چطور یک فرد غیرمرتبط نظریه اصلی را در تحقیقات آلزایمر رد کرد

چطور یک فرد غیرمرتبط، نظریه اصلی را در تحقیقات آلزایمر رد کرده و برای اعتبارسنجی نظریه جدید تلاش می‌کند.

روبرت مویر در آزمایشگاه خودش واقع در واحد تحقیقات ژنتیک و سالمندی بیمارستان عمومی ماساچوست، یک کشت میکروبی انجام داد.

در ادامه بخوانید: » هر آنچه لازم است در مورد بیماری آلزایمر بدانید؛ مقایسه آلزایمر با زوال عقل

رابرت مویر چه این کار را می‌کرد و چه نمی‌کرد، در هر حال مورد سرزنش قرار می‌گرفت. نورولوژیست بیمارستان عمومی ماساچوست برای تامین بودجه تحقیقات خودش بر روی بیماری آلزایمر از دولت درخواست کمک کرده بود و نظرات گوناگونی را از دانشمندان دیگر برای صلاحیت خودش به این کار دریافت کرده بود.

یکی از بازرسان می‌نویسد که این یک فرضیه نادرست و غیرمعمول می‌باشد و امکان ندارد بتواند خلاهای دانش ما را پر کند، در حالی که دیگری گفته بود اگر این کار به صورت برنامه‌ریزی شده انجام شود می‌تواند به دانش کنونی ما اضافه کند. فرد سوم از این شاکی بود چرا علیرغم این که هیچ کسی تاکنون ثابت نکرده است که میکروب‌ها در بروز آلزایمر دخیل هستند، با این حال مویر می‌خواهد بر روی آن تحقیق کند.

به نظر می‌رسد که دانشمندان تنها بر روی آنچه که قبلاً برایشان شناخته شده است تاکید دارند، و مویر با وجود خواندن این نظرات از دو سال پیش به این کار مصمم شده بود.

او به تازگی در یک مجله معروف گزارشی را منتشر کرده بود که او اطلاعات محکمی مبنی بر این دارد که بتا آمیلوئید به عنوان شاخص اصلی بیماری آلزایمر می‌تواند پاسخی باشد که مغز به میکروب‌ها می‌دهد. در صورتی که صحت این موضوع اثبات شود، این یافته می‌تواند ابزارهای بسیار متفاوتی را برای ترکیب کردن با درمان‌های دیگر در اختیار ما بگذارد.

در ادامه بخوانید: » داروی جنجالی جدید آلزایمر؛ هر آنچه باید در مورد آدوکانوماب بدانید

با این حال نتیجه‌گیری‌های متناقض از این ارزیابی‌ها، شانس مویر را برای گرفتن ۲۵۰،۰۰۰ دلار سالانه به مدت پنج سالی که از موسسه ملی بهداشت مهلت گرفته بود، پایین می‌آورد. علیرغم این که دو نفر از ناظران به او امتیاز بالایی داده بودند، با این حال ناظر سوم هیچ امتیازی را به او نداد. در نتیجه درخواست بودجه او رد شد.

رد صلاحیت مویر برای دریافت بودجه NIH در میان محققان زیست پزشکی مسئله بسیار رایجی می‌باشد و درست مانند این بود که او لوله‌های آزمایش خودش را درست در شب شنبه دور می‌ریخت. بودجه موسسه NIH که از تحقیقات آلزایمر در دانشگاه‌ها و مراکز پزشکی پشتیبانی می‌کند، تنها ۱۸ درصد از برنامه‌های اصلی این تحقیقات را پوشش می‌دهند. در هر حال مطالعات ارزشمندتر از پول هستند.

با این حال تجربه مویر بسیار قابل توجه می‌باشد، چرا که او در نهایت ثابت کرد که تمامی داروهای اصلی ساخته شده برای آلزایمر در ۱۵ سال گذشته یکی پس از دیگری شکست خورده‌اند (آخرین دارویی که در سال ۲۰۰۳ تایید گردید، نامندا [Namenda] می‌باشد) و از این رو محققان باید به منظور کار کردن بر روی رویکردهای جدید – و داده‌های قوی‌تری برای پشتیبانی از این رویکردها – تامین بودجه بشوند. بازرسان می‌گویند که بسیاری از دانشمندانی که توسط NIH تامین بودجه می‌شوند و اکثریت کسانی که مقاله‌های خودشان را برای این مجلات ارسال کرده‌اند، بر روی نظریه اصلی آلزایمر کار کرده‌اند و در مقابل یافته‌های جدید و جایگزین مقاومت می‌کنند.

در ادامه بخوانید: » تاثیر آلزایمر بر آثار نقاشی: مطالعه موردی آثار ویلیام اوترموهلن

جورج پری از دانشگاه تگزاس در سن آنتونیو و سردبیر مجله بیماری آلزایمر می‌گوید: آنها در این زمینه شهرت زیادی پیدا کرده و در فروش ایده‌های خودشان بسیار موفق بوده‌اند. امروزه این فروشندگی است که جهان را به پیش می‌راند.

فرضیه آمیلوئید که به دهه ۱۹۸۰ بر می‌گردد معتقد است که بیماری آلزایمر، ناشی از اجتماع توده‌های چسبنده یا همان پلاک‌های پپتید بتا آمیلوئید می‌باشد که سیناپس‌ها را نابود کرده و متعاقباً با ایجاد گره‌هایی متشکل از پروتئین تاو باعث کشته شدن نورون‌ها می گردد. از بین بردن پلاک ها فرآیند بیماری را معکوس نموده و یا حداقل از وخیم تر شدن آن جلوگیری می کند. با این حال این اتفاق نیفتاد. رودولف تانزی کارشناس ارشد ژنتیک آلزایمر از MGH می‌گوید: به دلیل همین شکست است که دانشمندان هر روز غیرقابل اعتمادتر می‌شوند.

حتی با وجود عدم موفقیت ارتودوکسی آمیلوئید در تولید داروهای موثر، درخواست بودجه دانشمندانی که ایده‌های دیگری در سرشان داشتند یکی پس از دیگری رد می‌شد و مقالاتشان نیز غالباً رد می‌شد. مویر یکی از همین دانشمندان است.

در ادامه بخوانید: » مراحل آلزایمر: چگونه بیماری خداحافظی طولانی مدت، پیشرفت می‌کند

مویر نیز در دهه ۱۹۹۰، برای سالیان سال بتا آمیلوئید را مورد بررسی قرار داده و علی الخصوص تمایل زیادی به ارزیابی تجمع پلاک‌ها داشت و در نهایت گفت: مجموعه ای از رویدادهای غیرطبیعی دیگری وجود دارند که باعث بروز بیماری می‌شوند. دیدگاه سنتی در این زمینه این است که آمیلوئید بتا باعث بروز اختلال شده و با تشکیل پلاک‌ها در مغز آسیب‌های جبران ناپذیری را وارد می‌کنند. در دهه ۱۹۸۰ این یک فرض منطقی در نظر گرفته می‌شد.

اما مسئله دیگری وجود داشت که مویر را در خصوص “آمیلوئید شرور” ناراضی نگه می‌داشت. این پپتید توسط تمامی مهره‌داران از جمله قورباغه‌ها و مارمولک‌ها و مارها و ماهی‌ها نیز ساخته می‌شود و در بیشتر گونه‌ها مشابه انسان است و این نشان می‌دهد که بتا آمیلوئید از حداقل ۴۰۰ میلیون سال پیش در بدن جانداران تشکیل می‌شده است و در طی این مدت تکامل یافته است. مویر گفت: هر چیزی که در این بازه زمانی گسترده در بدن حفظ شده و باقی مانده، قطعاً باید نقش فیزیولوژیکی مهمی را ایفا نماید.

در ادامه بخوانید: » توصیه‌های عصب‌شناسان برای پیشگیری از آلزایمر

چه چیزی ممکن است باعث تعجب او شده باشد؟

مویر به عنوان یک بومی استرالیایی مطمئن نبود که گروه‌های مخالفش از کجا می‌آیند اما در دوران تحصیلش در مقطع کارشناسی با گذراندن یک دوره میکروبیولوژی به همراه بری مارشال که برنده جایزه نوبل نیز شده بود، سال‌ها باور به این که عفونت باکتریایی (H. pylori) می تواند منجر به ایجاد زخم گردد را از بین برد. مارشال حتی برای اثبات این موضوع خودش را نیز آلوده کرد. مویر خاطر نشان می‌کند: همه در ابتدا فکر می‌کردند که مارشال یک دیوانه است. بله او دیوانه بود، اما حق هم با او بود.

در ادامه بخوانید: » چرا آلزایمر بیماری واحدی نمی‌باشد؛ چرا این مسئله حائز اهمیت است

او به عنوان دانشجوی دکترای دانشگاه ملبورن در ابتدای دهه ۱۹۹۰، تبدیل به نویسنده اصلی مقالات آلزایمر در مجلات عصب‌شناسی و بسیاری از مجلات معروف دیگر مانند Neuron and Cell گردید. کالین مسترز محقق برجسته آلزایمر در ملبورن که زیر نظر مویر کار می‌کند و اکنون ۵۷ سال دارد می‌گوید: اغلب آنها بر روی آمیلوئید پافشاری می‌کردند و با وجود آن راب همواره یک محقق سخت کوشی بود، درست مثل یک سگ و علاقه‌ای که به استخوانش دارد. او هرگز تسلیم نشد و هرگز جزو کسانی نبوده است که از یک خط استاندارد پیروی کند.

مویر در سال ۱۹۹۴ حوزه کار خودش را تغییر داد و با در دست داشتن فوق دکترای خودش با تانزی شروع به کار کرد. آنها یک جلسه علمی را در آمستردام با حضور جوانان برگزار کردند. مویر دوست داشت که آزمایشگاه تانزی پر از دانشمندان جوان و پر انرژی باشد – و حتی در مسابقات جهانی بوستون نیز توانست از اعضای آزمایشگاه یک تیم فوتبال استرالیایی (سخت کوش و استخوان خرد کن) تشکیل دهد. تانزی دوست داشت که مویر اولین کسی باشد که جهان را از این ایده مولکول‌های آمیلوئید پاکسازی کند.

در ادامه بخوانید: » مغز آلزایمری دارند اما علائم ندارند: سازندگان دارو می‌خواهند علت را بدانند

مویر ابتدا بر روی ژن‌هایی که ریسک ابتلا به آلزایمر را بالا می‌برند تمرکز کرد – تخصص تانزی. با این حال تمایلات مویر حتی در آن زمان هم مشخص بود. به گفته همکاران مویر، ذهن او همواره در حال حل معماهای علمی بود، حتی در زمان بازنشستگی اش. مویر یک دهه پیش به همراه پسر ۶ ساله‌اش و یکی از دوستان خانوادگی‌اش که متخصص آنتی میکروبی می‌باشد تعطیلات خود را در کوه‌های سفید گذراند؛ مویر در هنگام پیاده‌روی‌های خودش یک مانع علمی که درگیرش بود را توضیح داد و دوستش نیز یک راه حل برای آن پیدا کرد.

گرایش مویر به تفکرات غیرمعمول از سال ۲۰۰۷ آغاز شد. او عادت داشت (و هنوز هم دارد) که بعد از ظهرهای روز جمعه چند ساعت به بازدید از PubMed بپردازد که یک پایگاه داده حاوی مقالات زیست پزشکی می‌باشد. او در یکی از روزهای تابستان با در دست داشتن مقاله ای به نام کرونا متوجه چیزی به اسم LL37 شد. این ماده که با عنوان پپتید ضد میکروبی معرفی شده است قادر است تا ویروس‌ها، قارچ‌ها و باکتری‌ها را – علی الخصوص در مغز – از بین ببرد.

چیزی که توجه او را به خود جلب کرده بود این بود که اندازه و ساختار LL37 و سایر ویژگی‌های آن به شدت شبیه به بتا آمیلوئید بود، به گونه، ای که به نظر می‌رسد این دو باهم دوقلو هستند.

در ادامه بخوانید: » شکست آلزایمر: ۳ نکته ای که باید در خصوص مبارزه با آلزایمر بدانید

مویر این مقاله را به دفتر تانزی که درست کنار خانه‌اش بود برد. به طور غیرمترقبه‌ای تانزی (که به تازگی از کرونا خلاص شده بود) داده‌های جدیدی را در خصوص ژن‌هایی که ریسک ابتلا به آلزایمر را افزایش می‌دادند به دست آورده بود. به گفته او بسیاری از ژن‌هایی که در ایمنی ذاتی نقش دارند، اولین خط دفاعی بدن در برابر میکروب‌ها هستند. مویر به تانزی گفت: اگر ژنتیک ایمنی بر روی آلزایمر نیز تاثیر بگذارد و اگر مظنون اصلی آلزایمر (بتا آمیلوئید)، دوقلوی مجازی یک پپتید ضد میکروبی باشد، شاید بتا آمیلوئید نیز یک ضد میکروب باشد.

اگر چنین باشد پس پلاک‌های ایجاد شده در واقع آخرین تلاش مغز برای محافظت از خود در برابر میکروب‌هاست، درست همانند تارهای مرد عنکبوتی این پلاک‌ها نیز عوامل بیماری‌زا را به هم متصل می‌کنند تا از آسیب‌شان به مغز جلوگیری کنند. آنها شاید در کوتاه مدت، مغز را از عوامل بیماری‌زا نجات بدهند، اما در بلندمدت یک اثر سمی از خودشان نشان خواهند داد.

تانزی، مویر را تشویق کرد تا این ایده را دنبال کند. تانزی می‌گوید: راب از مارشال یاد گرفت که همیشه خارج از محدوده اصلی فکر کند. او به قدری خارج از محدوده فکر می‌کند که گویا هنوز خود محدوده اصلی را نیافته است.

در ادامه بخوانید: » هدف از درمان‌های آینده آلزایمر: چیزی بیشتر از پاکسازی پلاک‌ها از مغز

مویر سه سال بعدی را به این آزمایش پرداخت که آیا بتا آمیلوئید می‌تواند عوامل بیماری‌زا را از بین ببرد. او آزمایش خود را به سادگی از لوله‌های آزمایش و ظروف شیشه‌ای آغاز کرد. اینها، ابزارهای نسبتاً ارزانی هستند و تانزی نیز بودجه کافی را برای این کارهای مویر در اختیار داشت: کشت و پرورش گروه‌های میکروبی در ظروف آزمایشگاهی و سپس تلاش برای کشتن آن میکروب‌ها.

مویر و همکاران جوانش هر روز نقش باغبان را بازی می‌کردند. آنها استاف و استرپتوکوک، کاندیدای مخمری، باکتری پسودوموناس، انتروکوکوس و لیستریا را داخل ظروف آزمایشگاهی کشت دادند و پس از اینکه میکروب‌ها یک لایه نازک تشکیل دادند، بتا آمیلوئید روی آنها ریختند و امیدوار بودند تا همان لحظه‌ای را که الکساندر فلمینگ در هنگام کشف پنی‌سیلین با آن مواجه شد را تجربه کنند.

آنها در سال ۲۰۰۹ این لحظه را تجربه کردند. لایه‌های میکروبی تقریباً نامرئی شده و به توده‌های شناور قابل مشاهده‌ای تبدیل شده بودند و نتیجه (که مولر با مشاهده میکروسکوپی دریافت) این بود که مولکول‌های بتا آمیلوئید به یک سری کلاف‌های درهم پیچیده ای تبدیل شده بودند (تانزی آن را شبکه نانو می‌نامد) که آن میکروب‌ها را به دام انداخته و کشته بودند.

در ادامه بخوانید: » آینده تحقیقات بیماری آلزایمر | وضعیت رو به تغییر تحقیقات آلزایمر

این میکروب‌ها داخل ظروف آزمایشگاهی، شکلی پیدا کرده بودند که بسیار دور از ذهن بود. با این حال ده‌ها خانواده از بیماران آلزایمری که مغز بیمارشان را به MGH اهدا کرده بودند، برای مطالعه در اختیار مویر بودند. او تکه‌های کوچکی از بافت مغزی ۳۲ نفر از آنها (۱۲ تا ۲۴ ساعت پس از مرگ) و همچنین تکه‌هایی از بافت مغزی ۱۳ مغز سالم برداشت کرد. پس از خرد کردن هر کدام از این نمونه‌ها در هاون داروسازی (مور اظهار داشت تکنولوژی پایین اما موثر)، مقداری کاندیدا را به هر کدام از آنها اضافه کرد.

در هیپوکامپ بیماران آلزایمری که توسط بیماری آسیب دیده بود مقادیر زیادی از بتا آمیلوئید مشاهده می‌شد و در عین حال نیز رشد و تولیدمثل کاندیدا به دلیل وجود این بتا آمیلوئیدها کاهش یافته و مخچه این بیماران نیز به طور کامل عاری از بتا آمیلوئید بود. اما هنگامی که مویر آنتی‌بادی‌هایی را که بتا آمیلوئید را پاکسازی می‌کردند اضافه کرد، کاندیدا در هیپوکامپ همانند مخمر داخل یک خمیر ترش رشد یافت.

این امر باعث شد که مویر فکر کند این‌ها شواهد قانع کننده‌ای از این هستند که بتا آمیلوئید با میکروب‌ها مبارزه می‌کند. مویر خاطر نشان کرد که Science،  اولین مجله‌ای بود که او این نتایج را به آنها ارسال کرد و به نظر می‌رسید که این ژورنال، اقدام به نشر این نتایج خواهد کرد. در حالی که ویراستاران این مجله به او گفتند که پس از مشورت با متخصصین بیماری آلزایمر، این مقاله را رد کرده‌اند. سه مجله دیگر نیز دقیقاً به همین شکل عمل کردند.

در ادامه بخوانید: » شیوه‌ای که به شما برای مبارزه با بیماری آلزایمر کمک می‌کند

این اولین تجربه‌ای بود که مویر بدین شکل با آن مواجه شده بود. اما قطعاً آخرین بار نیز نخواهد بود.

آبگوشت میکروبی در آزمایشگاه مویر.

کاندیدا آلبیکنس (مخمر) که در محیط تغذیه رشد می‌کند.

او و همکارانش در نهایت در مارس ۲۰۱۰ کشف خودشان را منتشر کردند و آن را پذیرش ترکیبی نامیدند. مویر گفت: این دیدگاه قدیمی که آمیلوئید بتا ذاتاً پاتولوژیک می‌باشد، حدود ۳۰ سال است که پای برجاست. از این رو چند لوله آزمایش قرار نبود که آن را تغییر بدهد.

او باید تلاش بیشتری می‌کرد، اما این بار بر روی حیوانات. خوشبختانه او اخیراً یک بودجه پنج ساله را از NIH دریافت کرده بود که اولین بودجه او به شمار می‌رفت و تا حدودی به خاطر اطلاعاتی بود که در مقاله سال ۲۰۱۰ خودش ارائه کرده بود. مبلغ ۴۰۰،۰۰۰ دلار به صورت سالانه تنها حقوق خودش و همکارانش را کفاف می‌داد – همچنین خرید موش‌های ۴۰۰ دلاری و سایر لوازم تحقیقاتی.

مویر و همکارانش تحقیقات را با موش‌های آلزایمری آغاز کردند و از مهندسی ژنتیک برای بیان بتا آمیلوئید در انسان و تشکیل پلاک‌های آمیلوئید در حدود پنج ماه استفاده کردند (که در انسان ۳۰ سال به طول می‌انجامد). آنها سالمونلا را به مغز حیوانات یک ماهه و بدون پلاک تزریق کردند.

در ادامه بخوانید: » اتیولوژی آلزایمر: آیا آلزایمر می‌تواند ریشه در عفونت‌ها داشته باشد

این باکتری‌ها به یک تکه گوشت گاو در مخزنی از ماهی‌های پیرانا شباهت داشتند: فیبریل‌های آمیلوئید فوراً ظاهر شده و در عرض ۴۸ ساعت پلاک‌ها را تشکیل دادند و با به دام انداختن باکتری‌ها از عفونت مغز جلوگیری کردند. شواهد بیشتری وجود داشت که نشان می‌داد بتا آمیلوئید یک اختلال عصبی زهرآگین نمی‌باشد بلکه در واقع دفاع خود مغز در برابر میکروب‌هاست – که با بالا رفتن سن افراد، نفوذ بیشتری به مغز پیدا کرده و از سد خونی مغزی نیز عبور می‌کنند.

آن ها این نتایج را در سال ۲۰۱۴ نوشته و با هیجان زیاد ابتدا به یک مجله و سپس به پنج روزنامه دیگر برای چاپ ارسال کردند. اکثر آنها حتی این نتایج را برای بررسی به همتایان خودشان نیز ارسال نکردند و خیلی ساده با ارسال یک ایمیل استاندارد گفتند که مقاله شما با تقاضاهای ما انطباق ندارد و بدین ترتیب آن را رد کردند. مویر گفت منظور آنها به سادگی این بود که دهانتان را ببندید.

اخبار خوب این بود که علیرغم رد این نتایج، آنها همواره شواهد بیشتری را جمع آوری می‌کردند – در نهایت آنها سه نوع سلول از جمله نورون‌های انسانی را که در ظروف آزمایشگاهی رشد داده بودند به همراه نورون‌های چهار نوع حیوان مورد آزمایش قرار دادند – که در تمام آنها بتا آمیلوئید با میکروب‌ها مبارزه کرده بود.

در ادامه بخوانید: » طغیان سیستم ایمنی مغز؛ آیا آتش خودی در مغز باعث بیماری آلزایمر گردد

با این حال هنوز هم هیچ کسی وجود نداشت که بخواهد این مقالات را چاپ کند و مویر خودش اقدام به انتشار آنها کرد – یک دو راهی که یک سمتش به سمت مرگ و نابودی می‌رفت و یک سمتش موفقیت. اشلی بوش دانشمند و محقق بیماری آلزایمر از ملبورن گفت، او مقاله اش را در یک مجله با شهرت و اعتبار کمی منتشر کرد، در حالی که ایده‌های داخل این مقالات بسیار مهم بودند. من خاطر نشان می‌کنم که او برای اثبات عقیده اش ریسک بزرگی کرده بود.

در اواخر سال ۲۰۱۵ ویراستار مجله Science Translational Medicine که این مقاله را رد کرده بود، صحبت هایی به گوشش رسید که تانزی در مورد تحقیقاتش با مویر ارائه کرده بود. اورلا امیت (که از رد این مقالات خبر نداشت) به سراغ تانزی رفته و از او درخواست کرده بود تا این مطالعه را در مجله خودش منتشر کند.

این مقاله در سال ۲۰۱۶ یعنی دو سال پس از اولین تلاش دانشمندان مورد پذیرش قرار گرفته و منتشر شد. استقبال انجام شده بالاتر از انتظار مویر بود. سردبیران مجله این یافته ها را با عنوان “تجدید نظر بر روی آمیلوئید پسر بد” منتشر کردند که مسیرهای جدیدی را برای دارو درمانی آلزایمر مشخص می‌کرد. این یکی از پنج پیشرفت بزرگ علم نورولوژی در سال ۲۰۱۶ نام گرفت. یک متخصص آلزایمر برجسته نوشت که این یافته ها لایق پیگیری در حال حاضر هستند.

در ادامه بخوانید: » واکسن آنفولانزا: واکسن آنفلوانزا، ریسک ابتلا به آلزایمر را کاهش می‌دهد

البته این “در حال حاضر” سال‌ها پس از کشف نقش محافظتی بتا آمیلوئید در برابر میکروب‌ها به طول انجامید. و این در زمانی بود که بودجه NIH برای مویر نیز به اتمام رسیده بود.

من خاطر نشان می‌کنم که او برای اثبات عقیده اش ریسک بزرگی کرده بود:  اشلی بوش دانشمند و محقق آلزایمر از دانشگاه ملبورن

مویر امیدوار بود که مقاله او در نهایت منتشر خواهد شد و او خواهد توانست یک کمک هزینه بلاعوض جدید دریافت کند، اما خیلی زود متوجه شد که اصرار بر روی نقش قدیم آمیلوئید تا چه حدی محکم‌تر نیز شده است. علیرغم این که او در زمانی زندگی می‌کرد که ده‌ها داروی مختلفی که آمیلوئید را هدف قرار می‌دادند همگی شکست خورده بودند، با این حال بخش اعظم بودجه NIH همچنان به پروژه‌های معمول آلزایمر اختصاص یافته بود.

در ادامه بخوانید: » آقای رابرت مویر: تحقیقات او دیدگاه‌های آلزایمر را دچار تغییر و تحول کرد

او در همه حال تلاش می‌کرد که سرش را بالای آب نگه دارد. پس از اتمام اولین کمک مالی که NIH در سال ۲۰۱۴ به مویر اهدا کرده بود، مویر ۵۰۰،۰۰۰ دلار کمک هزینه دیگر از صندوق تحقیقات آلزایمر مستقر در بوستون دریافت کرد که توسط سرمایه‌گذاران ریسک پذیر تاسیس شده بود. تیم آرمور (مدیر عامل) شرکت CEO گفت که ما مطالعاتی را پذیرش می‌کنیم که لزوماً به فرضیه آمیلوئید پایبند نیستند، چرا که نسبت به NIH ریسک پذیرتر هستیم. آرمور می‌گوید مطالعه مویر به یک سوال علمی مهم پرداخته است: اگر پلاک‌های آمیلوئید تنها ضایعات سمی هستند؛ چرا در طی تکامل باید حفظ شوند؟ پاسخ به این سوال تاثیر قابل توجهی بر روی نحوه درک ما از بیماری آلزایمر خواهد داشت.

NIH با این امر مخالفت می‌کند. در سال ۲۰۱۶ یکی از بخش‌های مطالعاتی او پیشنهاد مویر را مورد ارزیابی مجدد قرار داد تا ببیند آیا ویروس هرپس سیمپلکس ۱ (HSV-1) که باعث ایجاد تبخال می‌شود و قادر است به مغز برسد، می‌تواند باعث اجتماع پلاک‌های آمیلوئید و گره‌های تاو گردد. او می‌خواست نقش HSV-1 را در موش‌ها و شبکه سه بعدی نورون‌های انسانی که تانزی و همکارانش کشف کرده بودند آزمایش نمایند. از آنجا که در این آزمایش، پلاک‌ها و گره‌ها به راحتی تشکیل شدند، آنها آن را آلزایمر داخل یک ظرف نامیدند.

بخش تحقیقاتی NIH در خصوص نسخه‌های مطالعاتی مویر منتشر شده در مجله STAT، ایده‌های دیگری داشت. دو داور این طرح‌ها را تحسین کردند و نمره ۲ (از ۹ که ۱ بهترین نمره است) را بر اساس معیارهایی نظیر اهمیت و نوآوری به آن دادند. اگر تاییدیه یک داور سومی نیز وجود داشت، بودجه مویر تامین می‌شد.

در ادامه بخوانید: » بحث داغ در مورد قابلیت انتقال آلزایمر؛ آیا آلزایمر مسری و واگیردار است

نظر سومین داور در واقع مشابه یک حکم اعدام بود و این داور براساس معیارهای کلیدی به پیشنهاد مویر نمره ۴ یا ۶ داد. این اعتراض شده بود که آلزایمر تنها در بخش کوچکی از افراد آلوده به HSV-1 ایجاد می‌شود و نه همه آنها؛ به طوری که گویا ارتباطی بین HSV-1 و آلزایمر وجود ندارد  – در نهایت از هر ۱۰ نفر سیگاری، کمتر از ۱ نفر به سرطان ریه مبتلا می‌شوند نه همه آنها. مویر به دلیل این که داور سوم مقاله اش را رد کرده بود و بودجه قبلی NIH نیز به اتمام رسیده بود بسیار مضطرب بود. و در نهایت اعتراض کرد که موضوع مطالعه اصلی او بر روی HSV-1 بود که ارتباط آن با آلزایمر همچنان ضعیف می‌باشد. مویر تصور می‌کرد که تبدیل حدس و گمان به واقعیت یکی از اهداف اصلی دانشمندان علمی می‌باشد.

او در این که مطالعه اش به این داور واگذار شده بود بدشانسی آورده بود و نتایج او را به طور کامل فاقد صلاحیت می‌دانست و به صراحت می‌گفت من باور نمی‌کنم که میکروب‌ها هیچ ارتباطی با آلزایمر داشته باشند؛ تانزی اظهار داشت: او در حقیقت فردی بود که به فرضیه‌های قدیمی آمیلوئید اعتقاد داشت و حتی مجلات علمی جدید را نیز دیگر نمی‌خواند. به همین دلیل است که خسته کننده‌ترین و رایج‌ترین مطالعات همیشه تامین مالی می‌شوند. این درست همانند “سلام بر مریم” می‌باشد که آنها تصور می کنند هیچ کسی هرگز نمی‌تواند حرفی علیه آن بزند – بنابراین تحقیقات ریسکی معمولاً رد می‌شوند.

هنگامی که درخواست تامین بودجه برای مطالعه‌ای می‌شود که همانند پیشنهاد مویر به طرز دیوانه‌واری متفاوت از سایر مطالعات است، تمامی تلاش‌ها در این جهت هستند که اظهارات جدید را نادرست و دور از ذهن تلقی کنند. اما همیشه این اتفاق نمی‌افتد.

در ادامه بخوانید: » چطور حافظه را به طور طبیعی تقویت نماییم؛ بلوبری، کورکومین و چای سبز

دکتر جی. پاول تیلور رئیس بخش تحقیقات STAT و متخصص نورولوژی در بیمارستان St. Jude Children’s Research دلیل این امر را جویا شد. او گفت هرچند رتبه‌های بسیار متفاوتی به این مقاله‌ها داده می‌شود که معمولاً جای بحث دارند، با این حال در خصوص معیارهای اصلی مطالعه تفاوت زیادی وجود ندارد. ایده های جدید بیشتر شبیه دسته‌هایی از حباب‌هایی هستند که در میان مقالات دیگر غوطه‌ور شده‌اند.

مویر یک بخش مغز موش را در آزمایشگاه خود بررسی می‌کند.

قضاوت همچنان پابرجاست.

دکتر ریچارد هودز مدیر موسسه ملی سالمندی گفت: تمام تلاش خودش را می‌کند تا در این بحث‌ها از سایر متخصصین با صلاحیت (که لزوماً کارمند موسسه نیستند) نیز استفاده کند. او در پاسخ به این سوال که آیا دانشمندانی که به سنت‌های قدیمی پایبند هستند می‌توانند تحقیقات نوآورانه‌ای را نیز انجام دهند یا خیر پاسخ داد که این «یک سوال بزرگ» است که مقامات NIA بسیار نگران آن هستند. او اضافه کرد: NIA “مسئولیت شدیدی را در این رابطه احساس می‌کند” که “تحقیقات در زمینه آلزایمر خیلی محدود نباشند”. برای مثال، این آزمایش از یک کارآزمایی بالینی داروی ضد ویروسی والاسیکلوویر در بیماران مبتلا به آلزایمر که تست هرپس سیمپلکس آنها مثبت بود، پشتیبانی می کند.

در ادامه بخوانید: » اختلالات روانی مرتبط با آغاز زودهنگام آلزایمر؛ افسردگی و دمانس

مویر با استفاده از بودجه CureAlz توانست آزمایشاتی را انجام بدهد که NIH به پشتیبانی از آنها اهمیت چندانی نداده بود: آزمایش این که آیا بتا آمیلوئید می‌تواند در برابر HSV-1 و دو ویروس تبخال دیگر به نام HHV-6A و HHV-6B نقش محافظت کننده‌ای داشته باشد یا خیر.

عوامل بیماری‌زایی که قبلاً مورد بررسی قرار گرفته بودند هرچند برای به وجود آمدن یک اصل کلی مفید بودند، اما تصور نمی‌شد که ارتباط چندانی با آلزایمر داشته باشند. HSV-1 یکی از این موارد بود: بیش از ۱۰۰ مقاله وجود دارند که ارتباط آن با آلزایمر را ثابت کرده‌اند، به عبارت دیگر ژن‌های آن در پلاک‌های آمیلوئید یافت شده‌اند. با این حال، هیچ کدام نشان نداده بودند که HSV-1 تشکیل بتا آمیلوئید و سپس رسوب پلاک می شود. مویر گفت: این همان چیزی است که ما می‌خواهیم به آن بپردازیم. آیا تبخال می‌تواند رسوب آمیلوئید بتا را تسریع نماید؟

او برای پی بردن به این موضوع ویروس‌های تبخال را به ظرف پر از مغز بیماران آلزایمری تزریق کرد. درست در عرض ۴۸ ساعت، بتا آمیلوئیدها تشکیل شبکه‌های نانو دادند و از آلوده شدن سلول‌های عصبی جلوگیری کردند. در عین حال نیز باعث تشکیل پلاک بین نورون‌ها شدند که به نوبه خود می‌توانند گره‌های تاو را نیز ایجاد کنند. این آزمایش به شیوه مهندسی ژنتیک بر روی موش‌ها نیز درست مشابه آزمایش انسانی آن انجام شد و مشاهده گردید که پلاک‌های بتا آمیلوئید به سرعت پس از ورود ویروس به مغز تشکیل شدند.

در ادامه بخوانید: » دمانس: پرهزینه‌ترین بحران بهداشتی؛ چطور زوال عقل را شکست دهیم

پلاک‌هایی که ویروس را به دام انداخته بودند منجر به التهاب شدید در مغز شدند، درست مشابه واکنش ایمنی بدن. این نتایج باعث شدند تا احتمال این که وجود هرپس مزمن در مغز که با افزایش سن بیشتر می‌شود می‌تواند باعث فعال شدن مداوم پاسخ ایمنی بتا آمیلوئید و در نتیجه التهاب گردد. این در واقع التهاب است که سیناپس‌ها و نورون‌ها را از بین می‌برد نه بتا آمیلوئید.

این تحقیق نیز یک انحراف از راه اصلی در نظر گرفته شد و در سال ۲۰۱۷ رد شد. در اوایل سال حاضر مقاله مشابهی نوشته شد و گزارش کرد که مغز بیماران مبتلا به آلزایمر در مقایسه با مغزهای سالم در HHV-6A و HHV-7 غوطه ور هستند، علی الخصوص در مناطقی که بیشتر از این بیماری آسیب دیده است. این مقاله در ماه ژوئیه سال گذشته در Neuron منتشر شد. مویر نیز به ادامه آن پرداخت.

در کنار تمام این مسائل مقالات تکمیلی در رابطه با این موضوع در سرتاسر جهان خبرساز شدند و متخصصان خارجی نیز اظهار داشتند که ویروس‌ها باید به عنوان علل احتمالی آلزایمر مدنظر قرار داده شوند.

با این اطلاعات جدید، مویر در اوایل سال جاری یک بار دیگر برای دریافت کمک هزینه از NIH اقدام کرد تا به جزئیات بیشتری در خصوص ارتباط ویروس‌های تبخال و ابتلای به آلزایمر بپردازد و در صورت یافتن شواهدی مبنی بر این موضوع بررسی کند که چه درمان‌هایی می‌تواند موثر واقع شود.

در ادامه بخوانید: » آلزایمر: ۶ راز بزرگ در مورد بیماری سکوت مغز

اگر حق با او و سایر دانشمندانی باشد که ادعا می‌کنند بتا آمیلوئید یک آنتی میکروب است که مغز در واکنش به عوامل بیماری‌زا توسط سیستم ایمنی آمیلوئیدی آنها را تولید می‌کند و در نهایت التهاب به وجود آمده باعث مرگ نورون‌ها می‌شود، پس باید شیوه‌های درمانی بسیار متفاوتی را در مقایسه با ۳۰ سال پیش در نظر گرفت.

یکی از مطالعات برجسته‌ای که در این زمینه انجام شده است، یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ در تایوان می‌باشد. در این مطالعه مشخص گردید که افرادی که به عفونت ویروس هرپس مبتلا می‌شوند، ۲.۵ برابر بیشتر از سایر افرادی که هیچ وقت به این عفونت مبتلا نشده‌اند در معرض زوال عقل قرار دارند – و افرادی که با داروهای ضد تبخال تحت درمان قرار گرفته‌اند نیز ۹۲ درصد کمتر از افرادی که عفونت هایشان به صورت درمان نشده باقی مانده اند دچار زوال عقل می‌شوند.

تانزی گفت: تصور می‌گردید که متوقف کردن زود هنگام پلاک‌ها پیشگیری اولیه باشد. اما نظر من این است که پیشگیری اولیه متوقف کردن میکروب‌هاست. درمان بدین معناست که آمیلوئید را فعلاً رها کنید (چرا که از مغز در برابر ویروس تبخال و سایر ویروس‌ها محافظت می‌کند)، بلکه هدفتان فقط بر روی التهاب باشد که در واقع یک آتش بیولوژیکی است که به ازای کشتن مستقیم ویروس‌ها توسط آمیلوئید و تاو ۱۰ نورون را نیز نابود می‌کند. التهاب عصبی نقطه‌ای است که ما را به ساختن داروهای ضد آلزایمر نزدیک می‌کند.

در ادامه بخوانید: » آدوهلم و آلزایمر؛ فاجعه آدوکانوماب تایید شده سازمان غذا و داروی آمریکا

تانزی رئیس هیئت مشاوره‌ای AZTherapies در بوستون که بیماران مبتلا به آلزایمر اولیه را برای کارآزمایی بالینی مورد آزمایش قرار می‌دهد، قصد دارد تا از یک تکنولوژی زیستی برای درمان اولیه بیماران مبتلا به آلزایمر استفاده کند و بررسی کند که آیا استنشاق پودر داروی ضد التهاب کرومولین می‌تواند زوال عقل را کاهش دهد یا خیر (بینی با مغز ارتباط دارد).

یکی از بازرسان آخرین درخواست کمکی مالی مویر از NIH را جالب و نوآورانه خوانده است و اظهار داشته است که این مطالعه پتانسیل پاسخگویی به این سوال مهم و حیاتی را در خطوط علل ثانویه آلزایمر دارد (فرم اولیه آن ژنتیکی است). بازرس گفت: مویر همواره کارهای خلاقانه و قابل تاملی می‌کند.

با این حال یکی دیگر از این بازرسان، تحقیقات پیشنهادی مویر را مورد انتقاد قرار داده و این سوال را مطرح کرد که آیا پیشنهاد مویر، مرتبط با درک و شناسایی پاتوژنز آلزایمر است؛ چرا که از نظر مویر تشکیل آمیلوئید در آلزایمر نقشی ندارد (در حالی که آن نشانه اصلی بیماری می‌باشد).

این پیشنهاد در ماه ژوئن رد شد. مویر در حقیقت اظهار داشت: یک ارزیابی نادرست نمی‌تواند ایده جدید و نوآورانه‌ای را تنها به دلیل جدید و ابتکاری بودن آن زیر سوال ببرد. او دیگر نباید مقاومت زیادی در این امر بکند.

در ادامه بخوانید: » دفاع سیستم ایمنی میزبان، پپتید آمیلوئید بتا و بیماری آلزایمر

با این حال او در ماه حاضر یک ایمیل بی سابقه ای را از NIH دریافت کرد: آژانس مقداری پول در بودجه خود یافته است. لطفاً به سوالات بازرسان پاسخ داده و درخواست خودتان را مجدداً ارسال کنید. مویر در همان ماه این کار را انجام داد. او انتظار دارد که تا چند هفته آینده جواب آنها را دریافت کند.