را از ریه دریافت میکند تا اُکسیهموگلوبین (Oxyhemoglobin) را شکل دهد و آن را به بافتها و اعضای بدن برساند، جاییکه اکسیژن را آزاد نموده و دیاکسیدکربن را جذب میکند. به ترکیب دیاکسیدکربن و هموگلوبین، کربامینوهموگلوبین (Carbaminohemoglobin) گفته میشود و CO2 را به ریهها حمل میکند.
هموگلوبین همچنین یک فعالیت بافرینگ هم انجام میدهد؛ به دلیل اینکه میتواند با یونهای هیدروژن ترکیب شود، در نگهداشتن pH خون در یک مقدار ثابت، یک نقش اساسی ایفا میکند.
غلظت کل هموگلوبین (Total Hemoglobin concentration) یک معیار از کمیت این پروتئین بر حجم خون است و در واحد گرم بر ۱۰۰ میلیلیتر (g/dl) از خون وریدی گزارش میشود. در یک انسان بالغ نرمال، مقادیر میانگین ۱۵g/dl برای آقایان و ۱۳g/dl برای خانمها است. در هنگام تولد، غلظت میانگین هموگلوبین حدود ۲۰g/dl است اما به سرعت به مقدار ۱۲g/dl کاهش پیدا میکند و تا سنین ۱۰-۱۲ سال ثابت باقی میماند، سپس به آرامی به مقادیر فرد بالغ افزایش پیدا میکند.
ساختار هموگلوبین
هموگلوبین یک پروتئین با وزن مولکولی ۶۷٬۰۰۰ است و شکل عملکردی (functional form) آن یک ساختار تترامریک (tetrameric structure) دارد. این ساختار نتیجهی ترکیب چهار زیر-واحد (sub-unit) به نام گلوبین (globin) بوده و نشاندهندهی تعامل داینامیک بین آنها است. هر زیرواحد یک مولکول ارگانیک حلقه-گونه (ring-shaped) به نام heme دارد که حاوی یک اتم آهن است؛ heme گروهی است که در ترکیب قابلبازگشت (reversible binding) اکسیژن توسط هموگلوبین میانجیگری میکند.
مکانیزم ترکیب هموگلوبین با اکسیژن
ترکیب اولین مولکول اکسیژن (O2) با یک زیرواحد مولکول هموگلوبین، ترکیب سایر مولکولهای اکسیژن با زیرواحدهای آزاد (free subunits) را بسیار تسهیل میکند. این نوع ترکیب، که به آن cooperative گفته میشود، بر اساس تعامل داینامیک بین زیرواحدها است که با تغییرات ساختاریِ ایجاد شده توسط ترکیب اکسیژن با اولین زیرواحد، در سراسر مولکولِ هموگلوبین به سایر زیرواحدها انتقال مییابد. این تغییر ساختاری (Conformational Change) که در مکانی با فاصله از مکان ترکیب، القا میشود، اثر آلوستریک (allosteric effect) نامیده میشود (شکل ۳ را ببینید). این اثر در مقایسه با زمانی که زیرواحدها مجزا باشند، باعث افزایش دو برابری مقدار اکسیژن حمل و رها شده توسط هموگلوبین میشود.
مکانیزم مولکولی این اثر که بر اساس دگرگونی ساختاری (structral alteration) است، و به آن تغییر ساختاری (Conformational Change) هم گفته میشود، سطح تماس بین زیرواحدها را بهبود میبخشد و میل ترکیبی (affinity) آنها (یعنی ظرفیت ترکیب (binding capacity) آنها) به اکسیژن را افزایش میدهد.
میل ترکیبی به اکسیژن همچنین بهوسیلهی مولکولهای خاصی که میتوانند ظرفیت ترکیب با اکسیژن را (بهوسیلهی تعامل با مکانهایی از هموگلوبین به غیر از heme) بهبود بخشند، تنظیم میشود.
تنظیم عملکردهای هموگلوبین
هموگلوبین میتواند O2 و CO2 را حمل و منتقل کند و فعالیت ترکیبی آن را میتوان بهوسیلهی مولکولهای تنظیمی (regulatory molecules) تعدیل کرد که علاوه بر اکسیژن و دیاکسیدکربن، یونهای هیدروژن (یا یونهای +H) و ۲، ۳ diphosphoglycerate (یا DPG) را هم شامل میشود. بسیار مهم است که تاکید کنیم که تمام ویژگیهای عملکردی مولکول هموگلوبین به شدت به ساختار تترامتریک آن وابسته است. در واقع، زنجیرههای مستقل گلوبین اثر آلوستریک را از خود نشان نمیدهند؛ برای مثال زنجیرهی آلفا میل ترکیبی زیادی به O2 دارد که تغییرات pH (که غلظت یونهای +H است)، دیاکسیدکربن و غلظت DPG، روی آن تاثیر نمیگذارد.
میل ترکیبی هموگلوبین با اکسیژن به pH و CO2 و غلظت DPG بستگی دارد.
مقادیر کم pH (همان افزایش غلظت یون +H) و سطح بالای CO2، هموگلوبین را وادار به رهاسازی اکسیژن میکند.
افزایش غلظت O2 در ریهها هموگلوبین را وادار به رهاسازی یونهای +H و دیاکسیدکربن میکند.
به تعادل بین O2، یونهای +H و دیاکسیدکربن اثر Bohr گفته میشود.
تنها مقدار کوچکی از کل دیاکسیدکربن تولیدشده در طول متابولیسم هوازی (aerobic metabolism)، توسط هموگلوبین منتقل میشود، به دلیل اینکه ترکیب CO2 باعث کاهش میل ترکیبی هموگلوبین با اکسیژن میشود. اکثر CO2 درون گلبول قرمز توسط یک آنزیم به نام کربنیک انیدراز (Carbonic hanydrase)، تبدیل به بیکربنات (-HCO3) میشود.
مولکول دیگری که یک نقش مهم تنظیمکنندگی برای ترکیب اکسیژن ایفا میکند (disphosphoglycerate 2-3 (DPG است. این مولکول ارگانیک، که با غلظتی نزدیک به غلظت هموگلوبین درون گلبول قرمز وجود دارد، یک نقش فیزیولوژیکی مرتبط در جهت کاهش میل به ترکیب هموگلوبین با اکسیژن ایفا میکند. در واقع، عدم حضور DPG، میزان اکسیژن رها شده برای بافتها توسط هموگلوبین را به طور چشمگیری کاهش میدهد.
هموگلوبین نرمال (طبیعی)
بخش پروتئینی مولکول هموگلوبین انسانی از دو جفت زنجیرهی پلیپپتیدی (Polypepetidic) به نام گلوبینها ساخته شده است. دو زنجیره از نوع آلفا (α) و دو زنجیره از نوع غیر-آلفا (non-α) که شامل زنجیرههای بتا (β)، گاما (γ) و دلتا (δ) میشود.
جدول ۱ انواع مختلف هموگلوبینهایی که در یک فرد بالغ نرمال پیدا میشود را نشان میدهد. حرف «A» معادل «Adult» (به معنی فرد بالغ) و «F» معادل «Fetal» (به معنی جنینی) هستند. هموگلوبین گلیکوزیله، نوعی دیگر از HbA که در گلبول قرمز یافت میشود، حاوی یک مولکول هگزوز (یک مولکول قندی) است که ترکیب عمومی زنجیرههای گلوبین آن α۲ββ است.
نوع هموگلوبین | ترکیب زنجیرهی گلوبین | درصد نسبت به غلطت کل هموگلوبین |
HbA یا HbA1 | α۲β۲ | ۹۸ – ۹۵ ٪ |
HbA2 | α۲δ۲ | ۳٬۵ – ۱٬۵ ٪ |
HbF | α۲γ۲ | ۲ – ۰ ٪ |
جدول ۱ – انواع هموگلوبینهای انسانی در یک فرد بالغ نرمال
سنتز هموگلوبین
مولکول کاملِ در حال کار هموگلوبین از چهار زیرواحد تشکیل شده که ترکیب آنها یک تترامر (tetramer) ایجاد میکند؛ برای مثال ساختار α۲β۲ مربوط به HbA.
مکانیزم پیوستگی بین چهار زنجیرهی گلوبین شامل جفت شدن دو زنجیره از یک نوع مشابه است که یک دایمر (dimer) هموگلوبین تولید میکند. دو دایمر، یکی از زنجیرههای آلفا (α) و دیگری از زنجیرههای غیر-آلفا (non-α) که برای تشکیل انواع مختلف هموگلوبینها با هم ترکیب شدهاند. برای مثال، دایمر α۲ با دایمر β۲ ترکیب شده تا تترامر α۲β۲ مربوط به HbA1 را تشکیل دهند.
سنتز پروتئین با ژنهای ساختاری که حاوی اطلاعات برای توالی پلیپپتیدی (اسماً نوع و جایگاه اسید آمینهی آن پروتئین) هستند، تحت کنترل ژنتیکی است. برای هر نوع پروتئین دو آلل (alleles) وجود دارد که برای ساختار پروتئین کد میشوند و حاوی دستورالعملهایی برای کنترل نرخ تولید (یا سنتر) هستند. کنترل سنتز زنجیرههای پلیپپتیدی هموگلوبین خصوصیات ویژهای را به نمایش میگذارد:
- سنتز هر نوع از زنجیره، نتیجهی بازتاب ژن ساختاری مرتبط است، اما مولکول کامل هموگلوبین به پیوستگی چهار زنجیره وابسته است. بنابراین درحالیکه سنتز یک جز، تحت کنترل ژنتیکی قرار دارد، اجتماع زنجیرههای گلوبین از کنترل ژنتیکی مستقل است.
- در گلبول قرمز یک فرد بالغ نرمال، ۳ نوع هموگلوبین مختلف وجود دارد، HbA1 و HbA2 و HbF. که هر کدام از تترامرهای مختلفی تشکیل شدهاند (جدول ۱ را ببینید).
- علاوه بر این، تناسب نسبی این سه نوع هموگلوبین درون گلبول قرمز برابر نیست، به دلیل اینکه غلظت آنها تا حد زیادی متفاوت است (جدول ۱ را ببینید). درصدهای متفاوت هر نوع هموگلوبین تنها وابسته به نرخهای متفاوت سنتز زنجیرههای پلیپپتیدی است و نتیجهی میل به ترکیبهای متفاوت بین زنجیرههای گلوبین نیست. نرخ سنتز میتواند به وسیلهی یک ژن ریپرسور که مختص آن پروتئین است، اصلاح شود.
اصلاح قابل توجه تناسب بین HbA1 و HbF از جنینی تا بلوغ، یک مشخصهی منحصربهفرد سنتز هموگلوبین است.
سنتز هموگلوبین در طول رشد و نمو
در طول رشد از جنینی تا بلوغ، ترکیب گلوبینهای ساختار مولکولی هموگلوبین دستخوش تغییرات بسیار زیادی میشود. انواع هموگلوبینهایی که در طول رشد یافت میشود در ادامه آمده است:
- در جنین (embryo)، تا دو ماه اول از زندگی رحمی بعد از لقاح، و در نوزاد (newborn)، هموگلوبین Hb Portland با ترکیب δ۲γ۲ یافت میشود.
- در جنین (fetus)، در طول هفتههای ۱۰ تا ۱۲ اول رشد، دو نوع هموگلوبین یافت میشود: Gower I (یا ε۴) و Gower II (یا ε۲α۲).
- بعد از این دوره، سنتز هموگلوبین Gower متوقف شده و سنتز HbF شروع میشود؛ HbF (یا α۲γ۲) هموگلوبین اصلی، در جنین در حال رشد است.
- سنتز HbA1 (یا α۲β۲) بین هفتههای هجدم و بیستوچهارم بارداری آغاز میشود. همچنان مقدار HbF نسبت به HbA1 بیشتر است.
- مرحلهی تغییر تصاعدی از هموگلوبین جنینی به بالغ، که به آن «switch» هم گفته میشود، بعد از هفتهی سیودوم رخ میدهد.
این تغییرات در ساختار پروتئین هموگلوبین، بیان مدولهشدهی ژنهای مختلف را منعکس میکند؛ که موجب سنتز زنجیرههای مختلف گلوبین میشود.
هموگلوبینوپاتیها و تالاسمی
این عبارت تعداد زیادی از اختلالهای ارثی را دربرمیگیرد که میتوانند تغییرات کیفی در ساختار هموگلوبین یا تغییرات کمی در سنتز هموگلوبین تولید کنند که در نهایت منجر به یک عدم تعادل در غلظت انواع مختلف هموگلوبینها میشود.
ژنهای جهشیافته میتوانند مغلوب (recessive) یا هم-بارز (co-dominant) باشند.
در شکل هموزیگوت، ژن به صورت کامل بیان میشود و اثرات پاتوفیزیولوژیکی شدیدی تولید میکند، مانند تالاسمی ماژور و آنمی کولی (Cooley’s anemia) که اغلب باعث سختتر شدن پیشبینی میشود.
هتروزیگوتهای مجزا برای هر ژن غیرطبیعی، حاملهای خاموش هستند، به دلیل اینکه این ژن پنهان میماند و هیچ اثر بالینی (Clinical) ایجاد نمیکند، یا اثرات خیلی کم بالینی (Sub-Clinical Presentation) مانند تالاسمی مینور ایجاد میکند.
اگرچه عبارت «هموگلوبینوپاتی» شبیه یک بیماری به نظر میرسد، تعداد کمی از آنها منجبر به بیماریهای جدی میشوند. اکثر آنها به صورت بالینی آشکار نیستند و الگوهای هماتولوژیکی غیرطبیعیِ بدون علامت ایجاد میکنند که تنها از طریق تحقیقات آزمایشگاهی قابل شناسایی هستند.
ناهنجاریهای کیفی هموگلوبین
برخی هموگلوبینهای غیرطبیعی، با توجه به تعویض یک یا چند اسید آمینه در زنجیره(ها)ی پلیپپتیدی، تغییراتی کیفی در ساختارشان به نمایش میگذارند؛ این هموگلوبینها را «غیرطبیعی» مینامند یا به صورت دقیقتر «variant hemoglobins». حدود ۴۰۰ هموگلوبین غیرطبیعی در انسان شناسایی شده است.
هموگلوبینهای طبیعی و غیرطبیعی حرکات الکتروفورتیک متفاوتی از خود نشان میدهند و میتوان با الکتروفورز منطقهای روی استات سلولز آنها رو شناسایی کرد.
حدود یک/چهارم این هموگلوبینهای غیرطبیعی را میتوان با روشهای تحلیلی کلاسیک مثل الکتروفورز با محلولهای قلیایی و اسیدی، شناسایی کرد. تحقیق و بررسی انواع دیگر هموگلوبین، اغلب نیاز به روشهای پیچیدهی آزمایشگاهی دارد.
هموگلوبینهای غیرطبیعی که اهمیت ویژهی بالینی دارد عبارتاند از:
HbS
این هموگلوبین یک دگرگونی در زنجیرهی بتا را دربردارد که شکل دیاکسیژنه (deoxy-HbS) را ناپایدار میکند و منجر به رسوب در محلول میشود. گلبولهای قرمزی که حاوی deoxy-HbS هستند مشخصههایی از جمله کشیدگی، نوکتیزی و کمی خمیدگی را شکل میدهند و «سلولهای داسی شکل – Sickle Cells» نامیده میشوند. تمایل گلبول قرمز به داسی شکل شدن (Sickle) با افزایش مقدار deoxy-HbS افزایش مییابد. بنابراین، افرادی که به خاطر ژن HbS، هتروزیگوتی هستند، حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد HbS دارند و «سلول داسی شکل – Sickle Cells» تشکیل نمیدهند مگر اینکه شرایط فیزیولوژیکی خارقالعادهای رخ دهد؛ این شرایط، که به آن «sickle cell trait» نیز گفته میشود، نوعی محافظت در مقابل اثرات بالینی مالاریا، ناشی از Plasmodium Falciparum، ایجاد میکند. این موضوع میتواند دلیل بالا بودن میزان شیوع این ژن در مناطق گرمسیر آفریقا تا میزان ۴۰٪ باشد.
افرادی که هموزیگوت هستند، مثلا کسانی که HbS آنها ۱۰۰٪ است، متاسفانه تحت هر شرایطی «سلول داسی شکل – Sickle Cell» ایجاد میکنند؛ بیان هموزیگوت این ژن یک کمخونی (anemia) همولیتیک مزمن شدید ایجاد میکند که به آن «sickle cell disease» میگویند و در نهایت منجر به مرگ بیمار میشود.
HbC
این نوع هموگلوبین همچنین یک دگرگونی در زنجیره بتا دارد و به صورت گسترده اما با شیوع کم در میان افراد آفریقایی-آمریکایی شایع است. HbC trait بدون نشانه (asymptomatic) است در حالیکه هموزیگوتها علائم کمخونی مزمن و اسپلنومگالی (Splenomegalia) را به نمایش میگذارند که اثراتشان معمولاً خفیفتر از «sickle cell disease» است.
HbE
این نوع دگرگونی زنجیرهی بتای هموگلوبین در میان مردم جنوبشرق آسیا بسیار شایع است. هتروزیگوتها بدون نشانه (asymptomatic) با میکروسیتوز و بدون کمخونی (anemia) هستند. حالت هموزیگوت، یک میکروسیتوز شدیدتری در ارتباط با هیپوکرومیک (hypochromia) ایجاد میکند.
ناهنجاریهای کمی هموگلوبین
اختلالهای هموگلوبین ممکن است به صورت کمی نیز ظاهر شوند که ممکن است نتیجهی اختلال در تولید بوده که ناشی از موارد زیر باشند: کاهش یا توقف سنتز زنجیرهی گلوبین طبیعی، مانند تالاسمی؛ رخ دادن دگرگونی در طول رشد جنین، مانند ماندگاری ارثی هموگلوبین جنینی، که در این حالت ژن در نوزادی «خاموش» نشده و تا بلوغ ماندگار میشود.
تالاسمی
این عبارت به گروهی از بیماریها (که به آن سندرم هم میگویند) با اثرات بالینی مشابه اشاره دارد که خصیصهی پزشکی اصلی آنها ناتوانی در حفظ تعادل بین نرخ سنتز یک نوع زنجیرهی گلوبین و جفتش است. برای عملکرد طبیعی HbA برابر بودن تعداد زنجیرههای آلفا و بتا ضروریاند. کاهش سنتز یک نوع از زنجیرههای گلوبین باعث پیوند چهارتایی (tetramers) نوع دیگر زنجیرهی گلوبین میشود که معمولاً غیرفعال هستند. عدم تعادل گلوبینها به گلبولهای قرمز آسیب زده و آنها را از بین میبرد که منجر به کمخونی (anemia) میشود. کاهش نرخ سنتز بیشتر در زنجیرهی بتا مشاهده میگردد. اگر چه تالاسمی برای هر چهار زنجیرهی گلوبین (که در جدول ۱ لیست شدهاند) تشریح شده است، نوع بتا و آلفا به صورت مختصر مرور میشوند.
تالاسمی بتا
این نوع، شکل کلاسیک تالاسمی است اما شایعترین نیست. این نوع تالاسمی توسط کاهش یا توقف کامل سنتز زنجیرهی بتا به همراه افزایش زنجیرههای آلفا و دلتا، مشخص میشود. تالاسمی ماژور در هموزیگوتها برای ژن تالاسمی بتا یافت میشود. اثرات بالینی آن شامل کمخونی شدید میشود که اثر پاتوفیزیولوژیک آن سیروز (cirrhosis)، نارسایی پانکراس و قلبی ایجاد میکند. در این نوع تالاسمی HbA1 تقریباً وجود ندارد، HbF به میزان قابل توجهی افزایش یافته و غلظت HbA2 نیز کمی افزایش مییابد.
تالاسمی مینور بیان بالینی هتروزیگوتها برای هر ژن تالاسمی بتا است؛ اثرات کمینهی بالینی آن شامل کمخونی لبمرز (borderline anemia) و کاهش جزئی سنتز HbA1 شده، که موجب افزایش جزئی HbA2 و HbF میشود.
تالاسمی آلفا
تالاسمی آلفا که شایعترین نوع در میان هموگلوبینوپاتیها و تالاسمیها است، زمانی به وقوع میپیوندد که سنتز زنجیرهی آلفا کاهش پیدا کرده یا کاملاً متوقف میشود. برخلاف تالاسمی بتا، نوع آلفا حتی قبل از تولد نیز وجود دارد و گسترهی وسیعی از وضعیتهای بالینی را به نمایش میگذارد: هر دوی هتروزیگوتها و هموزیگوتها ممکن است بدون نشانه (asymptomatic) به همراه اختلالات ملایم آزمایشگاهی باشند؛ HbH disease حاصل یک ترکیب خاص از ژنهای معیوب برای زنجیرهی آلفا است و توسط حضور تترامرهای تشکیل شده از زنجیرهی بتا (β۴) مشخص میشود. این نوع هموگلوبین، اکسیژن را بهصورت موثر حمل نمیکند و به پوستهی گلبول قرمز آسیب وارد میکند و در نهایت باعث تخریب سلول میشود. نوزادان مبتلا، از کمخونی همولیتیک از خفیف تا شدید رنج میبرند. تالاسمی آلفا – ۱ هموزیگوت اجازه به تولید زنجیرهی آلفا نمیدهد. این حالت با زندگی سازگار نیست و اکثر جنینهای مبتلا در رحم یا چند ساعت پس از تولد میمیرند.
ماندگاری ارثی هموگلوبین جنینی – Hereditary presistence of fetal hemoglobin
در این حالت ژن زنجیرهی گاما در نوزادی «خاموش» نمیشود و تا بلوغ ماندگار میماند. HPFH در آفریقا شایع است چرا که وجود HbF در افراد بالغ باعث «رقیق شدن» HbS شده (که در هموزیگوتها ممکن است تا ۹۷٪ کل هموگلوبین را تشکیل دهد) و در نتیجه منجر به کاهش داسیشکل شدن گلبولهای قرمز میشود.