سونامی زوال عقل در راه است؛ ارتباط کووید ۱۹ با دمانس

در حال حاضر به این درک رسیده ایم که کوید ۱۹ ،افراد ۶۵ سال به بالا را ، که احتمال دارد سرانجام وخیم تری داشته باشند را، به طور متنابهی تحت تاثیر قرار می دهد .افراد بالغ مسن تر، دلیل پذیرش تقریبی ۲ و نیم درصدی مراجعه به بیمارستان های ایالات متحده، به خاطرابتلا به کرونا ویروس هستند. علاوه بر این ، تدابیر اتخاذ شده به منظور کاهش شیوع ویروس، همچون رعایت فاصله اجتماعی، قوانین خانه‌نشینی و دستورالعملهای عدم تماس فردی، به طور متنابهی افراد مسن تر را، که بسیاری از آنها به منظور حفظ سلامتشان وابسته دیگران هستند را تحت تاثیر قرار می دهد.
اگرچه شیوه نامه های حیات بخشی در آی سی یو ها ودستورالعمل‌های رعایت فاصله واقعا مهم و ضروری هستند، ممکن است در بلند مدت برای افراد مسن جامعه ی ما منجر به عواقب وخیمی شوند: خصوصاً موج فزاینده زوال عقلی در نتیجه پاندمی فعلی کوید ۱۹.کوید ۱۹ به طور مستقیم و به طرق مختلف با سلامت شناختی مغزهای روبه پیری ارتباط دارد، که در برگیرنده تاثیرات بیماری، درمان‌ها و جامعه کنونی می‌باشد. خوشبختانه، راهکارهای امیدوار کننده ای وجود دارد که می‌تواند به کاهش این خطر فزاینده در افراد بالغ مسن کمک نماید.
ما نیاز به تحقیقات بیشتری در مورد اینکه کووید ۱۹ چگونه ممکن است در مغز اثر بگذارد داریم. نتایج اولیه نشان داده که کوید ۱۹ ممکن است باعث ضایعه‌های مغزی همچون encephalopathy مشابه با Severe Acute Respiratory Syndrome در سال ۲۰۰۲ شود، که گرفتگی و آسیب بافت مغزی را باعث می شود. علاوه بر این کوید ۱۹ موجب اشکال تنفسی می‌شود، که با افزایش خطر زوال عقلی، به دلیل فقدان اکسیژن در مغز ارتباط پیدا می کند. جای امیدواری است که موسساتی همچون National Institute of HealthوAmerican
Heart Association پیش از این تحقیق در مورد تاثیرات مغزی را سرلوحه کار خود قرار داده اند.
تیم‌های مراقبت سلامتی باید مداخلاتی را که هنگام بستری اضطراری به منظور بهبود نتایج مغز افراد مسن انجام می دهند را در نظر داشته باشند .استفاده از سیستم تهویه و آرامش بخش ها که از جمله مراقبت هایی است که در مورد کوید ۱۹ انجام می‌شود، می‌تواند باعث تغییرات شناختی پریشان آوری ،همچون هذیان گویی و حالت گیجی ناگهانی و شدید در فرد شود.هذیان گویی تقریبا نیمی از افراد بالغ مسن تر بستری شده را تحت تأثیر قرار می دهد، و در بلندمدت خطر هذیان گویی را افزایش می دهد. تا حد زیادی، بستری شدن فوری و اضطراری به افزایش خطر زوال عقل، خصوصاً در کسانی که تحت مراقبت جدی قرار دارند ارتباط داده شده است.
برای بسیاری از افراد مسن که به شدت توانایی شان تحلیل رفته، بسیار سخت است که از این بیماری جدی و مراقبت شدید بهبود مجدد حاصل کنند و سطح عملکرد ادراکی قبلی خود را بازیابند.
با این وجود، پروتکل های تایید شده وجود دارد که مشکل هذیان گویی درون آی سی یو را مورد توجه قرار می‌دهد، که تیم‌های مراقبتی سلامتی را که پیش از این تحت فشار بودند در اضطراب قرار نمی‌دهند. حذف آرامش بخش های روزانه یا منعطف کردن حواس بیماران به محیط اطرافشان در طول مراقبت عادی، می‌تواند از هذیان گویی جلوگیری کند .نقص بلندمدت حافظه و نقص قدرت تفکر ،مدت ها پس از ترخیص به عنوان نتایج مشاهده شده تشخیص داده شده است. پشتیبانی روانشناختی به شکل خدمات سلامتی عاطفی و فعالیت‌های ذهن مدار پس از بستری سازی می بایست در مرحله ترخیص بیمار لحاظ شوند.
ما باید به صورت جمعی تلاش کنیم تا تاثیرات شناختی انزوای اجتماعی را تعدیل نماییم. حتی برای افرادی که از کووید ۱۹ دوری میکنند، تلاش های برقراری فاصله اجتماعی ،متاسفانه می‌تواند خطر زوال عقلی را افزایش دهد.
فاصله اجتماعی، دستورات عدم ترک منزل و محدودیت‌های ملاقات‌های سرای سالمندان احتمالاً منتهی به انزوای اجتماعی برای افراد مسن آسیب پذیر خواهد شد، که به نوبه خود منجر به معضلات ناتوان کننده سلامت ذهنی می شود. همانند استرس و افسردگی، انزوای اجتماعی و تنهایی ،با افزایش احتمال زوال حافظه در دوران تحصیلی مرتبط است.
قوانین انحصار در خانه و تعطیلی پارک‌های عمومی ،فعالیت های منظم جسمی را محدود می‌سازد. ورزش یکی از عوامل شناخته شده در سلامت افراد مسن است. برنامه‌های داوطلبانه دانشجویی می‌تواند به منظور آموزش افراد مسن در جهت استفاده از تلفن های هوشمند و وب کم ها برای ارتباط مجازی با افراد مورد علاقه بهبود یابد. تسهیلات بازنشستگی و سرای سالمندان می‌توانند فعالیت‌های ایمن مثل پیاده روی در محیط باز را به منظور تشویق حرکت منظم و فراهم آوردن زمینه انجام امور روزانه مورد نظر ایشان بهبود بخشند. و در نهایت های انجمن مدار می‌توانند فراهم کننده حمایت اجتماعی باشند تا افراد کهنسال را تحت نظارت داشته باشند و اطمینان حاصل کنند که نیازهای اساسی همچون خرید روزانه برای آنهایی که تنها زندگی می کنند انجام شود.
ما به عنوان محققانی که درباره اثرات رفتار سالم و اتفاقات زندگی بر خطر بروز زوال عقلی کار می کنند، بحران مراقب سلامتی دیگری را که در نتیجه پاندمی کرونا ویروس در راه است را پیش‌بینی می‌کنیم. ما در تحقیقات خود، اهمیت ارتقای فعالیت‌های سبک زندگی در جهت بهبود سلامتی مغز در جامعه رو به پیری را دریافته ایم. انجمن‌ها و زیرساخت‌های سلامت مراقبتی ما، پیش از این با موج فزاینده زوال عقل در نسل ازدیاد جمعیت (baby booming)،بعد از جنگ جهانی دوم روبرو بوده است . پاندومی کوید ۱۹ فقط این وضعیت را وخیم تر خواهد نمود. اختصاص بودجه و حمایت دولتی بیشتر، اکنون بیش از پیش مورد نیاز است که به این بحران زوال عقلی اختصاص یابد. بخش تحقیق ،مراقب سلامتی، سلامت عمومی باید به منظور مداخله و ایجاد سیستم با هدف حمایت از کهنسالان مبتلا به نقص ادراکی و خانواده‌هایشان تشریک مساعی نمایند. چنین همکاری هایی بهترین استراتژی ما در جهت حمایت از جمعیت مسن جامعه در برابر موج فزاینده زوال عقل پس از فرو نشستن پاندمی کوید ۱۹ خواهد بود.