مدل موش آلزایمر آشکار می‌سازد که برخی پلاک‌ها دفاع می‌کنند و نه تخریب

پلاک‌های آمیلوئید، مجموعه‌هایی از پروتئین‌های تانخورده‌ای هستند که در فضاهای بین سلول‌های عصبی ایجاد می‌شوند. تصور می‌شود، این پروتئین‌های پیکربندی شدۀ غیرطبیعی، نقش اصلی در بیماری آلزایمر بازی می‌کنند. اکثر درمان‌هایی که برای درمان بیماری آلزایمر طراحی شدند، این پلاک‌ها را هدف قرار می‌دهند، اما در آزمایشات بالینی شکست خورده اند. در حال حاضر، بررسی جدیدی که توسط دانشمندان سالک انجام شده، احتمالاً دلیل عدم موفقیت برخی از آزمایشات و درمان‌ها را توضیح دهد.

بسیاری از مطالعات گزارش می‌کنند که میکروگلیا توسط فاگوسیتوز، مانع رشد پلاک‌ها می‌شود. مطالعه‌ای تحت عنوان “میکروگلیا از گیرنده های TAM، برای کشف و در برگرفتن پلاک‌های بتا آمیلوئید استفاده می‌کند“، در ایمونولوژی طبیعت منتشر شد.

دو تیروزین کینازِ گیرندۀ TAM میکروگلیای – Axl و Mer – با بیماری آلزایمر در ارتباطند، اما نقش‌هایشان در بیماری، به طور تجربی آزمایش نشده است. ما متوجه شدیم که در بیماری آلزایمر و مدل‌های موشی آن، بیانِ القاشدۀ Axl و Mer در میکروگلیاهای مرتبط با پلاک‌های آمیلوئید، با دکوراسیون القاشده با TAM، لیگاندِ Gas6 و لیگاند مشترکِ آن یعنی فسفاتیدیل سِرین جفت شد.

انواع زیادی از پلاک ها وجود دارد، اما دو نوع متداول ترِ آنها، بعنوان هسته- متراکم و پراکنده مشخص می شوند. پلاک های پراکنده به صورت شل، ابرهای بی شکل سازمان یافته اند. پلاک های هسته- متراکم، مرکز فشرده ای دارند که هاله ای آن را احاطه کرده است. دانشمندان، عموماً معتقدند که هر دو نوع پلاک، خودبخود، از تولیدِ اضافۀ یک ملکول پیش ساز به نام پروتئین پیش ساز آمیلوئید (APP)، تشکیل می شوند.

گِرِگ لِمکه دکترا و پروفسورِ آزمایشگاه نوروبیولوژی ملکولیِ سالک: “ما نشان می دهیم که پلاک های هسته- متراکم خود بخود تشکیل نمی شوند. ما بر این اعتقادیم که آنها با میکروگلیا بعنوان یک مکانیسم دفاعی ساخته شدند، بنابراین بهتر است تنها گذاشته شوند.” تلاش های مختلفی برای دستیابی به مجوز سازمان غذا و دارو برای تائید آنتی بادی ها، وجود دارد، که مهم ترین تلاش بالینی، تشکیل پلاک هسته-متراکم را کاهش می دهد، اما ما این استدلال را مطرح می کنیم که شکستنِ پلاک ها ممکن است آسیب بیشتری وارد کند.

کشف قبلیِ آزمایشگاه لِمکه در سال ۲۰۱۶، نشان داد که وقتی یک سلول مغزی می میرد، یک ملکول چربی از داخل به خارج سلول می رود و علامت می دهد: “من مُردم، مرا بخورید.” میکروگلیا در مقابل پروتئین های سطحی به نام گیرنده های ، با کمک ملکول واسطه ای به نام Gas6 سلول مرده را می بلعند یا می خورند. میکروگلیا بدون گیرنده های TAM و Gas6، نمی تواند به سلول های مرده متصل شود و آنها را مصرف کند.

تحقیق اخیر نشان داد که تنها سلول های مرده نیستند که علامتِ “مرا بخورید” و Gas6 را ارائه می دهند، بلکه در بیماری آلزایمر، پلاک های آمیلوئید نیز شایع هستند. محققان به طور تجربی با استفاده از مدل های حیوانی، توانستند برای اولین بار نشان دهند که میکروگلیا با گیرنده های TAM از طریق ارسال علامتِ “مرا بخورید” و Gas6 پلاک های آمیلوئید را می خورند. در موش های مهندسی شده که فاقد گیرنده های TAM هستند، میکروگلیا قادر به انجام این عمل نبود.

محققان، با استفاده از تصویرسازی زنده به این کشف دست یافتند. آنها مشاهده کردند که بعد از اینکه یک سلول میکروگلیا یک پلاک پراکنده را می خورد، بتاآمیلوئیدِ بلعیده شده را به یک محفظۀ بسیار اسیدی انتقال می دهد و آن را به تودۀ بسیار فشرده ای تبدیل می کند که پس از آن به یک پلاک هسته-متراکم منتقل می شود.

یوتانگ هوآنگ، دانشجوی دکترا و اولین نویسندۀ این مقاله می گوید: “به نظر می رسد، تحقیقات ما نشان می دهند که زمانی که پلاک های هسته-متراکمِ کمتری وجود دارند، به نظر می رسذ اثرات مخرّبِ بیشتری نیز وجود خواهد داشت.” “هرچه پلاک های پراکنده بیشتر باشد، تعداد زیادی نوریت های دیستروفیک، نمایندۀ آسیب عصبی، وجود خواهد داشت. تصور نمی کنم که تصمیم بالینیِ متفاوت و مجزایی وجود داشته باشد که در آن تشکیلِ پلاک، ضرر کمتر یا بیشتری داشته باشد، اما به واسطۀ این تحقیقات، به نظر می رسد که دریافتیم پلاک های هسته-متراکم، کمی خوش خیم تر هستند”.

یافته های آنها مسیر جدیدی را در پیشرفتِ درمانی برای بیماری آلزایمر گشوده است و ممکن است این دستاورد به مطالعات جدیدی منجر شود. محققان تمایل به هدایت مطالعات و بررسی های شناختی دارند تا ببینند که آیا افزایش فعالیت گیرنده های میکروگلیاییِ TAM اثرات بیماری آلزایمر را کاهش خواهد داد.

لِمکه متذکر شد: ” برخی از مردم می گویند که شکست نسبیِ آزمایشاتی که پلاک های هسته-متراکم را خُرد کردند، این نظر که بتاآمیلوئید چیز بدی در مغز است را رد می کند. اما استدلال می کنیم که بتاآمیلوئید همچنان به وضوح، چیز بدی است؛ فقط باید بپرسید که آیا پلاک های هسته-متراکم، چیز بدی است؟”

دانشمندان پیشنهاد می کنند که محققان باید توجه و تمرکز خود را روی شکستن پلاک های هسته- متراکم متوقف کنند و شروع به مشاهده و بررسی درمان هایی بپردازند که یا در وهلۀ اول، تولید بتاآمیلوئید را کاهش می دهد یا درمان هایی که انتقال بتاآمیلوئید را به طور کلی به بیرون از مغز، تسهیل می بخشند.